Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Πειραματόζωο .. ο Έλληνας!!!


Και αφού το πείραμα με τους Έλληνες πέτυχε, η κρίση μπορεί πια να εφαρμοστεί και στον υπόλοιπο πλανήτη!!!
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ - ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ (Από τη γαλλική σατιρική εκπομπή Guignols)



Ποιός φοβάται το κούρεμα!!!;

του Γιάνη Βαρουφάκη στο protagon.gr

"Τι θα σημάνει ένα μεγάλο κούρεμα για τον πολίτη και την χώρα;" Αυτό το ερώτημα έχει σχεδόν αντικαταστήσει την "καλημέρα". Λογικό είναι: Δυο χρόνια τώρα, μέσες άκρες, πολιτικοί και opinion makers μας λένε ότι η διαγραφή μέρους του ελληνικού δημοσίου χρέους (γιατί αυτό σημαίνει "κούρεμα") θα ήταν εθνική καταστροφή. Τώρα που οι ίδιοι, θέλοντας και μη, συζητούν αυτή την εξέλιξη ως αναπόφευκτη, ο κόσμος φοβάται ότι η καταστροφή τελικά ήρθε.


Επειδή η αγωνία είναι διάχυτη, θα πάω κατ´ ευθείαν στο δια ταύτα:


1. Το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο από τον Γενάρη του 2010.


2. Η καθυστέρησή του επί δυο σχεδόν χρόνια ζημίωσε την Ελλάδα, φτώχυνε τον μέσο έλληνα, καθυστέρησε την μεταρρυθμιστική διαδικασία στην χώρα μας, συρρίκνωσε ακόμα και μέρος του υγιούς παραγωγικού ιστού, και έβαλε την Ευρώπη σε μια διαδικασία αποδόμησης που απειλεί την Ήπειρό μας. Ακόμα πιο σημαντικό, η διετής καθυστέρηση σημαίνει ότι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί το κούρεμα ως διαπραγματευτικό χαρτί με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, σήμερα παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις μεταξύ άλλων μερών που θα προσδιορίσουν το ύψος και την μορφή του κουρέματος και ερήμην των ελληνικών συμφερόντων.


3. Το ύψος του κουρέματος θα κυμανθεί μεταξύ του 60% και του 80%, ανεξάρτητα από το νούμερο που θα ανακοινωθεί αύριο. Μην ξεχνάμε ότι την 21η Ιουλίου είχε αποφασιστεί ότι τα ομόλογα δεν θα κουρευτούν ως προς την ονομαστική τους αξία αλλά απλώς θα επιμηκυνθεί η διάρκεια τους στα 30 χρόνια. Το κούρεμα του 21% που λέγαμε ότι προέκυψε τότε υπολογίστηκε "διαχρονικά", λαμβάνοντας υπ´ όψη τις απώλειες τόκων από την επιμήκυνση. Η διάφορα με το νέο κούρεμα είναι ότι θα κουρευτεί και η ονομαστική αξία. Όπερ μεθερμηνευόμενο, μια διαγραφή του μισού της ονομαστικής αξίας των ομολόγων αντιστοιχεί, διαχρονικά, σε πάνω από 85% κούρεμα.


4. Αν το κούρεμα μπορούσε να γίνει χωρίς να έρθει πακέτο με άλλες εξελίξεις, τότε όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα για την Ελλάδα και τους έλληνες. Όπως και στην περίπτωση της General Motors η οποία κούρεψε το 90% του χρέους της, το 2009, για να καταφέρει να ξανασταθει στα πόδια της, το κούρεμα δίνει στον υπερχρεωμένο την ευκαιρία της ανάκαμψης.


Οπότε; Το κούρεμα είναι αναπόφευκτο, πρέπει να είναι μεγάλο (για να έχει νόημα) και οι επιπτώσεις του στην ζωή μας, εδώ που φτάσαμε μετά από την διετή  καθυστέρηση, εξαρτάται από το πακέτο εξελίξεων μέσα στο οποίο θα μας έρθει. Ας δούμε τις πιο σημαντικές από αυτές:

Α. Επίπτωση στις τράπεζες: Εξ αρχής, όσοι μας έλεγαν ότι ένα κούρεμα θα ήταν καταστροφικό, επιχειρηματολογούσαν πως θα έπληττε τις τράπεζες (που είναι εκτεθειμένες πράγματι παρά πολύ στο δημόσιο χρέος της χώρας). Ο κόσμος άκουγε αυτό το επιχείρημα, φοβόταν για τις καταθέσεις του, και έτσι απευχόταν το μεγάλο κούρεμα. Άποψη μου ήταν και παραμένει ότι οι τράπεζες είναι πτωχυμένες ανεξάρτητα του κουρέματος και πως όσο πιο γρήγορα επανακεφαλαιωποιηθούν από το EFSF τόσο το καλύτερο. Όσο για τις καταθέσεις, παραμένουν ασφαλείς όσο υπάρχει το ευρωσύστημα και η Γερμανία δεν φεύγει από αυτό. Άρα, το μέγεθος του κουρέματος δεν απειλεί τις καταθέσεις παρά μόνο το δικαίωμα των τραπεζιτών να παραμείνουν στο τιμόνι τραπεζών που πτωχεύσαν υπό την πρωτοκαθεδρία τους. Συμβουλή: Μην αφήνετε τους τραπεζίτες να σας πείθουν πως τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τα δικά σας. Εκείνοι έχουν λόγο να τρέμουν το κούρεμα. Οι καταθέτες όχι.

Β. Επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία: Πράγματι, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι και αυτά εκτεθειμένα στο ελληνικό δημόσιο χρέος και μια μεγάλη διαγραφή του τελευταίου θα εντείνει τα μεγάλα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών  ταμείων θα εξαρτηθεί από την τιθάσευση της ύφεσης. Όσο η απασχόληση μειώνεται, μειώνονται οι εισφορές και τα ταμεία οδηγούνται στην πτώχευση ακόμα και χωρίς κούρεμα. Με απλά λόγια, δεδομένου ότι το κούρεμα είναι αναγκαία, αν και όχι ικανή, συνθήκη για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, το επιχείρημα εναντίον του κουρέματος για χάρη των ταμείων δεν στέκει.

Γ. Επίπτωση στην Ιταλία και στην Ισπανία: Μην ξεχνάμε ότι η ανόητη συμφωνία της 21ης Ιουλίου έριξε στον Καιάδα της Κρίσης τις δυο αυτές χώρες βάζοντας την ευρωζώνη στην τελική ευθεία της αποδόμησης. Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολεί πάνω από όλα αφορά τον αντίκτυπο που θα έχει το νέο ελληνικό κούρεμα στην βιωσιμότητα του Ιταλό-ισπανικου χρέους. Δυο είναι τα σημεία που μας καίνε, ως έλληνες. Πρώτον, η ισχυρή πιθανότητα να προσπαθήσει η Γερμανία να  καταστήσει το ελληνικό κούρεμα τόσο κακό ως προηγούμενο, ώστε να μην περάσει από το μυαλό των Ιταλών ότι ένα δικό τους κούρεμα θα ήταν μια λύση για την γειτονική χώρα. Δεύτερον, η επικείμενη συμφωνία να είναι τόσο σαθρή όσο εκείνη του Ιουλίου που να πυροδοτήσει μια νέα, εκρηκτικότερη φάση της Κρίσης που θα οδηγήσει την ευρωζώνη σε περιπέτειες που δεν θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανασάνει, όπως θα έπρεπε, από το κούρεμα.


Συμπερασματικά, να μην φοβόμαστε το κούρεμα και να μην θεωρούμε ότι όσο πιο μεγάλο τόσο χειρότερα για εμάς. Το κούρεμα έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια, ή τουλάχιστον να το έχουμε χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό μέσο. Τι θα σημάνει τώρα πια για την καθημερινότητα του πολίτη δεν εξαρτάται από το ποσοστό που θα ανακοινωθεί. Εξαρτάται (1) από τον αντίκτυπο που θα έχει στην Ιταλία και στις Γάλλο-γερμανικές τράπεζες και (2) από το κατά πόσον οι πλεονασματικές χώρες θα προσπαθήσουν να συνδέσουν το κούρεμα με μέτρα που στόχο δεν θα έχουν την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας αλλά νέες τιμωρίες για τους έλληνες προς παραδειγματισμό των Ιταλών. Για αυτό τον λόγο, έστω και στην ύστατη αυτή στιγμή καλώ την κυβέρνηση να διανοηθεί, για πρώτη φόρα, να πει ένα μεγάλο ΌΧΙ. Μόνο έτσι το κούρεμα θα δώσει στην χώρα, αντί να της κόψει κι άλλο την, ανάσα που τόσο έχει ανάγκη.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Παγωμένες ζωές

Παγωμένες ζωές του Πέτρου Κουμπλή στο aixmi.gr

Αλήθεια, έχετε πάει ποτέ στη Σιβηρία; Εκεί στο απόλυτο κρύο, στη μοναξιά, στην εξορία αυτού του πλανήτη;

Αν είχατε βρεθεί στη Σιβηρία, ίσως και να ‘χατε ακούσει την ιστορία των τριών αλόγων.

Ήταν κάποτε τρία άλογα που έσερναν υπομονετικά μια μεγάλη άμαξα. Επρόκειτο για μια κοπιαστική δουλειά , αλλά είχαν ως επιβράβευση λαχταριστό σανό στο τέλος της ημέρας. Έτσι κι αλλιώς μόνο αυτό ήξεραν να κάνουν τα συγκεκριμένα ζωντανά. Αυτή ήταν η ζωή τους, έτσι είχαν μάθει. Και, μάλιστα, την προτιμούσαν από τη ζωή άλλων αλόγων- που όπως είχαν ακούσει από φήμες των ανθρώπων- δεν είχαν τίποτα να φάνε και ψυχορραγούσαν αβοήθητα σε μακρινές στέπες.

Τον τελευταίο καιρό, η άμαξα ήταν ακόμα πιο βαριά. Κάτι χοντροί άντρες με φραμπαλάδες στον λαιμό και ενοχλητικά θορυβώδεις φωνές, φόρτωναν ασήκωτα σεντούκια. Έβαζαν κι άλλα φορτία, χωρίς να νοιάζονται για το πώς θα μεταφερθούν. Η δουλειά έπρεπε να γίνει. Όπως γινόταν πάντα. Όπως και γίνεται.

Κι ενώ η καθημερινότητα έμοιαζε όλο και πιο επίπονη, το φαγητό για τα άλογα λιγόστευε. Τους έδιναν πια μικρότερη μερίδα σανό. Και δεν άργησαν να έρθουν και οι νύχτες που τα άλογα έβρισκαν άδειο τον στάβλο τους. Χωρίς ίχνος τροφής.

Άρχισαν να απελπίζονται.

Ένα από τα τρία, χλιμίντρισε επίμονα μπροστά στον αμαξά κι εκείνος του έριξε μια δυνατή με το καμουτσίκι για να σωπάσει. Την επόμενη μέρα προσπάθησε να σηκωθεί απότομα στα δυο του πόδια και ν’ αρνηθεί να το δέσουν στην άμαξα. Μα τότε είναι που το αφεντικό του επιστράτευσε το πιο δυνατό χτύπημα που διέθετε, διακινδυνεύοντας κι ο ίδιος να το τραυματίσει ανεπανόρθωτα και να το χάσει.

Η παράλογη βία του ανθρώπου, όμως, τρομοκράτησε και τα άλλα δύο ήσυχα άλογα.

Οι μέρες γίνονταν βασανιστικές. Τα βράδια είχαν την εκκωφαντική σιωπή της απόγνωσης.

Θα έτρωγαν το ένα το άλλο; Θα ρίσκαραν να τα σκοτώσει ο σκληρός ιδιοκτήτης τους; Θα έσωζαν μόνο τον εαυτό τους; Και πώς; Δεν τους είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Δεν ήξεραν τίποτα. Κι έμεναν ακίνητα, περιμένοντας την επόμενη μέρα.

Έβλεπαν συχνά τις πόρτες ανοιχτές. Κάποιος θα ξεχνούσε την κεντρική είσοδο του στάβλου ή ακόμα και την σιδερένια κεντρική πύλη του κτήματος. Είχαν πολλές ευκαιρίες να το σκάσουν, να γλιτώσουν από αυτή τη ζωή, ν’ απελευθερωθούν. Αλλά…

Αλλά, σιγά σιγά άρχισαν να καταλαβαίνουν.

Μέχρι πρόσφατα νόμιζαν πως είχαν γεννηθεί ελεύθερα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξεραν τίποτα για το πώς ζει ένα ελεύθερο άλογο. Ένα άγριο άλογο. Χωρίς γκέμια, χαλινάρια, παρωπίδες και σέλλα για καλοαναθρεμμένους πισινούς. Ήξεραν μόνο συγκεκριμένες εντολές.

Και, κυρίως, είχαν μάθει να ζουν χωρίς να τ’ αγαπά κανείς. Κι αυτό για τα άλογα είναι η μεγαλύτερη σκλαβιά.

Και έμειναν ξανά ακίνητα. Περιμένοντας την επόμενη μέρα.
Μέχρι που τέλειωσαν οι μέρες. Κι ήρθαν καινούρια άλογα στη θέση τους. Όπως γίνεται πάντα με τα άλογα, τις άμαξες και τους δρόμους που θα διαβούν.

Ο φόβος μπορεί να είναι πιο δυνατός ακόμα κι απ’ το κρύο της Σιβηρίας.

Ο φόβος μπορεί να είναι πιο δυνατός ακόμα κι απ’ τους πιο άγριους καιρούς.

ΥΓ. Τρόικα (ρωσ. тройка) αρχικώς «έλκηθρο ή άμαξα που σύρεται από τρία ζώα». (Μεταφορικώς κατέληξε να σημαίνει «τριανδρία»)

Follow on twitter : @koublis

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Ο Τόμσεν θέλει να σκοτώσω τον μπαμπά μου


Γιατί δεν μας βγαίνουν οι αριθμοί; Γιατί δεν πιάνουμε τους φοροφυγάδες του ιδιωτικού τομέα; Γιατί δεν τολμάμε επιτέλους να απολύσουμε τους υπεράριθμους του Δημοσίου; Αυτό αναρωτιέται μετά από κάθε επίσκεψη του στα μέρη μας ο κύριος Τόμσεν του ΔΝΤ. Του έχω λοιπόν μια πρόταση. Αντί να αναλύει ξανά και ξανά τα νούμερα και να μη του βγαίνουν, να κάνει ένα διάλειμμα και να επισκεφθεί μία μέση ελληνική οικογένεια, τους Χατζηπέτρου, σε ένα κυριακάτικο γιορτινό τραπέζι. Off the record βέβαια και εμπιστευτικά.

Πρώτα θα γνωρίσει τον κύριο Γιάννη, τον εξηντάρη τον πατέρα. Γενιά του Πολυτεχνείου αυτός, ήταν φτωχόπαιδο αλλά καλός στο μπλα μπλα. Μεγαλοδικηγόρος πια, είναι περήφανος γιατί πέτυχε στη ζωή του, δουλεύοντας πολύ και φοροδιαφεύγοντας περισσότερο. Αγαπημένο του σλόγκαν ήταν πάντα η φράση «με απόδειξη ή χωρίς;». Αγαπημένο του χόμπι σήμερα, να εκφωνεί έναν δεκάρικο ενάντια στους σάπιους τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ και τα τεμπελόσκυλα τους δημόσιους υπαλλήλους. Λίγο αργά βέβαια… Έπειτα ο κύριος Τόμσεν μπορεί να δει τη Μαρία, την πενηντάρα τη μάνα. Εκείνη ποτέ δεν πολυέδινε σημασία στους πολιτικούς. Ψήφιζε πάντα μπλε, μόνο και μόνο επειδή οι γαλάζιοι τη διόρισαν στο Δημόσιο. Σήμερα είναι σε σοκ. Βρίζει τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο που της κόβουν την πρόωρη σύνταξη. Αναρωτιέται ευγενικά αν ο κύριος Τόμσεν μπορεί να βοηθήσει.

«Όχι μαμά, τι λες στον άνθρωπο!» επεμβαίνει ο μεγάλος γιος της οικογένειας, ο Πέτρος. Παιδί-πρότυπο πάντα, υπάκουος και μαθητής του 19. Σπούδασε γιατρός και είχε ελπίδες να ξεπεράσει σε φήμη τον πατέρα. Αντ’αυτού, βολοδέρνει στο ΙΚΑ με άπειρες εφημερίες, και ψίχουλα για μισθό. Δεν ήθελε, αλλά σταδιακά έχει αρχίσει να αλλάζει γνώμη για το φακελάκι. Είναι κάτι σαν επιμίσθιο σκέφτεται, το αξίζει. Κι άλλωστε, το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα, εκείνος θα το σώσει; 

Ο Δημήτρης αποφεύγει να κάτσει σήμερα στο τραπέζι. Είναι ο μικρός ο γιος, εικοσιπεντάρης. Έχει ξενερώσει ιδιαίτερα με την κατάσταση και δεν πολυγουστάρει. Σπούδασε ΜΜΕ στη Πάντειο γιατί ήθελε να συμμετέχει στα κοινά, να προσφέρει. Αντ’αυτού, πήρε τον πούλο λέει, πρώτα με τζάμπα δημοσιογραφική δουλειά για δύο χρόνια (μαθητεία τη βάφτισαν). Καλός είσαι, του είπαν. Και μετά; Άνεργος.


Ο Δημήτρης είναι εκτός. Την έχει σιχαθεί τη Γενιά του Πολυτεχνείου αλλά αγαπάει τον πατέρα του. Δεν τους αντέχει τους κάφρους του Δημοσίου αλλά αγαπάει και τη μάνα του. Σιχαίνεται μέχρι και τον αδερφό του, αν και τον καταλαβαίνει. Τι να κάνει; Να μιλήσει ή να σιωπά; Να σαπίσει ή να φύγει έξω; Αν δεν μιλήσει είναι συνένοχος. Αν μιλήσει είναι ρουφιάνος.

Αυτή είναι η Ελλάδα. Βαμπίρ και κανίβαλοι. Μετά το φαγητό, ο Τόμσεν πια μας έχει καταλάβει. Ξέρει πολύ καλά γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα. Και μας λυπάται. Με κρατάς και σε κρατάω. Είσαι φοροφυγάς κι είμαι ρουσφέτι. Έχεις αιγιαλό κι έχω αυθαίρετο. Μαζί όλοι, μια οικογένεια κι ένα σπιτικό. Δίπλα στον γκρεμό. Η El Pais γράφει πως για να γκρεμιστεί το τερατώδες μεταπολιτευτικό κράτος, ο Παπανδρέου πρέπει «να σκοτώσει τον πατέρα του», αυτό που μαζί με άλλους έφτιαξε. Κι εγώ; Τι πρέπει να κάνω εγώ; Πως θα ξαναχτίσουμε την Ελλάδα αν δεν τον σκοτώσω κι εγώ τον δικό μου πατέρα;  Μου είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Ούτε συνένοχος, ούτε ρουφιάνος. Καλύτερα να φύγω…

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Όχι άλλες γενικές και αόριστες απεργίες

του Σταύρου Θεοδωράκη στο protagon.gr
Τώρα που τελείωσε η απεργία (και πριν ξεκινήσει η επόμενη) είναι ευκαιρία να πούμε μερικές καθαρές κουβέντες. Πιστεύει κανείς ότι κάτι άλλαξε με την απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ;  Ότι φοβήθηκε η τρόικα, η Μέρκελ ή έστω ο Βενιζέλος; Ότι θα πάρουν πίσω, έστω και στο ελάχιστο, κάποιες από τις αποφάσεις τους; Όχι βέβαια. Είναι περίπου σαν το κόλπο με τον καλό και τον κακό μπάτσο. Άλλωστε παιδιά του ίδιου κομματικού σωλήνα είναι οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα (γιατί αλλού υπάρχουν και ανεξάρτητα κινήματα).  Οι συνδικαλιστές όταν πετύχουν γίνονται βουλευτές και αν αποτύχουν ξαναγίνονται συνδικαλιστές (ή δήμαρχοι). Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αν πάρουμε τους 300 της Βουλής τους πετάξουμε στην θάλασσα και βάλουμε στη θέση τους, τους 300 ρήτορες των δρόμων και των καναλιών (αριστερούς, δεξιούς ή σοσιαλιστές), θα λυθούν τα προβλήματα μας; Και τέλος υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί, δύο χρόνια τώρα, έχουν κάνει την ζωή μας καλύτερη; Τι κέρδισε ας πούμε, η κοινωνία, από την κατάληψη των 600 σχολείων; Τι κέρδισε που αυτή την εβδομάδα, κάποιοι κατέλαβαν τις χωματερές και γέμισαν τους δρόμους της Αττικής με σκουπίδια; Ταράχτηκαν οι γερμανοί νοικοκυραίοι, ή συγκινήθηκαν οι Φινλανδοί και τώρα θα ζητήσουν λιγότερες εγγυήσεις για να μας δανείσουν τα χρήματα τους.

Αν λοιπόν οι γενικές και αόριστες διαμαρτυρίες δεν δίνουν λύση, τότε τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στα σπίτια μας και χαζεύουμε τηλεόραση; Όχι βέβαια. Η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο έχει ανάγκη από ζωντανά (και ζωηρά!) κινήματα. Κινήματα όμως μεταρρύθμισης και όχι συντήρησης. Κινήματα που θα ανέτρεπαν ή τέλος πάντων θα έπλητταν το κατεστημένο που εξουσιάζει τη χώρα. Απαριθμώ μερικούς από τους στόχους αυτών του κινημάτων:

- Μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος. Το 2000 ο προϋπολογισμός της Βουλής ήταν 97 εκατομμύρια και το 2009 πήγε στα 222 (φέτος έπεσε στα 198)! Τα κόμματα το 2010 χρηματοδοτήθηκαν με 48 εκατομμύρια (11 περισσότερα από τα 37 που είχαν συμφωνηθεί - η ΝΔ έλαβε άλλα 5, το ΠΑΣΟΚ άλλα 4, το ΚΚΕ άλλα 1.3, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλες 900 χιλιάδες και ο ΛΑΟΣ άλλες 700 χιλιάδες). Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν πάρει επιπλέον δάνεια 130 εκατομμυρίων (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου βεβαίως). Η μείωση μόνο του αριθμού των Βουλευτών από 300 σε 200 θα εξοικονομούσε στη χώρα 1 δισεκατομμύριο ετησίως!

- Να απολύσουν οι πολιτικοί τα ρουσφέτια τους (αντί να πάμε στην εφεδρεία). Επί αυτού έχω γράψει ολόκληρο άρθρο.

- Η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία να αξιοποιηθεί από τις τοπικές κοινωνίες και οι μισθοί των ιερωμένων να πάψουν σταδιακά να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτή θα περίμενε κανείς να ήταν η πρόταση των ιεραρχών (αυτή τη δύσκολη εποχή) αντιθέτως όμως βγήκαν και απείλησαν ότι αν πειραχθούν οι μισθοί τους  θα συμμετέχουν και αυτοί στα κινήματα του λαού. Αλλά θα μου πείτε εδώ κάποιοι (συντηρητικοί) αριστεροί στήριξαν το κίνημα των απόστρα  των αξιωματικών στους δεσποτάδες δεν θα ενδώσουν;  

- Φυλάκιση των μεγάλων οφειλετών και των μεγάλων φοροκλεπτών. «Αυτών που συστηματικά υποκρύπτουν τα εισοδήματα τους» (όπως μου είπε την Κυριακή στους «Πρωταγωνιστές» ο Δραγασάκης, ιστορικό στέλεχος του Συνασπισμού). Και μόνο ένα μήνα να εφαρμοζόταν το μέτρο της φυλάκισης, όλοι αυτοί οι φλώροι των Αθηνών που κυκλοφορούν με Hammer και χρυσά μανικετόκουμπα θα έσπευδαν στο ταμείο να πληρώσουν.

- Απαγόρευση των off shore με τις οποίες η «κυρίαρχη τάξη» πραγματοποιεί τις συναλλαγές της (από μεταγραφές ποδοσφαιριστών ως το χτίσιμο κατοικιών, ενοικίαση εξοχικών και αγορά θαλαμηγών). Ο Χριστοδουλάκης είχε κάποτε ξεκινήσει μια προσπάθεια απαγόρευσης των off shore, οι «επόμενοι» όμως και οι τωρινοί έβαλαν την υπόθεση στο συρτάρι.

- Άνοιγμα και έλεγχος των private λογαριασμών  στις τράπεζες της Ελλάδας, της Ελβετίας (και άλλων «παραδείσων») εκεί που κρύβονται «τα μαύρα χρήματα των πλουσίων ελλήνων με τις πτωχευμένες επιχειρήσεις» (όπως έγραψαν οι αμερικάνικες εφημερίδες). Μόνο οι πρώτοι 40 λογαριασμοί που άνοιξαν στην Ελλάδα αποκάλυψαν 80 αδήλωτα εκατομμύρια. Όπως μου έλεγε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ  αυτή είναι η μάχη των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο και ζητούν συμπαραστάτες.

Εμείς όμως αντί γι αυτές τις στοχευμένες μάχες προτιμάμε να επαναλαμβάνουμε τον κακό μας μεταπολιτευτικό εαυτό. Να κάνουμε γενικές και αόριστες κινητοποιήσεις προσπαθώντας να χωρέσουμε στην ίδια πλατεία ανέργους και ιδιοκτήτες ταξί, φοιτητές και συνταξιούχους, ναυτεργάτες και φαρμακοποιούς.  Και να υπερηφανευόμαστε (στα πρωινάδικα της τηλεόρασης)  που αποκλείσαμε την είσοδο των Φυλακών Κορυδαλλού εμποδίζοντας τους συγγενείς των φυλακισμένων να πάνε στο επισκεπτήριο της Τετάρτης.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών