Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Μας έβαλε τα γυαλιά η Σουηδέζα!!!

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών).
Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου..
όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος;
Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.
Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.
Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;
Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! 
Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.
Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης.
Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.
Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.
Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. 
Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. 
Ο λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.
Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.
Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.
Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.
Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;


Κάισα Έκις Έκμαν


http://www.dn.se/kultur-noje/debatt-essa/kajsa-ekis-ekman-nar-eurokostymen-inte-passar

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

3 του Σεπτέμβρη να γυρνάς...

του Σταύρου Θεοδωράκη στο protagon.gr
Η ανηφόρα του Λυκαβηττού δεν θύμιζε σε τίποτα τις ασπρόμαυρες εικόνες που είχα φυτέψει από το πρωί στο μυαλό μου. Ο Ανδρέας με δερμάτινο και όλοι οι «πράσινοι ήρωες» με αμφίεση σέβεντις. Τις χάζευα προσπαθώντας να σκεφθώ τι θα συζητήσω με την Κοκκόλα. Ελπίζω θα θυμάστε για ποια σας μιλάω. Κάποτε το όνομα της ήταν συνώνυμο της δύναμης των Παπανδρέου. Στο σπίτι της λοιπόν πάω με αφορμή την επέτειο της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξαν δεκαετίες ολόκληρες που η 3η του Σεπτέμβρη ήταν κάτι σαν Εθνική γιορτή. Το ξέρω, δεν γιορτάζανε όλοι αλλά όσοι γιορτάζανε το έκαναν δυνατά. Τα μεγάφωνα από τις τοπικές ρήμαζαν  τις γειτονιές με Μπακαλάκο, Ανδριόπουλο και Μαρκόπουλο. Και κάποια στιγμή σε κάποιο στάδιο έβγαινε ο Αρχηγός και θύμιζε «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Το σπίτι της Αγγέλας Κοκκόλα, αν δεν δεις τις φωτογραφίες με τους πολιτικούς -μαζεμένες όλες σε μια γωνία, μόλις μπαίνεις δεξιά- είναι σαν φωλιά διανοούμενης καλλιτέχνιδας. Ωραίοι πίνακες, αναπαυτικές πολυθρόνες, διαβασμένα βιβλία, ασπρόμαυρες σελίδες εφημερίδων. «Πάμε καλύτερα στη βεράντα, είναι ακόμη καλοκαίρι». Νερό, παγάκια, λευκές καρέκλες του σκηνοθέτη, ξηροί καρποί χωρίς αλάτι και δυο ποτήρια από το ποτό που έπινε ο αρχηγός.
Ουίσκι πίνετε και εσείς, όπως ο Ανδρέας;
- Ήταν η απογευματινή μας συνήθεια. Στις 6.00 η ώρα που βλέπαμε τις ειδήσεις στον Καναδά, ήταν «η ώρα της Αγγέλας». Έτσι το είχε ονομάσει ο Ανδρέας.
Σκέτο το έπινε;
- Με πάγο. Και δεν έπινε και τόσο πολύ για να του έχει μείνει το όνομα. Λοιπόν ξεκινήσαμε από το ουίσκι, πώς θα συνεχίσουμε;
Για την 3η Σεπτέμβρη θα μιλήσουμε κυρίως. Πείτε μου όμως πρώτα για την αρχή της γνωριμίας σας;
- Πότε τον είδα πρώτη φορά; Το 1964 που έγινα γραμματέας του.
Σας είδε και σας επέλεξε;
- Όχι με πήρε χωρίς να με δει. Ήθελε μια γραμματέα, το έμαθε η Βιργινία Τσουδερού και με πρότεινε. Και μου έδωσε ένα ραντεβού -άντρα θέλω, τώρα τον εθέλω, ο Ανδρέας ήταν σε όλα έτσι- 21 Μαϊου. Είχαμε τον Βασιλιά τότε, ήταν αργία, πήγα στο γραφείο του αλλά με έστησε. Τελικά με ενέκριναν οι άνθρωποι του. Τον Μαρούδα θυμάμαι.
Σε πόσο καιρό κερδίσατε την εμπιστοσύνη του;
- Μετά από 10-15 μέρες με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να ακυρώσω ένα ραντεβού με έναν Γερμανό Υπουργό. Να βρω μια δικαιολογία. Φαίνεται ότι ήμουν αρκετά πειστική και δεν δημιουργήθηκε καμία παρεξήγηση με τους Γερμανούς.
Έφυγε με κοστούμι το ’68 και γύρισε με ζιβάγκο το ’74;
- Και εγώ ήμουνα, έφυγα με τα φουστάνια μου, κομψή αλλά γύρισα με τζιν. Ούτε καθρέφτη δεν είχα στο σπίτι μου τα χρόνια εκείνα.
Ήσασταν μαζί στο αεροπλάνο της επιστροφής το ‘74;
- Ναι μαζί.
Εσείς, η Μαργαρίτα, ο Γιώργος;
- Ο Ζιάγκας, ο Κουλούρης.
Κατευθείαν από τον Καναδά;
- Ο Ανδρέας η Μαργαρίτα και εγώ ξεκινήσαμε από τον Καναδά, σταθήκαμε όμως στο Λονδίνο, που ήρθε ο Γιώργος από τη Σουηδία, ο ένας από εδώ, ο άλλος από εκεί και γυρίσαμε όλοι μαζί στην Ελλάδα.
Ο Ανδρέας πάντως στην αρχή δεν ήθελε να επιστρέψει στην Ελλάδα.
- Λέτε για εκείνην την δήλωση ότι «έχουμε απλώς μια αλλαγή φρουράς»… Θα σας πω τι έγινε. Ο Ανδρέας είχε αποφασίσει να μην γυρίσει. Ξέρεις τι τον έκανε να φύγουμε; Ένα τηλεφώνημα στις 14 Αυγούστου. Εγώ είχα μείνει στο σπίτι τους εκείνο το βράδυ, μια μονοκατοικία έξω από το Τορόντο που σε μια γωνία είχα μια γραφομηχανή και ένα κρεβατάκι. Χτυπάει λοιπόν το τηλέφωνο κάπου 2-3 τη νύχτα. Νομίζω ότι ήταν ο Λιβάνης, ο οποίος μου είπε ότι ο Καραμανλής έκανε δήλωση «έξω από το ΝΑΤΟ». Εμείς να είμαστε στον Καναδά και ο Καραμανλής να λέει «έξω από το ΝΑΤΟ»! Ξυπνάω τον Ανδρέα και αρχίζει τα τηλεφωνήματα στην Ελλάδα. Γρήγορα, είπε, φεύγουμε! Και μέσα σε μια μέρα οργάνωσα όλο το ταξίδι του φευγιού. Τα ρούχα μου δεν πρόλαβα να τα πάρω και μου τα έστειλαν μετά.
Φόβος για το «σοσιαλιστικό»
2 Σεπτέμβρη Καστρί.
- Να σας θυμίσω κάτι. Γυρίσαμε 16 Αυγούστου και 3η Σεπτέμβρη έγινε η διακήρυξη. Μπορείς να φανταστείς τι έγινε μέσα σε 15 μέρες. Σε ένα σπίτι που δεν είχε ούτε καρέκλα να καθίσεις. Γραφομηχανή δεν υπήρχε, στην αρχή έγραφα με τα χέρια. «Αγγέλα γράφε». Ο Ανδρέας ήταν πολύ γρήγορος, αλλά και εγώ άλλο τόσο.
Ποιος ήταν ο συντάκτης της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη, γιατί πολλοί ερίζουν.
- Μα έγιναν ατέλειωτες συζητήσεις και ατέλειωτα γραψίματα. Μέρα – νύχτα. Βασισμένοι στα κείμενα του ΠΑΚ βέβαια. Είχαμε πάρει ένα κομμάτι του ξενοδοχείου Καστρί που υπήρχε τότε και εκεί γινόντουσαν οι συνεδριάσεις. Και στο τέλος, ο Σημίτης είχε ευτυχώς την έμπνευση να πούμε σε έναν καθηγητή, τον Παπαθωμόπουλου να έρθει να δώσει μια ενιαία μορφή στο κείμενο. Να μην φαίνεται ότι είναι συρραφή διαφόρων αποσπασμάτων.
Γλωσσολόγος ήταν αυτός;
- Ναι, φιλόλογος πολύ καλός.
Φασολάδα, τυρί κι ελιές;
- Τι είναι αυτό;
Το γεύμα στις 2 Σεπτέμβρη στο Καστρί.
- Δεν θυμάμαι να σου πω την αλήθεια. Πού το έχεις μάθει εσύ;
Το είχε πει ο Ζαφειρόπουλος νομίζω …
- Ήταν ο Ζαφειρόπουλος, ναι.  Ήταν ο Πελοποννήσιος, ο Χαραλαμπόπουλος, η Αμαλία Φλέμιγκ, η Σύλβα Ακρίτα…
Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν διαφωνίες για το όνομα;
- Αν θα το πούμε ΠΑΣΟΚ; Ατέλειωτες συζητήσεις Σταύρο μου.
Φοβόντουσαν τη λέξη «σοσιαλιστικό»;
- Ναι. Γιατί ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα τότε ήταν ταυτόσημο του ΚΚΕ. Δεν τολμούσες καλά – καλά να πεις αυτή τη λέξη.
Υπήρχαν αρκετοί που ήθελαν να το ονομάσουν Δημοκρατικό Κόμμα.
- Ναι. Ήταν τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου. Ήταν όμως και οι αγωνιστές του ΠΑΚ. Ήταν οι νεολαίοι, ο Λαλιώτης και άλλα παιδιά. Δεν θέλαμε με κανένα τρόπο να το πούμε «κόμμα».
Τις διαφωνίες τις έλυνε ο Ανδρέας;
- Φυσικά. Πάντα ο Ανδρέας έπαιρνε τις αποφάσεις.
Ήταν απόλυτος; 
- Ο Ανδρέας αποφάσιζε πάρα πολύ γρήγορα. Και έβλεπε πολύ μακριά.
Πώς τον λέγατε;
- Ανδρέα! Κάποιοι έλεγαν: «Βάλτε στην πόρτα μια ταμπέλα. «Πρόεδρος». Δεν είναι δυνατόν να λέτε τον Πρόεδρο Ανδρέα»!
Η νεολαία είχε για στρατηγείο της τη Σόνια στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας;
- Η Σόνια μου θυμίζει τον Τσούρα. Ήταν το στέκι των νέων εκεί.
Των μουσάτων.
- Ναι. Γινόντουσαν συζητήσεις, ξενύχτια.
Πώς βρέθηκαν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι κάτω από την ίδια στέγη; Από τον Τσιγαρίδα, μέχρι τον Αλευρά. 
- Γιατί σε παραξενεύει ο Τσιγαρίδας; Είχε πάει φυλακή. Και ήτανε στο Π.Α.Κ. βέβαια. Και ο Αλευράς δεν ήταν δυνατόν να μην ήτανε. Αν και την ημέρα της διακήρυξης δεν ήρθε.
Πού έγινε η διακήρυξη;
- Στο «King’s Palace». Κριεζώτου και Πανεπιστημίου. Υπάρχει ακόμη. Δεν υπάρχει;
Ζιβάγκο και μία χοντρή δερμάτινη ζώνη.
- Και μεγάλο ρολόι απ’ αυτά τα σπορ. Και δερμάτινο σακάκι. Αδύνατος. Είχε αρχίσει από τον Καναδά να κάνει δίαιτα.
Οι διαγραφές του '75
Μπορεί να ήσασταν η στενότερη συνεργάτης του Παπανδρέου αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να σας διαγράψει το '75 μαζί με τον Καράγιωργα και την Δημοκρατική Άμυνα;
- Το '75 δεν διαγράφηκε μόνο η Δημοκρατική Άμυνα. Διαγράφηκαν τα πιο σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ο Χρήστος Παπαθανασίου, ο Ζυγογιάννης, η Αμαλία Φλέμιγκ …
Οι αριστεροί;
- Η αλήθεια είναι ότι έχοντας ζήσει τόσα χρόνια έξω είχαμε διάφορα επαναστατικά οράματα για την Ελλάδα. Ο Ανδρέας γρήγορα κατάλαβε ότι αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν αμέσως και άρχισε να κάνει «στροφή». Εκεί έγινε η σύγκρουση και όσοι δεν συμφωνούσαν διαγραφόντουσαν.
Τότε ήταν που κάποιος είχε πει στον Καράγιωργα «κάτσε κάτω κουλοχέρη»;
- Υποτίθεται ότι κάποιος το είπε. Θα ήθελα να μην το έχει πει, γιατί μου φαίνεται φοβερό να το πεις αυτό σε έναν άνθρωπο που έχει χάσει το χέρι του στον αγώνα. Αυτά έγινε στην εκλογή της πρώτης Κεντρικής Επιτροπής για την οποία έβαλα υποψηφιότητα και εγώ –εκεί θύμωσε ο Ανδρέας μαζί μου.
Δεν ήθελε;
- Έτσι φαίνεται. Εγώ όμως έβαλα. Και όχι μόνο έβαλα, ήρθα 16η και ο Γεννηματάς που έχει μείνει στην ιστορία όπως έχει μείνει, ήταν πιο κάτω. Βέβαια ο άνθρωπος δεν ήθελε καν να μπει. Εγώ τον πίεσα να μπει για να συμπληρώσουμε το ψηφοδέλτιο.
Και μετά σας διέγραψε;
- Τότε ζούσαμε μαζί με τον Χρήστο Παπαθανασίου. Υπήρχε μεγάλη αναταραχή και είπα στον Ανδρέα να πάρω άδεια, 1-2 εβδομάδες μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα… Και μια μέρα ένας φίλος μου λέει ότι στο ΠΑΣΟΚ πέφτει ξύλο. Εγώ προστάτης των αδικουμένων, έτσι με λέγανε, πήγα να δω τι γίνεται και τσακώθηκα φυσικά. Όταν τελικά πήγα στο γραφείο μου έρχεται ένα παιδί που ήταν κάτι σαν κλητήρας και μου λέει «τώρα εγώ κα Αγγέλα πώς να σας το πω αυτό το πράγμα»; Του λέω, τι να μου πεις; «Δεν μπορώ να σας το πω». Του λέω κατάλαβα, θέλουν να μου πουν να φύγω από εδώ. Ε, δεν φεύγω. Το έχω φτιάξει και εγώ λίγο αυτό. Σε λίγο μου έφεραν τη διαγραφή μου. Πήγα σπίτι και δεν βγήκα για έναν ολόκληρο μήνα.
Δεν πήγατε να δείτε τον Ανδρέα;
- Καμία επαφή. Καμία απολύτως. Δεν ειδωθήκαμε για χρόνια. Με τη Μαργαρίτα όμως, με τα παιδιά και με την μητέρα του Ανδρέα δεν είχαμε διακόψει τις επαφές. Μια φορά λοιπόν μου τηλεφωνεί η Μαργαρίτα και μου λέει: «θέλεις να φάμε μαζί;» και φάγαμε στη Φιλοθέη σε ένα κεφτεδάδικο, δεν ξέρω εάν το είχες προλάβει. Και εκεί μου ρίχνουνε την ιδέα να ξαναγυρίσω. Εμένα μου ήρθε νταμπλάς, είπα να το σκεφτώ, δεν είμαι έτοιμη…
Και πότε επιστρέφετε τελικά;
-  Το ’79. Αξιωματική αντιπολίτευση πια. Και κατά μια σύμπτωση επέστρεψα 3 του Σεπτέμβρη. Και το ‘81 το βράδυ που έγινε Πρωθυπουργός με φώναξε και μου είπε «θα ήθελα να είσαι η διευθύντρια του ιδιαιτέρου μου γραφείου».
Οι Κώδικες και τα όπλα
Έχετε σκεφθεί να βγάλετε ένα βιβλίο για τον Ανδρέα;
- Χρόνια το σκεπτόμουν. Τελικά όμως αποφάσισα ότι δεν μπορώ να το κάνω. Και δώρισα όλο μου το αρχείο στο Μουσείο Μπενάκη και μερικά πράγματα στο Ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου.
Τα περιβόητα «μπλοκάκια της Αγγέλας»;
- Τα πάντα. Τα γράμματα που μου έστελνε ο Ανδρέας στη Σουηδία. «Κάνε αυτό», «κάνε εκείνο». Τα γράμματα του Σημίτη, τα γράμματα του Τρίτση. Κώδικες γιατί γράφανε συνωμοτικά τότε. Έχω βάλει ένα εμπάργκο 50 χρόνια απ’ τη δικτατορία και μετά θα τα δείτε όλα.
Το 2017 δηλαδή;
- Ναι. Και επηρέασα και τον Κίσσονα - ο οποίος είχε όλους τους κώδικες, γιατί αλληλογραφούσαμε με κώδικες – να τα αφήσει και εκείνος στο Μουσείο Μπενάκη.
Όπλα είχε το Π.Α.Κ.;
- Αμέ. Κι εγώ είχα στη τσέπη μου πάντα. Οπλοφορούσα κι είχα μάθει και σκοποβολή. Τελικά δεν το χρησιμοποίησα ποτέ.
Ο Αντρέας οπλοφορούσε;
- Βεβαίως οπλοφορούσε.
Οι γυναίκες
Άκουγε την κριτική ο Ανδρέας;
- Δε νομίζω ότι του άρεσε πολύ. Εγώ πάντως του έκανα.
Τι του άρεσε στην πολιτική;
- Το ρίσκο. Μερικές φορές ήτανε και παρορμητικός. Δηλαδή αυτό το «Τσοβόλα δώστα όλα», δεν ήτανε μέσα στο πρόγραμμα. Άκουσε κάτι ο Ανδρέας από το πλήθος και το είπε. Στο Περιστέρι ήμασταν; Κάπου εκεί νομίζω.
Αυτό που λένε ότι έλεγε σε όλους ναι και έκανε το δικό του;
- Έλεγε ναι, γιατί ήταν ευγενής. Δεν θα πει όμως ότι ασπαζόταν αυτά που του έλεγες. Ήταν όμως απ’ τη ψυχή του ευγενής και σε κέρδιζε. Είχε μια γοητεία. Και πολύ ευαίσθητος. Μια φορά είδε τον αστυνομικό του, να μαλώνει ένα σκυλί γιατί γαύγιζε και του φώναξε: «Τι κάνεις εκεί, για να γαβγίζει το σκυλί, θα έχει τον λόγο του. Άφησέ το να γαβγίσει».
Είχε ένστικτο με τους ανθρώπους.
- Πάρα πολύ μεγάλο. Του μιλούσες 10 λεπτά. Στα 2 πρώτα λεπτά είχε καταλάβει με ποιον είχε να κάνει. Είχε πάρει αυτό που ήθελε από εσένα και τελείωνε. Καμιά φορά την πατούσε βέβαια. Και δυστυχώς τη τελευταία φορά την πάτησε για τα καλά.
Τι εννοείτε; Την τελευταία προσωπική του επιλογή;
- Ναι.
Του άρεσαν πάντα οι γυναίκες όμως. 
- Αλλά ποτέ δεν του κρατούσε πολύ. Δεν ήταν όμως του «από εδώ και από εκεί». Ο Αντρέας ερωτευόταν. Δεν πήγαινε με όποια έβρισκε. Αλλά στα 3-4 χρόνια, του περνούσε.
*Ένα μεγάλο μέρος αυτής της συνομιλίας της Αγγέλας Κοκκόλας με τον Σταύρο Θεοδωράκη δημοσιεύθηκε στα Νέα της 4ης Σεπτεμβρίου του 201

Σχολικά βιβλία: Ποιος τα χρειάζεται;

της Ρίκας Βαγιάνη από το protagon.gr

Φυσικά και δεν χρειαζόμαστε τα σχολικά βιβλία. Eίναι περιττά και απαρχαιωμένα. Σε μια υπέρβαση ευγένειας, οι αρμόδιοι για τη διανομή τους, προσφέρουν στους μαθητές ακόμα και το εντελώς ξεπερασμένο DVD που θα περιέχει συμπυκνωμένη τη διδακτέα ύλη του σχολικού έτους. Αν και τα ζωντόβολα δεν αξίζουν τέτοια χάρη -άσε που κανονικά, δεν έπρεπε να δώσουν φράγκο, ούτε για dvd, κι αυτά αρχαία είναι. Οι αρμόδιοι θα έπρεπε απλώς να τρέξουν ένα link στην ιστοσελίδα του Υπουργείου, κι ας τραβηχτούν γονείς και παιδιά να «κατεβάσουν» από το Δίκτυο τα μαθήματά τους. Να ξεστραβωθούν, τα βλαμμένα, όλο απαιτήσεις και καταλήψεις και φασαρίες είναι, μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα, εδώ ο κόσμος χάνεται, τα σχολικά βιβλία μας μάραναν.

Φυσικά και δεν χρειαζόμαστε τα βιβλία -γενικότερα. Ποιος τα έχει ανάγκη; Δεν πάει πολύς καιρός που ήρθαν επισκέψεις στο σπίτι στην Αθήνα. Η κυρία του κυρίου είδε τις βιβλιοθήκες τίγκα στο σπίτι και καταστενοχωρήθηκε. «Κάτι πρέπει να κάνεις μ΄αυτά, μαζεύουν τόση σκόνη, ειδικά στο παιδικό δωμάτιο τόσα είναι εστία μικροβίων, το άσθμα αυτή την εποχή θερίζει». «Μα… καθαρίζουμε!» απολογήθηκα έντρομη. Έλεγα λίγο αλήθεια, λίγο ψέματα. Πρώτον γιατί δεν είμαι και τόσο σχολαστική στο ξεσκόνισμα και δεύτερον, έχω τη βαθειά, παράλογη πεποίθηση, ότι η σκόνη που κάθεται, ας πούμε, στις σελίδες της «Ελληνικής Ποίησης-Πλήρως ανθολογημένης», αποκλείεται να είναι  βρώμικη -είναι σίγουρα μια σοφή σκόνη, που ξέρει διθυράμβους, επιτύμβια, παραλογές, σουρεαλισμό και Σεφέρη -τι αρρώστια μπορεί να μεταδώσει;

Φυσικά και δεν χρειάζομαι τα βιβλία. Οι είκοσι ασήκωτες κούτες που κουβάλησα στην Αυστραλία -θα χωρούσαν όλες σε  ένα κομψότατο e-book. «Είσαι τρελή», γκρίνιαζε ο σύζυγος, ενώ κρυφά, παράχωνε στο κοντέινερ τα δικά του -άλλες πέντε κούτες στη ζούλα.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν μπορώ να φανταστώ τα Άπαντα του Διονύσιου Σολωμού σε e-book. Δεν έχω διαβάσει καν τα Άπαντα του Διονυσίου Σολωμού, σόρρυ -μου πέφτουν λίγο βαριά. Τα έχω σε μια παλιά έκδοση, του 1948, άκοπη ακόμα, με τις σελίδες ενωμένες ανά τέσσερις. Όταν σφίγγουν οι μοναξιές εδώ, κάθομαι και τα κοιτάζω. Δεν τα διαβάζω, τα κοιτάζω. Και σας ορκίζομαι, πάντα νιώθω καλύτερα. Τι μπορεί να πάει λάθος; Έχω τα άπαντα του Σολωμού, μάγκες, στο σπίτι μου, εγώ, η κυρά-Τίποτα, γωνία Γιάλταρα και Περίνα, στην άκρη του κόσμου, στην πίσω αυλή του πουθενά. Αν ποτέ πραγματικά ζοριστώ, θα πάρω το χαρτοκόπτη και αντί να κόψω τις φλέβες μου, θα κόψω τις σελίδες τους. Eκδόθηκαν το 1948, σε επιμέλεια Λίνου Πολίτη. Μεταξύ άλλων περιέχουν σωζόμενο το συνδικαλιστικό λόγο που εκφώνησε ο κόντες, φοιτητής τότε, στην Ιταλία:
«Νέοι συμμαθητάδες! Μάθετε την επιστήμη και την αρετή δίχως να υπερηφανεύεσθε -και δεν θα υπερηφανευθείτε, αν αληθινά μάθετε την επιστήμη και την αρετή. Αλλά μη παραχαμηλώσετε ποτέ την κεφαλή, διότι θα βρεθούν πολλά άτιμα και αχρεία χέρια έτοιμα να σας την πλακώσουν».
Όχι, δεν χρειαζόμαστε τα βιβλία. Ούτε στο σχολείο ούτε  σπίτι, στο Πανεπιστήμιο, ούτε πουθενά. Πιάνουν χώρο, ξοδεύουν δέντρα, είναι ακριβά, πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά στις μετακομίσεις, και τη σκόνη, πού την πας τη σκόνη; Θερίζει το άσθμα αυτή την εποχή.

Εδώ δίπλα, στο νηπιαγωγείο που στέλνω το μικρό, δεν έχουν τα συστήματα τα δικά μας, τα μοντέρνα. Έχουν μια ανεξήγητη  μανία με τα βιβλία -οπισθοδρομικοί τύποι. Έχουν βιβλιοθήκες, και κάθε μέρα παραχώνουν στην τσάντα του πεντάχρονου ένα λιλιπούτειο βιβλιαράκι -μας παίρνει τρία λεπτά να το ξεκοκαλίσουμε, είναι πλακατζίδικο και χαριτωμένο. Την περασμένη εβδομάδα είχαν «Εβδομάδα Βιβλίου» σε όλη την Ήπειρο, μιλάμε μας γκώσανε στο διάβασμα. Κάτι βλακείες του τύπου «είναι καθήκον μας να προσφέρουμε στα παιδιά την ισορροπία ανάμεσα στην ηλεκτρονική πληροφορία και τη γοητεία της τυπωμένης σελίδας». Ααααχ, χασμουρήθηκα ήδη, τι λένε;

Αρχαιολογίες, άχρηστα πράγματα. Το σχολείο είναι φίσκα στα κομπιούτερ, όπως και όλα τα σπίτια στη γειτονιά. Γιατί δεν μας δίνουν ένα λινκάκι, να «κατεβάζουμε» την ύλη, να είμαστε  ωραίοι, και να μην έχουμε τα σούρτα-φέρτα με τις παλιατζούρες; Όχι, δεν χρειαζόμαστε τα βιβλία. Όπως δεν χρειαζόμαστε πολλά άλλα πράγματα, επίσης ακριβά, άχρηστα και απαρχαιωμένα.

Γιατί να μπεις στον κόπο να στύψεις μια πορτοκαλάδα όταν μπορείς να κατεβάσεις μια πολυβιταμίνη; Γιατί να χαλάσεις βενζίνη και χρόνο να πας σε μια θεατρική παράσταση ή σε μια συναυλία, όταν μπορείς να κατεβάσεις ένα σωρό υπερθεάματα στον καναπέ του σαλονιού; Γιατί να ερωτευτείς, αφού μπορείς, απλώς, να αναπαραχθείς;  Γιατί να μπεις καν στον κόπο να πάρεις την επόμενή σου ανάσα, αφού κάποτε θα τα τινάξεις;

ΥΓ. Κλείνοντας αυτό το -πολύ θυμωμένο- σημερινό κείμενο, θέλω να σας πω τι περιμένω, σαν πολίτης της Ελλάδας, σαν γονιός και σαν ανθρώπινο πλάσμα. Περιμένω μια πολύ μεγάλη «συγγνώμη» από τους αρμόδιους που δεν είναι σε θέση να παραδώσουν βιβλία στους μαθητές. Περιμένω να βροντοφωνάξουν ότι το βιβλίο -σχολικό ή όχι- είναι ένα αναντικατάστατο εργαλείο γνώσης. Ότι η λύση της ηλεκτρονικής του διανομής είναι λυπηρή και προσωρινή, είναι συνέπεια της δεινής  οικονομικής μας  κατάστασης. Και ότι θα αποκατασταθεί το συντομότερο δυνατόν, κατά απόλυτη προτεραιότητα, και με κάθε κόστος, η διανομή των μαθητικών εγχειριδίων, στο τελευταίο χωριό της χώρας. Οτιδήποτε άλλο θα είναι τρελό φάουλ. Ή, για να δανειστώ τα λόγια του κόντε Διονύσιου στους «συμμαθητάδες» του, θα  νιώσω ότι πραγματικά «παραχαμηλώνουμε την κεφαλή».
Σε χέρια άτιμα και αχρεία, έτοιμα να μας την πλακώσουν…
Και ένα βίντεο...από το μέλλον.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Ντοκιμαντερ:911 Δίδυμοι Πύργοι Όλη η ΑΛΗΘΕΙΑ

Το βρήκαμε και σας το παρουσιάζουμε….Ανεξάρτητα απο το ποιος κρύβεται πίσω απο αυτη τη μινι-παραγωγή , η αλήθεια είαι συνισταμένη ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ….Ας έχουμε κατα νου και αυτη την εκδοχή των πραγμάτων σχετικά με την 9/09/2001 που ακολουθεί που ακολουθεί…



πηγή