Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Ο τραπεζικός υπάλληλος του 21ου αιώνα


του Νίκου Σταθόπουλου

Ζώντας σήμερα σε μια χώρα – πειραματόζωο, όπου το πιο ειδεχθές πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού αποκαλύπτεται πια σε όλο του το μεγαλείο, γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας συστηματικής καταπάτησης θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, ακόμα και από την επίσημη Πολιτεία.
Δεν υπάρχει Έλληνας Πολίτης που να μη βιώνει στο σπίτι του ανεργία είτε λόγω του ίδιου είτε λόγω μέλους της οικογένειάς του, ενώ δεν σπανίζει το φαινόμενο, αντιθέτως, μάλιστα, όσοι ακόμα εργάζονται αποτελούν ουσιαστικά θύματα εκμετάλλευσης.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα: Ποια η θέση του υπαλλήλου μιας τράπεζας, αλλά και της ίδιας της τράπεζας στην κοινωνία;
Σε έρευνες στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού έχει υπολογισθεί ότι μία συναλλαγή σε κατάστημα κοστίζει 1,07$, μέσω τηλεφώνου 0,54$, μέσω ΑΤΜ 0,27$ ενώ μέσω διαδικτύου 0,10$.
Σήμερα στις ΗΠΑ όλες οι συναλλαγές, εκτός από αίτηση δανείου, γίνονται μέσω ΑΤΜ και διαδικτύου.
Κάθε νέα εφαρμογή που χρησιμοποιούν έχει υπολογισθεί ότι τους κοστίζει διπλάσια σε χρήμα από αυτή που αντικαθιστούν, προσπαθώντας να διπλασιάσουν με τον τρόπο αυτό τα παρεχόμενα προϊόντα, ενώ αποδεδειγμένα προκύπτει αύξηση του απασχολούμενου ανθρώπινου δυναμικού κατά 38%.
Συμπερασματικά και σε βάθος χρόνου, αδιάψευστων στοιχείων και ακλόνητης επεξεργασίας τους, ο τραπεζοϋπάλληλος σε κάθε περίπτωση είναι απαραίτητος, ειδικότερα ακόμα σε άριστη ψυχοσωματική και κοινωνικοοικονομική κατάσταση.
Κάθε τράπεζα που προσπαθεί να περιορίσει τα λειτουργικά της κόστη διολισθαίνοντας σε ατραπούς που καταλήγουν ενάντια στο προσωπικό της, φέρνει, με την κοντόθωρη αυτή οπτική γωνία που αντιμετωπίζει το θέμα οικονομιών κλίμακας, ανταγωνιστικότητας, κυρίως, όμως, παραγωγικότητας, πενιχρά αποτελέσματα και διατάραξη των τόσο κρίσιμων για την επιχειρησιακή της συνέχεια ισορροπιών του εσωτερικού μετώπου των κοινωνικών εταίρων, μετόχων, διοίκησης και Συνδικάτου.
Βάσει πάντα μελετών η επιστημονικά άρτια και τεχνοκρατικά σωστή οδός είναι, η συγκεκριμένη τράπεζα, να περιορίσει τα έξοδά της με 2-3 απλά βήματα.
Θα μπορούσε με μηδενικό κόστος να χρησιμοποιήσει τους υπάρχοντες Η/Υ με λειτουργικά συστήματα ανοικτού ή/και ελεύθερου κώδικα, δικτυώνοντας από τηλεομοιοτυπία μέχρι φωτοτυπικό, καθώς και παρεμφερείς – ατομικής ή/και ομαδικής χρήσης – ηλεκτρονικές – πληροφορικές συσκευές/ηλεκτρονικές μονάδες - εργαλεία σύγχρονης τραπεζικής, με σκοπό τον περιορισμό έως και εξάλειψη κάθε εγγράφου στο εσωτερικό της τράπεζας.

Ακόμη αν λάβουμε υπόψη μας ότι σε ένα κατάστημα υπάρχουν κατά μέσω όρο 200 λαμπτήρες φωτισμού 55w έκαστη έχουμε συνολική κατανάλωση 11kw ανά ώρα. Αν μένουν το 1/2 αναμμένες για 8 ώρες ημερησίως τότε έχουμε σε χρήμα κόστος ημερησίως 7,832 ευρώ (υπολογισμένη με οικιακό τιμολόγιο συνολικού κόστους ανά kwh 0,178 €). Με λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας 35w έχουμε ημερήσια κατανάλωση 4,984 ευρώ. Αν τις αλλάξουμε με σύγχρονες λάμπες Διόδου Εκπομπής Φωτός (LED) ισχύος 5w έκαστη το ημερήσιο κόστος κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος για όλους τους λαμπτήρες (200) “πέφτει” στα 1,424 ευρώ. Σε μηνιαία βάση μιλάμε για εξοικονόμηση 160,20 ευρώ.

Θα μπορούσε επίσης με το ίδιο κόστος με σήμερα να παρέχει live-cd με λειτουργικό σύστημα ανοικτού κώδικα διαμορφωμένο μόνο για τις ανάγκες e-banking και πλήρως παραμετροποιημένο ανάλογα με το προφίλ του πελάτη στον οποίο απευθύνεται, με σκοπό την ασφαλέστερη, με σημερινά δεδομένα, συναλλαγή μέσω διαδικτύου.

Η αδήριτη λοιπόν ανάγκη για επιλογή, εγκατάσταση, εκπαίδευση, κατανόηση και εφαρμογή πλήρους συστήματος ηλεκτρονικής αποδοχής, διαβίβασης, εξέτασης, έγκρισης, εκταμίευσης και παρακολούθησης κάθε είδους αιτήματος, συναλλαγής ή υπηρεσίας προκύπτει λοιπόν εκ των ων ουκ άνευ.
Η πάταξη της γραφειοκρατίας, ο περιορισμός των ασύμφορων παρεξηγήσεων, αλλά και ο περιορισμός κακόβουλων και παραβατικών πράξεων ολοκληρώνει τις εμφανείς συνέπειες ενός τέτοιου προοδευτικού εγχειρήματος.
Ξέχωρα που επιλύει δραστικά θέματα αρχειοθέτησης, απορροφά σε δεύτερο timing παράπλευρα κόστη και δημιουργεί οικολογική συνείδηση.
Τα Συνδικάτα οφείλουν να επικοινωνήσουν στον τραπεζοϋπάλληλο το συμφέρον του που δεν είναι άλλο από την αναγκαιότητα του να κρίνεται σε συνεχή βάση επίκαιρος, συνεπώς και χρήσιμος, ενώ θα παραμένει ταξικά προσανατολισμένος στις κλαδικές διεκδικήσεις και τον κοινωνικό του αγώνα.
Αλλά το κυριότερο είναι ότι πρέπει να αντιληφθεί και να εμπεδώσει πως πλέον επαγγελματικά δεν αγοράζει και δεν πουλάει μόνον χρήμα.
Είναι και οφείλει να παραμείνει σύμβουλος του κάθε πελάτη.
Η λέξη «σύμβουλος» μέσα της κρύβει εκτός από την ίδια τη σημασία της λέξης και την προσωπική επαφή την οποία πρέπει να στηρίζει σήμερα η τράπεζα αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος προβολής της. Επίσης κρύβει μέσα της τη λέξη «φιλότιμο». Το φιλότιμο που δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα είναι το όπλο της χώρας μας. Και αυτό δεν το γνωρίζουν, δεν το ξέρουν όλοι αυτοί που κάνουν της έρευνες. Και το φιλότιμο έχει μεγάλη δύναμη.
Αυτή λοιπόν θα είναι η δουλειά του/δουλειά μας τα επόμενα χρόνια.
Να συμβουλεύει/συμβουλεύουμε τους πελάτες για το ποιο προϊόν τους ταιριάζει, επιλεγμένο από την εκάστοτε διαθέσιμη γκάμα προϊόντων της Τράπεζας σε σχέση με τον ανταγωνισμό.
(Ο πελάτης, έμπρακτα αλλά και από έρευνες αποδεδειγμένα, αν τον συμβουλεύεις σωστά ή αν τον “χάνεις” από προϊόν του ανταγωνισμού και τον συμβουλέψεις τι να προσέξει έχεις περισσότερες πιθανότητες (60% και άνω) να παραμείνει σε εσένα και να το διαδώσει και σε 2-3 στους 10 από τους γύρω του ανθρώπους. Αν του συμπεριφερθείς με τρόπο καθαρά επαγγελματικό ("το δικό μου προϊόν είναι καλύτερο" ή "αυτοί είναι έτοιμοι να κλείσουν" κλπ) 10 στους 10 δεν θα σου στείλει άλλο πελάτη και 9 στους 10 θα πει άσχημα λόγια για την τράπεζα (φιλότιμο που λέγαμε πιο πάνω - και οι ξένοι το ξέρουν αλλά δεν έχουν την κατάλληλη λέξη).)
Να συμβουλεύει/συμβουλεύουμε τον καταναλωτή, το νοικοκυριό, το μικρομεσαίο επιχειρηματία, την κοινωνία για το τι πρέπει να κάνει/κάνουν σε όποιο οικονομικό και όχι μόνο πρόβλημα ενσκήψει.

Και όλα αυτά να έχουμε υπόψη πως θα εξελίσσονται μέσω διαδικτύου καταιγιστικά, άρα τη νέα εποχή που έρχεται επανάπαυση δεν χωρά !


Αυτό το κείμενο έχει γραφεί – επεξεργαστεί σε πρόγραμμα ανοικτού κώδικα (LibreOffice)


Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Όταν γεννήθηκε ο όρος «μποϊκοτάζ»

Πηγή

Η ιστορία του Τσαρλς Μπόικοτ: Όταν γεννήθηκε ο όρος «μποϊκοτάζ»

Από τον 18o αιώνα και τους αγωνιστές εναντίον του δουλεμπορίου στη Βρετανία, μέχρι το κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα των Αφροαμερικανών του 20ου αιώνα και τις σημερινές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, το μποϊκοτάζ αποτελεί ένα ευρέως γνωστό τρόπο διαμαρτυρίας είτε για κοινωνικοπολιτικούς λόγους είτε ως μέθοδος ακτιβισμού κατά του καταναλωτισμού. Ποια είναι, όμως, η ιστορία του μποϊκοτάζ; Από πού προήλθε ο όρος που εδώ και αιώνες εκφράζει την αντίθεση και την αποδοκιμασία; Επιμέλεια: Μικαέλα Κόλλια

Η ιστορία του Μπόικοτ

Η λέξη μποϊκοτάζ πρωτοεμφανίστηκε στο Αγγλικό λεξικό κατά τη διάρκεια του ιρλανδικού «Πολέμου της Γης» και προέρχεται από το όνομα ενός Βρετανού στρατηγού, του Τσαρλς Κάνινγκχαμ Μπόικοτ. Η ιστορία του Μπόικοτ ξεκινά να παρουσιάζει ενδιαφέρον με την αποστράτευσή του, το Μάιο του 1874, όταν νοίκιασε για 53 χρόνια την περιουσία του Λόρδου Ερν στην πόλη Κάουντυ Μάγιο της Ιρλανδίας, επειδή εκείνος είχε εξοστρακιστεί από το ιρλανδικό σωματείο γης. Οι ευθύνες του περιελάμβαναν την είσπραξη ενοικίων από τους αγρότες που μίσθωναν κομμάτια της γης ενώ, παράλληλα, το προσωπικό του αποτελούνταν από ντόπιους εργάτες, αχθοφόρους, αμαξάδες και υπηρέτες.

Η αγγλική καταγωγή, σε συνδυασμό με τη σκληρότητα και την υπεροψία του γαιοκτήμονα, έπλεξαν μια ιδιαίτερα κακή φήμη στους κύκλος των Ιρλανδών αγροτών. Όπως αναφέρει ο ιστορικός Tζόυς Μάρλοου, η κοσμοθεωρία του Μπόικοτ συνοψιζόταν στην αντίληψη ότι, «τα αφεντικά έχουν θεϊκή δύναμη και δίκιο, χωρίς να χρειάζεται να λαμβάνουν υπόψιν τα συναισθήματα και τις απόψεις του λαού». Παρ' όλο που σε διάφορες πηγές ο ίδιος ο Μπόικοτ αναφέρει ότι διατηρούσε άριστες σχέσεις με τους ενοικιαστές της γης του, είχε επιβάλλει μια σειρά από σκληρούς κανονισμούς και τεράστιο πρόστιμα τα οποία δυσχέραιναν τη ζωή των αγροτών αλλά και τη σχέση του με αυτούς.

Η καθοριστική ρήξη με το Σωματείο Αγροτών

Η κατάσταση επιδεινώθηκε το 1880, όταν οι αγρότες ζήτησαν μείωση ενοικίων εξαιτίας της χαμηλής παραγωγής του έτους. Αν και αρχικά ο λόρδος Ερν δέχθηκε να προσφέρει 10% μείωση, το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους ξέσπασαν διαμαρτυρίες γιατί αρνήθηκε να προβεί σε περαιτέρω μείωση. Τότε ο Μπόικοτ προσπάθησε να κάνει έξωση σε 11 αγρότες. Σε απάντηση των εξώσεων, η Ένωση Αγροτών που μαχόταν υπέρ το δίκαιου και σταθερού μισθώματος και του ελεύθερου εμπορίου, αποφάσισε να απέχει από τις εργασίες που αφορούσαν το σπίτι και τα χωράφια του γαιοκτήμονα.

Μάλιστα, ο Τσαρλς Στιουαρτ Πάρνελ, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας αγροτών και ηγέτης του Ιρλανδικού Εθνικιστικού Κόμματος, τόνισε ότι χωρίς προσφυγή στη βία, οι ενοικιαστές θα έπρεπε να αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με εκείνους που αρνήθηκαν το αίτημά τους για χαμηλότερα ενοίκια. Έτσι, παρ' όλες τις δυσχέρειες που αντιμετώπισαν όσοι δέχθηκαν να απέχουν, ο Μπόικοτ βρέθηκε στην απομόνωση. Ακόμα και οι τοπικοί επιχειρηματίες σταμάτησαν να διαπραγματεύονται μαζί του ενώ ο ταχυδρόμος αρνιόταν να παραδώσει την αλληλογραφία του. Ο ίδιος ο Μπόικοτ, ανίκανος να βρει νέους εργάτες, αναφέρει σε γράμμα του στην εφημερίδα Times: «Οι καλλιέργειες μου καταπατούνται, παρασύρονται κατά ποσότητες και καταστρέφονται. Οι κλειδαριές στις πόρτες μου έσπασαν, οι πύλες έχουν ανοίξει διάπλατα, οι τοίχοι έχουν ριφθεί κάτω, και τα αποθέματα έχουν πεταχτεί έξω στους δρόμους. Δε μπορώ να προσλάβω κανένα εργάτη και η καταστροφή δε θα σταματήσει εάν δεν εγκαταλείψω η χώρα. Δε θα αναφερθώ καν στον κίνδυνο για τη δική μου ζωή, η οποία είναι εμφανής σε όποιον γνωρίζει τη χώρα».

Η προσπάθεια διάσωσης των καλλιεργειών

Μετά τη δημοσίευση της επιστολής του Μπόικοτ, ένας ειδικός ανταποκριτής της Daily News, ο Μπέρναντ Μπέκερ, ταξίδεψε στην Ιρλανδία για να καλύψει την κατάσταση του. Σύμφωνα με τον Μπέκερ, η απόχη θα μπορούσε να στοιχίσει 5000 λίρες. Στην αναφορά του προσθέτει ότι ο ίδιος ο Μπόικοτ δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυμος να του προσφέρει οποιαδήποτε υπηρεσία, καθαριότητα ή φαγητό.

Και ενώ όλοι ζητούσαν την απομάκρυνση του από την περιοχή, ο Μπόικοτ δήλωνε ότι δε μπορούσε να εγκαταλείψει την περιουσία του. Η έκθεση του Μπέκερ, που δημοσιεύθηκε στη Daily Express του Δουβλίνου, πρότεινε τη σύσταση ταμείου χρηματοδότησης ώστε να οργανωθεί ομάδα εργατών που θα πήγαινε στο Κάουντυ Μάγιο για να σώσει τις καλλιέργειες του Μπόικοτ. Μεταξύ άλλων, η Daily Express, Daily Telegraph, Daily News, και News Letter πρόσφεραν £ 2000 για να χρηματοδοτήσουν την εκστρατεία.

Παράλληλα, ιδρύθηκε στο Μπέλφαστ Ταμείο Αρωγής για τη σωτηρία των καλλιεργειών. Σύντομα, το σχέδιο απέκτησε τεράστια απήχηση, λαμβάνοντας πολλές αιτήσεις συνδρομών. Οι εθνικιστές, που εξέλαβαν την έλευση των αμαξών βοήθειας ως εισβολή, κατήγγειλαν την εκστρατεία για υποκίνηση βίας και πολεμικών συγκρούσεων. Ο Μπόικοτ, φοβούμενος μια πιθανή βίαιη αντίδραση εκ μέρους των αγροτών, δήλωσε τότε, ότι δεν επιθυμούσε τόσους πολλούς εργάτες και ότι 10, 15 άτομα έφταναν ώστε να ασχοληθούν με τη συγκομιδή. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του σωματείου είπε ότι, αν ο στόχος ήταν απλά η συγκομιδή των καλλιεργειών, δεν θα υπήρχε πρόβλημα από τους αγρότες και ότι τα πιο ακραία τμήματα του πληθυσμού είναι που απειλούν την ειρηνική έλευση των αμαξών. Τελικά, αν και δεν έλειψαν οι διαδηλώσεις, η εκστρατεία συγκομιδής στέφθηκε με επιτυχία.

O απόηχος του πρώτου Μποϊκοτάζ

Στις 27 Νοεμβρίου 1880, ελλείψει οδηγού, ο Μπόικοτ και η οικογένειά του εγκατέλειψαν την περιοχή με ένα στρατιωτικό ασθενοφόρο. Αφού οδηγήθηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό, ταξίδεψαν στο Δουβλίνο όπου ούτε εκεί τους επιφύλαξαν ιδιαίτερα θερμή υποδοχή. Έτσι, αν και είχαν προγραμματίσει να μείνουν εκεί μια εβδομάδα, συνέχισαν εσπευσμένα το ταξίδι τους για την Αγγλία.

Η λέξη «μπόικοτ»

Το ρήμα μποϊκοτάρω εισήχθη στο Αγγλικό λεξικό από τον Tζον Ο Μάλλευ το Σεπτέμβρη του 1880, πριν η ιστορία του Μπόικοτ γίνει γνωστή. Ο Μάλλευ έψαχνε μια λέξη που να εκφράζει τον εξοστρακισμό ενός γαιοκτήμονα. Όχι τον εξοστρακισμό γενικά αλλά συγκεκριμένα την εκδίωξη κάποιου που κατέχει γη. Όπως αναφέρει ο ιστορικός Μάρλοου, ο Μάλλευ συνέδεσε την κατάσταση του Μπόικοτ με τον ορισμό της λέξης που έψαχνε και έτσι της έδωσε το όνομά του. Με τα χρόνια, η λέξη συνδέθηκε τόσο με την αποχή από τις εργασίες για χάρη του Μπόικοτ και έτσι, απέκτησε το νόημα που έχει σήμερα.

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Δεύτερη φορά αριστερά;

Επειδή ο τίτλος του blog είναι "Για να μαθαίνουμε" και επειδή αυτές τις μέρες και όπως κάθε Μάιο, στο χωριό Κορυσχάδες, η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ θα τιμήσει με εκδήλωση την επέτειο της σύγκλησης του Εθνικού Συμβουλίου που πραγματοποιήθηκε το Μάη του 1944 στο ομώνυμο χωριό της Ευρυτανίας όπου ήταν η έδρα της Κυβέρνησης του Βουνού και διαβάζοντας το ομότιτλο άρθρο της Ελένη Καρασαββίδου στο tvxs.gr είπα να το αναρτήσω έτσι "για να μαθαίνουμε".


Εδώ ο Σαμαράς έχει δίκιο… Δεν είναι η πρώτη φορά που κυβέρνησε η αριστερά… Όχι γιατί, όπως επεσήμανε μπερδεύοντας επίτηδες την πολιτική πρόταση με την περιπτωσιολογία, μπερδεύοντας δηλαδή τις προσωπικές συμπεριφορές με τις κυβερνητικές θεσμίσεις (την ίδια ώρα που συγχωρεί το γεμάτο κονδύλια παρελθόν τόσο Σημιτικών “αριστερών” με τους οποίους συγκυβερνά όσο και ακροδεξιών οι οποίοι τον κρατούν στην εξουσία) ήταν χωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ στα προγράμματα, αλλά γιατί υπάρχει ένα προγενέστερο παράδειγμα κυβέρνησης της αριστεράς.

Παράδειγμα που εννοείται δεν αθωώνει ούτε τους ολοκληρωτισμούς σε άλλα μέρη του κόσμου κι άλλες εποχές (γιατί στην εποχή μας ποιοι είναι οι εκπρόσωποι του ολοκληρωτισμού τελικά;) ούτε μεγαλύνει (με αίμα κι αγώνες άλλων) αριστερούς των προγραμμάτων (εφόσον ήταν προγράμματα σικέ όμως!). Παράδειγμα χρήσιμο αφού υπενθυμίζει εμφατικά πως αριστερό-ή σε κάνει η καθημερινή στάση ζωής σου (όταν μάλιστα ακουμπά στην πραγματικότητα ενός λαού κι ενός τόπου) και όχι η συνθηματολογία, (κι ας ξεβολεύει αυτή η αυτονόητη κατά τα άλλα υπενθύμιση άτομα από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα) αλλά και γιατί υπενθυμίζει επίσης το ειδικό βάρος της αριστεράς σε περιόδους ειδικών αποστολών.

Ήταν η κυβέρνηση της αριστεράς που ταυτίστηκε με το κατασυκοφαντημένο από όσους ρήμαξαν τον τόπο θαύμα της Ελεύθερης Ελλάδας…  Σε διεθνείς κι εθνικές συνθήκες απίστευτα δύσκολες, κρατώντας στέρεο το διεθνιστικό αντιφασιστικό πρόταγμα επάνω στην βαθιά κι άξια μήτρα του πατριωτισμού (να το μελετήσουν μερικοί αριστεροί που έχουν θεωρητική τρικυμία στο κρανίο) ήταν η κυβέρνηση που έκανε για πρώτη φορά καθολικές εκλογές (δίνοντας το δικαίωμα ψήφου, και μάλιστα μετά από κατά τόπους Εκκλησίες του Δήμου, σε ακτήμονες, γυναίκες, νέους και νέες) που  καθιέρωσε την πρωτογενή διαβούλευση για να κρίνουν οι άνθρωποι τις διαφορές τους, που ίδρυσε εκατοντάδες σχολεία και θέατρα, που φρόντισε για μια θαυμαστή επιμελητεία στην τροφή και στην παροχή υγείας και παιδείας, με σεβασμό στο θρησκευτικό αίσθημα των απλών ανθρώπων και των απλών παπάδων, μακριά από την καμαρίλα των ανακτόρων, των παλαιοκομματικών και των Συνόδων.

Πολιτική που συνάσπισε ανθρώπους πολύ ευρύτερους της αριστεράς, κι γέννησε ένα φαινόμενο διακυβέρνησης το οποίο αποτέλεσε θέμα σημαντικών μελετών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ελληνικές και βρετανικές μελέτες κυρίως, που όσο κι αν οι περισσότερες πρακτορεύουν, καταγράφουν έναν ανυπόκριτο θαυμασμό), φαινόμενο που τηρουμένων και των δύσκολων συνθηκών ονομάστηκε δίκαια “θαύμα”.

Η απόλυτη προτυποποίηση των εποχών παραμένει βέβαια λάθος. Λάθος που στην αρχή της τωρινής κρίσης πριμοδότησε μέσα από κάτι απολίτικες αντιμνημονιακές κορώνες ακόμη και την Χρυσή Αυγή. Αλλά αυτό είναι άλλο (σοβαρό και προς μελέτη) ζήτημα, που δεν ακυρώνει επ’ ουδενί την κεντρική ιδέα:
Έχει δίκιο ο Σαμαράς! Η αριστερά ξανακυβέρνησε αυτόν τον τόπο, όταν η σοβαροφανής πατριωτική (νταξ! Λέω και κανά καλό πότε πότε!)  πολιτική ηγεσία είχε φύγει στο εξωτερικό για να προφυλαχτεί και να συνωμοτήσει κατά βάση (κακά τα ψέματα, όποιος διαβάσει τα Ημερολόγια και τον Αποτροπιασμό ενός καλλιεργημένου κι έντιμου αστού όπως ο νομπελίστας ποιητής Γ. Σεφέρης που υπηρετούσε στη Μ. ανατολή ως διπλωμάτης το κατανοεί απολύτως). Μετά παρουσιάστηκαν πάλι ως σώφρονες για να κυβερνήσουν με τα γνωστά τραγικά (αν και με ευθύνες όχι αποκλειστικά δικές τους, όμως εκ θέσεως κυρίως δικές τους) αποτελέσματα.

Όμως σε ειδικές συνθήκες (που απαιτούν όμως κι ειδικούς, ή μάλλον απλά αληθινούς κι αληθινές πολίτες) τα προσόντα που απαιτούνται τα έχουν κυρίως άνθρωποι που δίνονται στην συμμετοχική δράση δίχως να φοβούνται την σύγκρουση, την ίδια στιγμή που δεν προστρέχουν στην ομαλότητα να καρπωθούν την εξουσία.

Γιατί παρά τους νεοεισερχόμενους (πολλοί από τους οποίους θα εμπλουτίσουν έναν χώρο με θαυμάσια αλλά και με αυτιστικά χαρακτηριστικά όπως η αριστερά, την ίδια ώρα που πολλοί άλλοι θα προσπαθήσουν να τον δουν χρησιμοθηρικά και άρα να τον διαβάλλουν) ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος από τα χρόνια που εμπλεκόμουν με ενάργεια στο εσωτερικό του. Άνθρωποι με πολλά προσόντα που συνειδητά μπήκαν σε ένα κόμμα του 3 με 4%, άνθρωποι που (όπως κι οι ομάδες που συγκρότησαν, όπως κι όλοι μας)  έχουν τα δικά τους δυνατά κι αδύνατα σημεία, (και συμφωνίες και διαφωνίες τις οποίες κρατώ) αλλά που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, κρατούν το ιστορικό ήθος της δύσκολης, αντιλαϊκιστικής εκ φύσεως (κι ας το αναποδογυρίζουν οι λαϊκιστές της Βουλής και των Μίντια που χρησιμοποιούν Θεό, Πατρίδα, Αγάπη για τον Λαό και Ποδόσφαιρο δίχως αιδώ) επιλογής που σε κάνει ή δεν σε κάνει αριστερό: Να παλεύεις ενάντια στις αιτίες της εξαθλίωσης και υπέρ των εξαθλιωμένων…

Αν η τελευταία αυτή φράση περιγράφει αυτό που ζείτε, αυτό που ζει η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα, κι αν η Μνήμη   (παρά τις εμφανείς διαφορές των εποχών)  θυμίζει αυτό το 2η φορά Αριστερά, η ερώτηση αναφύεται αβίαστα: Εσείς τι θα ψηφίσετε αύριο;

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Πώς φτάσαμε εδώ;

Πώς φτάσαμε εδώ; Μια ομιλία καταπέλτης για τον λαϊκισμό και τον εκφασισμό

  tvxs.gr
 
Μια παρέμβαση-καταπέλτη σχετικά με τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την άνοδο του νεοναζιστικού και φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, έκανε τη Δευτέρα ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης Θέμης Σεβαστιάδης, ο οποίος ανήκει στη δημοτική παράταξη του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη. «Τόσο χρόνια αυτή η κοινωνία εκτρέφει τον φασισμό», τόνισε μεταξύ άλλων, ενώ υπενθύμισε ότι η φτώχεια είναι ο καταπέλτης και όχι η αιτία για τον φασισμό.

Διαβάστε την απομαγνητοφωνημένη ομιλία του και δείτε το βίντεο:
«Για πρώτη φορά εφαρμόζεται ο αντιτρομοκρατικός νόμος όχι για κάτι τύπους σαν κι εμένα που δεν είναι μέσα στο κοινοβούλιο και τους βρίσκουμε στο δρόμο, οι οποίοι κιόλας πάνε στο τέλος της πορείας. Αλλά εφαρμόζονται και σε πραγματικά τρομοκρατικά οργανώσεις οι οποίες έχουν βάλει τη δημοκρατία πλήρως. Πρώτη φορά, μα πρώτη φορά!

»Τώρα κατάλαβα σιγά-σιγά γιατί ήταν τόσο μεγάλο κατόρθωμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή να μην βγάλει από τη φυλακή τους χουντικούς. Τώρα κατάλαβα.
»Γιατί, πραγματικά, αυτή η κοινωνία, δεν το έχει καταλάβει, ότι τον εκτρέφει τον φασισμό, χρόνια, στο σύνολό της μπορώ να πω, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο. Θέλω να ζητήσω ένα συγνώμη εκ μέρους του πολιτικού συστήματος […]
»Γιατί δεν ακούστηκε. Ένα συγνώμη, ήρθα εγώ να το πω το συγνώμη;  Και γιατί συγνώμη; Ήμουν Β΄ Γυμνασίου όταν με φωνάξανε για να κατέβω κάτω και να φωνάξω και να πω “Φωτιά Φωτιά στα Σκοπιανά Σκυλιά”. Ούτε που ήξερα περίπου πώς είναι αυτοί εκεί. Νόμιζα ότι έχουν τρία κεφάλια, χειρότεροι από τον δικέφαλο αετό. Πάνω σε αυτή τη μισαλλοδοξία και τον φόβο, το μίσος και τον ρατσισμό, κάποιοι έκαναν καριέρες εδώ μέσα και είναι ακόμα εδώ μέσα. Κάποιοι ήταν τηλεπαρουσιαστές και ήθελα να ξέρω τι έλεγαν τότε, με πτυχίο Νομικής. Εγώ δεν έχω πτυχίο.
[Αντιδράσεις μέσα στην αίθουσα]
»Τι λέω; Το αυτονόητο λέω. Συγνώμη έχω ακούσει πολλά. Δεν φωτογραφίζω ούτε υπονοώ. Θέλω να ξέρω τι έλεγαν τότε στο δελτίο. Για να ζητήσουμε μαζί συγνώμη, γιατί εκφράζω το σώμα αυτή τη στιγμή ζητώντας συγνώμη. Ζητώντας συγνώμη σαν πολιτικοί που κάναμε τον λαϊκισμό –που είναι θεμέλιος λίθος του φασισμού- κοινή πρακτική. Που κάναμε την αποδόμηση του προηγούμενου “για να φανώ εγώ” κοινή πρακτική. […]
»Ε πού βασίζεται νομίζεται ο φασισμός; Ο καπιταλισμός, η φτώχεια, είναι ο καταλύτης. Υπάρχουν κοινωνίες που με φτώχεια δεν οδηγήθηκαν στον φασισμό. Εκεί θέλω να καταλήξω. Καλύτερα άνεργος παρά δολοφόνος».
*Μικρή λεπτομέρεια. Στην αρχή της παρέμβασής του, ο κ. Σεβαστιάδης δέχεται παρατήρηση για το... παντελόνι του.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ο φασιστικός κανιβαλισμός γεννιέται στο σχολείο

Του Δήμου Χλωπτσιούδη

tvxs.gr
Το φασιστικό φονικό της 17ης Σεπτέμβρη έφερε στο προσκήνιο μια σειρά ζητημάτων που καλλιέργησαν και άνδρωσαν το νεοφασισμό στη χώρα μας. Ένας από τους λόγους που καταγράφηκαν -και παράλληλα προτείνεται ως λύση- είναι η εκπαίδευση.

Οι κεντρικές ευθύνες του σχολείου στην ανάπτυξη του φασισμού μπορούν να συνοψιστούν στην απουσία πολιτικής διαπαιδαγωγώγησης (όχι κομματικής, αλλά κριτικά πολιτικής) σε συνδυασμό με τον κομφορμιστικό του χαρακτήρα και τη μη καλλιέργεια κριτικής σκέψης και στην εθνοκεντρική διάσταση της εκπαίδευσης.

Πολιτική μπούρκα καλύπτει το προσωπείο του δημοκρατικού σχολείου.

Ένα βασικό ζήτημα που αξίζει να δούμε μέσα στο σχολικό περιβάλλον και όλη την μαθησιακή διαδικασία είναι ο κομφορμισμός που επιβάλλεται στους μαθητές. Ο μαθητής δεν έχει δικαιώματα, δεν έχει δυνατότητα αξιολόγησης του εκπαιδευτικού (μόνο ο ίδιος βαθμολογείται και καταδικάζεται -όπως το βιώνει/αισθάνεται), δε συμμετέχει βιωματικά στο μάθημα, αλλά υποβάλλεται στην αυθεντία του βιβλίου και του εκπαιδευτικού.

Ο δασκαλοκεντρισμός και η αυθεντία του διευθυντή, που επιβλήθηκε και νομικά πια, καλλιεργεί τη λογική της υποταγής και της παραίτησης στη μάζα. Καθώς όμως η εκπαίδευση αποτελεί το πρώτο μέσο κοινωνικοποίησης, όχι μόνο αναπτύσσει το μίσος του για το σχολείο, αλλά και για την κοινωνία όπως τη βιώνει μέσα στο σχολείο.

Αξίζει, παράλληλα, να σημειώσουμε ότι παρατηρείται μία ιδιότυπη φοβία -όχι απλά αποφυγή ή αδυναμία- για την πολιτική. εκπαιδευτικοί και Πολιτεία φοβούνται τις πολιτικές προσεγγίσεις και αναλύσεις στο σχολείο με ελεύθερο/ανοιχτό διάλογο. Και ενώ κάποιοι διανοούμενοι φοβούνται το διάλογο στο σχολείο, παραβλέπουν ότι είναι το κύριο μέσο που επιτρέπει την κριτική ανάπτυξη και επί τόπια αντιμετώπιση αποριών χωρίς να διαιωνίζονται ή να αντιμετωπίζονται με μύθους. Η πολιτική ανάλυση ταυτίζεται με την κομματική τοποθέτηση και την προπαγάνδα, ξεχνώντας ότι το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα προπαγανδίζει και μεταφέρει τις αρχές και τις αξίες της κυρίαρχης πολιτικής και κοινωνικής ιδεολογίας (βασική αρχή της Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης που συνεχώς ξεχνάμε).

Κι ενώ το μάθημα της Πολιτικής Αγωγής θα μπορούσε να αποτελεί έναν από τους παιδευτικούς πυλώνες (μαζί με την Ιστορία, την Κοινωνιολογία, τη Φυσική και τα γλωσσικά μαθήματα -νέα ελληνική γλώσσα και ξενόγλωσσα αντικείμενα), εμείς παρατηρούμε ότι το σχολείο κινείται γύρω μαθήματα που δεν προάγουν την κρίση, αλλά τη στείρα προσέγγιση της γνώσης. Αντί να οριστούν ως παιδευτικοί κορμοί αντικείμενα που από μόνα τους είναι διαθεματικά και που δίνουν πολλές αφορμές για πολιτικές συζητήσεις, εμείς επιλέγουμε τα αρχαία ελληνικά ως γλωσσικό μάθημα (όχι ως πολιτισμό ή μέσο μεταφοράς ανθρωπιστικών αξιών) και τα μαθηματικά με τα θρησκευτικά. Αντί να συζητάμε για τα δικαιώματα, επιβάλλουμε υποχρεώσεις και τις χρεώνουμε σε παιδιά. Αντί να βλέπουμε το άτομο ως μέλος μιας ομάδας, βλέπουμε το σύνολο και εντάσσουμε αυτομάτως το άτομο μέσα σε αυτό (χωρίς τη δική του συγκατάθεση). Ακόμα και το λυκειακό μάθημα της Έκφρασης-Έκθεσης που είναι τόσο πολιτικό (ουχί κομματικό) γίνεται ως αποκλειστικά γλωσσικό.

Τα παιδιά μας δε διδάσκονται τον την αλληλεγγύη και τη συνεργασία. Οι ανθρωπιστικές αξίες του σεβασμού και της ελευθερίας είναι έννοιες αόριστες χωρίς βιωματική αναφορά στον οικείο τους χώρο, λέξεις μιας στείρας γλωσσικής μαθησιακής διδασκαλίας. Δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία του πλουραλισμού (ούτε καν στη φύση) και την αξία της ποικιλίας (φυλεκτικής, ιδεολογικής, ζωικής και φυτικής) και συνδέει τη διαφορετικότητα με το φόβο και την απομόνωση, τον Άλλο και τον Ξένο του εκλαμβάνει ως εχθρούς.

Άλλο εθνισμός κι άλλο εθνικισμός

Ένα άλλο βασικό στοιχείο που διακρίνει την ελληνική εκπαίδευση είναι η εθνολάγνα εμμονή της. Και αυτή η εμμονή ξεπερνά κατά πολύ τις ανάγκες ενός εκπαιδευτικού συστήματος που προβάλει τα ξεχωριστά σημεία του έθνους και τις όποιες επιτυχίες του. Όλο το σχολικό περιβάλλον εντείνει όχι τον εθνισμό (προστασία και αίσθημα υπερηφάνειας για το Έθνος-πατρίδα) με τον εθνικισμό (ανωτερότητα Έθνους και υποβιβασμός των άλλων εθνοτήτων). Ο εθνικισμός, λοιπόν, προάγεται σε κεντρική ιδέα σε βάρος του εθνισμού ακόμα μέσα τον τρόπο που γιορτάζονται οι εθνικές επέτειοι, με τις φωτογραφίες που στολίζουν τους τοίχους στις τάξεις και τους σχολικούς διαδρόμους, από τον τρόπο προσέγγισης των ανθρωπιστικών ζητημάτων.
Ο εκπαιδευτικός εθνοκεντρισμός συνδέεται άμεσα με τον επιθετικό εθνικισμό και σαφέστατα ανέπτυξε εμπόδια στην κατανόηση των αναγκών των προσφύγων και των μεταναστών από τον αραβικό κόσμο στη χώρα μας. Οι ελλείψεις που καταγράφονται στην ελληνική εκπαίδευση, ακόμα και στην εθνική Ιστορία, είναι πάμπολλα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι δε διδάσκεται επαρκώς -εώς καθόλου- η ελληνική μεταναστευτική ιστορία. Τα ελληνόπουλα δε μαθαίνουν για τα μεταναστευτικά κύματα του παρελθόντος (ήδη από το ΙΘ΄ αιώνα) ούτε τα προβλήματα εισόδου κι ένταξης των Ελλήνων σε χώρες υποδοχής. Τα μεσοπολεμικά μαρτύρια του Ellis Island είναι παντελώς άγνωστα στους Έλληνες (πλην του εξαίρετου ντοκιμαντέρ του Στ. Κούλογλου), ένα θέμα που στις ΗΠΑ αποτελεί βασικό σημείο εκπαίδευσης. Αντιθέτως, οι μαθητές μας μαθαίνουν εμφατικά για τους μεγάλους ευεργέτες και εμποτίζονται με τους μύθους των Ελλήνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό και μεγαλουργούν, κάτι που πρακτικά καλλιεργεί όχι απλά μία άκριτη στάση, αλλά και μία μεσσιανική αντίληψη για τον ευεργέτη-σωτήρα.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι οι Έλληνες μαθητές δε διδάσκονται επαρκώς την Ιστορία του Μεσοπολέμου (πλην της Μικρασιατικής Καταστροφής που γίνεται αναλυτικά) ούτε κατανοούν και δεν προσεγγίζουν ερμηνευτικά τα ελατήρια της φασιστικής κυριαρχίας στην Ιταλία και τη Γερμανία. Ούτε βεβαίως προσεγγίζουν την εγκληματική φύση του φασισμού και του ναζισμού. Ακόμα και η Εθνική Αντίσταση διδάσκεται υπό τον ηρωολατρικό μανδύα που διδάσκεται η Επανάσταση του 1821 και οι στρατιωτικές επιτυχίες στους Περσικούς Πολέμου· στόχος δεν είναι η κατανόηση και η κρίση, αλλά ο θαυμασμός (που τάχα οδηγεί στη μίμηση). Και φυσικά για τον Εμφύλιο Πόλεμο και τα μεταπολεμικά χρόνια με τη χούντα δε γίνεται λόγος.

Έτσι, λοιπόν, τούτα τα κενά καλύπτονται υποχρεωτικά μέσα από διηγήσεις συγγενών (βασικός ο ρόλος της οικογένειας σε τούτο), και συμπληρώνονται συναισθηματικά από τον πολιτικό λαϊκισμό, την κομματική προπαγάνδα και πάσης φύσεως έντυπα και άρθρα χωρίς επιστημονική βάση που τελικά μόνο την κρίση δεν προάγουν, αλλά αντίθετα το φανατισμό γιατί δε γίνονται οργανωμένα με έμφαση στην παίδευση και την παιδική ψυχολογία, αλλά στη μεταφορά ηθών και την επιβολή απόψεων, μύθων και ανέξοδων συνθημάτων.

Eπιλογικά,

Το παιδί μαθαίνει να προσεγγίζει τα πολιτικά ζητήματα ατομικά και δεν αναπτύσσει συλλογική πολιτική συνείδηση καθώς ο κομφορμισμός λειτουργεί αντίστροφα μέσω της βαθμοθηρίας και της νεανικής αντίδρασης. Πέφτει θύμα των διηγήσεων και των οικογενειακών προσεγγίσεων που φυσικά στερούνται παιδαγωγικής προσέγγισης και συχνότατα επιστημονικής τεκμηρίωσης ή ολιστικής προσέγγισης.

Χωρίς πολιτική κρίση και έρμαιο του πολιτικού λαϊκισμού, των στερεοτύπων και των επιφανειακών προσεγγίσεων και δεδομένης της προϋπάρχουσας αρνητικής στάσης απέναντι στο σχολείο (που συντηρείται κι ενισχύεται με τις θεωρίες συνωμοσίας και την ατομική ανευθυνότητα), εύκολα στρέφεται σε οτιδήποτε φαντάζει αντισυστημικό. Δεδομένης μάλιστα της συστημικής βίας που βιώνει από μικρή ηλικία και του τιμωρητικού κλίματος της κοινωνίας, ο φασισμός προσφέρει ένα εκδικητικό φως στο τούνελ της αναζήτησης ταυτότητας (ατομικής και συλλογικής).

Και ο φασισμός φυσικά πατά πάνω σε μία ήδη διαμορφωμένη εθνικιστική συνείδηση σε συνδυασμό με τις ιδεολογικές θέσεις για το τάχα ηρωικό κι ανώτερο έθνος (που δεν κάνει λάθη και όλοι το επιβουλεύονται) που αναπτύχθηκε από το σχολείο. Και ό,τι δεν κάλυψε το σχολείο, το συμπλήρωσαν εθνικοί μύθοι, απαξιωτικές ιστορίες για τους κακούς, τους Άλλους και μύθοι για το διαφορετικό.
Το σχολείο δεν μπορεί να απαντήσει στο φαινόμενο του νεοφασισμού ούτε στα εγκλήματά του. Μπορεί όμως να προσφέρει ευκαιρίες και να συμβάλει στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης των μελλοντικών πολιτών. Μπορεί να συμβάλει μέσα από το διάλογο και τις αναλύσεις πολιτικών φαινομένων στην καλλιέργεια αυτόνομης σκέψης των αυριανών πολιτών που να στηρίζονται σε επιστημονικά δεδομένα κι όχι σε μύθους, κομματικούς ή εθνικούς, και στερεότυπα. Το εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από ριζική αναθεώρηση των στόχων του μπορεί να προστατεύσει την μελλοντική κοινωνία.

Ωστόσο, ας δούμε και μία άλλη λειτουργία του σχολείου. Τούτο αποτελεί ένα βασικό σημείο, ένα από λίγα κοινά/συνδετικά στοιχεία, της κοινωνίας. Είναι ένας χώρος σχετικά οικείος σε όλους με μεγάλο μέρος του πληθυσμού των ενηλίκων να συνδέεται με αυτό (γονείς, εκπαιδευτικοί, άμεσα αποφοιτήσαντες).
Έτσι, το άψυχο σχολικό κτίριο θα μπορούσε τα απογεύματα να αποτελέσει έναν τόπο, σε κάθε γειτονιά, πολιτικών αναλύσεων και επιμορφωτικών σεμιναρίων για ενήλικες. Ένα μέρος ζωντανό κύτταρο αντεγκληματικής δράσης και συλλογικής συνείδησης μπροστά στον κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας.

Πηγή: Ο Δείμος του Πολίτη / Δημοσιεύτηκε στο schooltime.gr

image/jpeg icon139072g-phasismos_sta_skholeia_1.jpg

Γράμμα προς τους μαθητές μου-Γιατί θα απεργήσω.


Της Άννας Νατάσας Βαρβέρη



Θεωρώντας άδικη όλη την κατάσταση, απέναντι σε όλους μας αλλά κυρίως απέναντι σε σας που τώρα βάζετε τις βάσεις για το μέλλον σας, και νιώθοντας φοβερά αδικημένη με τις εντυπώσεις που δημιουργούνται από τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης σε σας, στους γονείς σας και γενικότερα στους συμπολίτες μας, αισθάνομαι την ανάγκη να λογοδοτήσω σε σας και μόνο γιατί αποφάσισα να απεργήσω και να μην είμαι στη θέση εργασίας μου από Δευτέρα ώστε να ξεκινήσουμε τα μαθήματά μας για φέτος. 
Δε θα απεργήσω για τις «2 ώρες παραπάνω» που έβαλαν στο πρόγραμμά μας διότι ούτως ή άλλως τις ώρες αυτές, από τότε που είμαι στην εκπαίδευση, βρίσκομαι στο σχολείο και εργάζομαι.
Δε θα απεργήσω γιατί με αυτές τις δύο ώρες παραπάνω αρκετοί συνάδελφοι αναγκάζονται να μπουν σε μια διαδικασία επιπρόσθετου άγχους για να συμπληρώσουν ωράριο σε 2 ή 3 σχολεία ανεξαρτήτου χιλιομετρικής απόστασης.
Δε θα απεργήσω γιατί φίλοι και συνάδελφοί μου αναπληρωτές πιθανότατα δε θα εργαστούν φέτος.
Δε θα απεργήσω γιατί έχει ξεκινήσει ήδη η σχολική χρονιά και δεν έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες ώστε όλοι  οι καθηγητές να είναι στη θέση τους για να ξεκινήσετε τα μαθήματά σας κανονικά όπως θα έπρεπε.
Δε θα απεργήσω γιατί φοβάμαι για περεταίρω περικοπή του μισθού μου ή και για ενδεχόμενη απόλυσή μου.
Θα απεργήσω γιατί πιστεύω πως όλο αυτό που εφαρμόζεται στην παιδεία πλέον, είναι εις βάρος σας.
Γιατί πιστεύω πως είναι ανέντιμο να κόβουν τις ελπίδες και τα όνειρά σας από την εφηβεία ακόμη.
Γιατί όταν μπαίνω σε τάξη 3ης λυκείου ένα μήνα πριν τις πανελλήνιες δε βλέπω φως και ελπίδες στα μάτια σας και τρέμω στην ιδέα πως αυτό θα αρχίσει να γίνεται από την 1η λυκείου.
Γιατί θέλω να μπορώ να σας κοιτώ στα μάτια και να σας προτρέπω να κυνηγήσετε τα όνειρά σας, όσο τρελά και αν είναι αυτά.
Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να γίνει εργαλείο μεταφοράς ενός μυαλού που λειτουργεί με συγκεκριμένο λογισμικό, αλλά έχει ανάγκη την τέχνη, την ελεύθερη έκφραση, τη σωματική άσκηση, την κριτική σκέψη.
Γιατί σας αξίζει να γίνονται βήματα μπροστά στην εκπαίδευση και όχι πίσω, εν έτει 2013. Θα απεργήσω για να διεκδικήσω ένα καλύτερο μέλλον για σας..

Άννα Νατάσα Βαρβέρη,
εκπαιδευτικός πε16


Πηγή  AlfaVita

Το Μάθημα

Πηγή Τσαλαπετεινός

Του Τσαλαπετεινού
 

Ήταν ειδικό μάθημα επιλογής. Την πρώτη μέρα ο καθηγητής μας εξήγησε τη δομή του: τη μία εβδομάδα το μάθημα θα ήταν καθαρά ιστορικό και την επόμενη, θα εξετάζαμε το αντικείμενο του μαθήματος στο συγκεκριμένο πλαίσιο. Με αυτόν τον τρόπο, θα καλύπταμε την σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, με παράλληλες αναφορές -όπου ήταν απαραίτητο- στην Ευρωπαϊκή. Για πρακτικούς λόγους η περίοδος αυτή εξεταζόταν ανά εικοσαετία και κάλυπτε όχι μόνο τα ιστορικά, αλλά και τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά γεγονότα με τη βοήθεια σπάνιου οπτικοακουστικού υλικού.  

Την ημέρα που ήταν η σειρά της περιόδου 1930-1940, μπαίνοντας στο αμφιθέατρο τα φώτα ήταν ήδη κλειστά και στην οθόνη είδαμε να προβάλλεται μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Έδειχνε έναν άντρα που ήταν καθισμένος σε πολυθρόνα. Πίσω του, αλλά και δεξιά κι αριστερά, διακρινόταν ένα δωμάτιο χωρίς ιδιαιτέρα χαρακτηριστικά. Το φως ερχόταν από ένα παράθυρο που δεν φαινόταν στην εικόνα, φωτίζοντας έντονα τη μια πλευρά  κι άφηνε όλο τον υπόλοιπο χώρο στη σκιά. Ο άντρας πάντως, δε μας θύμιζε τίποτα.

Σήμερα το μάθημα περιλαμβάνει αποκλειστικά την ιστορία αυτής της φωτογραφίας”, ξεκίνησε ο καθηγητής. Μας ξάφνιασε αυτή η εισαγωγή, γιατί στο προηγούμενο είχε αναφέρει ότι το θέμα του μαθήματος εκείνης της μέρας θα ήταν ο φασισμός. Στην συνέχεια έκανε κλικ στο τηλεχειριστήριο του προτζέκτορα. Με το ζουμ που έγινε στην εικόνα, ένα μέρος του περιβάλλοντα χώρου χάθηκε κι ο καθισμένος άντρας πρόβαλε μεγαλύτερος. Τότε μας είπε ότι ο εικονιζόμενος ήταν ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ. Συνέχισε λέγοντας ότι στα τέλη της δεκαετίας του `30, ο Γκαίμπελς ζήτησε από κάποιο φωτογράφο να τον φωτογραφίσει στο γραφείο του. Η φωτογράφιση έγινε και στη συνέχεια ο φωτογράφος πήγε να εμφανίσει τα αρνητικά. Εκείνη τη στιγμή ο καθηγητής, πάτησε το κουμπί και ζούμαρε περισσότερο την εικόνα. Φαινόταν πλέον μόνο ο κορμός και το πρόσωπο. 

Ο φωτογράφος στο σκοτεινό του θάλαμο, εμφάνισε και άρχισε να τυπώνει τις εικόνες. Τις είχε κρεμάσει για να στεγνώσουν και τις κοίταζε προσεκτικά με έναν μεγεθυντικό φακό μέσα στο μισοσκόταδο. Με τη λέξη “μισοσκόταδο” ακούστηκε ένα ακόμα κλικ στο αμφιθέατρο και αυτό το ζουμάρισμα της εικόνας, έκανε την οθόνη να γεμίσει από το πρόσωπο του Γκαίμπελς. Βλέποντας από κοντά ο φωτογράφος τις εικόνες που είχε τραβήξει, ειδικά μία, -αυτή που βλέπαμε εκείνη τη στιγμή και εμείς στην οθόνη του αμφιθεάτρου- ένοιωσε να παραλύει από φόβο. Είχε την ατυχία, να αποτυπώσει κάτι αποτρόπαιο, τον ίδιο το ζόφο, στο πρόσωπο του πανίσχυρου αρχηγού προπαγάνδας, πράγμα που τον έκανε να σκεφτεί ότι αν παρέδιδε αυτές τις φωτογραφίες, μπορεί να τον εκτελούσε ο ίδιος επί τόπου. Την στιγμή που αποφάσιζε να καταστρέψει αρνητικά και τυπωμένες εικόνες, ακούστηκαν χτυπήματα στην πόρτα του εργαστηρίου κι ένα ακόμα κλικ/ζουμ στο αμφιθέατρο.

Λίγη ώρα μετά, συνοδεία αξιωματικών ο φωτογράφος στεκόταν όρθιος μπροστά στον Γκαίμπελς που καθισμένος στο γραφείο του, έβλεπε εντελώς ανέκφραστος τις εικόνες που δεν είχαν καλά καλά στεγνώσει. Αφού τις κοίταξε όλες προσεκτικά δυο -τρεις φορές, ξεχώρισε μια, σηκώθηκε και κρατώντας την πλησίασε το φωτογράφο. Ο φωτογράφος διέκρινε ότι η εικόνα που κρατούσε στα χέρια του ο Γκαίμπελς ήταν ακριβώς εκείνη που που τον είχε κάνει να παγώσει.

Με το επόμενο ζουμ, στην οθόνη φαινόταν πλέον τεράστιο το μισό πρόσωπο του Γκαίμπελς. Χωρίς να  καταλάβουμε πώς, εκείνη τη στιγμή θυμηθήκαμε εικόνες με σωρούς πτωμάτων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ακολούθησαν. Χωρίς να το καταλάβουμε, κρατούσαμε την ανάσα μας περιμένοντας τη συνέχεια και το τέλος της ιστορίας. Ο Γκέμπελς, κοίταξε στα μάτια τον φωτογράφο -και πάλι ανέκφραστος- κι ύστερα του έσφιξε δυνατά το χέρι, δίνοντάς του συγχαρητήρια για τη δουλειά του. Τόνισε μάλιστα ότι αυτή η φωτογραφία ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε.

Ο καθηγητής πάτησε και πάλι το κουμπί στο τηλεχειριστήριο και με το τελευταίο ζουμ η οθόνη πλημμύρισε από εκατομμύρια μικρούς άσπρους, μαύρους και γκρι κόκκους. Αν μισόκλεινες όμως τα μάτια, έβλεπες ξεκάθαρα μπροστά σου τα μάτια του Τέρατος. Μετά από μια μικρή παύση, ο καθηγητής κατέληξε: “Αυτό είναι φασισμός”


Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά, μού έρχεται στο νου εκείνο το ιδιαίτερο Μάθημα και ήθελα να γράψω γι αυτό, αναφέροντας μάλιστα στο τέλος, ότι εκείνη τη μέρα, βγήκαμε όλοι από το αμφιθέατρο αμίλητοι, σοβαροί και με σφιγμένο στομάχι, αλλά μετά από λίγο το ξεχάσαμε, ίσως γιατί σκεφτήκαμε ότι δεν ήταν παρά ένα ακόμα μάθημα ιστορίας. Ένα μάθημα για κάτι που συνέβη πολύ παλιά. Κάτι που αποκλειόταν να συμβεί και πάλι στο μέλλον.

Επιχείρησα μερικές φορές να βρω τη συγκεκριμένη εικόνα -που μέχρι σήμερα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια- αλλά και το όνομα του φωτογράφου -που μού διαφεύγει- και καθώς δεν τα κατάφερα, το άφηνα κάθε φορά στην άκρη. Μετά το χθεσινό όμως, δε σήκωνε άλλη αναβολή. Έστω και χωρίς την αυθεντική εικόνα... 


Προτού αλέκτωρ λαλήσει!

Πηγή  Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου
Του Θανάση Ξ. 

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/FosPhotos

Να τα βλέπετε αυτά, καημένα Χρυσαυγητόπουλα: Προτού αλέκτωρ λαλήσει, οι βουλευτές και ινστρούκτορές σας. Το ίδιο σας το κόμμα. Ο ίδιος σας ο αρχηγός. Όλοι αυτοί που σας λέν τα μεγάλα λόγια. Που σας πουλάν για να βολεύονται, ψέματα με τον... τόνο. Του Θανάση Ξ
Όλοι αυτοί, που σας φανατίζουν με τα ‘αίματά’ τους και τις ‘πατρίδες’ τους και τα ρέστα. Όλοι αυτοί που σας οπλίζουν το χέρι και σας εξωθούν στην παρανομία: Όλοι αυτοί, τώρα δεν τον ξέρουν, δεν τον είδαν, τον ‘εγκληματία’!
Γιατί τώρα, έπαψε πια να είναι ‘δικό τους παιδί’. Τώρα είναι απλά ένας... ποινικός εγκληματίας, που δεν επιτρέπεται να στιγματίσει την... ιερή παράταξη. Τώρα ο ήρωάς σας, ο κ. Κασιδιάρης, ‘θλίβεται’ στην Βουλή για το ‘περιστατικό’, και σχίζει τα ρούχα του, πως, ‘καμιά απολύτως σχέση δεν έχει με το κόμμα’!

Να τα βλέπετε, καημένα μου, μπας και ξυπνήσετε καμιά φορά…

Όσο για σας, τους άλλους: Όχι! Εσάς δεν σας λυπάμαι!

Εσάς, λέω, που δεν είστε επίσημα 'μέλη'. Εσάς που δεν είστε ‘δικά τους παιδιά’, αλλά που είστε εξίσου ‘ένοχοι’ για τον αέρα που τους φούσκωσε τα μυαλά. Εσάς όλους, - κοντά στις τετρακόσιες χιλιάδες -, που απ’ τον… καναπέ σας, πήγατε στις τελευταίες εκλογές και ψηφίσατε τον κ. Μιχαλολιάκο και την... παρέα του, έτσι για ..’πλάκα’. Ή, ακόμη κι εσάς που, από ανεπίτρεπτη άγνοια κι αμορφωσιά, πήγατε και τον ψηφίσατε στα ...‘σοβαρά’. 

Όλοι, λοιπόν, εσείς, να τα βλέπετε τα χθεσινά και αν σας έχει απομείνει καθόλου τσίπα, καιρός ν’ αρχίσετε λιγάκι να… ντρέπεστε. Να ντρέπεστε, γιατί η ανοησία κι η... ‘πλακίτσα’ σας, είναι πλέον αιματοβαμμένες!


Πέτυχα κι εγώ πρωτογενές πλεόνασμα.

Του Στέλιου Κούλογλου

Πάντα μου άρεσαν οι μεγάλες εθνικές ιδέες. Η ανακατάληψη της Αγιάς Σοφιάς και η κόκκινη Μηλιά παλιότερα, το «κούρεμα» του χρέους πρόσφατα, μέχρι να απαγορεύσει το Βερολίνο στην κυβέρνηση να το εμφανίζει ως εθνικό στόχο. Τώρα έχουμε καινούργιο, το πρωτογενές πλεόνασμα. Στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο, ο πρωθυπουργός επανέλαβε τη φράση «πρωτογενές πλεόνασμα» 22 φορές. Μόνο τη λέξη «θα» επανέλαβε περισσότερο, 120 φορές ακριβώς.

Αποφάσισα έτσι να πετύχω πρωτογενές πλεόνασμα (ΠιΠι, για συντομία, από δω και κάτω) και σε οικογενειακό επίπεδο. Εμπνέομαι από το μότο των πρώην Αριστερών και νυν κρυφοσαμαρικών, που είναι τώρα με την Τρόικα: πριν αναρωτηθείς τι κάνει η κυβέρνηση για σένα, σκέψου εσύ τι κάνεις για την κυβέρνηση.
ΠιΠι σημαίνει να έχεις περισσότερα έσοδα απ' ό,τι έξοδα, βγάζοντας έξω την αποπληρωμή των δανείων και τους τόκους. Δεν υπολόγισα, λοιπόν, καθόλου το στεγαστικό δάνειο, παρότι η Τρόικα θέλει να ξεκινήσει τους πλειστηριασμούς και να μου πάρει το σπίτι. Δεν το παίρνω προσωπικά: απλώς θέλουν να πέσουν οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα, ώστε να μπορεί να περάσει και ο Γερμανός συνταξιούχος ευχάριστα γεράματα.
Το οικογενειακό εισόδημα είναι 1.000 ευρώ τον μήνα. Τα έξοδα είναι: 500 ευρώ που πάνε στο φαγητό, 200 στους λογαριασμούς, 400 στα φροντιστήρια-σχολεία των παιδιών κ.λπ., 250 σε προσωπικά έξοδα, 300 σε φίλους από δανεικά που πρέπει να ξεπληρώνω κάθε μήνα, γιατί και σε αυτούς παρουσιάστηκαν ανάλογα προβλήματα, και 50 ευρώ στις εξετάσεις και στα φάρμακα της γιαγιάς. Το σύνολο εξόδων είναι 1.700 ευρώ, άρα το πρωτογενές έλλειμμα 700 ευρώ. Έπρεπε να κόψω 750 ευρώ, ώστε να εμφανίσω ΠιΠι 50 ευρώ.
Αποφάσισα να ακολουθήσω τη μέθοδο με την οποία κάνει φέτος ΠιΠι ο κ. Στουρνάρας, του οποίου εκτιμώ αφάνταστα τις ικανότητες. Είχε, παραδείγματος χάριν, προβλέψει το 2010, τότε που άρχισαν τα μνημόνια, ότι το 2013 θα είχαμε μπει σε τροχιά μεγάλης ανάπτυξης. Όπως εξήγησε και ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, η ύφεση το δεύτερο τρίμηνο του 2013 ήταν 3,8% και όχι 4,6%, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Τρόικας, που σημαίνει ότι ο Στουρνάρας σταδιακά δικαιώνεται.
Οι πρώτες περικοπές ήταν παιχνιδάκι. Έκοψα αμέσως τα 300 ευρώ που χρωστάω στους φίλους. Πήγαν να διαμαρτυρηθούν, αλλά τους αποστόμωσα λέγοντας ότι το ίδιο ακριβώς κάνει και η κυβέρνηση, που παρακρατεί τις επιστροφές φόρων και τις εγγράφει στο ΠιΠι της. Ύστερα, σταμάτησα να πληρώνω τους λογαριασμούς, όπως κάνει το υπουργείο Οικονομικών, που έχει μηδενίσει τις δημόσιες επενδύσεις, γράφοντας την ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας στο δικό του πιπί.
Τα πράγματα ζορίσανε κάπως όταν περιόρισα τις δαπάνες για το φαγητό και τα υπόλοιπα μέλη διαμαρτυρήθηκαν, ρωτώντας τι θα τρώνε. Τους εξήγησα την αναγκαιότητα συμμετοχής στην εθνική προσπάθεια και ότι από δω και στο εξής θα τρώμε μια φορά τη μέρα, ενώ το βράδυ θα κοιτάμε ειδήσεις και θα τρώμε ΠιΠι. Περιόρισα δραστικά τα έξοδα για σχολεία-φροντιστήρια και όταν τα παιδιά πήγαν να διαμαρτυρηθούν, τους έριξα μια επιστράτευση που τη θυμούνται ακόμη. Με βαριά καρδιά έκοψα και τα 50 ευρώ για τις εξετάσεις και τα φάρμακα της γιαγιάς. Έτσι, το ΠιΠι μου έγινε όχι 50 ευρώ, όπως είχα υπολογίσει, αλλά 75 και πάνω.
Περιττό να μιλήσω για τον ενθουσιασμό που αρχικά επικράτησε στην οικογένεια. Παρά τις κακουχίες, έβλεπαν το δικό μου ΠιΠι, και κατ' επέκταση του Στουρνάρα, σαν να ήταν δικό τους.   Είναι αλήθεια ότι μετά από δυο-τρεις μήνες παρουσιάστηκαν κάποια προβληματάκια. Με τους φίλους που θέλουν τα δανεικά πίσω γίναμε μαλλιά-κουβάρια, επειδή δεν πληρώναμε τους λογαριασμούς μάς έκοψαν το νερό, το φως και τη θέρμανση, τα παιδιά έμειναν μετεξεταστέα στο σχολείο και η γιαγιά τα κακάρωσε, ένα θλιβερό γεγονός που όμως ελάφρυνε τον οικογενειακό προϋπολογισμό και στον τομέα των εξόδων για φαγητό.
Στο τέλος ήρθαν και από την τράπεζα στην οποία χρωστάγαμε το στεγαστικό δάνειο, την αποπληρωμή του οποίου δεν είχα συμπεριλάβει, όπως θα θυμάστε, στους υπολογισμούς για το ΠιΠι, και μου είπαν ότι, εν τω μεταξύ, το χρέος είχε αυξηθεί. Δεν έφερα αντίρρηση - άλλωστε και ο κ. Σαμαράς παραδέχτηκε το Σάββατο ότι και το χρέος της χώρας έχει αυξηθεί, αλλά όχι και τόσο πολύ ώστε να το κάνουμε θέμα. Επειδή η κυβέρνηση, μετά από πιέσεις της Τρόικας, ξεπάγωσε τους πλειστηριασμούς ακινήτων, ήρθαν να μας πάρουν και το σπίτι.
Πεινασμένη, διχασμένη και εξουθενωμένη, η οικογένεια δεν μπορούσε να αντισταθεί ούτε για τα μάτια των παπαράτσι. Έτσι κάπως μείναμε με το ΠιΠι στο χέρι.

Πηγή LIFO

Το πείραμα του Wörgl



 Το Wörgl (Βεργκλ) ήταν μια μικρή πόλη 4.500 κατοίκων στην Αυστρία όπου διεξήχθη ένα καινοτόμο οικονομικό πείραμα το 1932. Ήδη η Ευρώπη είχε χτυπηθεί από το κραχ του 1929, και το 1931 που εκλέχτηκε Δήμαρχος ο Michael Untergüggenberger (Μίκαελ Ούντεργκέγκενμπέργκερ) ήδη είχε έλθει η ύφεση με 30% ανεργία, και 10% άπορους. Ο νέος Δήμαρχος προερχόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια, ο ίδιος κατόρθωσε να μορφωθεί μόνος του και να γίνει μηχανικός στους σιδηροδρόμους. Αν και ο ίδιος δεν ήταν μαρξιστής, είχε συνδικαλιστική δράση και υποστήριζε τα συμφέροντα των εργαζομένων ενάντια των πλουσίων επενδυτών του σιδηροδρόμου, πράγμα που το πλήρωσε με την μη προσωπική του άνοδο στην ανώτερη ιεραρχία των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Ήταν ένας άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, πρακτικός, εργατικός, δραστήριος που κέρδισε την καρδιά των συμπολιτών του, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν στη θέση του Δημάρχου, γνωρίζοντας ότι δεν θα τους προδώσει.
Ο νέος δήμαρχος είχε έναν μακρύ κατάλογο έργων που ήθελε να εκτελέσει. Έργα απολύτως απαραίτητα όπως η ύδρευση της πόλης, η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ο οδικός φωτισμός και η φύτευση δέντρων κατά μήκος των οδών. Αλλά τα δημοτικά ταμεία ήταν σχεδόν άδεια, και οι δημότες ήταν ήδη σε δεινή οικονομική κατάσταση, αντιμετωπίζοντας αρκετοί από αυτούς πρόβλημα επιβίωσης. Ο Δήμαρχος καταλάβαινε ότι μία αύξηση της φορολογίας τους, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα δημοτικά έργα, θα οδηγούσε σε περαιτέρω φτώχεια και ύφεση. Ο Δήμαρχος όμως είχε μελετήσει το βιβλίο «Η Φυσική Τάξη» του οικονομολόγου Silvio Gesell (Σύλβιο Γκέσελ). Ο οποίος πίστευε ότι η αργή κυκλοφορία του χρήματος είναι η κύρια αιτία για την παραπαίουσα οικονομία. Το χρήμα ως μέσο συναλλαγής ολοένα εξαφανίζεται από τα χέρια των εργατών – παραγωγών και μαζεύεται στα χέρια των λίγων που το συσσωρεύουν, εκμεταλλεύονται τους τόκους, και δεν το επιστρέφουν πίσω στην αγορά. Κατ΄ αυτόν δηλαδή, όσο περισσότερο χρήμα είχαν, όσο περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι το κυκλοφορούν συνεχώς, τότε η Κοινωνία θα έχει υγιή ανάπτυξη και ευημερία.  


Μια μεγάλη απόφαση

Ο Δήμαρχος βάζοντας σε εφαρμογή την παραπάνω θεωρία, ξεκίνησε το πρόγραμμα των Δημοτικών του έργων, δίνοντας δουλειά σε πολλούς εργαζόμενους και εργολάβους, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η πληρωμή τους θα γινόταν με σελίνια (το νόμισμα της Αυστρίας) όχι εκτυπωμένα από την Εθνική Τράπεζα της, αλλά από τον Δήμο του Wörgl. Όντως εκτυπώθηκαν και τέθηκαν σε κυκλοφορία 32.000 σελίνια ως “Γραμμάτια Πιστοποίησης Εργασίας”, κάτι σαν ένα δωρεάν χρήμα, διότι δεν είχαν αντίκρισμα σε χρυσό, απλά αναγνώριζαν την παροχή έργου προς την Κοινότητα. Κόπηκαν χαρτονομίσματα ονομαστικής αξίας στα 1, 5 και 10 σελίνια.

Τα χρήματα του Wörgl

Στις 31 Ιουλίου 1932 δόθηκαν τα πρώτα 1.800 Σελίνια για να πληρωθούν οι μισθοί των εργαζομένων, και η αξία των υλικών που αναλώθηκαν τον πρώτο μήνα στα δημοτικά έργα. Οι άνθρωποι που πήραν αυτά τα νέα σελίνια, μπορούσαν να πληρώσουν τους δημοτικούς τους φόρους, αλλά και να αγοράσουν ψωμί. Ο αρτοποιός παίρνοντας αυτά τα σελίνια μπορούσε να αγοράζει αλεύρι από τον μυλωνά. Ο μυλωνάς αγόραζε σιτάρι από τον γεωργό. Ο γεωργός αγόραζε εργαλεία από τον σιδερά. Ο σιδεράς αγόραζε παπούτσια από τον τσαγκάρη. Ο τσαγκάρης πλήρωνε τον δάσκαλο που έκανε μάθημα στα παιδιά του. Ο δάσκαλος αγόραζε ψωμί στον αρτοποιό. Και ο κύκλος κυκλοφορίας του χρήματος επαναλαμβανότανε συνεχώς και καθημερινά, σε τέτοιο σημείο ώστε ήδη την τρίτη μέρα, ο κύκλος εργασιών ολόκληρης της πόλης να είναι παραπάνω από 10πλάσιος από τα 1.800 σελίνια που δόθηκαν στη κυκλοφορία σε σημείο το να υποπτεύονται κάποιοι ότι κάποια σελίνια είχαν πλαστογραφηθεί. Ο Δήμαρχος όμως είχε εφαρμόσει μία πρόσθετη μέθοδο για να κάνει το χρήμα να αλλάζει συνεχώς χέρια με μεγάλη ταχύτητα:
Τα χρήματα του Wörgl έχαναν το 1% της ονομαστικής τους αξίας κάθε μήνα. 
Για να αποφευχθεί αυτή η υποτίμηση ο ιδιοκτήτης του γραμματίου το δαπανούσε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Ειδάλλως, την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα, έπρεπε να αγοράσει ένα κουπόνι σαν γραμματόσημο, με αξία το 1% της ονομαστικής αξίας και να το κολλήσει στο χαρτονόμισμα. Υπήρχε δηλαδή μία λειτουργία αντίθετη από τον τοκισμό, που επέτρεπε στο χρήμα να κυκλοφορεί συνεχώς.
Ο Δήμαρχος φυσικά δεν μπορούσε να προσλάβει όλους τους ανέργους της πόλης για τα δημοτικά έργα. Με την αύξηση του κύκλου εργασιών της πόλης όμως, ο αρτοποιός για παράδειγμα δεν προλάβαινε μόνος του να βγάζει τα ψωμιά που του ζητούσαν, υποχρεώθηκε λοιπόν να προσλάβει έναν βοηθό, τον οποίον πλήρωνε με τα σελίνια του Δήμου. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι επαγγελματίες. 
Οι βοηθοί που προσλήφθηκαν όμως διευρύνανε την αγοραστική δύναμη της πόλης και έτσι οι επαγγελματίες είχαν να αντιμετωπίσουν μία περαιτέρω αύξηση της ζήτησης, σε σημείο που κανένας κάτοικος της πόλης να είναι άνεργος, αλλά αντίθετα να υπάρχουν παντού αγγελίες ζήτησης προσωπικού. Έτσι το σύστημα αρχίζει να αποκτάει μία δυναμική μορφή, και οι άνεργοι από τα γύρω χωριά έρχονται για να δουλέψουν στο Wörgl, επίσης οι παραγωγοί από τα γύρω χωριά που είχαν τα προϊόντα τους απούλητα (διότι μέχρι τώρα κανείς δεν είχε χρήματα για να τα αγοράσει) επιτέλους βρήκαν αγοραστές στο Wörgl, αλλά με τους νέους επισκέπτες διευρύνεται ακόμα περαιτέρω η αγοραστική δύναμη, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται και η παραγωγική δραστηριότητα. Οι ξένοι εργάτες παίρνοντας τα σελίνια του Wörgl, δυνάμωναν και τις δικές τους τοπικές οικονομίες, επεκτείνοντας την ανάπτυξη στα γύρω χωριά, αλλά το ίδιο το Wörgl έβγαινε αλώβητο, από αυτή την έξοδο του χρήματος. 
Ο Δήμαρχος είχε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν αυτός που εκτύπωνε το χρήμα. Δεν ήταν ένας ιδιώτης τραπεζίτης με σκοτεινά συμφέροντα κυριαρχίας από πίσω του, αλλά ένας άνθρωπος στην υπηρεσία των πολιτών. Η πίσω όψη κάθε γραμματίου περιείχε αυτολεξεί την ακόλουθη συγκινητική δήλωση, κάποια λόγια που φαίνονται σαν να γράφτηκαν σήμερα, και όμως γράφτηκαν το 1932:
«Προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Ο αργός ρυθμός που κυκλοφορεί το χρήμα έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή ύφεση του εμπορίου και βύθισε εκατομμύρια ανθρώπους σε απόλυτη εξαθλίωση. Από οικονομικής απόψεως, η καταστροφή του κόσμου άρχισε! 
-Είναι καιρός, με αποφασιστική και έξυπνη δράση, να προσπαθήσουμε να
συγκρατήσουμε την πτωτική βουτιά του εμπορίου και έτσι να σωθεί η ανθρωπότητα από αδελφοκτόνους πολέμους, χάος και διάλυση. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από την ανταλλαγή υπηρεσιών τους. Η υποτονική κυκλοφορία έχει σταματήσει σε μεγάλο βαθμό αυτή την ανταλλαγή και έτσι ρίχνονται εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν εκτός εργασίας 
– Πρέπει, συνεπώς, να αναβιώσουμε αυτή την ανταλλαγή υπηρεσιών και έτσι οι άνεργοι να επιστρέψουν στην παραγωγική τάξη. Αυτός είναι ο στόχος του πιστοποιητικού εργασίας που εκδίδεται από την αγορά της πόλης του Wörgl: Να μειώσει τα βάσανα και το φόβο, να προσφέρει δουλειά και ψωμί».

Η επιτυχία του Wörgl

Σε περίοδο 13 μηνών, ο Δήμαρχος εκτέλεσε όλα τα έργα που είχε σχεδιάσει:
Ύδρευση, δρόμοι, φωτισμός. Επίσης κατασκευάστηκαν νέα δημόσια κτίρια, ένας ταμιευτήρας νερού, μία πίστα για σκι, και μια γέφυρα. Επίσης έγιναν αναδασώσεις, γιατί αντιλαμβάνονταν οι άνθρωποι του τότε, που ζούσαν πιο κοντά στη Φύση, το μελλοντικό κέρδος από την ύπαρξη των Δασών.
Σε έξι γειτονικά χωριά επεκτάθηκε το σύστημα με επιτυχία. Ο Γάλλος
πρωθυπουργός, Eduard Dalladier, έκανε μια ειδική επίσκεψη για να δει το “θαύμα του Wörgl”. Τον Ιανουάριο του 1933, το νέο οικονομικό σύστημα επεκτείνεται στη γειτονική πόλη της Kirchbühl, και τον Ιούνιο του 1933, ο Δήμαρχος του Wörgl συναντήθηκε με εκπροσώπους από 170 διαφορετικές πόλεις της Αυστρίας που ενδιαφέρονταν για την γενικευμένη εφαρμογή του συστήματος και στις πόλεις τους.
Η παρακάτω έκθεση συντάχθηκε από τον Claude Bourdet, έναν αυτόπτη μάρτυρα Καθηγητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης:
«Επισκέφθηκα το Wörgl τον Αύγουστο του 1933, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξη του πειράματος. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα φτάνουν το θαύμα. Οι δρόμοι, περιβόητοι για την άθλια κατάσταση τους, συναγωνίζονται τώρα την ιταλική Autostrade (Ιταλική Εθνική Οδό). Το Συγκρότημα των Δημαρχιακών γραφείων έχει ανακαινιστεί όμορφα ως ένα γοητευτικό σαλέ με ανθισμένες γλαδιόλες. Μια νέα τσιμεντένια γέφυρα φέρει περήφανα την πλάκα: “Χτισμένο με δωρεάν χρήματα το έτος 1933″. Παντού βλέπει κανείς νέους φανοστάτες στους δρόμους, καθώς και ένα δρόμο με το όνομά του Silvio Gesell. Οι εργαζόμενοι στα πολλά εργοτάξια είναι όλοι ένθερμοι υποστηρικτές του συστήματος του δωρεάν χρήματος. Στα καταστήματα τα γραμμάτια είναι αποδεκτά παντού, παράλληλα με τα επίσημα χρήματα. Οι τιμές δεν έχουν αυξηθεί. 
Κάποιοι υποστήριξαν ότι το σύστημα που πειραματίστηκε στο Wörgl εμποδίζει την φορολογική ισότητα, γιατί ενεργεί σαν μία μορφή εκμετάλλευσης του φορολογουμένου. Φαίνεται να υπάρχει ένα μικρό λάθος σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ στο παρελθόν δεν είδε κανείς τους φορολογούμενους να μη διαμαρτύρονται έντονα κατά την αφαίρεση των χρημάτων τους. Στο Wörgl κανείς δεν διαμαρτύρονταν. Αντίθετα, οι φόροι (σε μορφή γραμματίων) καταβάλλονται εκ των προτέρων στον Δήμο. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι με το πείραμα και διαμαρτύρονται στην Εθνική τους Τράπεζα η οποία αντιτίθεται στην έκδοση των νέων αυτών χαρτονομισμάτων (των τοπικών γραμματίων).
Είναι αδύνατο να αποδώσει κανείς τη γενική βελτίωση του Wörgl μόνο στη «νέα μορφή των φόρων». Δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει με το Δήμαρχο ότι το νέο νόμισμα εκτελεί τη λειτουργία του πολύ καλύτερα από το παλιό. Αφήνω στους ειδικούς για να διαπιστωθεί αν υπάρχει πληθωρισμός, παρά την κατά 100% κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αγαθών. Παρεμπιπτόντως, αυξήσεις των τιμών, το πρώτο σημάδι του πληθωρισμού, δεν εμφανίζονται. Όσον αφορά την οικονομία, μπορούμε να πούμε ότι το νέο νόμισμα ευνοεί την εξοικονόμηση κατά κυριολεξία και όχι την αποθησαύριση του χρήματος. Δεδομένου ότι τα χρήματα χάνουν την αξία τους κρατώντας τα σπίτι, μπορεί κανείς να αποφύγει την υποτίμηση αυτή επενδύοντάς τα σε μία τράπεζα καταθέσεων. Το Wörgl έχει γίνει ένα είδος προσκυνήματος για τους μακρο-οικονομολόγους από διάφορες χώρες. Ο καθένας μπορεί να τους αναγνωρίσει αμέσως, από τις εκφράσεις τους, κατά τη συζήτηση τους στους όμορφους δρόμους του Wörgl, ή ενώ κάθονται στα τραπέζια των εστιατορίων. Ο πληθυσμός του Wörgl με χαρά, περήφανος για τη φήμη τους, τους καλωσορίζει θερμά.»
 

Το τέλος

Η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας πανικοβλήθηκε, στο ενδεχόμενο το πείραμα του Wörgl να επεκταθεί σε όλη την Αυστρία και αποφάσισε να διεκδικήσει τα μονοπωλιακά δικαιώματα της, απαγορεύοντας δωρεάν νομίσματα. Η υπόθεση έφτασε ενώπιον του Αυστριακού Ανώτατου Δικαστηρίου, το οποίο επικύρωσε το μονοπωλιακό δικαίωμα της Κεντρικής Τράπεζας για την έκδοση νομίσματος. Και έγινε ποινικό αδίκημα η έκδοση “νομίσματος έκτακτης ανάγκης”. Το Wörgl γρήγορα επανήλθε στην ανεργία του 30%.
Κοινωνική αναταραχή εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Αυστρία, διότι οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνανε γιατί η Κυβέρνησή τους και η Δικαιοσύνη, που υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν τους αφήνει να εξασκούν τη δοκιμασμένη λύση που βρήκανε στην αντιμετώπιση της ύφεσης, αλλά τους επιβάλει τα δικά της μέτρα που αποδεδειγμένα όπως και πριν τους ξαναβύθισε στη φτώχεια και την ανέχεια. 
Το 1938 ο Χίτλερ προχώρησε στην προσάρτηση της Αυστρίας (χωρίς να βρει την παραμικρή πολεμική αντίσταση) με έναν από τους λόγους για αυτό, το ότι πολλοί άνθρωποι τον είδαν ως τον οικονομικό και πολιτικό σωτήρα τους.
Ακολούθησε ο Πόλεμος, και το πείραμα του Wörgl έμεινε στην Ιστορία...