Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Τον ξέρεις τον Σπύρο...;

Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαφτίσια του.

Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κοροΐδα τους Σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο Volvo.

Mε το Volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία. τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.

Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.

Τον χώσανε οι κολλητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτιά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. όπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.

Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ' την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.

Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.

Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφορτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.

Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.

Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι, ίδια μ αυτά του Καραμανλή του νεωτέρου που κι αυτός στο Αμέρικα έφαγε τα νιάτα του σπουδάζοντας .πρωθυπουργός.

Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.

Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.

Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.

Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπάρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.

Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο άλλαξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.

Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. ο Σημίτη που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.

Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.

Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.

Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.

Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.

Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά.

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

What might history tell us about the Greek crisis?

Jun 24th, 2010 by Michael Pettis on China Financial Markets

With the PBoC’s currency announcement last Saturday and the surge (!) in the value of RMB on Monday (all very kindly timed to add zest to my meetings this week in Boston, New York, and Washington), you would assume that today’s entry would be all about the RMB and the effect of the PBoC announcement. But aside from a brief aside to say that I am a little skeptical that this announcement adds up to much beyond a desire to head off China-bashing at the G20 meeting – bad news for Germany, who will now have to absorb much of the heat – I plan instead to discuss what I think the history of sovereign debt crises might tell us about the recent events in Europe.

The Greek crisis may in many ways seem unprecedented, but of course it isn’t. I think by now everyone already knows that Greece has spent much of the past 200 years – more than half by some counts – in default or in one form or another of debt restructuring, but in fact there are plenty of other periods of sovereign default and restructuring that can tell us something about what is happening and what will happen. I would suggest that there at least five things we can “predict” with some degree of confidence from looking at historical precedents:

1. The euro will not survive in its current form.

We should always have been skeptical about the survivability of the euro. There is a history of currency unions from which we can draw two reasonable conclusions. First, without fiscal integration such as occurred in the US after the Civil War or in the German Customs Union under Prussian dominance, currency unions are no more permanent than other forms of monetary integration, such as adherence to gold or silver standards.

Without robust mechanisms to absorb imbalances that emerge in different parts of the economy, and Europe embodies many very different economies, countries normally are forced to rely on monetary adjustment. The European currency union eliminates this type of adjustment mechanism, leaving countries with only two, brutally difficult options for adjustment besides opting out – sovereign default or long periods of deflation and unemployment.

So along with very high levels of capital mobility (which Europe possesses to some extent) and labor mobility (of which it has much less), Europe also needed to assign a substantial amount of fiscal sovereignty to some entity. I have already explained elsewhere why I think this was always very unlikely. Difficult as it might be, opting out of the euro is likely to be much less unpalatable for many countries than sovereign default or long periods of high unemployment.

Second, when currency unions are successful, it is almost always during periods of rising global liquidity and expanding international capital flows. No currency union has been able to survive the great monetary contractions that spell the end of a globalization period. The 19th Century’s Latin Monetary Union and the Scandinavian Monetary Union, to take the most obvious examples, were both once considered great successes, but were forced into retreat when global monetary conditions turned sour.

So when will countries opt out of the euro? Ernest Hemingway once described the process of going broke as “Slowly. Then all at once.” That is not a very precise description, I know, but I would guess that support for the euro will erode very slowly until suddenly it seems inevitable and then the process will happen breathtakingly quickly.

2. This is the big one

One of the myths that we often hear repeated is that financial crises have been occurring with increased frequency in the past one or two decades. I think we only believe this because we remember the big crises of the past, which seem to occur every twenty to thirty years, and then look back all crises of the past two decades – Mexico in 1994, East Asia in 1997, LTCM and Russia in 1998, Brazil in 1999, the Internet Bubble in 2000, the Sub-Prime crisis in 2007, and Greece in 2010 – and conclude that there are an awful lot more crises nowadays.

But in my book, The Volatility Machine, I made sure to distinguish between the short-term liquidity crises that occur within globalization cycles, of which there are a lot and seemed to occur every two or three years, and the long-term liquidity contractions that spell the end of each of the major globalization cycles. The former can be brutal, but they are usually short-lived and the overall market recovers very quickly.

So, for example, although most of us know that the world experienced a deep and long-lasting crisis in 1873, which began a long period of contracting international trade, reduced capital flows, and the massive bankruptcies of the high technology companies of the period, including most notably the railroads, very few people seem to know about the Overend Gurney crisis of 1866, which seemed pretty horrific at the time but from which the markets recovered fairly quickly. Likewise the great and well-known LDC debt crisis beginning in 1982 was preceded by several smaller crises, most importantly I think in 1976 by a Mexican peso crisis, which two years later had all but been forgotten by the market.

In my opinion the current set of crises, beginning with the sub-prime crisis in the US and spreading throughout the world, is not a short-term liquidity crisis like LTCM, the Asian Crisis, or the Mexican crisis of 1994. I think this is likely to be one of those big events, one that represents a major re-adjustment in the world during which time the massive imbalances that had been built up during the long globalization cycle that started around the late 1980s and early 1990s are finally worked out.

Not only will Greece, in other words, get worse, but it is by no means the end of the crisis. A lot more countries in Southern Europe, Latin America and Asia are going to be caught up in this before it ends.

3. The European crisis will be accompanied by a trade shock.

In the early 1980s Latin America countries were suddenly cut off from funding during what was subsequently called the LDC Debt Crisis, or the Lost Decade. These countries had been running large current account deficits, and of course current account deficits require capital account surpluses. These surpluses were financed by the the huge petrodollar recycling of the 1970s, when commercial banks around the world made staggeringly large loans to many developing countries.

Of course after 1981-82 it became clear that the loans exceeded the repayment capacity of the borrowing countries, and suddenly financing dried up – almost overnight. What’s worse, the debt crisis had already been preceded by flight capital, so that when financing dried up, a capital account surplus quickly became a capital account deficit. Of course once Latin America began to experience capital outflows, its trade deficit necessarily had to become a trade surplus. This is exactly what happened.

The deficit countries of Europe, whose combined trade deficits are nearly two-thirds the size of the US trade deficit, will also be forced into a rapid contraction in their trade deficits for the very same reasons – they are going to find it hard enough simply to refinance themselves, let alone receive net capital inflows. Without a capital account surplus, however, they simply cannot run current account deficits. This contraction must, one way or another, be absorbed by the very unwilling rest of the world. I describe what this will entail in a May 19 entry.

4. The economic recovery in the countries hit by crisis will not begin until they are recognized as insolvent and receive debt forgiveness from their creditors.

Preceding every sovereign default is the fiction that the obligor country is simply facing a short-term financing problem, and that with a lot of discipline and a little bit of good will it will be able to work its way out of the crisis. During this period a number of restructuring “solutions” are proposed – all of which involve increasing debt, and often in the most financially destabilising way – which inevitably make the final resolution of the crisis much more difficult and which sharply raise financial distress costs. The most notorious recent example of these terrible “solutions” was Argentina’s disastrous debt swap in 2001, in which it dramatically increased the country’s total obligations while it desperately tried to maintain the fiction that it could somehow grow its way out of its impossible debt burden.

Greece, and probably two or three other countries, simply cannot repay their outstanding debt amounts. Ultimately they are going to default, and then in the restructuring process they will receive enough debt forgiveness that allows them to return to a sound footing and with a reasonable repayment prospect. But as long as they maintain the pretence that they can and will repay the full outstanding amount, and struggle with the burden, the resulting distortions in the economy will mean that businesses will disinvest and the country will not grow.

Historical precedence makes it clear that as long as the sovereign borrower is forced to struggle with an unrepayable debt burden, it will not grow. Eventually, as has happened in nearly every previous case, creditors and borrowers will acknowledge reality and will work out a debt forgiveness plan that will allow the economy to return to growth. Until then, expect weak growth, high unemployment, and constant battles over debt.

How long will it take for the world to recognize the inevitable? That leads us to the fifth thing we can learn from historical precedents.

5. Greece’s insolvency will not be recognized for many years.

When most of the obligations of an insolvent sovereign were widely dispersed among a wide variety of bondholders, market forces acted relatively quickly to force debt forgiveness. Defaulted bonds trade at deep discounts, and it is a lot easier for someone who bought the debt at one-quarter its face value to agree to 50% debt forgiveness than for someone who made the original loan.

But things are different with the current crop of insolvent European sovereign debts, as they were with the sovereign loans of the 1970s. They are heavily concentrated within the banking system, and the banks cannot recognize the losses without themselves collapsing into insolvency.

That cannot be allowed to happen. The LDC debt crisis of the 1980s raged on nearly a full decade – a decade of stopped payments, capital flight, and agonizingly low growth – before creditors formally acknowledged that most struggling borrowers could not repay their debt and would need partial debt forgiveness. The first formal recognition of debt forgiveness occurred with Mexico’s Brady Plan restructuring in 1990. Growth returned to most countries only after it became clear that they would receive debt forgiveness.

Why did it take so long? Were the banks stupid? No, banks knew full well that they weren’t going to get their money back as early as the mid-1980s, but to have acknowledge this would have required them to set aside more capital to absorb the losses than most of them possessed. The recognition of the obvious had to wait nearly a full decade so that banks could build a sufficient capital cushion to absorb the losses.

So too with the European crisis. Much of the Greek debt is held by European banks, and they simply do not have enough capital to absorb losses on Greek debt, let alone if Greece were to be joined by Portugal, Spain and others. The banks will need first to rebuild their capital bases before they can admit the obvious, and this could take several years.

So we are condemned to spend much of the next decade postponing a resolution of the crisis while banks rebuild their capital base. Until they do, we will all pretend that Greece isn’t insolvent and that other European countries will not face a crisis. Meanwhile none of these countries will be able to grow.

Greece puts its islands up for sale to save economy

Greece puts its islands up for sale to save economy
Desperate attempt to repay debts also driven by inability to find funds to develop infrastructure on islands
Από την Elena Moya στο guardian.co.uk

There's little that shouts "seriously rich" as much as a little island in the sun to call your own. For Sir Richard Branson it is Neckar in the Caribbean, the billionaire Barclay brothers prefer Brecqhou in the Channel Islands, while Aristotle Onassis married Jackie Kennedy on Skorpios, his Greek hideway.

Now Greece is making it easier for the rich and famous to fulfill their dreams by preparing to sell, or offering long-term leases on, some of its 6,000 sunkissed islands in a desperate attempt to repay its mountainous debts.

The Guardian has learned that an area in Mykonos, one of Greece's top tourist destinations, is one of the sites for sale. The area is one-third owned by the government, which is looking for a buyer willing to inject capital and develop a luxury tourism complex, according to a source close to the negotiations.

Potential investors also looking at property on the island of Rhodes, are mostly Russian and Chinese. Investors in both countries are looking for a little bit of the Mediterranean as holiday destinations for their increasingly affluent populations. Roman Abramovich, the billionaire owner of Chelsea football club, is among those understood to be interested, although a spokesman denied he was about to invest.

Greece has embarked on the desperate measures after being pushed into a €110bn (£90bn) bailout by the EU and the IMF last month, following a decade of overspending and after jittery investors raised borrowing costs to unbearable levels.

The sale of an island – or convincing a member of the international jet-set to take on a long-term lease – would help to boost its coffers. The Private Islands website lists 1,235-acre Nafsika, in the Ionian sea, on sale by private interests for €15m. But others are on offer by private owners for less than €2m – less than a townhouse in Mayfair or Chelsea. Some of the country's numerous islands are tiny which could barely fit a single sunbed.

Only 227 Greek islands are populated and the decision to press ahead with potential sales has also been driven by the inability of the state to develop basic infrastructure, or police most of its islands. The hope is that the sale or long-term lease of some islands will attract investment that will generate jobs and taxable income.

Told by the Guardian that such sales or leases were in prospect, Makis Perdikaris, director of Greek Island Properties, said that he would be unhappy at the prospect of any outright sale of state land: "I am sad - selling off your islands or areas that belong to the people of Greece should be used as the last resort," he said. But he was not necessarily against long-term leases: "The first thing is to develop the economy and attract foreign domestic investment to create the -necessary infrastructure. The point is to get money."

In its battle to raise funds, the country is also planning to sell its rail and water companies. Chinese investors are understood to be interested in the Greek train system, as they already control some of the ports. In a deal announced earlier this month, the Greek government also agreed to export olive oil to China.

After the socialist government of prime minister Geórgios Papandreou responded to the IMF bailout with draconian budget cuts, rioters took to the streets, costing three lives in May.

In the midst of the crisis, the German chancellor, Angela Merkel, delayed her support as she faced local elections and popular opposition to any public-funded help to Greece.

As strikes almost paralysed the country and hedge funds bet against the economy, German politicians called for Greece to start selling islands, historic buildings and artworks. It now appears that the Greek government has heeded their demands.

The City, where investors are increasingly shunning Greek investments, welcomed any island sales. "It's a shame if it has come to this but it does at least demonstrate that Greece is prepared to take all actions necessary to try and meet its obligations," said Gary Jenkins, a credit analyst at Evolution Securities.

Property prices have fallen between 10% and 20% since the May riots in Athens, as bad publicity has drawn visitors away, Perdikaris said.

"We have experienced a very slow booking season. Most tour operators offer hugely discounted rates," he said. Britons account for more than 60% of his company's property sales.

• This article was amended on 25 June 2010. The original heading - Greece puts its islands up for sale to save economy - went beyond what the story said. This has been corrected. A reference to Natsika has been amended to make clear this sale offer is private. More context has been added to a quotation from Makis Perdikaris, director of Greek Island Properties, to make clear that he was not expressing knowledge of existing Greek government sales of islands or island land.

Nigel Farage Το σύστημά σας απλά δεν λειτουργεί!

Το σύστημά σας απλά δεν λειτουργεί!
Από την ArELa στο φόρουμ ΙΔΕΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ

Ενας μικρός αλλά περιεκτικότατος λόγος του Farage όταν επανέκαμψε στην Ευρωβουλή μετά το ατύχημά του, όπου υποστηρίζει ότι εκ των αποτελεσμάτων είναι εμφανές πως το σύστημα της ΕΕ, απλά δεν λειτουργεί.

Απαράδεκτος νέος οικιστικός κανονισμός της ΕΕ

Απαράδεκτος νέος οικιστικός κανονισμός της ΕΕ
Από την ArELa στο φόρουμ ΙΔΕΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ



Θέλεις σπίτι; Δε σφάξανε. Θα πάψεις να χτίζεις. Ή αν χτίσεις, θα είναι ένα κονσερβοκούτι, που το αποκαλούν "παθητικό σπίτι", χωρίς ενέργεια (ρεύμα-θέρμανση κλπ) για να περνάς καλά κι ανθρώπινα! Ολα στο όνομα μιας περιβαλλοντικής κάλτας που δεν νοιάζεται στην πραγματικότητα για κανέναν πλανήτη, παρά μόνο για το φούσκωμα της τσέπης των ολιγαρχών και για την εξαθλίωση των υπολοίπων! Πρέπει και θα ασκηθεί ο πλήρης έλεγχος κάθε πτυχής της ζωής μας. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζουν!

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος!

Ουκ αν λάβοις...
...παρά του μη έχοντος!


Αναρτήθηκε από Albatros στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ

Είναι γνωστό, πλέον, πως η κρίση την οποία περνούμε οφείλεται κυρίως στις προσπάθειες του τραπεζικού κεφαλαίου να "ευημερήσει" πλασάροντας στην "ελεύθερη αγορά" τοξικά προϊόντα. Παραπέρα, σε μια κορεσμένη δυτική αγορά, ο μόνος τρόπος που το κεφάλαιο προσδοκά αύξηση του κέρδους (γιατί το κεφάλαιο δεν μπορεί ποτέ να μένει αδρανές) είναι η μείωση της εργατικής αξίας: αν δεν μπορείς να πουλήσεις το εμπόρευμά σου στις ποσότητες που να ικανοποιούν το προσδόκιμο κέρδος, απλώς μείωσε το κόστος της εργατικής δύναμης που χρειάζεται για να παραχθεί το προϊόν.
Ακόμα παραπέρα, σε όλες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού ο κρατικός κορβανάς κλήθηκε να αποπληρώσει τις ζημιές του τζόγου του κεφαλαίου.
Με άλλα λόγια, δεν μιλάμε πια (εδώ και πολλές δεκαετίες) για έναν ιδεότυπο προτεσταντικού καπιταλισμού, αλλά για έναν ληστρικό και ανορθολογικό διεθνοποιημένο καπιταλισμό, όπου η προσδοκία του κέρδους απέχει πολύ -αν δεν εχθρεύεται κιόλας- την "ηθική" (αν υπήρξε ποτέ τέτοια) του ορθολογικού καπιταλισμού. Αυτός, ο εν πολλοίς πειρατικός, καπιταλισμός αντανακλά, κατά τη γνώμη μου, την ουσία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.
Ο κ. Ανδριανόπουλος ανήκει στο ιερατείο του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού. Προσωπικά η πολιτική του σκέψη, και η προηγούμενη πολιτική του πρακτική, μου είναι απεχθείς.
Για να δούμε, ωστόσο, τι λέει ο "πολύς" Ανδριανόπουλος; (09:28-19:03)
Χα!
Ο κ. Ανδριανόπουλος λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να πούμε στους Γαλλογερμανούς δανειστές μας: "ουκ αν λάβοις, παρά του μη έχοντος!"
Σου λέει:
Δεν μπορούμε να δανειζόμαστε με τοκογλυφικά επιτόκια, μόνο και μόνο για να έχουμε λεφτά για να αποπληρώνουμε τους τόκους των προηγούμενων δανείων, που πήραμε για να αποπληρώσουμε τους προηγούμενους τόκους. Ακόμα κι εμείς, οι βλαχοβαλκάνιοι, θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι πρόκειται περί χοντρομαλακίας. Σου λέει, επίσης, ότι αυτός ο τρόπος δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από μια διαρκή, και χωρίς πιθανότητα εξόδου, ύφεση.
Θα ζήσουμε, στην περίπτωση που κηρύξουμε πτώχευση, για ένα μεγάλο διάστημα μ' αυτά που παράγουμε ή μάλλον μ' αυτά που θα παράξουμε.
Και θα περάσουμε μέσα από μια περίοδο βαθιάς κρίσης.
Ωστόσο, με τον τρόπο αυτόν υπάρχει κάποιο "φως στο βάθος του τούνελ".
Ασφαλώς, θα βγούμε άρδην απ' την ΟΝΕ και το Μάαστριχτ, ωστόσο κάποιοι στρατηγικοί τομείς της ελληνικής οικονομίας, όπως ας πούμε ο τουρισμός, θα γίνουν ακαριαία ανταγωνιστικοί.
Επίσης, μεσοπρόθεσμα, λέει ο κ. Ανδριανόπουλος, και πάλι θα έρθουν οι ίδιοι...τσαντισμένοι τοκογλύφοι για να μας δανείσουν, απλά και μόνο επειδή έτσι παίζεται το παιχνίδι. Μόνο που την επόμενη φορά, ας ελπίσουμε ότι δεν θα δανειστούμε για να βιώνουμε λάθρα, ούτε για να φουσκώνουν οι λογαριασμοί κάποιων στην Ελβετία, αλλά για να αναπτύξουμε τη χώρα μας.
Τισταδιάλα, το έκανε το Ουζμπεκιστάν (!), λέει ο Ανδριανόπουλος.
Μάλλον μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς στο Γραικυλιστάν.
Δεν θα ήταν άσχημα, λέω εγώ τώρα, να κλείναμε και κάνα δυο ντουζίνες απ' τους λωποδύτες που ρήμαξαν τον κρατικό κορβανά στην ψειρού, δημεύοντας τις περιουσίες τους (ΟΚ, υπάρχουν νομικά, συνταγματικά και συντεχνιακά "κωλύματα", αλλά αν μπόρεσε να φέρει μια τέτοια ρύθμιση η Ιταλία για τους δικούς της μαφιόζους κι όσους σχετίζονταν μαζί τους, νομίζω ότι θα ήταν καλό, αυτή τη φορά, να τους αντιγράψουμε).
Ο κ. Ανδριανόπουλος δε λέει, ωστόσο, ότι η Ελλάδα έχει καταβάλλει την τελευταία 10ετία 450 δις (τετρακόσια πενήντα δισεκατομμύρια) ευρώ για την αποπληρωμή του όποιου χρέους της και την ίδια περίοδο το χρέος της ανήλθε από 150 δις σε 300 δις!!!
ΘΑΥΜΑ, ΘΑΥΜΑ! (ελληνικό)
Δε λέει, επίσης, ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτού του χρέους αφορά σε "ελληνικές" τράπεζες, που δανείζουν το ελληνικό κράτος με το αζημίωτο (αφού οι ίδιες δανείζονται με 1%-2% και δανείζουν το κράτος με 5%-6%).
Δε λέει ακόμη ότι οι ίδιες οι "ελληνικές" τράπεζες σπεκουλάρουν και κερδοσκοπούν πάνω στην πτώχευση της Ελλάδας, με κεφάλαια που προέρχονται από τις καταθέσεις των Ελλήνων!
Κι εγώ, ο φουκαράς, αναρωτιέμαι:
Πώς αυτός ο κυκεώνας σπέκουλας και κερδοσκοπίας ωφελεί, καθ' οιονδήποτε τρόπο, τον Έλληνα εργαζόμενο, τον οποιονδήποτε βρε αδερφέ;
Και μια που δε βλέπω μια λογικοφανή έστω απάντηση, λέω:
Για ποιον λόγο δεν προχωρούμε, σύμφωνα και με τις παραινέσεις του κ. Ανδριανόπουλου, σε στάση πληρωμών, εθνικοποιώντας ταυτόχρονα τις τράπεζες και τα κέρδη τους;
Θα μου πεις: Θα θυμώσουν οι "ξένοι επενδυτές"!
Μα εδώ ο πρωθιερέας του ελληνικού καπιταλισμού, ο Ανδριανόπουλος, σου λέει ευθέως να κάνουμε στάση πληρωμών (να πτωχεύσουμε δηλαδή) κι ας θυμώσουν οι Γάλλοι κι οι Γερμανοί δανειστές μας (στους οποίους χρωστάμε πάνω κάτω το 1/3 του συνολικού μας χρέους), όχι τα τσουτσέκια οι δικοί μας οι τραπεζίτες!
Θα ξεθυμώσουν, μετά, λέει.
Γιατί;
Γιατί δεν θα τους συμφέρει να μας κρατήσουν (επί μακρόν) το γινάτι.
Βρε τον κ. Ανδριανόπουλο...
Μερικοί, εν τούτοις, λένε ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η συνακόλουθη έξοδός μας απ' την ευρωζώνη και το Μάαστριχτ θα σημαίνει μια μακρά περίοδο αστάθειας, απομόνωσης και παρατεταμένης ύφεσης.
Προσωπικά, πάντως, δεν έχω καταλάβει αυτόν τον φετιχισμό του ευρώ.
ΟΚ, μας έβαλε ο κ. Σημίτης άρον άρον στην ευρωζώνη, γιατί ο ίδιος πίστευε πως αυτό ήταν προς το συμφέρον του τόπου (ή γιατί έτσι του είπαν να κάνει). Εγώ θα συνταχθώ με την πρώτη, καλοπροαίρετη, υπόθεση κι όχι με τη συνωμοσιολογική (;) παρένθεση.
Ενιαία Ευρώπη θα πει (μια φορά κι έναν καιρό) πολιτική ολοκλήρωση, που θα πει, αν μη τι άλλο, συνομοσπονδία, ήγουν κοινό νόμισμα και κοινό Σύνταγμα. Το δεύτερο πήρε νωρίς νωρίς τομπούλο (καλώς), το πρώτο αυτοκτονεί τώρα δα.
Στο δια ταύτα, υπάρχει μια μόνο λέξη: Γερμανία.
Η Γερμανία, μετά την ενοποίηση, αισθάνεται (ξανά) πολύ πολύ ισχυρή και δυναμική για να χωρέσει μέσα στον στενό κορσέ μιας ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας.
Για να απαντήσω και στις ενστάσεις που προανέφερα, που βλέπουν την προκοπή και την σταθερότητα αποκλειστικά εντός της ευρωζώνης, να υπενθυμίσω την απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου (που ουσιαστικά αποτελεί τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα της Γερμανίας κι οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές για τη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση) πως στην περίπτωση που το ευρώ, κάποια στιγμή, καταστεί "ασταθές" η Γερμανία οφείλει να αποχωρήσει απ' την ευρωζώνη και να επανέλθει στο μάρκο! Βλέπετε, οι Γερμανοί είναι ένας εθνικά περήφανος λαός (και οι γερμανικές ελίτ είναι ταγμένες στον καπιταλιστικό εργαλειακό ορθολογισμό) και δεν διακατέχονται απ' τη δική μας ευρωδουλικότητα. Όσο θα τους συμφέρει, θα παραμένουν στην ευρωζώνη. Όταν δεν θα τους συμφέρει πια θα αποχωρήσουν όχι μόνον απ' την ευρωζώνη, αλλά ακόμη κι απ' την ΕΕ.
Αν προσέξατε, τελευταία, οι παραδοσιακοί ευρωσκεπτικιστές, και μόνιμοι υπονομευτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, Βρετανοί έχουν αλλάξει το τροπάρι πλέον. Τώρα πια τάσσονται αναφανδόν υπέρ των διαδικασιών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γιατί βλέπουν πως μόνον έτσι μπορεί να περιοριστεί η αχαλίνωτη γερμανική δυναμική. Βλέπουν, επίσης, ότι στον βάλτο όπου τσακώνονται το ευρώ και το δολάριο την πληρώνει η λίρα, ενώ η Βρετανία, από πολλές απόψεις, βρίσκεται σε χειρότερη οικονομική κατάσταση (τουλάχιστον από άποψης χρέους και ελλείμματος) ακόμη κι απ' το Γραικυλιστάν.
Παραπέρα, ο παραδοσιακός τους πατρόνας φαίνεται πως δεν είναι πια τόσο πρόθυμος να μοιράζεται μαζί τους τα αποφάγια της διεθνούς τρομοκρατίας...εχμμμ συγγνώμη, δημοκρατικής κυριαρχίας ήθελα να πω, των προθύμων. Βλέπετε, ακόμη κι ο παγκόσμιος σερίφης βυθίζεται σε μια (απολύτως καπιταλιστικά αναμενόμενη) κρίση και, ακολουθώντας την κλασική αμερικανική συνταγή, ακολουθεί ένα ακόμη new deal ρίχνοντας ζεστό κρατικό χρήμα (δανεικό βεβαίως) στην αμερικανική οικονομία και στο αμερικανικό κράτος πρόνοιας, προσπαθώντας να βάλει ξανά μπροστά την αμερικανική μηχανή που ρετάρει επικίνδυνα. Ο Ομπάμα, μάλιστα, απείλησε ευθέως και δημοσίως τους Αμερικανούς τραπεζίτες να μην "πολεμούν" την κυβέρνηση στην προσπάθειά της αυτή, αλλά να συνταχθούν μαζί της, γιατί διαφορετικά θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Βάλτε στην εικόνα τους νέους δυναμικούς διεθνείς παίκτες (Ρωσία, Κίνα, "Τίγρεις" της Άπω Ανατολής) και θα έχετε όλους τους συντελεστές μιας εξίσωσης ενός νέου γεωπολιτικού πεδίου, που καθιστά σχεδόν μονόδρομο την έξοδο της Ελλάδας απ' τον βρόγχο της ευρωζώνης και του Μάαστριχτ.
Αν είναι να παίξουμε στο νέο σκηνικό, και να μην είμαστε κυριολεκτικά μαριονέτες (και μάλιστα άθλιες), πρέπει να μπορούμε να ελισσόμαστε μέσα στο πλαίσιο μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής, που θα σχεδιάζεται την Αθήνα και όχι στο Βερολίνο. Το ΔΝΤ είναι η ταφόπλακα για κάθε δυνατότητα ανάπτυξης και ανάκαμψης του τόπου μας. Το αποδεικνύει η ιστορική πραγματικότητα με το απλό γεγονός ότι σε όποιο κράτος κι αν πήγε το ΔΝΤ απλώς το διέλυσε.
Οπότε, απομένει το αυτονόητο: πρέπει να κάνουμε ό,τι δεν συμφέρει εκείνους που έχουν αντίθετα συμφέροντα με τα δικά μας, δηλαδή να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα και στην εθνική οικονομία. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε πάρει πια "το μάθημά μας" και θα χαλιναγωγήσουμε τους (γνωστούς) εγχώριους μαυραγορίτες, τους διαπλεκόμενους απατεώνες και τις (με το συμπάθιο) πολιτικές πουτάνες, αυτό θα σημάνει την επώδυνη, αλλά σταθερή, ανάκαμψη για τον τόπο μας.
Αλλιώς θα βουλιάξουμε, αλλά αυτό θα γίνει και με το ΔΝΤ. Οπότε, ας βουλιάξουμε χωρίς χαλινάρι κι αλυσίδες στα πόδια.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Μπλάνκο: κάνει τα στοιχεία… αόρατα!

Μπλάνκο: κάνει τα στοιχεία… αόρατα!
Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ
EDITORIAL στο φύλλο 4 της Blog
http://www.blogpress.gr/

Ήταν τόσο απλό! Η Siemens έσβησε ονόματα (πολιτικών και δημοσιογράφων;) από τη λίστα δωροληπτών του κωδικού 101000 με διορθωτικό blanco και τώρα πάει… χάθηκαν για πάντα! Δεν μπορούμε να τα δούμε…
Έξαλλος ο Πρόεδρος της Εξεταστικής Σήφης Βαλυράκης, απέδωσε ευθύνες στους προηγούμενους (δικαιοσύνη και κυβερνώντες) που άφησαν και πέτρωσε το blanco όλο αυτό τον καιρό και τώρα δεν μπορούμε να βρούμε τι γράφει από κάτω!
Εξαρχής, η όλη είδηση μου φάνηκε γελοία! Μετά αναρωτήθηκα: και εάν τα έσβησαν με blanco, τι έγινε; Εδώ η επιστήμη μπορεί να διαβάσει παλίμψηστα χειρόγραφα από την αρχαιότητα με τη χρήση τελευταίας γενιάς μηχανημάτων ακτινών Χ και φασματογράφων. Ακόμα και τους καμένους, καρβουνιασμένους παπύρους του Ερκολάνο από τη βιβλιοθήκη της αρχαίας πόλης, στη νότιο Ιταλία, μπορούμε πλέον να διαβάσουμε, χάρη σε μια τεχνολογία της NASA, βασισμένη στις υπέρυθρες ακτίνες, το blanco θα μας σταματήσει;
Το ξέρω, η σκέψη μου πήγε πολύ μακριά. Αντιθέτως, ο Γιώργος Τράγκας στο δελτίο του ALTER ήταν πιο… πρακτικός: «με λίγη βενζίνη φεύγει το μπλάνκο», σχολίασε και συμφώνησε μαζί του ο Νίκος Χατζηνικολάου!
Δεν ξέρω εάν η αλήθεια θα λάμψει με λίγη βενζίνη και τρίψιμο ή χάρη στην υπέρυθρη διαστημική τεχνολογία της NASA, ξέρω όμως ότι το παραμύθι με το blanco κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να το πιστέψει! Μπορεί να το πιστεύει ο Πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής, μπορεί να το πιστεύουν οι βουλευτές-μέλη της Εξεταστικής, αλλά νοήμων άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις αποκλείεται!
Θα μου πείτε, τα μέλη της Εξεταστικής ή ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ δεν είναι συντηρητές αρχαίων χειρογράφων για να γνωρίζουν τις δυνατότητες ανάγνωσης ενός κατεστραμμένου κειμένου, ούτε ντετέκτιβ! Σωστό. Αλλά απ’ ό,τι γνωρίζω, ούτε ο Γιώργος Τράγκας (με την πρόταση βενζίνη και τρίψιμο), ούτε ο γράφων (με την τεχνολογία της NASA που προανέφερα) έχουμε κάποια από τις εν λόγω ειδικότητες για να γνωρίζουμε ότι το blanco δεν είναι εμπόδιο! Εάν, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν πώς να διαβάζουν πίσω από το blanco, τότε και οι βουλευτές όφειλαν να το ξέρουν, αλλιώς δεν είναι ούτε για βουλευτές άξιοι, ούτε για εξεταστές! Είναι για τα πανηγύρια!
Υπάρχει, βεβαίως, η πιθανότητα, οι λίστες να είναι σε φωτοτυπίες και όχι στα πρωτότυπα κείμενα. Τότε ναι, δεν μπορούν να βγάλουν άκρη, αλλά, εάν ισχύει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να μας πουν πού βρίσκονται τα πρωτότυπα. Και εάν δε γνωρίζουν, τότε κάποιος πρέπει να ευθύνεται και αυτόν πρέπει να βρουν, όχι μόνο για να πληρώσει τη νύφη, αλλά και να μαρτυρήσει πρόσωπα και πράγματα.
Αντιλαμβάνεστε, βεβαίως, ότι πίσω από το blanco μπορεί να μη φανερώνεται -προς το παρόν τουλάχιστον- η λίστα με τα «περιβόητα» ονόματα, αλλά να αποκαλύπτεται η γελοιότητα του διεφθαρμένου και διανοητικά καθυστερημένου πολιτικού συστήματος, που έχει κάτσει πάνω στον τράχηλο τον Ελλήνων εδώ και δεκαετίες. Οι μεν, οπλισμένοι με το blanco στο χέρι, νομίζουν ότι μπορούν να παραγράψουν τις βρωμιές τους, σα μαθητούδια γυμνασίου που σβήνουν τις ανορθογραφίες τους και οι δε, ένα ακόμα πιο ηλίθιο κράτος, σηκώνουν τα χέρια ψηλά μπροστά στο ανίκητο blanco!
Και περιμένουμε από δαύτους να λάμψει η αλήθεια; Μόνο εάν εμφανιστεί κανείς άλλος σαν τον Μαντέλη και ομολογήσει (από μόνος του), μπορεί κάτι να γίνει! Αυτή η Εξεταστική, που ηττήθηκε από το blanco, αύριο θα ηττηθεί από τη γομολάστιχα και στο τέλος θα αρκεί μια μουτζούρα στο χαρτί!
Ορισμένες φορές αληθινά αναρωτιέμαι: μας κυβερνούν τόσο βλάκες ή μας θεωρούν τόσο βλάκες;
Και πάντα καταλήγω: η βλακεία είναι ακατανίκητη! Σαν το blanco του λογιστηρίου της Siemens που κατάφερε να κάνει τα στοιχεία… αόρατα!
Θα κλείσω με Νίκο Γκάτσο από την «Ελλαδογραφία» του: «Πότε θα ανθήσουν ετούτοι οι τόποι, πότε θα έρθουνε καινούριοι ανθρώποι, να συνοδεύσουνε τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία…».

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Mr. Freeman - Να φοβάστε την Ελευθερία



Ο καυστικός και δριμύς κύριος Freeman!

Ο κύριος Φρίμαν είναι ένας χαρακτήρας καρτούν του οποίου ο δημιουργός παραμένει άγνωστος. Το ρώσικο βιντεομπλογκ του βραβεύτηκε φέτος από την επιτροπή BOBs (Best of Blogs). Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες διεθνώς επιτροπές αξιολόγησης Weblogs, podcasts και videoblogs, η οποία ιδρύθηκε το 2004 από τη Deutsche Welle και πλέον υποδέχεται ιστοσελίδες από έντεκα γλώσσες.

Ο καυστικός κύριος Φρίμαν απευθύνεται με δηκτικούς και υποτιμητικούς μονολόγους προς την ίδια τη διαδικτυακή κοινότητα που τον παρακολουθεί, τον θαυμάζει και προωθεί τα βίντεό του. Αντί να καυχηθεί για το θαυμασμό της ο Mr Freeman λοιδωρεί τα μέλη της ως τρωκτικά της copy-paste γενιάς που ποτέ δε δημιούργησαν το παραμικρό, που δεν είχαν ούτε μια πρωτότυπη ιδέα σε ολόκληρη τη ζωή τους.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Η ΤΟΥΡΚΙΑ, ΤΟ STRATFOR ΚΑΙ Η GOLDMAN SACHS



Η ΤΟΥΡΚΙΑ, ΤΟ STRATFOR ΚΑΙ Η GOLDMAN SACHS

Από τον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΟΥΡΟ

Αφορμή για το παρόν σημείωμα είναι οι «προφητείες των κατασκευαστών ιστορίας». Επί του προκειμένου, οι προφητείες μάς έρχονται από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, από το ίδρυμα Stratfor (Strategic Forecasting Inc.) του Τζορτζ Φρίντμαν (ενός ιδιωτικού ινστιτούτου πληροφοριών που ιδρύθηκε το 1996 στο Τέξας και έχει χαρακτηρισθεί ως «σκιώδης CΙΑ») και από την τετριμμένη πλέον στη ευρωπαϊκή κοινή γνώμη Goldman Sachs, που διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο στην είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη και στη δεινή οικονομική κατάσταση που σήμερα έχει περιέλθει.
Πιο συγκεκριμένα, πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ από το Ινστιτούτο Stratfor ένα βιβλίο γεωπολιτικής προοπτικής, με τίτλο «The Next 100 Years» (Τα επόμενα 100 χρόνια), το οποίο υπογράφει ο Τζορτζ Φρίντμαν. Πρόκειται για ένα έργο «γεωπολιτικής», στο οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να παρουσιάσει την εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα από την ανάδειξη νέων παγκόσμιων δυνάμεων. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η Ελλάδα και η Κύπρος σταδιακά θα δορυφοροποιηθούν και θα απορροφηθούν, αφού προηγουμένως ακολουθήσουν το δρόμο της Φινλανδοποίησης, ανίκανες να αναχαιτίσουν την επεκτατική πολιτική της Άγκυρας. Η Τουρκία εμφανίζεται να μένει συνειδητά εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και να ακολουθεί το δρόμο της ανάδειξής της σε περιφερειακή υπερδύναμη, εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέση και οικοδομώντας παράλληλα ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες αναπτύσσουν πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές και δορυφόρους.
Το βιβλίο προχωρεί σε μια γεωπολιτική-γεωστρατηγική πρόβλεψη του μέλλοντος, βασιζόμενο σε αναλύσεις και στοιχεία (οικονομία, δημογραφία, περιβάλλον, εξοπλισμοί, τεχνολογία), καθώς και στις τάσεις που διαμορφώνονται σε παγκόσμια κλίμακα.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο, η Τουρκία θα αναδειχθεί κατά τα επόμενα 40 χρόνια ως μία από τις τέσσερις ισχυρότερες περιφερειακές δυνάμεις του κόσμου, δημιουργώντας μια εκτενή σφαίρα γεωπολιτικής επιρροής και επεκτείνοντας τα σύνορά της. Σημειώνεται εδώ, ότι σήμερα η τουρκική οικονομία κατέχει τη 17η θέση παγκοσμίως και η γειτονική χώρα περιλαμβάνεται στην ομάδα των 20 πιο ισχυρών του πλανήτη (G-20).
Ο Φρίντμαν προβλέπει την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας, η οποία θα καταστεί μία από τις 10 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη. Η Τουρκία του 2050 θα έχει επωφεληθεί από την κατάρρευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, προσαρτώντας εδάφη στην περιοχή του Καυκάσου, ενώ θα αποτελεί την ηγεμονεύουσα δύναμη στον ισλαμικό κόσμο. Μάλιστα, θα έχει νικήσει στρατιωτικά τη Ρωσία σε πόλεμο το 2020, επεκτείνοντας την επιρροή της μέχρι τις ουκρανικές πεδιάδες και καταλαμβάνοντας περιοχές τις οποίες διατηρούσε τον 17ο αιώνα, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ελλάδα και η Κύπρος -σύμφωνα με την ανάλυση του Φρίντμαν- θα αποτελούν στόχο της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία θα συναγωνίζεται ευθέως τις ΗΠΑ και τις άλλες δυνάμεις της Ευρώπης.
Το σενάριο αυτό εκτιμά ότι η ισχυροποίηση της Τουρκίας στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα, σε συνδυασμό με τη δημογραφική ανάπτυξη, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επανεμφάνισης της οθωμανικής σφαίρας επιρροής, στην οποία σταδιακά θα ενταχθεί το σύνολο σχεδόν των παλαιών εδαφών με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή. Ο Φρίντμαν θεωρεί ότι: Η Τουρκία αποτελεί πλατφόρμα σταθερότητας στο χάος της Μέσης Ανατολής.
Ο ρυθμός με τον οποίο η Τουρκία συγκλίνει προς τις ανεπτυγμένες οικονομίες, επιταχύνθηκε «εντυπωσιακά» την περίοδο 2002-2007, επιτυγχάνοντας μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης του πραγματικού κατά κεφαλήν ΑΕΠ 6,8%, υπερδιπλάσιο από αυτόν της δεκαετίας του 1990. Σε συνδυασμό με την πραγματική ανατίμηση της τουρκικής λίρας, κατέστησε την οικονομία της Τουρκίας ως την 17η μεγαλύτερη παγκοσμίως, σε όρους κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
Έχοντας βρεθεί στο χείλος της χρεωκοπίας, η Τουρκία κατάφερε να περιορίσει μέσα σε λίγα χρόνια το δημόσιο χρέος στο 40% το 2008, από περίπου 71% το 2001.
Η οικονομία της δείχνει ότι μπορεί να επιτύχει εντυπωσιακές επιδόσεις μακροπρόθεσμα, ενώ μεταξύ των βασικότερων πλεονεκτημάτων της είναι ο πληθυσμός (αυξάνεται ταχέως με ρυθμό 1,3% ετησίως, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 27 έτη), η στρατηγική γεωγραφική θέση της και το σχετικά ελκυστικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Το μέσο ημερομίσθιο υπολογίζεται ότι είναι περί τα 38-40 δολάρια.
Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Goldman Sachs από το 2008, η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε μια οικονομία 6 τρισ. δολαρίων έως το 2050, κάτι που θα την καταστήσει την τρίτη μεγαλύτερη της Ευρώπης.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η Τουρκία έχει ξεφύγει σε σύγκριση με την Ελλάδα και τις άλλες βαλκανικές και μεσοασιατικές χώρες και έχει γίνει σημαντικά μεγαλύτερης τάξης μεγέθους οικονομικός παράγοντας.
Η Τουρκία, εάν συνεχίσει με τις σωστές πολιτικές, θα καταστεί η ένατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο το 2050, σύμφωνα με έκθεση της Goldman Sachs, της κορυφαίας παγκοσμίως επενδυτικής τράπεζας, η οποία παρατηρεί ενδεικτικά ότι:
-Η τουρκική εταιρεία Vestel Electronics είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός τηλεοράσεων στην Ευρώπη, κατασκευάζοντας το ¼ της συνολικής παραγωγής όλων των συσκευών που κατασκευάζονται και πωλούνται στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
-Είναι 6η στον ευρωπαϊκό κλάδο κατασκευής αυτοκινήτων, 17η στον παγκόσμιο και συνεχώς μεγαλώνει το μερίδιό της.
Τώρα πάει να κάνει το αποφασιστικό άλμα και στον τομέα μεταφοράς και παράδοσης ενέργειας. Αυτό πραγματικά θα την απογειώσει σε άλλη τάξη οικονομικών μεγεθών.
Τα παραπάνω αποτελούν προβλέψεις ή προφητείες φαινομενικά ιδιωτικών αμερικανικών ιδρυμάτων που εκτελούν ασκήσεις επί χάρτου (ιδιαίτερα το ίδρυμα Stratfor είναι γνωστό στην Ελλάδα εδώ και χρόνια για διάφορες ασκήσεις επί χάρτου που έχει εκπονήσει και τρομοκρατεί κατά διαστήματα την ελληνική κοινή γνώμη). Τώρα μπήκε στον ίδιο χορό και η Goldman Sachs γνωστών οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων και συντεταγμένη στην ιδεολογία περί «οικονομικών δολοφόνων», που με τόση κυνικότητα περιέγραψε ο Τζον Πέρκινς.

Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Η πραγματικότητα, φυσικά, δεν είναι πολύ διαφορετική στις μέρες μας. Το όραμα του νεο-οθωμανισμού, με εμπροσθοφυλακή τον Ταγίπ Ερντογάν (που ομιλεί την ελληνικήν!), και ο ενσαρκωτής του, ο πολύς Νταβούτογλου, ως μέντορας, είναι υπαρκτά. Και οι δυο τους, εμπνευσμένοι πολιτικοί άνδρες, γνήσιοι κληρονόμοι της βυζαντινής πολιτικής ιδεολογίας, της βυζαντινής πολιτικής, του βυζαντινισμού εν γένει. Τέτοιας πάστας πολιτικούς άνδρες αναζητούμε (εις μάτην) στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, για να δώσουν σάρκα και οστά στη νεοελληνική οντότητα.
Η πραγματικότητα όπως διαγράφεται τα τελευταία χρόνια, συνηγορεί υπέρ της πραγμάτωσης του νεο-οθωμανικού ονείρου. Η Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου και των υπερατλαντικών υποστηρικτών τους (κυρίως από την πλευρά των Δημοκρατικών), έχει καταφέρει σημαντικές νίκες στο διεθνή στίβο:

- Συνομιλεί με άνεση με τον Ομπάμα και τους Πούτιν-Μεντβέντεφ.
- Την υπολογίζουν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, φροντίζοντας να αισθάνεται πάντα στα δόντια της το «ελληνικό ψαροκόκκαλο».
- Το Ιράν τη θεωρεί σημαντικό εταίρο και συνομιλητή στη δύσκολη εποχή που εκκολάπτεται.
- Έχει κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο στο Ισραήλ, προσπαθώντας να συσπειρώσει γύρω της τις μουσουλμανικές δυνάμεις της Ανατολής.
- Διεισδύει δυναμικά στα Βαλκάνια, χωρίς αντίπαλο στον ορίζοντα.

Τα αποτελέσματα της πολιτικής της Άγκυρας των τελευταίων ετών είναι ορατά ακόμα και στον πλέον αδαή παρατηρητή. Όσον αφορά στον ελλαδικό και τον βαλκανικό χώρο, είναι πασιφανή. Κατάφερε να επικυρώσει τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Έχει οριστικοποιήσει εις βάρος μας τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, διεκδικώντας μερίδιο και από τον κυπριακό θαλάσσιο χώρο. Είναι γνωστό ότι έχουν κατακυρωθεί τα ποσοστά επί της συνεκμετάλλευσης (20% στην Ελλάδα, 20% στην Τουρκία και 60% στην αμερικανική εταιρεία πετρελαίου που θα επιληφθεί). Έχει παγιώσει τις σχέσεις της με τα Σκόπια, καθιστώντας τα προτεκτοράτο της. Συνήψε σειρά στρατιωτικών συμφωνιών με την Αλβανία, με κορύφωση τον προ ημερών νόμο που ψηφίσθηκε στα Τίρανα για τον ελεύθερο ελλιμενισμό, αλλά και περιπολίες και ασκήσεις του τουρκικού στόλου στα αλβανικά χωρικά ύδατα. Η συμφωνία αυτή έρχεται σε συνέχεια ακύρωσης (κατόπιν τουρκικής πίεσης) της ελληνοαλβανικής συμφωνίας καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, για δήθεν νομικά ελαττώματα. Από την ελληνική πλευρά δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση. Τι σόι εξωτερική πολιτική ασκούμε, ουδείς εχέφρων εντός του ελλαδικού κρατιδίου γνωρίζει ή αναγνωρίζει. Οι Τούρκοι δεν κρύβονται. Γνωρίζουν τι επιδιώκουν και δρουν μεθοδικά και με συνέπεια. Ο πολύς Νταβούτογλου στο βασικό του εγχειρίδιο («Στρατηγικό βάθος»), που περιγράφει τις τουρκικές επιδιώξεις, αναφέρει με σαφήνεια ότι «Η Τουρκία, για να γίνει μια πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ως την Αδριατική».
Η Βοσνία, ήδη από το βομβαρδισμό της Σερβίας, είχε ριχτεί στην τουρκική αγκάλη, ενώ η Σερβία δε θεωρεί την Ελλάδα σοβαρό σύμμαχο. Σε όλη την προσπάθεια που καταβάλλει η Τουρκία στην περιοχή των Βαλκανίων, θα πρέπει να καταμετρηθεί και η δύναμη των μουσουλμανικών μειονοτήτων που βλέπουν την Τουρκία ως τον μεγάλο προστάτη και η οποία επιδιώκει τη διαμόρφωση ενός νομικού πλαισίου που θα θέτει υπό τουρκική προστασία τις μουσουλμανικές (όρα εθνικές!) μειονότητες της γειτονιάς μας. Γι' αυτό το λόγο επιδιώκει διαρκώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα μουσουλμανικών μειονοτήτων.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ
Η ισχυροποίηση της Τουρκίας στην περιοχή είναι δεδομένη. Δεν ωφελεί να εθελοτυφλούμε. Είναι αστείο να συζητάμε για το τι μέλλει γενέσθαι μετά από σαράντα χρόνια (2050). Και όσοι μιλούν, περισσότερο προφητολογούν, παρά σοβαρολογούν. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά ρευστά στην περιοχή μας. Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει τις θεωρίες των Ρόμπερτ Καπλάν, Γκράχαμ Φούλερ και Πολ Κέννεντι, που υποστηρίζουν το νεο-οθωμανισμό, προπαγανδίζοντας τις προσπάθειες της παρούσας τουρκικής ηγεσίας με τον τύπο ενός λάϊτ ισλάμ, αλεβιδικού χαρακτήρα και δυναμική διείσδυσης προς κάθε κατεύθυνση. Γι' αυτό το λόγο ανέχονται τα παιχνίδια της Άγκυρας με τη Μόσχα, τους αγωγούς και τα πυρηνικά. Τα παιχνίδια αυτά, όμως, δεν είναι δυνατόν να μακροημερεύσουν. Οι Αμερικανοί επιθυμούν την Τουρκία ως δύναμη περιφερειακή, αλλά ελεγχόμενη. Κυρίως, τη χρειάζονται στο άμεσο μέλλον ως προγεφύρωμα κατά του Ιράν. Ως δόλωμα. Οι πρακτικές χειραφέτησης και αυτονομίας που μεταχειρίζεται η Τουρκία σήμερα, δεν μπορούν να έχουν δυναμική στο μέλλον. Όπως δεν μπορεί να έχει δυναμική η αντιπαλότητα Τουρκίας-Ισραήλ. Η Τουρκία τού σήμερα είναι ισχυρή. Αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό, θα πρέπει να μετριάσει την αλαζονεία της. Αν τα καταφέρει, θα επιβιώσει εν ισχύ μέχρι το 2050. Αν όχι, θα ετεροκαταστραφεί.
Η τωρινή συγκυρία για την Ελλάδα, με τους πολιτικούς ηγέτες που διαθέτει, είναι δυσμενέστατη. Έχει μεγάλη σημασία να κερδιθεί χρόνος, χωρίς να απολεσθεί έδαφος. Μοναδική ελπίδα, ότι οι μελλοντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις στον πλανητικό συσχετισμό δυνάμεων θα εξασθενίσουν το γεωπολιτικό δυναμικό της Τουρκίας και θα επιτρέψουν στην πατρίδα μας να πάρει μιαν ιστορική ανάσα. Αν όμως χάσει έδαφος στο προσεχές διάστημα (σύμφωνα με τον Παναγιώτη Κονδύλη), οι απώλειες θα είναι ανεπανόρθωτες και πιθανότατα μοιραίες.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Άραγε τί θα γίνει;

Έχοντας στο μυαλό μου πολλά τις τελευταίες μέρες, είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά είτε ότι θέλετε δεν έχει σημασία, είχα αμελήσει εντελώς το τι συμβαίνει σε αυτή την χώρα που θέλει να λέγεται Ελλάδα. Σήμερα όμως με επανέφερε ένας φίλος στην πραγματικότητα. Διαβάστε σας παρακαλώ τις σκέψεις μου και πέστε μου τι από όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου συμβαίνει ή θα συμβεί.

Όλα ξεκινάνε πριν ένα χρόνο περίπου όπου ένα πουλάκι (ας το ονομάσουμε πουλάκι Α) μου κελάηδησε πως τον Σεπτέμβριο (και μάλιστα συγκεκριμένη ημερομηνία) θα έχουμε εκλογές. Όπως και έγινε άρα το πουλάκι είναι αξιόπιστο.

Λίγους μήνες (Ιανουάριο) αργότερα ένα άλλο πουλάκι μου κελάηδησε πως κάποιος μεγάλος από αυτούς τους οίκους αξιολόγησης τον ρώτησε “ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην Ελληνική Οικονομία αν η Ελλάδα προβεί σε αναδιάρθρωση χρέους τον μήνα Απρίλιο”. ΣΟΚ η πρώτη αντίδραση. Χαβαλέ η δεύτερη. Έλα όμως που τον Μάρτιο μπήκε το ΔΝΤ στην ζωή μας. Άρα μήπως κάτι ήξερε ο τύπος;

Συνεχίζουμε λοιπόν και φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα το πουλάκι Β μου κελάηδησε πως τελικά η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να πάει σε αναδιάρθρωση του χρέους και μάλιστα σύντομα. Το επιβεβαίωσε και το πουλάκι Α (τα 2 πουλάκια άσχετα μεταξύ τους).

Και τώρα οι σκέψεις μου

· Με το φτωχό μυαλό που διαθέτω υπολόγιζα πως κάτι τέτοιο θα γινότανε τον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο μαζί με εκλογές (ξέρετε αυτά περί οικουμενικής κυβέρνησης σε συνδυασμό με σενάρια τύπου Κινέζων να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι είναι αρπαγμένοι με τον Γ.Α.Π., πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας γύρω στον Σεπτέμβριο βλέπε Ανταπόκριση – Σοκ: Αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα βλέπει η Κίνα!). Να στέκει άραγε η σκέψη μου?

· Άλλο σενάριο έλεγε για το νέο έτος. Αυτό άραγε στέκει?

· Γιατί δεν το κάναμε τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο όταν όλοι οι ξένοι είχαν αγορασμένα ομόλογά μας άρα και θα τους πονούσε? Όταν ο MAX KEISER φώναζε να εξεγερθούμε και να μην υποκύψουμε στο ΔΝΤ?

· Μήπως είναι όντως προσχεδιασμένα όλα αυτά και εμείς τρώμε κουτόχορτο? Μήπως όλα ξεκίνησαν από την φάση με τα Ίμια?

· Μήπως όντως στέκει αυτό που έγραψε στο blog του ο + Ο Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος στο ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΕΦΙΑΛΤΗΣ! περί ξεπουλήματος της χώρας?

· Μήπως η Τουρκία προσβλέπει στο πετρέλαιο και τα πολύτιμα μέταλλα που υπάρχουν στην Θράκη και στο Αιγαίο? Μάλλον πολυεθνικές μέσω των τουρκικών εταιρειών?

· Η σημερινή κυβέρνηση πήρε την εξουσία με το σύνθημα “Πρώτα ο πολίτης” και με μπροστάρη στοιχεία της διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Γιατί τα λένε όταν δεν τα πιστεύουν. Και εγώ είμαι μακάκας που πιστεύω ακόμη σε αυτή?

Και κάτι ακόμη. Άλλο πουλάκι μου είπε πως έχουν τρελαθεί να κόβουν δραχμούλες (χωρίς επιβεβαίωση). Αν αυτό στέκει τότε ας προετοιμαστούμε όλοι μας.

Άραγε οι ξένες τράπεζες έχουν ακόμη ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ή τα πήρε όλα η ΕΚΤ? Οι Ελληνικές είναι φορτωμένες? Και αν ναι (που είναι φορτωμένες) γιατί δεν τους τα πήρε η ΕΚΤ?