Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Τζίτζικες και μέρμηγκες

του Γιάνη Βαρουφάκη

Το σημερινό Δελτίο Κρίσης της σημερινής θα είναι πολύ σύντομο. Μια παράγραφος όλη κι όλη. Η εξής: Το κούρεμα (γνωστό κι ως PSI), η χρηματοδότηση του ΔΝΤ από τις Κεντρικές Τράπεζες της ευρωζώνης (ώστε να χρηματοδοτηθούν έμμεσα οι Ιταλία και η Ισπανία), η “μόχλευση” του EFSF, τα 500 δις ευρω με τα οποία θα προικιζόταν ο νέος μηχανισμός (το ESM) ώστε να αρχίσει να λειτουργεί νωρίτερα – όλες αυτές οι μεγάλες «υποσχέσεις» των τελευταίων δυο Συνόδων Κορυφής (26ης Οκτωβρίου και 9ης Δεκεμβρίου) εξανεμίστηκαν. Τίποτα από αυτά δεν έχει μείνει παρά μόνο οι στάχτες τους που τις σκορπίζει ο άνεμος από εδώ κι από εκεί. Τι έμεινε από την Τελική Λύση; Μονάχα η απόφαση να συνάψουμε μια, ουσιαστικά, μη-Συνθήκη, η οποία, έτσι κι αλλιώς, είναι εκτός θέματος (και η οποία έβαλε τέλος στην ΕΕ όπως την ξέραμε, καθώς η Βρετανία άνοιξε τον δρόμο της διάσπασης της Ένωσης). Πάλι καλά που έχουμε γιορτές και κανείς δεν έχει όρεξη να έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Ζούμε την «ηρεμία» πριν την καταιγίδα του νέου έτους.
Εν αναμονή λοιπόν της νέμεσης που θα επισκεφτεί την Ευρώπη μετά τις γιορτές, σκέφτηκα ότι, αντί να επιδοθώ άλλη μια φορά σε αναλύσεις οικονομικού περιεχομένου, ίσως να είναι προτιμότερο να πω μια ιστορία. Έναν μύθο που έχει στόχο την απομυθοποίηση, την αμφισβήτηση για την ακρίβεια, του μύθου που σήμερα κυριαρχεί στην Ευρώπη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρεθεί λύση.
Τζίτζικες και μέρμηγκες – ο κυρίαρχος μύθος
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα του Νότου, τα τζιτζίκια ζούσαν ανέμελα σε μια συνομοσπονδία με μερμήγκια βόρειων χωρών τα οποία δούλευαν, δούλευαν και δούλευαν. Όσο η συνομοσπονδία τους αυτή πέρναγε μέρες καλοκαιριού, όλα πήγαιναν φίνα. Τα τζιτζίκια τραγούδαγαν και κορόιδευαν τα μερμήγκια αλλά και τα μερμήγκια που και που επισκέπτονταν τον Νότο για μερικές εβδομάδες ανεμελιάς στον ήλιο δίπλα στα τεμπέλικα τζιτζίκια.
Μια μέρα όμως, το καλοκαίρι της συνομοσπονδίας τους τελείωσε. Άγριοι, παγωμένοι άνεμοι άρχισαν να φυσούν από βορειοδυτική κατεύθυνση, αρχικά από την Wall Street και αργότερα από κάθε δυνατή κατεύθυνση. Τότε, τα τζιτζίκια του Νότου, ιδίως στην Ελλάδα, παραλίγο να ξεπαγιάσουν. Χωρίς τρόφιμα στις αποθήκες τους, χωρίς να έχουν προνοήσει για τις δύσκολες ημέρες του χειμώνα της συνομοσπονδίας τους, έτρεξαν στις πρωτεύουσες του Βορρά, με προτεταμένο το χέρι, ζητώντας από τα μερμήγκια αρωγή, αλληλεγγύη. Τα μερμήγκια, όπως είναι φυσικό, δίσταζαν να ανοίξουν τις αποθήκες με τα όλο κόπο συσσωρευμένα καλούδια τους. Δεν δίσταζαν ωστόσο από τσιγκουνιά αλλά από φόβο. Φόβο ότι αν αρχίσουν να ταΐζουν ανεξέλεγκτα τα πεινασμένα, άφρονα τζιτζίκια, ήταν πολύ πιθανόν αυτά να κάνουν πάλι τα ίδια: να συνεχίσουν να γλεντοκοπούν και, κάθε φορά που η κοιλιά τους είναι άδεια, να τρέχουν πάλι στα μερμήγκια να την γεμίσουν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να αδειάσουν οι αποθήκες των μερμηγκιών και να πεινάσουν όλοι μαζί.
Να γιατί τα μερμήγκια ναι μεν δεν αρνήθηκαν στα τζιτζίκια συνδρομή αλλά απλά απαίτησαν από αυτά δείγματα γραφής ότι θα αλλάξουν. Θα γίνουν κι αυτά πιο... μερμήγκια. Όταν άκουγαν από τα χείλη των τζιτζικιών κουβέντες περί ευρωομολόγων, ενεργοποίηση της ΕΚΤ με στόχο την «ορθολογική διαχείριση του χρέους της ευρωζώνης» κλπ, αμέσως στύλωναν τα πόδια, σκεπτόμενα μέσα τους: «Πάλι τις αποθήκες μας έβαλαν στο μάτι.» Κι έτσι επέμεναν ακόμα περισσότερο στην μερμηγκοποίηση των τζιτζικιών ως συνθήκη για να ανοίξουν τις αποθήκες τους για να ταϊστούν τα πεινασμένα τζιτζίκια.
Μύθοι και πραγματικότητα

Το πρόβλημα με τους μύθους, όπως ο Αίσωπος γνώριζε καλά, είναι ότι όταν τους χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, να εξαγάγουμε συμπεράσματα και ηθικά διδάγματα, είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούμε σε καταστροφική πλάνη όταν ο μύθος που τελικά κυριαρχεί χάνει την «επαφή» με καίριες διαστάσεις της πραγματικότητας, καλύπτοντας έτσι την τελευταία στο σκοτάδι (αντί να την λούζει με φως). Κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη. Ο Αισώπειος μύθος με τα μερμήγκια του Βορρά και τα τζιτζίκια του Νότου αντανακλά μια νοοτροπία, έναν κυρίαρχο τρόπο ανάλυσης της Κρίσης, που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της ευρωζώνης, καθώς ωθεί τις ελίτ (Βορρά τε και Νότου) σε πολιτικές που, χωρίς πλέον αμφιβολία, κρατούν το καράβι της ευρωζώνης σε σταθερή πορεία σύγκρουσης με την σκληρή πραγματικότητα της κατάρρευσης. Χρειαζόμαστε λοιπόν έναν νέο μύθο. Έναν μύθο που να μένει όσο πιο κοντά στην αφήγηση του κυρίαρχου μύθου αλλά, παράλληλα, να τον διορθώνει με τρόπο που να απελευθερώσει τις απομένουσες δυνατότητες της Ευρώπης να σταματήσει την κατρακύλα.
Τζίτζικες και μέρμηγκες – ο μύθος redux

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια όμορφη συνομοσπονδία, ζούσαν μερμήγκια και τζιτζίκια. Τα τζιτζίκια ζούσαν ζωή χαρισάμενη ενώ τα μερμήγκια δούλευαν, δούλευαν και δούλευαν. Όσο η συνομοσπονδία τους αυτή πέρναγε μέρες καλοκαιριού, τα τζιτζίκια τραγούδαγαν και κορόιδευαν τα μερμήγκια που, κάθιδρα και κάπως αντιαισθητικά όπως ήταν, δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι.
Τα μερμήγκια ζούσαν παντού. Όπως και τα τζιτζίκια. Μπορεί τα βόρεια ξαδέρφια τους να μην τους έμοιαζαν απόλυτα, όμως τα τζιτζίκια του Νότου είχαν πολλά κοινά με τα τζιτζίκια του Βορρά, όπως άλλωστε συνέβαινε και με τα μερμήγκια: αλλιώς δούλευαν εκείνα του Βορρά κι αλλιώς εκείνα του Νότου. Ας τα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Τα νότια μερμήγκια: Ζευγάρια μερμηγκιών που, στις καλές εποχές, δούλευαν και τα δυο σε κλάδους χαμηλής παραγωγικότητας (π.χ. ταμίες supermarket), πολλές φορές κάνοντας δύο δουλειές με σκοπό να τα βγάλουν πέρα δεδομένων των χαμηλών τους μισθών και ενός οικογενειακού πληθωρισμού πολύ μεγαλύτερου του επίσημου μέσου πληθωρισμού. Παρ όλες τις τέσσερις δουλειές που έκαναν μεταξύ τους, τα εισοδήματά τους δεν έφταναν για να παρακολουθούν το γενικότερο φαγοπότι γύρω τους. Όταν το παιδί τους τους πίεζε για ένα καινούργιο gadget ή αναγκάζονταν να πληρώνουν φροντιστήρια για τα πάντα, φακελάκια στα νοσοκομεία κλπ., ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να σκεφτούν πως θα τα κατάφερναν ήταν να πούνε ναι σε μία από τις πάμπολλες προσφορές που λάμβαναν κάθε μέρα από λογιών- λογιών τράπεζες για πιστωτικές κάρτες, εορτοδάνεια κ.ο.κ. Κι όταν το «καλοκαίρι» τελείωσε, κι ήρθε η Κρίση, είδαν τα εισοδήματά τους από την πρώτη τους δουλειά να εξαφανίζονται, οι εργοδότες τους της δεύτερης δουλειάς τους είπαν να μην ξαναπάνε, τα δάνεια άρχισαν να τους πνίγουν, οι επιθέσεις της εφορίας τους ανάγκασαν ακόμα και να σκεφτούν να μείνουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι όλη η οικουμένη τους θεωρούσε υπεύθυνους για τη συντέλεια του κόσμου που ήταν καθ’ οδόν. Έγιναν οι δακτυλοδεικτούμενοι θύτες της παγκόσμιας οικονομίας!
Τα βόρεια μερμήγκια: Ζευγάρια μερμηγκιών-εργατών σε παραγωγικότατα εργοστάσια που όμως έβλεπαν, για μια δεκαετία, την αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων τους να μειώνεται. Όσο πιο σκληρά και αποδοτικά εργάζονταν τόσο πιο δύσκολα τα έβγαζαν πέρα. Κι αυτά συνέβαιναν στις καλές εποχές του καλοκαιριού της μεγάλης συνομοσπονδίας τους. Η όλο και παραγωγικότερη εργασία τους, σε συνδυασμό με τους όλο και πιο ασθενικούς μισθούς τους, οικοδομούσε τεράστια πλεονάσματα. Από την μία, η μείωση του κόστους της εργασίας των βόρειων μερμηγκιών αύξανε τα κέρδη των επιχειρήσεων και από την άλλη, καθώς τα προϊόντα τους γίνονταν φθηνότερα σε ολόκληρη την συνομοσπονδία (αλλά και παγκοσμίως), αυξάνονταν οι εξαγωγές και, μαζί τους, τα πλεονάσματα ψήλωναν ακόμα πιο πολύ. Όμως, αντίθετα με τους σπόρους των μερμηγκιών του Αισώπου, τα πλεονάσματα αυτά δεν αποθηκεύονται. Έχουν γίνει χρήμα και το χρήμα δεν επιτρέπεται να λιμνάζει. Πρέπει να κινείται ψάχνοντας καλύτερες αποδόσεις. Καθώς μάλιστα τα βουνά αυτά των πλεονασμάτων έριξαν πολύ τα επιτόκια στον Βορρά, άρχισαν να ρέουν προς τον Νότο, όπου τα επιτόκια ήταν πάντα σχετικά τσιμπημένα (λόγω της χαμηλότερης παραγωγικότητας των εκεί μερμηγκιών, που οφείλεται στο ότι τα νότια μερμήγκια δεν είχαν τα μηχανήματα και την τεχνολογία που θα τα βοηθούσαν να δουλεύουν εξ ίσου παραγωγικά).
Ποιος ενορχήστρωσε την ροή των πλεονασμάτων που παρήγαγαν τα βόρεια μερμήγκια προς τον Νότο; Μα τα βόρεια τζιτζίκια, σε αγαστή συνεργασία με τα νότια ξαδέρφια τους. Οι βόρειες τράπεζες που, αποφασισμένες να μετατρέψουν σε προσοδοφόρο ευαγγέλιο την νοοτροπία του τζίτζικα (μέγιστη απόδοση για ελάχιστη προσωπική εργασία), βρήκαν στα νότια ξαδέρφια τους (κατασκευαστικές εταιρείες, ελληνικές τράπεζες κλπ κλπ) τους ιδανικούς παρτενέρ στην διοχέτευση των πλεονασμάτων του Νότου, μέσω θαλασσοδανείων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που όμως απέφεραν υψηλότερα επιτόκια από εκείνα που θα έβρισκαν στον βορρά – για τον ίδιο λόγο που παρήχθησαν στον Βορρά τα πλεονάσματα αυτά (δηλαδή, την φθηνή, παραγωγική εργασία των βόρειων μερμηγκιών).
Και τι γίνεται κάθε φορά που ζεστό, μπόλικο χρήμα ρέει ξαφνικά σε μία περιοχή; Δημιουργούνται φούσκες. Στην Ισπανία η φούσκα δημιουργήθηκε απ’ ευθείας στον ιδιωτικό τομέα καθώς εκεί οι επιτήδειοι τζίτζικες-κατασκευαστές δανείστηκαν τα βόρεια πλεονάσματα από τις ιδιωτικές τράπεζες-τζιτζίκια του Νότου. Και πού βρήκαν τα χρήματα οι τελευταίες; Από τις ιδιωτικές τράπεζες-τζιτζίκια του Βορρά βεβαίως! Αντίθετα, στην Ελλάδα, η φούσκα προέκυψε μέσα στα σπλάχνα του δημοσίου καθώς, τα δικά μας τζιτζίκια-κατασκευαστές έπεισαν τα φιλαράκια τους, τα τζιτζίκια του ελληνικού δημοσίου, να δανειστεί το δημόσιο ώστε, κατόπιν, να τους δώσουν χρυσοφόρα συμβόλαια.
Δεν έχει απολύτως καμία σημασία πώς ακριβώς δημιουργήθηκαν οι φούσκες του Νότου. Είτε άμεσα από τον ιδιωτικό τομέα (όπως στην Ισπανία) είτε έμμεσα μέσω του Δημοσίου (όπως στην Ελλάδα) οι φούσκες δημιουργήθηκαν επειδή τα πλεονάσματα τα οποία παρήγαγαν τα βόρεια μερμήγκια δεν τα γεύτηκαν εκείνα αλλά, και εδώ έγκειται η τραγωδία, τα υπεξαίρεσαν τα βόρεια τζιτζίκια τα οποία, συνεπικουρούμενα από τα νότια τζιτζίκια, τα έστειλαν στον Νότο δημιουργώντας φούσκες από τις οποίες κέρδισαν πολλά όλα τα τζιτζίκια. Ότι θα έσκαγαν, θα έσκαγαν. Έσκασαν όταν έσκασε πρώτη μια ακόμα μεγαλύτερη υπερ-φούσκα, εκείνη που έχτιζαν για 25 χρόνια τα υπερπόντια super-τζιτζίκια της Wall Street.
Κάπως έτσι, τα μερμήγκια του Βορρά είδαν την σκληρή δουλειά τους όχι μόνο να μην μεταφράζεται σε καλύτερη ζωή για τα ίδια και για τα παιδιά τους αλλά, αντίθετα, να έχει υπονομεύσει ολόκληρη την συνομοσπονδία.
Τοξικοί μύθοι

Κι όταν η Κρίση χτύπησε, στα βόρεια μερμήγκια είπανε να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι. Να κατέβουν άλλο ένα σκαλοπάτι προς την κόλαση της ανέχειας και της ανασφάλειας. Τους είπανε ακόμα ότι η κυβέρνησή τους, την ίδια ώρα, απαιτεί την έγκριση των αντιπροσώπων τους για να στείλει, άκουσον άκουσον, αναρίθμητα δισεκατομμύρια στην ελληνική κυβέρνηση και άλλες νότιες κυβερνήσεις λίγο πολύ σαν και την ελληνική. Και δεδομένου ότι ποτέ δεν τους ξεκαθάρισαν τι επιτρέπεται και τι όχι να τα κάνουν οι νότιες κυβερνήσεις τα χρήματα αυτά  (ότι, ουσιαστικά, αποτελούν κονδύλια που στόχο έχουν την διάσωση των απανταχού τζιτζικιών, βορείων και νοτίων, και υπό τον αδιαπραγμάτευτο όρο να μειωθούν κι άλλο τα εισοδήματα των νότιων μερμηγκιών), τα βόρεια μερμήγκια έμειναν εμβρόντητα: Πως συνέβη να δουλεύουν όλο και πιο πολύ για όλο και πιο λίγα, την ώρα που οι κυβερνήσεις τους στέλνουν πακτωλούς χρημάτων σε ξένους; Τότε, οι κυβερνώντες τους, για να μην παραδεχτούν ότι αυτό συμβαίνει για να προστατευτούν τα απανταχού τζιτζίκια,  τους εξήγησαν τι συνέβη στο πλαίσιο ενός μύθου του Αισώπου. Ενός μύθου που όμως όλα τα τζιτζίκια ζούσαν στον Νότο και όλα τα μερμήγκια στον Βορρά (βλ. πιο πάνω).
Την ίδια ώρα, τα νότια μερμήγκια βρίσκονταν σε απόγνωση. Τα απανταχού τζιτζίκια, βόρεια και νότια, τα έβριζαν χυδαία: Ανεπρόκοπα τα ανέβαζαν, διεφθαρμένα τα κατέβαζαν. Τα κατηγορούσαν ως δυναμιτιστές του Δυτικού Πολιτισμού οι οποίοι λόγω της τεμπελιάς τους και της καλής ζωής που ζούσαν έβαλαν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομική τάξη. Δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν. Αναρωτιόντουσαν πως γίνεται να τα κατηγορούν για καλοζωία όταν δεν θυμούνται μέρα που να μην δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ και εβδομάδα που να μην δυσκολεύονταν να τα βγάλουν πέρα. Ακόμα και στις καλές εποχές! Πάλευαν τότε, παλεύουν ακόμα χειρότερα σήμερα. Κι όσο για τα πακέτα διάσωσης, δεν έχουν δει τίποτα παρά μόνο ακούνε για δισεκατομμύρια - την ώρα που καλούνται να πληρώνουν όλο και περισσότερους φόρους, όλο και ακριβότερα τα είδη πρώτης ανάγκης, από όλο και ισχνότερα εισοδήματα. Κι όταν ακούνε τους βόρειους να τους αποκαλούν τζιτζίκια, αχρείους, κλέφτες, δεν είναι δύσκολο να σκύψουν πάνω από το πηγάδι της συλλογικής μνήμης και να βρουν υλικό με το οποίο να χτίσουν δικές τους ύβρεις κατά των βορείων (ιδίως εκείνων που τους βρίζουν στα γερμανικά).
Ηθικό δίδαγμα (κάθε Αισώπιος μύθος πρέπει να έχει ένα!)

Πολλοί θεωρούν ότι με τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα, ο Αίσωπος προσπάθησε να μας αποτρέψει από την τεμπελιά προτρέποντάς μας να είμαστε καλοί προς τον μελλοντικό μας εαυτό – κάτι που ο Τζίτζικας δεν μπορούσε να κάνει. Σωστά. Όμως, ο Αίσωπος θεωρούσε προβληματικό τόσο τον Τζίτζικα όσο και τον Μέρμηγκα, προετοιμάζοντάς μας για το ηθικό δίδαγμα του παν μέτρον άριστον: Ούτε Μέργηγκας, που δεν μπορεί ποτέ να χαρεί παρά μόνο την σκέψη της μελλοντικής κατανάλωσης, ούτε Τζίτζικας, που αρνείται να κάνει θυσίες προς όφελος του μελλοντικού του εαυτού. Σήμερα, εδώ στην Ευρώπη, μια νέα διάσταση του Αισώπιου μύθου έκανε την εμφάνισή της – μια διάσταση που ο Αίσωπος δεν είχε φανταστεί και, δυστυχώς, ούτε και οι σημερινοί Ευρωπαίοι λαμβάνουν υπ’ όψη τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να σταματήσουμε την κατρακύλα της ευρωζώνης.
Ποια είναι η διάσταση αυτή, η συνυφασμένη με την ευρωζώνη; Η εξής: Όταν οι μέρμηγκες και οι τζίτζικες είναι κατανεμημένοι τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο, τόσο στα ελλειμματικά όσο και στα πλεονασματικά κράτη-μέλη της ευρωζώνης, το σκηνικό είναι έτοιμο για μια Μεγάλη Ύφεση παντού, η οποία, αργά ή γρήγορα, δίνει το έναυσμα για μια σκοτοδίνη από την οποία μόνον ηττημένοι προκύπτουν. Ένα σκηνικό στο οποίο κανείς δεν μπορεί να διασωθεί.
Η μόνη μας διέξοδος από αυτό το δυστοπικό σκηνικό, στο οποίο ήδη βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι, είναι να ανατρέψουμε ο κυρίαρχο αφήγημα. Να επανα-σχεδιάσουμε την συνομοσπονδία μας στην βάση της συνειδητοποίησης ότι σε αυτήν συμβιώνουν από την μία άκρη της στην άλλη (α) τα παραγκωνισμένα και απογοητευμένα μερμήγκια και (β) τζίτζικες με περισσότερη εξουσία και “φροντίδα” απ’ ότι δικαιούνται και από όσο μπορεί η συνομοσπονδία μας να αντέξει.
ΥΓ. Για μία αρκετά διαφορετική έκδοση των πιο πάνω στα αγγλικά, πατήστε εδώ.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Αποκλειστικά η έκθεση Ρομπάι: Έτσι θα οδηγηθούμε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης


Ένα έγγραφο εξαιρετικά αποκαλυπτικό των προθέσεων της Γερμανίας να μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κάτω από τον έλεγχο της, όσο και του τρόπου με τον οποίο πρόκειται να υλοποιηθεί αυτό, μέσω γρήγορων αλλαγών στις ευρωπαϊκές συνθήκες αλλά και αλλαγών που θα ενσωματωθούν στα εθνικά συντάγματα.

Ο οικονομικός ιστότοπος XrimaNews.gr παρουσιάζει σε πρώτη δημοσίευση μεταφρασμένη την πλήρη έκθεση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Van Rompuy, με τα θέματα συζήτησης και τις προτάσεις που θα κατατεθούν στη συνάντηση της 9ης Δεκεμβρίου, πιθανώς της σημαντικότερης μέχρι στιγμής απ' την έναρξη της ευρωπαϊκής κρίσης.

Στην έκθεση φαίνεται ότι ο δημοσιονομικός και δη οικονομικός έλεγχος των κρατών μεταφέρεται στην ΕΕ και ουσιαστικά περνά στη Γερμανία, η οποία μεταξύ άλλων επιδιώκει και τη χρηματοοικονομική ενοποίηση, μετατρέποντας την ίδια σε παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κέντρο.
Έλεγχος των δημοσιονομικών, της φορολογίας, της έκδοσης χρέους, μέτρα και αυτόματες ποινές και κυρώσεις, πειθαρχία και συμμόρφωση, είναι μερικά απ' όσα αναφέρονται συνεχώς στην έκθεση, η οποία αν είχε κατατεθεί στην προ κρίσης εποχή θα είχε προκαλέσει επανάσταση στην ΕΕ.

Η έκθεση αναφέρεται στην έκδοση ευρωομολόγου στο μακροπρόθεσμο ορίζοντα και μόνο αφού πρώτα η Γερμανία έχει πετύχει τη δημοσιονομική ολοκλήρωση και υποταγή όλων των κρατών σε όσα απαιτεί. Επίσης, αναφέρεται στο ελληνικό PSI και δηλώνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει δέσμευση πως θα πρόκειται για μοναδική περίπτωση και ότι δε θα υπάρξει άλλη αναδιάρθρωση χρέους.

Αλλαγές στις εθνικές νομοθεσίες, στα εθνικά Συντάγματα και στις συνθήκες της ΕΕ είναι μερικοί μόνο απ' τους τρόπους που η Γερμανία επιδιώκει να εξασφαλίσει ότι η Ένωση δε θα διασπαστεί αλλά θα ολοκληρωθεί με βάση τα δικά της πρότυπα. Αναφορές στο ευρώ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα αλλά και στον έλεγχο του χρέους των κρατών μελών από την ΕΕ αξίζουν την προσοχή.
Η μετάφραση είναι από το XrimaNews.gr και αυτή είναι η πρώτη δημοσίευση της πλήρους έκθεσης στην Ελλάδα

06 Δεκεμβρίου 2011
ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΕΚΘΕΣΗ

Η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου του 2011 ανέθεσε στον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, σε στενή συνεργασία με τον Πρόεδρο της Επιτροπής και τον Πρόεδρο του Eurogroup να προσδιορίσει τα δυνατά μέτρα για να καταστεί η οικονομική ένωση ανάλογη με τη νομισματική ένωση με την εξής εστίαση: περαιτέρω ενίσχυση της οικονομικής σύγκλισης, βελτίωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και εμβάθυνση της οικονομικής ένωσης εντός της ζώνης του ευρώ.
Η παρούσα έκθεση προβαίνει σε απολογισμό των όσων έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα - τα οποία συχνά υποτιμούνται - και να καθορίσει τη μελλοντική πορεία. Λαμβάνει υπόψη τις διμερείς διαβουλεύσεις που έλαβαν χώρα με όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ στην προπαρασκευαστική διαδικασία.

1) Ως αντίδραση στην κρίση του δημόσιου χρέους, σημαντικές αλλαγές στη διακυβέρνηση έχουν λάβει χώρα στο τελευταίο ενάμιση χρόνο, με τη δημιουργία του EFSF, τη συμφωνία για ένα μελλοντικό ESM, τις αποφάσεις σχετικά με τη δημοσιονομική εποπτεία και το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών, καθώς και την πιο διευρυμένη δομή της διακυβέρνησης της ζώνης του ευρώ που αποφασίστηκε τον Οκτώβριο στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής και το πακέτο των έξι νομοθετικών πράξεων για την οικονομική διακυβέρνηση που εγκρίθηκε στις 16 Νοεμβρίου.
Η εφαρμογή αυτού του πακέτου θα ξεκινήσει το Δεκέμβριο. Εν τω μεταξύ, η Επιτροπή υπέβαλλε στις 23 Νοεμβρίου μια νέα δέσμη προτάσεων για να μετατρέψει σε νομοθεσία τις κατευθύνσεις που συμφωνήθηκαν τον Οκτώβριο σχετικά με (i) την παρακολούθηση και την αξιολόγηση του σχεδίου του δημοσιονομικού προϋπολογισμού και τη διόρθωση του υπερβολικού ελλείμματος στα κράτη μέλη στη ζώνη του ευρώ και (ii) την ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών μελών που αντιμετωπίζουν ή απειλούνται με σοβαρές δυσκολίες όσον αφορά την οικονομική τους σταθερότητα στη ζώνη του ευρώ.

2) Η σταθερότητα και η ακεραιότητα της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης απαιτεί τόσο την ταχεία και αυστηρή εφαρμογή των μέτρων που έχουν ήδη συμφωνηθεί όσο και τις περαιτέρω ποιοτικές κινήσεις προς την κατεύθυνση μιας γνήσιας «δημοσιονομικής ένωσης». Αυτό θα οδηγήσει σε σημαντική ενίσχυση του συντονισμού των οικονομικών πολιτικών και σε έναν υψηλότερο βαθμό επιτήρησης και πειθαρχίας των εθνικών πολιτικών. Οι πιο μακροπρόθεσμες διαρθρωτικές αλλαγές αναφορικά με τον τρόπο οι εθνικές πολιτικές εφαρμόζονται είναι, επίσης, πολύ σημαντικές για να αντιμετωπίσουν τη βραχυπρόθεσμη αβεβαιότητα και να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη στη ζώνη του ευρώ.

3) Αυτό πρέπει να γίνει διατηρώντας παράλληλα την ακεραιότητα της ΕΕ και τη συνοχή μεταξύ των κρατών στη ζώνη του ευρώ και στην ΕΕ στο σύνολό της. Τα θεσμικά όργανα της ΕΕ έχουν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην εγγύηση της ενότητας της Ένωσης στο σύνολό της.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

4) Η κρίση έχει δείξει ότι οι αποκλίνουσες μακροοικονομικές τάσεις μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά το σύνολο της ζώνης του ευρώ. Ενώ δεν μπορεί να υπάρξει ένας κανόνας που να ταιριάζει σε όλα τα μεγέθη, ένας υψηλότερος βαθμός συντονισμού και ολοκλήρωσης είναι απαραίτητος ώστε να αποφευχθούν μη βιώσιμες τάσεις. Σε μια νομισματική ένωση με ένα ολοκληρωμένο χρηματοπιστωτικό τομέα, η αλληλεξάρτηση και οι δευτερογενείς συνέπειες (σε περίπτωση κρίσης) είναι πολύ μεγάλες.

5) Τα μέτρα που έχουν ήδη εγκριθεί περιλαμβάνουν μια διαδικασία (αντιμετώπισης) υπερβολικών ανισορροπιών που έχει ήδη συμπεριληφθεί στη δέσμη νομοθετικών μέτρων για την οικονομική διακυβέρνηση. Περιέχει ένα σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης που βασίζεται σε ένα πίνακα αποτελεσμάτων των οικονομικών δεικτών (συμπεριλαμβανομένου του κόστους εργασίας, αύξηση των πιστώσεων, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μερίδια αγοράς των εξαγωγών και τις τιμές κατοικιών) και ένα διορθωτικό σκέλος με τις ενδεχόμενες κυρώσεις σε περίπτωση που διαπιστώνονται κατ 'εξακολούθηση παραβάσεις από ένα κράτος μέλος να λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση των ανισορροπιών. Παράλληλα, τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ έχουν αναλάβει πρόσθετες δεσμεύσεις εντός του πλαισίου του Euro Plus Pact σε τέσσερις τομείς που είναι βασικοί για τη σύγκλιση: ανταγωνιστικότητα, απασχόλησης, βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών, χρηματοπιστωτική σταθερότητα. Αυτά τα νέα μέσα πρέπει τώρα να εφαρμοστούν δυναμικά. Παράλληλα, υπάρχει ανάγκη να ενισχυθεί περαιτέρω το σύστημα.

6) Στο πλαίσιο αυτό, τα ακόλουθα πρόσθετα μέτρα πρέπει να εξεταστούν:
α) Τον Οκτώβριο η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής συμφώνησε στην εκ των προτέρων εξέταση σε επίπεδο ζώνης ευρώ όλων των σημαντικών οικονομικών σχεδίων μεταρρύθμισης και ως προς τις πιθανές δευτερογενείς τους συνέπειες (κίνδυνος μόλυνσης). Η εν λόγω συμφωνία θα πρέπει να γίνει πλήρως λειτουργική, με μια ειδική διαδικασία που θα δημιουργηθεί, κυρίως μέσω της συζήτηση στο πλαίσιο του Eurogroup, με βάση μια ανάλυση από την Επιτροπή.
β) Η μη εφαρμογή από μια χώρα των μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την ομαλή λειτουργία της νομισματικής ένωσης έπειτα από συγκεκριμένες συστάσεις για τη ζώνη του ευρώ που έχουν υιοθετηθεί από τα κράτη μέλη βάσει των άρθρων 121 (2) και 148 (4) της ΣΛΕΕ θα πρέπει να συνεπάγεται οικονομικές κυρώσεις. Τα σαφή κριτήρια για τον εκ των προτέρων προσδιορισμό των συστάσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κυρώσεις θα πρέπει να ορίζονται με δευτερογενή νομοθεσία. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην κράτη μέλη της ευρωζώνης με προβλήματα ανταγωνιστικότητας ή / και υψηλή ανεργία.
Αυτά τα μέτρα μπορούν να ληφθούν εντός του ισχύοντος πλαισίου της Συνθήκης, βάσει του άρθρου 136 ΣΛΕΕ.

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ
7) Η δέσμη νομοθετικών μέτρων για την οικονομική διακυβέρνηση που εγκρίθηκε στις 16 Νοεμβρίου αποτελεί ένα σημαντικό μέτρο για την ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Οι νέοι μηχανισμοί βασίζονται τόσο σε συστάσεις όσο και κυρώσεις. Το πεδίο για την επιβολή κυρώσεων στη ζώνη του ευρώ διευρύνθηκε και η λήψη αποφάσεων έχει επιταχυνθεί και απλουστευθεί, ώστε να αυξηθεί ο αυτοματισμός. Οι νομοθετικές προτάσεις της Επιτροπής που εκδόθηκαν στις 23 Νοεμβρίου θα ενισχύσουν περαιτέρω την πειθαρχία και τη συμμόρφωση στη ζώνη του ευρώ.
8) Το συνδυασμένο αποτέλεσμα όλων αυτών των μέτρων θα είναι πολύ σημαντικό. Ωστόσο, το να κινηθεί η περιοχή του ευρώ προς μια πραγματική οικονομική ένωση απαιτεί πρόσθετα μέτρα προς την κατεύθυνση μιας «νέα δημοσιονομικής ολοκλήρωσης». Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της αγοράς στη ζώνη του ευρώ και για τη διασφάλιση της πολιτικής βιωσιμότητας των μηχανισμών αλληλεγγύης, είναι πολύ σημαντικό να ενισχυθεί η αξιοπιστία των δημοσιονομικών μας κανόνων (επίπεδα ελλείμματος και χρέους) και να διασφαλιστεί η πλήρης συμμόρφωση. Αυτό είναι πιθανό να απαιτεί αλλαγές στο πρωτογενές δίκαιο.
9) Δύο δρόμοι είναι δυνατοί από αυτήν την άποψη, χωρίς να είναι είναι αμοιβαία αποκλειόμενοι:
α) Ουσιαστική αναθεώρηση του πρωτοκόλλου αριθ. 12 της Συνθήκης, σε συνδυασμό με περαιτέρω μεταρρυθμίσεις
στο παράγωγο δίκαιο.
β) Οι τροποποιήσεις της Συνθήκης μέσα από μια διαδικασία αναθεώρησης με βάση το άρθρο 48 της ΣΕΕ.

Αναθεώρηση του πρωτοκόλλου αριθ. 12 και στο παράγωγο δίκαιο

10) Η υποχρέωση για τα κράτη μέλη της ευρωζώνης να επιτύχουν και να διατηρήσουν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό κατά τη διάρκεια του οικονομικού κύκλου θα μπορούσε να εισαχθεί στο πρωτόκολλο (αριθ. 12) σχετικά με τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, ως ένα μέσο για να εξασφαλίζεται ότι τα υπερβολικά ελλείμματα θα αποφεύγονται και ότι το θα μειωθεί κάτω από το 60%. Μια αποφασιστική σύγκλιση προς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς από τις τρέχουσες θέσεις θα πρέπει να προβλέπεται για τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, σύμφωνα με ένα χρονοδιάγραμμα που θα καθιερωθεί από την Επιτροπή. Επιπλέον, το πρωτόκολλο θα περιλαμβάνει και την υποχρέωση για τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ να συμπεριλάβουν μια τέτοια διάταξη στην εθνική νομοθεσία τους κατά προτίμηση σε συνταγματικές ή ισοδύναμου επιπέδου ρήτρες. Το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων θα είναι αρμόδιο για τον έλεγχο της μεταφοράς του εν λόγω κανόνα σε εθνικό επίπεδο. Ο κανόνας αυτός πρέπει να συμπληρωθεί με τον αυτόματο μηχανισμό διόρθωσης (για παράδειγμα αυτόματες μειώσεις των δαπανών, αυξήσεις σε φόρους ή με συνδυασμό των δύο), τις οποίες ορίζει κάθε κράτος μέλος, σε περίπτωση απόκλισης.
Τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να υποβάλλουν εκθέσεις εκ των προτέρων σχετικά με τις εθνικές ομολογιακές τους εκδόσεις και μία κεντρική και συγκεντρωτική καταγραφή και παρακολούθηση όλων των εκδόσεων χρέους στην ευρωζώνη θα πρέπει να υιοθετηθεί.

11) Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με περαιτέρω ενίσχυση της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος για την τα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ τα κράτη μέλη και να εισαχθεί μέσω του παράγωγου δικαίου με βάση το άρθρο 136 ΣΛΕΕ. Αυτό θα επιτρέψει υψηλότερο βαθμό ακρίβειας των μέτρων που πρέπει να θεσπίζονται από τα κράτη μέλη, σε στενή συνεργασία με την Επιτροπή, η οποία θα μπορούσε να μελετά και να εγκρίνει το πρόγραμμα που προβάλλει το κράτος μέλος. Οι γενικοί στόχοι που καθορίζονται σε ένα έγγραφο ή πράξη του Συμβουλίου θα μπορούσε να είναι δεσμευτική ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

12) Οι αλλαγές στο πρωτόκολλο αριθ. 12 μπορούν να εισαχθούν με ομόφωνη απόφαση του Συμβουλίου μετά από πρόταση της Επιτροπής μετά από διαβούλευση με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η απόφαση αυτή δεν απαιτεί κύρωσή της σε εθνικό επίπεδο. Αυτή η διαδικασία θα μπορούσε επομένως να οδηγήσει σε ταχείες και σημαντικές αλλαγές.

Τροπολογίες συνθήκης μέσω του άρθρου 48 της ΣΕΕ

13) Ένας άλλος δρόμος που πρέπει να επιδιωχθεί είτε παράλληλα ή σε μεταγενέστερο στάδιο θα ήταν να γίνει αναθεώρηση των άρθρων TFUE της συνθήκης που σχετίζονται με την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, μέσω της αναθεώρησης της διαδικασίας που προβλέπεται στο άρθρο 48 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η αναθεώρηση συνίσταται σε τροποποίηση ή αντικατάσταση του άρθρου 136 ή / και την αναθεώρηση του πρωτοκόλλου αριθ. 14 σχετικά με το Eurogroup.

14) Αυτή η διαδικασία θα ήταν χρονοβόρα και θα υπόκειται σε επικύρωση απ' όλα τα κράτη Μέλη, αλλά θα επιτρέψει πιο θεμελιώδεις αλλαγές στο δημοσιονομικό πλαίσιο, όπως:
- Η τροποποίηση της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος (άρθρο 126) για τα κράτη Μέλη της ζώνης του ευρώ
- Η ενίσχυση του ρόλου των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, με μεγαλύτερη όχληση στην περίπτωση της έλλειψης εφαρμογής. Για τα κράτη μέλη της ευρωζώνης σε μια διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος, μια δυνατότητα για την Επιτροπή και το Συμβούλιο (Eurogroup) θα μπορούσε να είναι να ζητήσει αλλαγές σε ένα σχέδιο προϋπολογισμού πριν από την υποβολή στο εθνικό κοινοβούλιο εάν η δημοσιονομική στάση δεν συνάδει με το συμφωνημένο σχέδιο. Στην περίπτωση των κρατών μελών της ευρωζώνης που είναι κάτω από ένα πρόγραμμα παροχής βοήθειας και εξακολουθούν να μην πληρούν τις προϋποθέσεις, η Επιτροπή θα μπορούσε να λάβει έκτακτες εξουσίες, όπως η εκ των προτέρων έγκριση όλων των σπουδαίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων.

Την ένταξη σε ένα αναθεωρημένο Πρωτόκολλο αριθ. 14 των αλλαγών που συμφωνήθηκαν στον τομέα της οικονομικής διακυβέρνησης


ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

15) Δύο πρόσθετα μέτρα, στενά συνδεδεμένα με την πρόοδο που πρέπει να γίνει στην οικονομική σύγκλιση και στη δημοσιονομική πειθαρχία, θα μπορούσαν επίσης να εξεταστούν:
- Η προσφυγή στην ενισχυμένη συνεργασία, με τη συμμετοχή όλων των κρατών μελών της ευρωζώνης, με έμφαση σε τομείς που είναι απαραίτητοι για την ομαλή λειτουργία της ζώνης του ευρώ, όπως η λειτουργία της αγοράς εργασίας, τη βιωσιμότητα των συντάξεων και των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, καθώς και την υιοθέτηση ρεαλιστικών μέτρων φορολογικού συντονισμού. Βήματα για την περαιτέρω χρηματοπιστωτικών ολοκλήρωση στη ζώνη του ευρώ θα πρέπει επίσης να λαμβάνονται υπόψη. Στο πλαίσιο μιας πιθανής αλλαγής της Συνθήκης, ένα παρόμοιος μηχανισμός με αυτόν που υπάρχει ήδη στον τομέα της ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης θα μπορούσε να εισήχθη για να επιταχυνθεί η προσφυγή στην ενισχυμένη συνεργασία. Οι εξελίξεις αυτές δεν πρέπει να υπονομεύσουν την εσωτερική αγορά.
- Το άνοιγμα της δυνατότητας, με μια πιο μακροπρόθεσμη προοπτική, για την μετάβαση προς κοινή έκδοση χρέους σε μια σταδιακή και με συγκεκριμένα κριτήρια διαδικασία, για παράδειγμα, ξεκινώντας με τη συγκέντρωση ορισμένων χρηματοδοτικών μέσων. Οποιαδήποτε μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να συνοδεύονται με ένα ισχυρό πλαίσιο για τη δημοσιονομική πειθαρχία και την οικονομική ανταγωνιστικότητα για την αποφυγή του ηθικού κινδύνου και για να προωθηθεί η ευθύνη η συμμόρφωση. Αυτό θα απαιτήσει επίσης πιο παρεμβατικό έλεγχο της εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η διαδικασία αυτή θα υπογραμμίσει το μη αναστρέψιμο του ευρώ (την εδραίωση του), θα δώσει μια μακρά προοπτική για το θέμα της χρηματοδότησης (δανειοδότησης των κρατών μελών), και θα ενισχύσει το ρόλο του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Παράλληλα, θα ήταν στην πραγματικότητα επίσης ένας πολύ ισχυρός μηχανισμός για τη δημοσιονομική πειθαρχία.

Ενίσχυση των υφιστάμενων μηχανισμών αντιμετώπισης κρίσεων
16) Μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις, όπως αυτές που αναφέρονται παραπάνω πρέπει να συνδυαστούν με τη λήψη άμεσων μέτρων για την αντιμετώπιση των εντάσεων στην αγορά.

17) Πρώτον, υπάρχει ανάγκη να ολοκληρωθεί η υλοποίηση των σημαντικών μέτρων που έχουν ήδη αποφασιστεί. Αυτό συνεπάγεται:

- Ταχεία επίτευξη συμφωνίας, στην ιδανική περίπτωση μέχρι το Μάρτιο του 2012, μεταξύ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με τις δύο προτάσεις της Επιτροπής που κατέθεσε στις 23 Νοεμβρίου. Ενδεχομένως ενίσχυση τους σύμφωνα με τις αλλαγές στο πρωτόκολλο αριθ. 12 που περιγράφονται παραπάνω.
- Ταχεία ανάπτυξη του μηχανισμού μόχλευσης του EFSF, μέσω των δύο συγκεκριμένων επιλογών που συμφωνήθηκαν από το Eurogroup στις 29 Νοεμβρίου.

18) Δεύτερον, η συνθήκη για το ESM θα πρέπει να ολοκληρωθεί και να επικυρωθεί γρήγορα, ενώ θα πρέπει να γίνει προσαρμογή του προκειμένου να το καταστήσει πιο αποτελεσματικό μέσω:
- Της αναφορά σαφώς, όσον αφορά την PSI, της δέσμευσης να τηρηθούν αυστηρά οι αρχές και πρακτικές του ΔΝΤ με τη σαφή επιβεβαίωση ότι η απόφαση που ελήφθη στις 21 Ιουλίου σχετικά με το ελληνικό χρέος είναι μοναδική και εξαιρετική. Αυτό είναι το κλειδί για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνη στις αγορές κρατικού χρέους.
- Την σύγκλιση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων από το ESM με τη διαδικασία και τους μηχανισμούς που ισχύουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (η ομοφωνία να περιορίζεται σε περιορισμένο αριθμό αποφάσεων)
- Εισαγωγή της δυνατότητας για την ESM για την άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζικών ιδρυμάτων και για την απόκτηση από το ίδιο των χαρακτηριστικών ενός πιστωτικού ιδρύματος.
- Τη δυνατότητα να επανεξεταστεί η περιοριστική ρήτρα για μέγιστο ύψος κεφαλαίων συνδυαστικά από το ESM και το EFSF της τάξης των 500 δις ευρώ ώστε να δοθεί στο ESM πλήρης δανειοδοτική ικανότητα.

19) Τέλος, υπάρχει η ανάγκη να διασφαλιστεί ότι το ΔΝΤ έχει επαρκείς πόρους για την αντιμετώπιση της κρίσης μέσω της παροχής πρόσθετων μέσων, όπως έγινε το 2009, ιδίως μέσω διμερών δανείων.

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Λάθος των Fox News ή Προπαγάνδα? "Fox claims Greek riots are in Moscow"

Λάθος των Fox News ή Προπαγάνδα? Fox claims Greek riots are in Moscow



Το Fox news, σε ρεπορτάζ του για τις εκλογές στην Ρωσία, παρουσιάζει το βίντεο από τις ταραχές στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας ότι είναι η Ρωσία.
While reporting on Russia Poll fraud Fox News shows video from riots in Greece claiming it is Russia.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Μικρό μου Pony…

του Στέφανου Γώγου στο Κουτί της Πανδώρας

Η οικονομική κρίση που περνάει η χώρα μπορεί να είναι αφορμή για νέες (ή και παλιές) επιχειρηματικές ευκαιρίες. Αυτό αποδεικνύει έμπρακτα η προσπάθεια της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Namco που ετοιμάζει να βάλει εκ νέου σε γραμμή παραγωγής το θρυλικό PONY. Το αγαπημένο για πολλούς αυτοκίνητο της δεκαετίας του 1970 και των αρχών του ’80 αναμένεται να μπει στην παραγωγή το 2012, με στόχο να κατακτήσει μερίδιο της ελληνικής αγοράς αλλά και χωρών της Αφρικής, που ήδη έχουν επιδείξει ενδιαφέρον, όπως η Αίγυπτος και η Αγκόλα. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του αυτοκινήτου είναι τα ανθεκτικά χαρακτηριστικά του και η ιδιαίτερα χαμηλή τιμή του.
Η παραγωγή του Pony στην Ελλάδα ξεκίνησε το 1974 με τη σφραγίδα της Citroen και προτιμήθηκε από πολλούς καταναλωτές λόγω της χαμηλής τιμής του. Κατά τη διάρκεια της χρυσής εποχής της Namco, στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης παράγονταν 8 – 10 αυτοκίνητα ημερησίως. Η τότε, όμως, τροποποίηση της νομοθεσίας για τα ελαφριά αυτοκίνητα πόλης σε συνδυασμό με τις συνεχείς απεργίες των εργατών που κράτησαν για αρκετές μέρες κλειστό το εργοστάσιο, λειτούργησαν ανασταλτικά στην επιτυχημένη πορεία του Pony, με αποτέλεσμα να σταματήσει η παραγωγή των αυτοκινήτων το 1983.

Το www.koutipandoras.gr μίλησε με την Ιωάννα Παπαπαναγιώτου, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας:
Η Namco είναι η μοναδική ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία. Ουσιαστικά μιλάμε για επανακυκλοφορία του επιτυχημένου – προ τριακονταετίας – Pony;
Η εταιρεία ΝΑΜΚΟ έχει 50 χρόνια εμπειρίας στην κατασκευή οχημάτων. Πιο συγκεκριμένα, έχει κατασκευάσει και πουλήσει 40,000 οχήματα στην Ελλάδα και 800,000 οχήματα σε 14 χώρες παγκοσμίως. Σύντομα θα παρουσιάσουμε τη νέα γενιά των οχημάτων μας, το PONΥ 4. Το PONΥ αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους Έλληνες διότι ήταν και είναι ουσιαστικά το μοναδικό Ελληνικό αυτοκίνητο. Όπως μαρτυρά και το ακρωνύμιο της εταιρείας NAMCO – National Motor Company, το PONY είχε και έχει τον χαρακτήρα του Εθνικού Οχήματος.

Σε ποιο στάδιο βρίσκεται η κατασκευή των αυτοκινήτων;
Στο στάδιο των δοκιμών. Αυτή τη στιγμή κατασκευάζουμε πρωτότυπα οχήματα PONY 4 τα οποία δοκιμάζονται σε διάφορες συνθήκες, σκληρές και μη, σε θερμοκρασίες και εδάφη, σε συσχετισμό κινητήρα, κιβωτίου ταχυτήτων και ωφέλιμου φορτίου, ώστε να καταλήξουμε στον βέλτιστο συνδυασμό για την παραγωγή ενός δυνατού και φθηνού αυτοκινήτου.

Ποια είναι τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Pony;
Οι προσωρινές τεχνικές προδιαγραφές του PONY 4 περιλαμβάνουν 4κύλινδρο κινητήρα PCM (Peugeot‐Citroën Moteurs) ή FIAT, 1.360cc, 75‐80 ίππων, με χειροκίνητο κιβώτιο 5 ταχυτήτων και ABS. Αλλά και με 800 κιλά ωφέλιμο φορτίο με πίσω άξονα δικής μας κατασκευής. Αυτά μπορώ να πω για την ώρα. Για περισσότερες τεχνικές προδιαγραφές θα τα πούμε όταν θα οριστικοποιηθεί το μοντέλο PONY 4 που θα καταλήξει στην παραγωγή για την Ελλάδα. Πάντως, ο προγραμματισμός μας περιλαμβάνει το βενζινοκίνητο PONY στην 1η φάση παραγωγής, το πετρελαιοκίνητο PONY όπως επίσης και το 4×4 στη 2η φάση αλλά και το ηλεκτροκίνητο PONY στην 3η φάση.

Ποια θα είναι η τιμή αγοράς ενός Pony στην Ελλάδα;
Το βενζινοκίνητο PONY 4 θα κυκλοφορήσει για επαγγελματική ή/και ιδιωτική
χρήση, στην τιμή που έχει προκοστολογηθεί στα €6,910 αλλά καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια ώστε η τελική τιμή του οχήματος να μην ξεπεράσει τα €7,000. Η παραγωγή του οχήματος δεν εξαρτάται εξ’ολοκλήρου από την εταιρεία μας, μιας και όπως καταλαβαίνετε, μπορούμε να κατασκευάσουμε εκατοντάδες οχήματα στο εργοστάσιό μας αλλά χωρίς αυτά να μπορούν να βγουν στους δρόμους με πινακίδες για τη διάθεση του κόσμου που απεγνωσμένα μας ζητά το PONY.

Προφανώς αναφέρεστε σε κάποια γραφειοκρατικά εμπόδια που έχουν προκύψει…
Το Υπουργείο Μεταφορών καλείται να μην φέρει γραφειοκρατικά εμπόδια στην Ταξινόμηση και Κυκλοφορία του PONY που έχει ήδη την Έγκριση Τύπου από τη Γερμανία. Δυστυχέστατα, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος αυθαίρετα και εντελώς παράνομα αρνείται να εφαρμόσει τον Νόμο 3259/2004, Άρθρο 39, εξακολουθώντας να βάζει παράνομα εμπόδια στην πλήρη επαναλειτουργία της NAMKO ΕΛΛΑΣ.
Όταν ξεπερασθούν τα προβλήματα, πότε αναμένεται να ξεκινήσει η παραγωγή;
Από την πλευρά μας καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες ώστε η παραγωγή του PONY να ξεκινήσει μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2012 και η διάθεσή του να ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2012. Αυτό θα σημάνει την άμεση πρόσληψη 300 – 400 ατόμων για την παραγωγή και την άμεση προώθηση του PONY.
Με την κυκλοφορία του νέου μοντέλου δίνεται και μια ευκαιρία για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Μέσα στην απογοήτευση και την ανεργία που ζούμε πιστεύουμε ότι αυτό θα δώσει μια μικρή ανάσα για την περιοχή της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο, αφού θα χρησιμοποιήσουμε Έλληνες προμηθευτές οπότε και η απασχόληση περισσότερων ατόμων θα καταστεί αναγκαία.
Το παλιό Pony:

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Το μέλλον της Ελλάδας όπως το παρελθόν της Βουλγαρίας



Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε Βουλγαρική εφημερίδα πριν δυο μήνες, στα πλαίσια έρευνας για την Ελλάδα. Βρήκα τις απόψεις που περιέχει άκρως ενδιαφέρουσες, αν και δεν συμφωνώ με πολλές απ' αυτές. Ζήτησα από την κα. Ατανάσοβα να το μεταφράσει στα ελληνικά τα οποία γνωρίζει άριστα και παραθέτω το κείμενο αυτούσιο και με την ορολογία του, προς προβληματισμό.


 
Το μέλλον της Ελλάδας όπως το παρελθόν της Βουλγαρίας 

Μπόικα Ατανάσοβα,
Ανταποκριτής για τα βουλγαρικά μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα πατά πάνω στα βήματα της Βουλγαρίας. Η αλήθεια είναι αυτή, παρόλο που οι Έλληνες δεν θέλουν καν ν’ ακούσουν για έναν τέτοιο παραλληλισμό των γεγονότων. Ωστόσο, ήδη υπάρχουν τα πρώτα συμπτώματα της νόσου που βύθισε τη Βουλγαρία στη φτώχεια και το χάος την περίοδο 1996 – 1997. Η Ελλάδα οδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την "περεστρόικα" που προκάλεσε ο κακοήθης όγκος του δημόσιου τομέα. Όσο κι αν η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να «μοιράζει ηρεμιστικά χάπια» μέσω των υποσχέσεων πως δεν πρόκειται να εφαρμόσει νέα μέτρα, οι μεταστάσεις του όγκου πνίγουν πλέον όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την ευρωπαϊκή οικονομική – πολιτική – κοινωνική πραγματικότητα.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα;
Εάν παρατηρήσουμε τις περιστάσεις και τις λεπτομέρειες προσεκτικά, θα δούμε πως τα οικονομικά μέσα της ελληνικής οικονομίας που διαλύεται δεν συγκεντρώνονται στα χέρια κάποιας ολιγαρχίας που γεννιέται, αλλά απλώς αλλάζουν τον ιδιοκτήτη τους προς τα δυτικά, στον τεράστιο πολιτικό και οικονομικό σχηματισμό που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα χρωστά πλέον 450 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία κανένας υγιώς σκεπτόμενος νους δεν φαντάζεται πως θα μπορέσει ποτέ θα ξεπληρώσει. Απόψεις που ακούγονται από διάφορους Έλληνες να σωθεί η χώρα με την υποτιθέμενη επιστροφή στη δραχμή είναι επιεικώς αξιολύπητες. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί για δύο λόγους. Πρώτον, η ΕΕ δεν θα το επιτρέψει γιατί το γεγονός αυτό θα σημάνει το τέλος του ευρωπαϊκού νομίσματος. Δεύτερον, η εισαγωγή της δραχμής θα «ξεκλειδώσει» αυτόματα τον υπερπληθωρισμό, καθώς η κυβέρνηση της χώρας θα ξεκινήσει να τυπώνει χρήμα άμεσα για να μπορεί να πληρώνει. Ένα χρόνο αργότερα η δραχμή θα στοιχίζει όσο και το δολάριο της Ζιμπάμπουε. Οι δανειστές θα αναμένουν πληρωμές σε ευρώ και όχι σ’ ένα νόμισμα που στοιχίζει λιγότερο από ταπετσαρία τοίχων.

Η άλλη πλευρά των σημερινών κοινωνικών κραδασμών είναι το γεγονός ότι 700 – 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι προσπαθούν να ταυτιστούν με τη μεσαία τάξη, ενώ δεν ανήκουν εκεί. Αυτοί είναι μια τεχνητή μεσαία τάξη που απλά πρέπει να εξαφανιστεί, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της γιατί αποτελεί μια από τις αιτίες αυτής της κρίσης. Η πραγματική μεσαία τάξη της Ελλάδας έχει δική της επιχείρηση και εργάζεται. Έχει ξενοδοχεία, εστιατόρια, εργοστάσια. Το ουρλιαχτό που ακούγεται στην Αθήνα είναι ο θρήνος μιας περιττής τάξης που ξεψυχά, στερούμενη τα προνόμια και την αμέριμνη ζωή της. Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν με τους βετεράνους στη Βουλγαρία, αμέσως μετά τις αλλαγές. Η σκληρή ζωή όμως, θα τους οδηγήσει ακριβώς εκεί που οδήγησε και τους δικούς μας.  Εκείνοι θα πρέπει να δουλέψουν κάπου αλλού, ενώ ο πλανήτης θα συνεχίσει να περιστρέφεται.

Τι περιμένει την Ελλάδα;
Η χώρα θα περάσει μερικά στάδια που θα διαρκέσουν, όπως και στη Βουλγαρία, σχεδόν δύο δεκαετίες. Όλοι μας γνωρίζουμε πως η μετάβαση χωρίζεται σε δυο περιόδους: Η πρώτη δεκαετία χαρακτηρίζεται από κάθετη πτώση του πληθωρισμού και η δεύτερη από άνοδο των μακροοικονομικών επιδόσεων της χώρας. Ένα από τα συμπτώματα της μετάβασης είναι το επίπεδο της ανεργίας. Το φαινόμενο αυτό έχει μεγάλη σημασία για την ευημερία των μαζών, καθώς δεν νοείται ομαλή πολιτική και ορισμός μακροπρόθεσμων στόχων, όταν τα επίπεδα της ανεργίας είναι ψηλά. Όμως το μοντέλο της καπιταλιστικής πολιτικής που διαλύεται αυτήν τη στιγμή πετά στο δρόμο και καταστρέφει την «μεσαία τάξη», που είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας και στηρίζει τις κοινωνικές δομές. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που τώρα πλημμυρίζουν τους δρόμους στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να σωθούν, καθώς πλέον στην Ελλάδα διαγράφονται με σαφή τρόπο δύο τάξεις: των πλούσιων και των φτωχών.

Αυτή ακριβώς η ανακατανομή των κοινωνικών στρωμάτων οδηγεί τους Έλληνες προς μια βαθιά κρίση, παρόμοια με εκείνη στη Βουλγαρία κατά τη διετία 1996 – 1997, όταν οι μεγάλες πόλεις σείονταν από τις διαδηλώσεις, οι δρόμοι ήταν μπλοκαρισμένοι και ολόκληρη η χώρα περιήλθε σε χάος, όπως παρατηρείται σήμερα στην Ελλάδα. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1997 η Βουλγαρία βρισκόταν ενώπιον του υπερπληθωρισμού, αφού σε διάστημα μόνο δύο μηνών η τιμή του αμερικανικού δολαρίου έφθασε από τα 500 στα 3.000 λέβα. Οι αποταμιεύσεις της «μεσαίας τάξης» της βουλγαρικής κοινωνίας χάθηκαν, ενώ τα χρέη των «εκατομμυριούχων με δάνεια», που είχαν πάρει χρήματα από τις τράπεζες, χωρίς να έχουν την πρόθεση να τα επιστρέψουν απλά εξαφανίστηκαν. Οι απεγνωσμένες προσπάθειες συγχώνευσης των ελληνικών τραπεζών, όπως και η υποτιθέμενη προσέλκυση ξένων επενδύσεων που παρατηρούμε, αποτελούν μαρτυρίες για το πόσο ανίσχυρο είναι το ελληνικό κράτος.

Άλλο ένα σύμπτωμα που δεν πρέπει να παραμελούμε είναι η αύξηση της εγκληματικότητας. Οι συνοικίες των πλουσίων στην Αθήνα έχουν πολιορκηθεί από Ρώσους, Αλβανούς και Βούλγαρους μαφιόζους που αναδιανέμουν την «αγορά» μεταξύ τους, ενώ στο κέντρο εγκαθίστανται οι ακροδεξιοί της Χρυσής Αυγής οι οποίοι σκοτώνουν στο ξύλο κάθε αλλοδαπό. Γεγονότα που αποδεικνύουν το πόσο η Ελλάδα έχει χάσει τον έλεγχο του ίδιου του κράτους.
Τι ακολουθεί από εδώ και πέρα;
Η Ελλάδα χάνει την κυριαρχία της υπό την οικονομική πίεση. Η κυβέρνηση στην Αθήνα σιγά σιγά αποχωρίζεται τους μοχλούς διοίκησης της πολιτικής και της οικονομίας. Οι δανειστές θέλουν ευρώ τα οποία η Ελλάδα δεν έχει για να επιστρέψει. Αυτό σημαίνει πως όλο και μεγαλύτεροι τομείς της οικονομίας θα τίθενται υπό την άμεση εξάρτηση ξένων παραγόντων. Από την άλλη, η αποσταθεροποίηση της κοινωνίας είναι πλέον γεγονός. Η χώρα μόλις ξεκινά το δρόμο που πέρασε η Βουλγαρία στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Είναι νομοτελιακό πως η αποδυναμωμένη εξουσία και οικονομία οδηγούν στο φαινόμενο που είναι γνωστό στη Βουλγαρία ως mutrization. Και αν η ίδια η ελληνική κοινωνία δεν γεννήσει αυτό το τέρας, αυτό μπορεί να εισαχθεί από έξω. Το έδαφος γι’ αυτό είναι ήδη έτοιμο. Η μεσαία τάξη που αφανίζεται, η διαστρωμάτωση της κοινωνίας σε πλούσιους και φτωχούς και οι περιορισμένοι πόροι θα επιφέρουν τεράστια διαφθορά. Δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα οι Έλληνες να ρίξουν μια ματιά στα βόρεια του Προμαχώνα και να διδαχθούν από τη δική μας περίοδο μετάβασης, επειδή το χάσμα μεταξύ των εισοδημάτων θα συνεχίσει ν’ αυξάνεται. Στην αντίθετη περίπτωση η αυταπάτη θα τους ωθήσει προς ένα διόλου αξιοζήλευτο μέλλον.

*Mutrization: Η επικράτηση της μαφίας στην οικονομική ζωή ενός κράτους. Εκβιασμοί, ναρκωτικά, προστασία, λαθρεμπόριο, τυχερά παιχνίδια, ασφάλιση, έκδοση γυναικών, εισαγωγή κλεμμένων αυτοκινήτων σε ευρύτατη κλίμακα, μπλοκάρουν κάθε υγιή οικονομική δραστηριότητα, ενώ παράλληλα διαπλέκονται μέσα στην πολιτική εξουσία, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τη δικαιοσύνη, καθορίζοντας τις αποφάσεις τους.

Το σεξ τον καιρό της κατάρρευσης

του Δημήτρη Καμπουράκη στο protagon.gr
Ο απλός λαός δεν θα μπορούσε να το θέσει με πιο καίριο τρόπο: «Ο γάιδαρος πριν ψοφήσει, καυλώνει.» Αυτή η θανατηφόρα (και ερεθιστική συνάμα) παροιμία, δεν είναι παρά το καταστάλαγμα στη λαϊκή συνείδηση, αναμφισβήτητων ιστορικών δεδομένων που έλαβαν χώρα σε οριακές στιγμές των ανθρωπίνων κοινωνιών. Ο Θουκιδίδης αναφέρει ότι τον καιρό του Πελοποννησιακού πολέμου, υπήρχε «έκλυσις των ηθών». Τον καιρό του ελληνοϊταλικού πολέμου, κατά την ερωτική παραφιλολογία της εποχής, η αστική τάξη του κέντρου των Αθηνών επιδιδόταν μετά μανίας σε μία εκ Παρισίων εισηγμένη συνήθεια, που ήταν οι παρτούζες. Διακεκριμένοι ιστορικοί βεβαιώνουν ότι λίγο πριν μπουν οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο το 1945, στα πάρκα της πόλης χιλιάδες άγνωστοι μεταξύ τους Γερμανοί και Γερμανίδες έσμιγαν κάθε βράδυ σε παγκάκια και πρασιές, προσπαθώντας μ’ αυτά τα απελπισμένα αγκαλιάσματα να εξορκίσουν τον θάνατο που ερχόταν. Τέλος υπάρχει ένας αδήριτος μακρο-οικονομικός κανόνας που αναφέρει ότι «στον πόλεμο και την κρίση, ακριβαίνουν τα τρόφιμα και φτηναίνει το μουνί.» Συγχωρήστε μου τη σκληρότητα των εκφράσεων, πλην τον καιρό της κρίσης και η γλώσσα ανακαλύπτει τον πιο κυνικό μέρος τού εαυτού της.
Ιδού λοιπόν η εθνική μας κατάσταση ανάγλυφη, κυρίες μου και κύριοι. Η οικονομική κρίση είναι ένας αδυσώπητος πόλεμος, που αντί να ακρωτηριάζει  κορμιά προτιμά να ισοπεδώνει ζωές, ψυχές, υπολήψεις και επίπεδα ζωής. Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη ροβολήσει με αλαλαγμούς από τους απέναντι λόφους και κατακαίει τα χορτάρια της αυλής μας. Πνιγμένοι απ’ τους καπνούς και με την λαύρα να τσουρουφλίζει το πρόσωπο μας, μην θεωρήσετε ότι αποτελούμε ιστορική εξαίρεση: Η αντίδραση μας δεν διαφέρει διόλου από τους συνήλικους τού Περικλή και της Ασπασίας, τους αστούς Αθηναίους του ’40, τους ηττημένους Βερολινέζους του ’45 ή τους γαϊδάρους που ένα βράδυ λαμβάνουν στον στάβλο τους το επισκεπτήριο του χάρου. Λυπούμαι που το λέω έτσι ξεδιάντροπα, αλλά είμεθα όλοι πανικόβλητοι γάιδαροι και γαϊδάρες, εγκλωβισμένοι σ’ ένα εθνικό χωράφι που κατατρώνε οι φλόγες. Συνεπώς, κατά τη λαϊκή σοφία, δεν είμεθα απλώς γάιδαροι, αλλά έγκαυλοι γάιδαροι όπως θα το απέδιδε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Ο οποίος Εμπειρίκος βυθίστηκε στη συγγραφή του πιο βέβηλου ελληνικού μυθιστορήματος, τού Μεγάλου Ανατολικού του, όχι σε καμιά περίοδο ευμάρειας και χαρούμενης ξεγνοιασιάς, αλλά από το 1945 ως το 1951, όταν ο εμφύλιος πόλεμος διέλυε τη χώρα και μακέλευε μαζικά τους ανθρώπους της.
Θα πείτε τώρα όλοι σας: Που ζείτε κύριε αναλυτά της κρίσεως; Δεν βλέπετε τη μαζική κατάθλιψη, δεν έχετε επίγνωση της οργής και της θλίψης που έχουν καταλάβει τους Έλληνες; Ποιός έχει διάθεση τέτοιες σκοτεινές μέρες για έρωτες και κέρατα;  Ας γελάσω, απαντώ εγώ. Τι φαντάζεστε, δηλαδή, εξοργισμένοι αναγνώστες μου; Ότι είστε πιο καταθλιμένοι από τους τροφίμους του Άουσβιτς ή ότι βρίσκεστε σε μεγαλύτερο αδιέξοδο απ’ τους πεινασμένους Αθηναίους του τραγικού 1942, όταν τους μάζευαν από την Ομόνοια με τα κάρα του δήμου; Έχετε διαβάσει μαρτυρίες διασωθέντων των στρατοπέδων συγκέντρωσης, για να δείτε πόσο κουράγιο για επιβίωση άντλησαν από έρωτες και πρόσκαιρες ερωτικές συνευρέσεις οι δυστυχείς τρόφιμοι των κολαστηρίων; Επιπροσθέτως, μάθετε ότι στα ληξιαρχεία του δήμου Αθηναίων, το 1943 ήταν η χρονιά με τον μεγαλύτερο δείκτη γεννήσεων της πενταετίας 1940-45.  Άρα, τι κάνανε το πεινασμένο και θλιβερό 1942;
Θα πείτε πάλι: Δεν ισχύουν αυτά. Οι μισοί είναι στην ανεργία και την κατάθλιψη, με τους άλλους μισούς δοσμένους στον αγώνα. Μέρα-νύχτα στην απεργία, στην πορεία, στην κατάληψη, στη συνέλευση. Συγχωρείστε με αναγνώστες μου αν πιστεύετε ότι εκχυδαϊζω τα αγωνιστικά δεδομένα της εποχής, αλλά γι’ αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, η ταξική πάλη και ο πολιτικός αγώνας μοιάζει με μαρμίτα διεγερτικού μέσα στην οποία κολυμπούν καθημερινά κι όχι μια φορά στη ζωή τους όπως ο Οβελίξ. Όταν ο προσφάτως αποκατασταθείς Άρης Βελουχιώτης είχε πει στους αντάρτες του κραδαίνοντας απειλητικά ένα πιστόλι, «όσο είστε στο βουνό, τούτο εδώ θα το ‘χετε μόνο για να κατουράτε», κάτι ήξερε για την εκρηκτικά  αφροδισιακή πλευρά τού απελευθερωτικού αγώνα. Επίσης, θεωρείτε τυχαίο ότι  από τα εκκατοντάδες πολιτικά τραγούδια της μεταπολίτευσης που υμνολογούσαν τις λαϊκές κινητοποιήσεις, το μόνο που δεν ξεχάστηκε είναι «η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» του Σαββόπουλου; Γιατί; Μα διότι ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε να γκρεμίσει το σύστημα ενεργώντας όχι ως αποστειρωμένο πολιτικό ρομπότ, αλλά ως πολύπλοκη προσωπικότητα που μέσα στην πυρακτωμένη διαδήλωση αναζητούσε παράλληλα την κοινωνική δικαιοσύνη μαζί με μια γκόμενα που τον είχε φτύσει.
Για να ολοκληρώσω το πρώτο μέρος (καθότι θα ακολουθήσει συνέχεια) αυτής της μικρής ερασιτεχνικής πραγματείας, ξεκαθαρίζω τα ακόλουθα, που θα αποτελέσουν και τη θεματολογία του επομένου: Δεν υποστηρίζω ότι η κρίση δεν άλλαξε τίποτα στην ερωτική συμπεριφορά των Ελλήνων. Τουναντίον, άλλαξε πολλά. Όταν το σεξ από μέσον κοινής απόλαυσης ή επίδειξης, μετατρέπεται σε μηχανισμό συναινετικής εκτόνωσης ή και αλληλεγγύης, προφανώς έχουν αλλάξει πολλά. Διαφωνώ ριζικά όμως ότι η κρίση είναι ασέξουαλ. Επίσης, το σεξ σε τέτοιες κρίσιμες μέρες αρχίζει να περιβάλλεται από μια ομίχλη ενοχής και ημιπαρανομίας. Οι περισσότεροι πηδάνε, αλλά κανένας δεν τολμά να το πει. Η ιδιωτική απόλαυση σε καιρούς συλλογικής μιζέριας, μοιάζει παράταιρη και προσβλητική για τους άλλους. Τέλος, με ποιά (ή ποιόν) κάνει σεξ ο Έλληνας (η Ελληνίδα) της κρίσης; Προτιμά το σεξ με το ταίρι με το οποίο βιώνει την κρίση ή προτιμά να την ξεχνά προσωρινά συνουσιαζόμενος(η) με άλλες(ους) που δεν τού τη θυμίζουν; Χα! Εδώ σε θέλω αναγνώστη και αναγνώστρια μου. Εξ ου και ο τίτλος της συνέχειας: «Το κέρατο τον καιρό της κατάρρευσης».

Δραχμή;

του Γιάνη Βαρουφάκη στο protagon.gr
Το ευρώ πεθαίνει. Για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί πολλές φορές και δεν χρειάζεται να τους επανα-εξηγήσουμε εδώ (για όσους χρειάζονται επανάληψη, βλ. εδώ για μια παλιότερη εξήγηση και εδώ για μια slow motion περιγραφή της αποδόμησης της ευρωζώνης - μια διαδικασία που μπήκε στην τελική ευθεία με την ανόητη 21η Ιουλίου και την ακόμα πιο ανόητη 26η Οκτωβρίου - βλ. το σχετικό παράρτημα).
Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.
Ας εξηγηθώ. Στις δύσκολες αυτές ώρες καλούμαστε να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, τι θέλουμε να συμβεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεύτερον, τι πρέπει να κάνουμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, δεδομένων όχι αυτών που θέλουμε να γίνουν στην Ευρώπη αλλά δεδομένων αυτών που γίνονται. Αυτά τα δύο καίρια ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε ξεχωριστά.
Τι θέλουμε για την Ευρώπη;
Να μην καταρρεύσει το ευρώ, είναι η απάντησή μου. Πρόκειται για μια απάντηση ανεξάρτητη του κατά πόσον θεωρούμε ότι το ευρώ έπρεπε ή όχι να έχει δημιουργηθεί. Πάγια θέση μου ήταν ότι το ευρώ χτίστηκε σε σαθρές βάσεις. Ότι ήταν λάθος μέγιστο η δόμησή του. Ότι, δεδομένης της αρχιτεκτονικής του, δεν έπρεπε να είχε εισέλθει η Ελλάδα σε αυτό. Ούτε και καμία άλλη χώρα (πλην της Γερμανίας και της Ολλανδίας). Άλλο όμως αυτό και άλλο το τι θέλουμε τώρα που το ευρώ υπάρχει και οι χώρες μας βρίσκονται εντός της ευρωζώνης. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια συμμετοχής σε αυτό, η κατάρρευση του ευρώ θα επιφέρει μεγάλα δεινά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Πιο συγκεκριμένα, η κατάργηση του κοινού νομίσματος θα οδηγήσει στο σπάσιμο του γαλλο-γερμανικού άξονα καθώς το Βερολίνο δεν θα δεχθεί ξανά να δέσει νομισματικά την γερμανική οικονομία με ελλειμματικές οικονομίες. Το Παρίσι θα βρεθεί λοιπόν από την απέναντι όχθη του Ρήνου, αναγκασμένο να προβεί σε μια λατινική νομισματική ένωση με την Ιταλία και την Ισπανία. Ο θάνατος του γαλλο-γερμανικού άξονα θα σημάνει, ουσιαστικά, το τέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης καθώς η Γερμανία θα στραφεί προς (α) τις υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες της τέως ευρωζώνης (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) και (β) στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης των οποίων οι οικονομίες έχουν δεθεί στο άρμα της Γερμανικής βιομηχανίας (Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία, Εστονία). Το κόστος για αυτή την νέα ζώνη του μάρκου θα είναι μια βαθειά ύφεση καθώς το νέο μάρκο (το κοινό νόμισμα αυτής της νέας ένωσης που θα ξεκινά από τον Ρήνο και θα αγγίζει την τέως Σοβιετία) θα ανατιμηθεί και η Γερμανική βιομηχανία θα χάσει σημαντικό μέρος των εξαγωγών της προς την Κίνα και την υπόλοιπη τέως ευρωζώνη. Παράλληλα, το νόμισμα της νέας λατινικής ένωσης, αλλά και λοιπών χωρών (όπως η Ελλάδα) που μπορεί να μείνουν εκτός των νέων κοινών νομισμάτων, θα υποτιμάται συνεχώς με αποτέλεσμα από την μία μεριά να σταθεροποιηθεί η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών αυτών (σε σχέση με την Γερμανία) αλλά με κόστος τον μεγάλο πληθωρισμό που θα συνδυάζεται με πεισματικά υψηλά επίπεδα ανεργίας (τον λεγόμενο στασιμοπληθωρισμό). Εν συντομία, η Ευρώπη θα μπει σε πολιτικές και οικονομικές περιπέτειες που θα κάνουν την παρούσα να μοιάζει υποφερτή. Σε μια εποχή όπου η ανεργία θα πλήττει τον Γερμανική ζωτικό χώρο και ο στασιμοπληθωρισμός την υπόλοιπη Ευρώπη, ο έως τώρα πολιτικά σταθεροποιητικός παράγοντας, ο Γαλλο-γερμανικός άξονας, θα αποτελεί παρελθόν. Με δεδομένο μάλιστα τον υφεσιακό αντίκτυπο που θα έχει αυτή η εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία, ο θάνατος του ευρώ θα σπρώξει στην οικουμένη σε μια βαθειά Παγκόσμια Ύφεση. Το πάθημα της δεκαετίας του '30 δεν θα μας έχει γίνει μάθημα.
Θα μου πείτε; Αφού πεθαίνει το ευρώ (όπως είπα εξ αρχής), τι μπορεί να γίνει; Επειδή σας έχω κουράσει πολλές φορές με την απάντησή μου επ' αυτού, δεν θα το κάνω άλλη μία φορά. Θα πω μόνο ότι μοναδική λύση είναι η έκδοση από την ΕΚΤ ομολόγων (στο όνομα μόνο της ΕΚΤ) με τον διττό σκοπό: (α) της εξυπηρέτησης του μεγαλύτερου ποσοστού χρέους της ευρωζώνης και (β) την συγχρηματοδότησης, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ενός αναπτυξιακού New Deal για ολόκληρη την Ευρώπη. Ίσως, πράγματι, να είναι πολύ αργά πια για κάτι τέτοιο. Όμως, μπροστά στο φάσμα μίας νέας δεκαετίας του '30, αξίζει τον κόπο η προσπάθεια.
Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα;
Αν συμφωνούμε ότι η κατάρρευση του ευρώ θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και την παγκόσμια οικονομία, με συνέπειες καταστροφικές και για εμάς εδώ στην Ελλάδα, θα πρέπει (όσο το ευρώ εξακολουθεί να υφίσταται) να ξεχάσουμε τα περί επιστροφής στην δραχμή. Κι αυτό επειδή, πολύ απλά, μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα σημάνει το τέλος του κοινού νομίσματος. Πράγματι, κόντρα σε ανεδαφικές εικασίες διαφόρων κύκλων, το ευρώ δεν θα αντέξει μια ελληνική έξοδο (εθελούσια ή μη). Δεν είναι τυχαίο που η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν προβλέπει διαδικασία εξόδου και, μάλιστα, ξεκαθαρίζει ότι έξοδος από το ευρώ σημαίνει και αποπομπή από την ΕΕ. Ο λόγος είναι απλός: Μόλις ανακοινωθεί η ελληνική έξοδος, θα στεγνώσουν τα ΑΤΜ στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τα Ιταλικά spreads θα φτάσουν το 25%, η αξιολόγηση του γαλλικού χρέους θα πέσει στο ΑΑ-, το Βέλγιο θα διαλυθεί και, πολύ σύντομα, η Γερμανία για ανακοινώσει την δική της έξοδο από το ευρώ.
Περιληπτικά, έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ σημαίνει κατάρρευση της ευρωζώνης. Αν έχω δίκιο (βλ. παραπάνω) ότι κάτι τέτοιο θα το μετανιώσουν όλοι οι ευρωπαίοι (Έλληνες και Γερμανοί, Πορτογάλοι και Ολλανδοί κλπ), η επιστροφή στην δραχμή δεν ενδείκνυται από την σκοπιά του συνολικότερου γίγνεσθαι. Αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη το τι θα σημάνει μια τέτοια κίνηση στο εσωτερικό της χώρας, βλ. παρακάτω (ανεξάρτητα από τον δυσμενέστατο αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία), η επιστροφή στην δραχμή όσο το ευρώ εξακολουθεί να ισχύει θα έχει ανυπολόγιστο και ειδεχθέστατο ανθρώπινο κόστος.
Πολλοί συνάδελφοι, ιδίως στις ΗΠΑ (όπου βρισκόμουν τις περασμένες δύο εβδομάδες), μου λένε ότι συμφωνούν με την άποψη που εκφράζω από τον Ιανουάριο του 2010, τότε που επιχειρηματολόγησα ότι η ελληνική στάση πληρωμών, κούρεμα, αναδιάρθρωση  κλπ (πρόκειται για διαφορετικούς όρους του ίδιου πράγματος) ήταν αναπόφευκτη και έπρεπε να έχει γίνει δίχως καθυστέρηση (βλ. άρθρο σχετικό εδώ και εδώ στο protagon εκείνης της περιόδου). Αμέσως όμως μετά, μου λένε ότι δεν κατανοούν γιατί δεν προχωρώ λίγο παραπέρα, προτείνοντας ότι, αμέσως μετά την στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Ο λόγος, όπως τους εξηγώ, είναι ότι εκείνοι δεν κατανοούν την διαφορά μεταξύ (α) ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων και (β) ενός κοινού νομίσματος.
Στην πρώτη περίπτωση (ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων) το να σπάσεις την σταθερή ισοτιμία (το peg), όπως έκανε η Αργεντινή μετά την δική της στάση πληρωμών, είναι απλή υπόθεση. Απλώς ανακοινώνεις ότι η σταθερή αυτή ισοτιμία σπάει και γίνεται μεταβλητή βάσει της ζήτησης και της προσφοράς του κάθε (ήδη υπάρχοντος) διαφορετικού νομίσματος. Στην Αργεντινή, π.χ., οι πολίτες είχαν στις τσέπες τους πέσος. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι εκεί που το κάθε πέσος ισοδυναμούσε, σταθερά, με ένα δολάριο, ξάφνου ισοδυναμούσε με λιγότερο από ένα δολάριο (υποτίμηση) και μάλιστα η αξία του, σε δολάρια, μειωνόταν συνεχώς. Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε δικό μας νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία με κάποιο ξένο. Οι έλληνες έχουν στην τσέπη τους, στα σεντούκια τους, στις καταψύξεις τους (όπου, μου λένε, κρύβουν ό,τι έχει μείνει από τις οικονομίες τους), ξένο νόμισμα - ευρώ. Η δημιουργία νέου εθνικού νομίσματος (όσο το 'ξένο' ευρώ εξακολουθεί να υπάρχει), σε αυτή την περίπτωση, θα είναι καταστροφική. Γιατί;
Με μεγάλα ποσά σε ευρώ να κυκλοφορούν ήδη στην αγορά, και ακόμη μεγαλύτερα να έχουν αποθηκευτεί εκτός τραπεζών στα διαφόρων ειδών σεντούκια ανά την επικράτεια και σε ξένους λογαριασμούς στο εξωτερικό, η έκδοση νέου νομίσματος θα δημιουργήσει μια διπλή, διαιρεμένη οικονομία. Από την μία θα έχουμε τις περισσότερες αποταμιεύσεις σε ευρώ. Από την άλλη θα έχουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να βγαίνουν από τα ΑΤΜ των τραπεζών σε δραχμές. Με το που θα εισπράττονται, οι πολίτες θα προσπαθούν να ανταλλάσσουν τις δραχμές σε ευρώ, γνωρίζοντας ότι σε μερικές ώρες οι δραχμές τους θα υποτιμηθούν. Έτσι, θα έχουμε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε ευρώ, και οι οποίοι θα εγκλωβιστούν σε μια τριτοκοσμική Ελλάδα. Και την Ελλάδα που έχουν πρόσβαση σε ευρώ η εξουσία των οποίων θα είναι μεγάλη επί των υπόλοιπων. Για να νοικιάσεις ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα θα πρέπει να έχεις ευρώ. Για να στείλεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο, το ίδιο. Πολλοί έμποροι θα εμπορεύονται μόνο σε ευρώ ή θα ζητούν "τοκογλυφικά" ποσά σε δραχμές. Όμως οι μισθοί και οι συντάξεις θα παρέχονται σε δραχμές. Εν πολλοίς, η Ελλάδα θα θυμίζει την Τουρκία της δεκαετίας του '80 όπου η διττή οικονομία (μία για τους εξαθλιωμένους 'ανατολίτες' που λειτουργούσε με ντόπιο νόμισμα και μία για τους 'εξευρωπαϊσμένους' πολίτες που χρησιμοποιούσαν μάρκα, φράγκα και δολάρια) δεν επέτρεπε την ανάπτυξη παρά μόνο ενίσχυε την ανισότητα και την υποανάπτυξη.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Πρώτον, δεν συζητάμε την επιστροφή στην δραχμή όσο το ευρώ υφίσταται αλλού. (Αν το ευρώ πεθάνει, και το σκεπάσει η ταφόπλακα, τότε η δημιουργία ενός νέου νομίσματος θα είναι εύκολη υπόθεση.) Δεύτερον, δεν αποδεχόμαστε τις πολιτικές της ΕΕ που αποτελούν τον βασικό λόγο που το ευρώ σήμερα πεθαίνει. Λέμε το μεγάλο όχι στις ανοησίες της 26ης Οκτωβρίου επειδή μόνο έτσι μπορούμε να συμβάλουμε στην διάσωση του ευρώ. Τρίτον, ξεκινάμε συζητήσεις με την Ιταλία και την Ισπανία για μια πιθανή νομισματική ενοποίηση μαζί τους στην περίπτωση αποχώρησης των πλεονασματικών χωρών από την ευρωζώνη, και κατάργηση του ευρώ. Τέταρτον, εγκαλούμε τόσο τον κ. Παπανδρέου (ο οποίος έθεσε το ερώτημα με στόχο την προσωπική του πολιτική επιβίωση) όσο και τον κ. Παπαδήμο (ο οποίος δίνει συνέχεια στο έγκλημα Παπανδρέου για να εμπεδώσει την δική του κυριαρχία επί του νέου κυβερνητικού εξαμβλώματος) για το γεγονός ότι επένδυσαν σε μια φιλολογία για το αν θα καταφέρει η Ελλάδα να μείνει εντός της ευρωζώνης. Μια φιλολογία που μειώνει ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις του ανοσοποιητικού συστήματος του ευρώ.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Πειραματόζωο .. ο Έλληνας!!!


Και αφού το πείραμα με τους Έλληνες πέτυχε, η κρίση μπορεί πια να εφαρμοστεί και στον υπόλοιπο πλανήτη!!!
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ - ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ (Από τη γαλλική σατιρική εκπομπή Guignols)



Ποιός φοβάται το κούρεμα!!!;

του Γιάνη Βαρουφάκη στο protagon.gr

"Τι θα σημάνει ένα μεγάλο κούρεμα για τον πολίτη και την χώρα;" Αυτό το ερώτημα έχει σχεδόν αντικαταστήσει την "καλημέρα". Λογικό είναι: Δυο χρόνια τώρα, μέσες άκρες, πολιτικοί και opinion makers μας λένε ότι η διαγραφή μέρους του ελληνικού δημοσίου χρέους (γιατί αυτό σημαίνει "κούρεμα") θα ήταν εθνική καταστροφή. Τώρα που οι ίδιοι, θέλοντας και μη, συζητούν αυτή την εξέλιξη ως αναπόφευκτη, ο κόσμος φοβάται ότι η καταστροφή τελικά ήρθε.


Επειδή η αγωνία είναι διάχυτη, θα πάω κατ´ ευθείαν στο δια ταύτα:


1. Το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο από τον Γενάρη του 2010.


2. Η καθυστέρησή του επί δυο σχεδόν χρόνια ζημίωσε την Ελλάδα, φτώχυνε τον μέσο έλληνα, καθυστέρησε την μεταρρυθμιστική διαδικασία στην χώρα μας, συρρίκνωσε ακόμα και μέρος του υγιούς παραγωγικού ιστού, και έβαλε την Ευρώπη σε μια διαδικασία αποδόμησης που απειλεί την Ήπειρό μας. Ακόμα πιο σημαντικό, η διετής καθυστέρηση σημαίνει ότι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί το κούρεμα ως διαπραγματευτικό χαρτί με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, σήμερα παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις μεταξύ άλλων μερών που θα προσδιορίσουν το ύψος και την μορφή του κουρέματος και ερήμην των ελληνικών συμφερόντων.


3. Το ύψος του κουρέματος θα κυμανθεί μεταξύ του 60% και του 80%, ανεξάρτητα από το νούμερο που θα ανακοινωθεί αύριο. Μην ξεχνάμε ότι την 21η Ιουλίου είχε αποφασιστεί ότι τα ομόλογα δεν θα κουρευτούν ως προς την ονομαστική τους αξία αλλά απλώς θα επιμηκυνθεί η διάρκεια τους στα 30 χρόνια. Το κούρεμα του 21% που λέγαμε ότι προέκυψε τότε υπολογίστηκε "διαχρονικά", λαμβάνοντας υπ´ όψη τις απώλειες τόκων από την επιμήκυνση. Η διάφορα με το νέο κούρεμα είναι ότι θα κουρευτεί και η ονομαστική αξία. Όπερ μεθερμηνευόμενο, μια διαγραφή του μισού της ονομαστικής αξίας των ομολόγων αντιστοιχεί, διαχρονικά, σε πάνω από 85% κούρεμα.


4. Αν το κούρεμα μπορούσε να γίνει χωρίς να έρθει πακέτο με άλλες εξελίξεις, τότε όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα για την Ελλάδα και τους έλληνες. Όπως και στην περίπτωση της General Motors η οποία κούρεψε το 90% του χρέους της, το 2009, για να καταφέρει να ξανασταθει στα πόδια της, το κούρεμα δίνει στον υπερχρεωμένο την ευκαιρία της ανάκαμψης.


Οπότε; Το κούρεμα είναι αναπόφευκτο, πρέπει να είναι μεγάλο (για να έχει νόημα) και οι επιπτώσεις του στην ζωή μας, εδώ που φτάσαμε μετά από την διετή  καθυστέρηση, εξαρτάται από το πακέτο εξελίξεων μέσα στο οποίο θα μας έρθει. Ας δούμε τις πιο σημαντικές από αυτές:

Α. Επίπτωση στις τράπεζες: Εξ αρχής, όσοι μας έλεγαν ότι ένα κούρεμα θα ήταν καταστροφικό, επιχειρηματολογούσαν πως θα έπληττε τις τράπεζες (που είναι εκτεθειμένες πράγματι παρά πολύ στο δημόσιο χρέος της χώρας). Ο κόσμος άκουγε αυτό το επιχείρημα, φοβόταν για τις καταθέσεις του, και έτσι απευχόταν το μεγάλο κούρεμα. Άποψη μου ήταν και παραμένει ότι οι τράπεζες είναι πτωχυμένες ανεξάρτητα του κουρέματος και πως όσο πιο γρήγορα επανακεφαλαιωποιηθούν από το EFSF τόσο το καλύτερο. Όσο για τις καταθέσεις, παραμένουν ασφαλείς όσο υπάρχει το ευρωσύστημα και η Γερμανία δεν φεύγει από αυτό. Άρα, το μέγεθος του κουρέματος δεν απειλεί τις καταθέσεις παρά μόνο το δικαίωμα των τραπεζιτών να παραμείνουν στο τιμόνι τραπεζών που πτωχεύσαν υπό την πρωτοκαθεδρία τους. Συμβουλή: Μην αφήνετε τους τραπεζίτες να σας πείθουν πως τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τα δικά σας. Εκείνοι έχουν λόγο να τρέμουν το κούρεμα. Οι καταθέτες όχι.

Β. Επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία: Πράγματι, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι και αυτά εκτεθειμένα στο ελληνικό δημόσιο χρέος και μια μεγάλη διαγραφή του τελευταίου θα εντείνει τα μεγάλα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών  ταμείων θα εξαρτηθεί από την τιθάσευση της ύφεσης. Όσο η απασχόληση μειώνεται, μειώνονται οι εισφορές και τα ταμεία οδηγούνται στην πτώχευση ακόμα και χωρίς κούρεμα. Με απλά λόγια, δεδομένου ότι το κούρεμα είναι αναγκαία, αν και όχι ικανή, συνθήκη για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, το επιχείρημα εναντίον του κουρέματος για χάρη των ταμείων δεν στέκει.

Γ. Επίπτωση στην Ιταλία και στην Ισπανία: Μην ξεχνάμε ότι η ανόητη συμφωνία της 21ης Ιουλίου έριξε στον Καιάδα της Κρίσης τις δυο αυτές χώρες βάζοντας την ευρωζώνη στην τελική ευθεία της αποδόμησης. Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολεί πάνω από όλα αφορά τον αντίκτυπο που θα έχει το νέο ελληνικό κούρεμα στην βιωσιμότητα του Ιταλό-ισπανικου χρέους. Δυο είναι τα σημεία που μας καίνε, ως έλληνες. Πρώτον, η ισχυρή πιθανότητα να προσπαθήσει η Γερμανία να  καταστήσει το ελληνικό κούρεμα τόσο κακό ως προηγούμενο, ώστε να μην περάσει από το μυαλό των Ιταλών ότι ένα δικό τους κούρεμα θα ήταν μια λύση για την γειτονική χώρα. Δεύτερον, η επικείμενη συμφωνία να είναι τόσο σαθρή όσο εκείνη του Ιουλίου που να πυροδοτήσει μια νέα, εκρηκτικότερη φάση της Κρίσης που θα οδηγήσει την ευρωζώνη σε περιπέτειες που δεν θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανασάνει, όπως θα έπρεπε, από το κούρεμα.


Συμπερασματικά, να μην φοβόμαστε το κούρεμα και να μην θεωρούμε ότι όσο πιο μεγάλο τόσο χειρότερα για εμάς. Το κούρεμα έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια, ή τουλάχιστον να το έχουμε χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό μέσο. Τι θα σημάνει τώρα πια για την καθημερινότητα του πολίτη δεν εξαρτάται από το ποσοστό που θα ανακοινωθεί. Εξαρτάται (1) από τον αντίκτυπο που θα έχει στην Ιταλία και στις Γάλλο-γερμανικές τράπεζες και (2) από το κατά πόσον οι πλεονασματικές χώρες θα προσπαθήσουν να συνδέσουν το κούρεμα με μέτρα που στόχο δεν θα έχουν την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας αλλά νέες τιμωρίες για τους έλληνες προς παραδειγματισμό των Ιταλών. Για αυτό τον λόγο, έστω και στην ύστατη αυτή στιγμή καλώ την κυβέρνηση να διανοηθεί, για πρώτη φόρα, να πει ένα μεγάλο ΌΧΙ. Μόνο έτσι το κούρεμα θα δώσει στην χώρα, αντί να της κόψει κι άλλο την, ανάσα που τόσο έχει ανάγκη.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Παγωμένες ζωές

Παγωμένες ζωές του Πέτρου Κουμπλή στο aixmi.gr

Αλήθεια, έχετε πάει ποτέ στη Σιβηρία; Εκεί στο απόλυτο κρύο, στη μοναξιά, στην εξορία αυτού του πλανήτη;

Αν είχατε βρεθεί στη Σιβηρία, ίσως και να ‘χατε ακούσει την ιστορία των τριών αλόγων.

Ήταν κάποτε τρία άλογα που έσερναν υπομονετικά μια μεγάλη άμαξα. Επρόκειτο για μια κοπιαστική δουλειά , αλλά είχαν ως επιβράβευση λαχταριστό σανό στο τέλος της ημέρας. Έτσι κι αλλιώς μόνο αυτό ήξεραν να κάνουν τα συγκεκριμένα ζωντανά. Αυτή ήταν η ζωή τους, έτσι είχαν μάθει. Και, μάλιστα, την προτιμούσαν από τη ζωή άλλων αλόγων- που όπως είχαν ακούσει από φήμες των ανθρώπων- δεν είχαν τίποτα να φάνε και ψυχορραγούσαν αβοήθητα σε μακρινές στέπες.

Τον τελευταίο καιρό, η άμαξα ήταν ακόμα πιο βαριά. Κάτι χοντροί άντρες με φραμπαλάδες στον λαιμό και ενοχλητικά θορυβώδεις φωνές, φόρτωναν ασήκωτα σεντούκια. Έβαζαν κι άλλα φορτία, χωρίς να νοιάζονται για το πώς θα μεταφερθούν. Η δουλειά έπρεπε να γίνει. Όπως γινόταν πάντα. Όπως και γίνεται.

Κι ενώ η καθημερινότητα έμοιαζε όλο και πιο επίπονη, το φαγητό για τα άλογα λιγόστευε. Τους έδιναν πια μικρότερη μερίδα σανό. Και δεν άργησαν να έρθουν και οι νύχτες που τα άλογα έβρισκαν άδειο τον στάβλο τους. Χωρίς ίχνος τροφής.

Άρχισαν να απελπίζονται.

Ένα από τα τρία, χλιμίντρισε επίμονα μπροστά στον αμαξά κι εκείνος του έριξε μια δυνατή με το καμουτσίκι για να σωπάσει. Την επόμενη μέρα προσπάθησε να σηκωθεί απότομα στα δυο του πόδια και ν’ αρνηθεί να το δέσουν στην άμαξα. Μα τότε είναι που το αφεντικό του επιστράτευσε το πιο δυνατό χτύπημα που διέθετε, διακινδυνεύοντας κι ο ίδιος να το τραυματίσει ανεπανόρθωτα και να το χάσει.

Η παράλογη βία του ανθρώπου, όμως, τρομοκράτησε και τα άλλα δύο ήσυχα άλογα.

Οι μέρες γίνονταν βασανιστικές. Τα βράδια είχαν την εκκωφαντική σιωπή της απόγνωσης.

Θα έτρωγαν το ένα το άλλο; Θα ρίσκαραν να τα σκοτώσει ο σκληρός ιδιοκτήτης τους; Θα έσωζαν μόνο τον εαυτό τους; Και πώς; Δεν τους είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Δεν ήξεραν τίποτα. Κι έμεναν ακίνητα, περιμένοντας την επόμενη μέρα.

Έβλεπαν συχνά τις πόρτες ανοιχτές. Κάποιος θα ξεχνούσε την κεντρική είσοδο του στάβλου ή ακόμα και την σιδερένια κεντρική πύλη του κτήματος. Είχαν πολλές ευκαιρίες να το σκάσουν, να γλιτώσουν από αυτή τη ζωή, ν’ απελευθερωθούν. Αλλά…

Αλλά, σιγά σιγά άρχισαν να καταλαβαίνουν.

Μέχρι πρόσφατα νόμιζαν πως είχαν γεννηθεί ελεύθερα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξεραν τίποτα για το πώς ζει ένα ελεύθερο άλογο. Ένα άγριο άλογο. Χωρίς γκέμια, χαλινάρια, παρωπίδες και σέλλα για καλοαναθρεμμένους πισινούς. Ήξεραν μόνο συγκεκριμένες εντολές.

Και, κυρίως, είχαν μάθει να ζουν χωρίς να τ’ αγαπά κανείς. Κι αυτό για τα άλογα είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά.

Και έμειναν ξανά ακίνητα. Περιμένοντας την επόμενη μέρα.
Μέχρι που τέλειωσαν οι μέρες. Κι ήρθαν καινούρια άλογα στη θέση τους. Όπως γίνεται πάντα με τα άλογα, τις άμαξες και τους δρόμους που θα διαβούν.

Ο φόβος μπορεί να είναι πιο δυνατός ακόμα κι απ’ το κρύο της Σιβηρίας.

Ο φόβος μπορεί να είναι πιο δυνατός ακόμα κι απ’ τους πιο άγριους καιρούς.

ΥΓ. Τρόικα (ρωσ. тройка) αρχικώς «έλκηθρο ή άμαξα που σύρεται από τρία ζώα». (Μεταφορικώς κατέληξε να σημαίνει «τριανδρία»)

Follow on twitter : @koublis

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Ο Τόμσεν θέλει να σκοτώσω τον μπαμπά μου


Γιατί δεν μας βγαίνουν οι αριθμοί; Γιατί δεν πιάνουμε τους φοροφυγάδες του ιδιωτικού τομέα; Γιατί δεν τολμάμε επιτέλους να απολύσουμε τους υπεράριθμους του Δημοσίου; Αυτό αναρωτιέται μετά από κάθε επίσκεψη του στα μέρη μας ο κύριος Τόμσεν του ΔΝΤ. Του έχω λοιπόν μια πρόταση. Αντί να αναλύει ξανά και ξανά τα νούμερα και να μη του βγαίνουν, να κάνει ένα διάλειμμα και να επισκεφθεί μία μέση ελληνική οικογένεια, τους Χατζηπέτρου, σε ένα κυριακάτικο γιορτινό τραπέζι. Off the record βέβαια και εμπιστευτικά.

Πρώτα θα γνωρίσει τον κύριο Γιάννη, τον εξηντάρη τον πατέρα. Γενιά του Πολυτεχνείου αυτός, ήταν φτωχόπαιδο αλλά καλός στο μπλα μπλα. Μεγαλοδικηγόρος πια, είναι περήφανος γιατί πέτυχε στη ζωή του, δουλεύοντας πολύ και φοροδιαφεύγοντας περισσότερο. Αγαπημένο του σλόγκαν ήταν πάντα η φράση «με απόδειξη ή χωρίς;». Αγαπημένο του χόμπι σήμερα, να εκφωνεί έναν δεκάρικο ενάντια στους σάπιους τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ και τα τεμπελόσκυλα τους δημόσιους υπαλλήλους. Λίγο αργά βέβαια… Έπειτα ο κύριος Τόμσεν μπορεί να δει τη Μαρία, την πενηντάρα τη μάνα. Εκείνη ποτέ δεν πολυέδινε σημασία στους πολιτικούς. Ψήφιζε πάντα μπλε, μόνο και μόνο επειδή οι γαλάζιοι τη διόρισαν στο Δημόσιο. Σήμερα είναι σε σοκ. Βρίζει τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο που της κόβουν την πρόωρη σύνταξη. Αναρωτιέται ευγενικά αν ο κύριος Τόμσεν μπορεί να βοηθήσει.

«Όχι μαμά, τι λες στον άνθρωπο!» επεμβαίνει ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Πέτρος. Παιδί-πρότυπο πάντα, υπάκουος και μαθητής του 19. Σπούδασε γιατρός και είχε ελπίδες να ξεπεράσει σε φήμη τον πατέρα. Αντ’αυτού, βολοδέρνει στο ΙΚΑ με άπειρες εφημερίες, και ψίχουλα για μισθό. Δεν ήθελε, αλλά σταδιακά έχει αρχίσει να αλλάζει γνώμη για το φακελάκι. Είναι κάτι σαν επιμίσθιο σκέφτεται, το αξίζει. Κι άλλωστε, το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα, εκείνος θα το σώσει; 

Ο Δημήτρης αποφεύγει να κάτσει σήμερα στο τραπέζι. Είναι ο μικρός ο γιος, εικοσιπεντάρης. Έχει ξενερώσει ιδιαίτερα με την κατάσταση και δεν πολυγουστάρει. Σπούδασε ΜΜΕ στη Πάντειο γιατί ήθελε να συμμετέχει στα κοινά, να προσφέρει. Αντ’αυτού, πήρε τον πούλο λέει, πρώτα με τζάμπα δημοσιογραφική δουλειά για δύο χρόνια (μαθητεία τη βάφτισαν). Καλός είσαι, του είπαν. Και μετά; Άνεργος.


Ο Δημήτρης είναι εκτός. Την έχει σιχαθεί τη Γενιά του Πολυτεχνείου αλλά αγαπάει τον πατέρα του. Δεν τους αντέχει τους κάφρους του Δημοσίου αλλά αγαπάει και τη μάνα του. Σιχαίνεται μέχρι και τον αδερφό του, αν και τον καταλαβαίνει. Τι να κάνει; Να μιλήσει ή να σιωπά; Να σαπίσει ή να φύγει έξω; Αν δεν μιλήσει είναι συνένοχος. Αν μιλήσει είναι ρουφιάνος.

Αυτή είναι η Ελλάδα. Βαμπίρ και κανίβαλοι. Μετά το φαγητό, ο Τόμσεν πια μας έχει καταλάβει. Ξέρει πολύ καλά γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα. Και μας λυπάται. Με κρατάς και σε κρατάω. Είσαι φοροφυγάς κι είμαι ρουσφέτι. Έχεις αιγιαλό κι έχω αυθαίρετο. Μαζί όλοι, μια οικογένεια κι ένα σπιτικό. Δίπλα στον γκρεμό. Η El Pais γράφει πως για να γκρεμιστεί το τερατώδες μεταπολιτευτικό κράτος, ο Παπανδρέου πρέπει «να σκοτώσει τον πατέρα του», αυτό που μαζί με άλλους έφτιαξε. Κι εγώ; Τι πρέπει να κάνω εγώ; Πως θα ξαναχτίσουμε την Ελλάδα αν δεν τον σκοτώσω κι εγώ τον δικό μου πατέρα;  Μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Ούτε συνένοχος, ούτε ρουφιάνος. Καλύτερα να φύγω…

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Όχι άλλες γενικές και αόριστες απεργίες

του Σταύρου Θεοδωράκη στο protagon.gr
Τώρα που τελείωσε η απεργία (και πριν ξεκινήσει η επόμενη) είναι ευκαιρία να πούμε μερικές καθαρές κουβέντες. Πιστεύει κανείς ότι κάτι άλλαξε με την απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ;  Ότι φοβήθηκε η τρόικα, η Μέρκελ ή έστω ο Βενιζέλος; Ότι θα πάρουν πίσω, έστω και στο ελάχιστο, κάποιες από τις αποφάσεις τους; Όχι βέβαια. Είναι περίπου σαν το κόλπο με τον καλό και τον κακό μπάτσο. Άλλωστε παιδιά του ίδιου κομματικού σωλήνα είναι οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα (γιατί αλλού υπάρχουν και ανεξάρτητα κινήματα).  Οι συνδικαλιστές όταν πετύχουν γίνονται βουλευτές και αν αποτύχουν ξαναγίνονται συνδικαλιστές (ή δήμαρχοι). Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αν πάρουμε τους 300 της Βουλής τους πετάξουμε στην θάλασσα και βάλουμε στη θέση τους, τους 300 ρήτορες των δρόμων και των καναλιών (αριστερούς, δεξιούς ή σοσιαλιστές), θα λυθούν τα προβλήματα μας; Και τέλος υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί, δύο χρόνια τώρα, έχουν κάνει την ζωή μας καλύτερη; Τι κέρδισε ας πούμε, η κοινωνία, από την κατάληψη των 600 σχολείων; Τι κέρδισε που αυτή την εβδομάδα, κάποιοι κατέλαβαν τις χωματερές και γέμισαν τους δρόμους της Αττικής με σκουπίδια; Ταράχτηκαν οι γερμανοί νοικοκυραίοι, ή συγκινήθηκαν οι Φινλανδοί και τώρα θα ζητήσουν λιγότερες εγγυήσεις για να μας δανείσουν τα χρήματα τους.

Αν λοιπόν οι γενικές και αόριστες διαμαρτυρίες δεν δίνουν λύση, τότε τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στα σπίτια μας και χαζεύουμε τηλεόραση; Όχι βέβαια. Η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο έχει ανάγκη από ζωντανά (και ζωηρά!) κινήματα. Κινήματα όμως μεταρρύθμισης και όχι συντήρησης. Κινήματα που θα ανέτρεπαν ή τέλος πάντων θα έπλητταν το κατεστημένο που εξουσιάζει τη χώρα. Απαριθμώ μερικούς από τους στόχους αυτών του κινημάτων:

- Μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος. Το 2000 ο προϋπολογισμός της Βουλής ήταν 97 εκατομμύρια και το 2009 πήγε στα 222 (φέτος έπεσε στα 198)! Τα κόμματα το 2010 χρηματοδοτήθηκαν με 48 εκατομμύρια (11 περισσότερα από τα 37 που είχαν συμφωνηθεί - η ΝΔ έλαβε άλλα 5, το ΠΑΣΟΚ άλλα 4, το ΚΚΕ άλλα 1.3, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλες 900 χιλιάδες και ο ΛΑΟΣ άλλες 700 χιλιάδες). Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν πάρει επιπλέον δάνεια 130 εκατομμυρίων (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου βεβαίως). Η μείωση μόνο του αριθμού των Βουλευτών από 300 σε 200 θα εξοικονομούσε στη χώρα 1 δισεκατομμύριο ετησίως!

- Να απολύσουν οι πολιτικοί τα ρουσφέτια τους (αντί να πάμε στην εφεδρεία). Επί αυτού έχω γράψει ολόκληρο άρθρο.

- Η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία να αξιοποιηθεί από τις τοπικές κοινωνίες και οι μισθοί των ιερωμένων να πάψουν σταδιακά να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτή θα περίμενε κανείς να ήταν η πρόταση των ιεραρχών (αυτή τη δύσκολη εποχή) αντιθέτως όμως βγήκαν και απείλησαν ότι αν πειραχθούν οι μισθοί τους  θα συμμετέχουν και αυτοί στα κινήματα του λαού. Αλλά θα μου πείτε εδώ κάποιοι (συντηρητικοί) αριστεροί στήριξαν το κίνημα των απόστρα  των αξιωματικών στους δεσποτάδες δεν θα ενδώσουν;  

- Φυλάκιση των μεγάλων οφειλετών και των μεγάλων φοροκλεπτών. «Αυτών που συστηματικά υποκρύπτουν τα εισοδήματα τους» (όπως μου είπε την Κυριακή στους «Πρωταγωνιστές» ο Δραγασάκης, ιστορικό στέλεχος του Συνασπισμού). Και μόνο ένα μήνα να εφαρμοζόταν το μέτρο της φυλάκισης, όλοι αυτοί οι φλώροι των Αθηνών που κυκλοφορούν με Hammer και χρυσά μανικετόκουμπα θα έσπευδαν στο ταμείο να πληρώσουν.

- Απαγόρευση των off shore με τις οποίες η «κυρίαρχη τάξη» πραγματοποιεί τις συναλλαγές της (από μεταγραφές ποδοσφαιριστών ως το χτίσιμο κατοικιών, ενοικίαση εξοχικών και αγορά θαλαμηγών). Ο Χριστοδουλάκης είχε κάποτε ξεκινήσει μια προσπάθεια απαγόρευσης των off shore, οι «επόμενοι» όμως και οι τωρινοί έβαλαν την υπόθεση στο συρτάρι.

- Άνοιγμα και έλεγχος των private λογαριασμών  στις τράπεζες της Ελλάδας, της Ελβετίας (και άλλων «παραδείσων») εκεί που κρύβονται «τα μαύρα χρήματα των πλουσίων ελλήνων με τις πτωχευμένες επιχειρήσεις» (όπως έγραψαν οι αμερικάνικες εφημερίδες). Μόνο οι πρώτοι 40 λογαριασμοί που άνοιξαν στην Ελλάδα αποκάλυψαν 80 αδήλωτα εκατομμύρια. Όπως μου έλεγε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ  αυτή είναι η μάχη των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο και ζητούν συμπαραστάτες.

Εμείς όμως αντί γι αυτές τις στοχευμένες μάχες προτιμάμε να επαναλαμβάνουμε τον κακό μας μεταπολιτευτικό εαυτό. Να κάνουμε γενικές και αόριστες κινητοποιήσεις προσπαθώντας να χωρέσουμε στην ίδια πλατεία ανέργους και ιδιοκτήτες ταξί, φοιτητές και συνταξιούχους, ναυτεργάτες και φαρμακοποιούς.  Και να υπερηφανευόμαστε (στα πρωινάδικα της τηλεόρασης)  που αποκλείσαμε την είσοδο των Φυλακών Κορυδαλλού εμποδίζοντας τους συγγενείς των φυλακισμένων να πάνε στο επισκεπτήριο της Τετάρτης.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Μας έβαλε τα γυαλιά η Σουηδέζα!!!

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών).
Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου..
όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος;
Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.
Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! 
Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης.
Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.
Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. 
Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. 
Ο λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.
Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.
Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.
Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;


Κάισα Έκις Έκμαν


http://www.dn.se/kultur-noje/debatt-essa/kajsa-ekis-ekman-nar-eurokostymen-inte-passar