Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Η τρόικα απελευθερώνει! Του Γελωτοποιού

Freedom is just another word for nothing else to lose. 

Janis Joplin


Ίδωμεν το φως το αληθινό!Ο Γελωτοποιός είχε τη θεία επιφοίτηση και θέλησε να μοιραστεί μαζί σας όσα ο Θεός του αποκάλυψε.Ήρθε αυτή, η φώτιση, όχι ως περιστέρι λευκό ή κάποιο άλλο πετούμενο, αλλά με ένα άρθρο ηλεκτρονικής έκδοσης εφημερίδας (άλλοι καιροί, άλλα ήθη).«Η τρόικα», λέγει το άρθρο, «πιέζει να βγουν στο πλειστηριασμό 100.000 σπίτια». Άρκεσε αυτή η φράση για να κατανοήσει ο Γελωτοποιός το μεγαλείο του σχεδίου του νεοφιλελευθερισμού. Η τρόικα ήρθε για να μας απελευθερώσει από τα δεσμά μας, να αποτινάξει τις αυταπάτες, να μας οδηγήσει στην αυτογνωσία και τη λύτρωση.
Σκεφτείτε:Πριν από λίγο καιρό οι περισσότεροι Έλληνες είχαν μια δουλειά. Αλλά τι δουλειά; Έκαναν μια εργασία που μισούσαν, με αφεντικά και προϊστάμενους που διαρκώς τους πλήγωναν τον αυτοσεβασμό, και ο μισθός τους ίσα που τους έφτανε για τα προς το ζην. Οκτώ ώρες (ή και εννιά ή δέκα, χωρίς φυσικά αυτές να πληρώνονται), για να είσαι σκλάβος του καταναλωτισμού και των καπιταλιστών. Χωρίς ελεύθερο χρόνο, χωρίς σχόλη, χωρίς λεφτά στο τέλος του μήνα.Η τρόικα (και οι υπάλληλοι της στο ελληνικό κοινοβούλιο) μας απάλλαξαν από αυτή την τυραννία.
 [1]Τώρα οι περισσότεροι Έλληνες είναι ελεύθεροι να μένουν στο σπίτι τους, κοντά στην οικογένεια τους, να διαβάζουν, να μελετούν τας Γραφάς, να διαλογίζονται και να γράφουν σε μπλοκ όπως αυτό του υποφαινόμενου.

Σκεφτείτε: Τα παιδιά έπρεπε να πηγαίνουν στο σχολείο, να είναι καλοί μαθητές, να διαβάζουν και να προετοιμάζονται για τις πανεπιστημιακές σπουδές.Ξέρετε πολλά παιδιά που τους αρέσει το σχολείο;Η τρόικα το κανόνισε κι αυτό, εφαρμόζοντας το μοντεσοριανό σύστημα. Οι παιδικοί σταθμοί κλείνουν. Σύντομα θα κλείσουν και τα σχολεία. Τα πανεπιστήμια θα είναι ιδιωτικά και αφού κανείς δε θα έχει λεφτά να στείλει το παιδί του, θα μας φύγει το άγχος της προηγούμενης γενιάς: «Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο».Άλλωστε ποιος ο λόγος να σπουδάζεις ή να πηγαίνεις σχολείο, αφού δεν πρόκειται να βρεις ποτέ δουλειά;
 [2]Τα παιδιά θα μείνουν σπίτι τους, με τους άνεργους γονείς τους και τα αδέλφια τους, να παίζουν όλη μέρα και να χαίρονται το θείο δώρο της οικογενειακής ζωής. Και μετά, όταν δε θα έχουν και σπίτι, θα ψάχνουν όλοι μαζί στους κάδους για να βρουν φαγητό. Αν αυτό δεν είναι ειδυλλιακό, τότε τι είναι;

Σκεφτείτε: Οι Έλληνες είχαμε γίνει ψυχαναγκαστικοί με την υγεία μας. Πόναγε το κεφάλι παίρναμε ασπιρίνη. Αρρώσταινε το παιδί του δίναμε αντιβίωση. (Και κάθε τόσο του κάναμε αυτά τα τόσο οδυνηρά εμβόλια.) Παθαίναμε καρκίνο, ξεκινούσαμε τις χημειοθεραπείες που μας κρατούσαν μακριά από τον Κύριο.Οι τροϊκανοί μας λύτρωσαν με χρήση της γνωστικής-συμπεριφορικής θεραπείας. Όταν δεν έχεις φάρμακα και νοσοκομεία, καταλαβαίνεις ότι η έννοια της υγείας είναι μια ακόμα έμμονη ιδέα που πρέπει να ξεπεραστεί.Άλλωστε ο θάνατος μηδέν εστί προς ημάς, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αφού όταν υπάρχουμε εμείς δεν υπάρχει αυτός και τούμπαλιν.
Σκεφτείτε: Μέχρι πρότινος οι Έλληνες πίστευαν ότι σε αντίθεση με ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη δεν είναι ρατσιστές. Ότι είναι φιλόξενοι και διόλου μισαλλόδοξοι.Η τρόικα ήρθε για να μας απαλλάξει και από τις αυταπάτες μας.Τόσο εύκολα, φάνηκε ότι είμαστε οι πλέον ρατσιστές και μικροαστοί Ευρωπαίοι.
Σκεφτείτε: Πριν την τρόικα όλη μέρα βασανιζόμασταν από τα επίγεια αγαθά που ήταν δεμένα στο πόδι μας σαν σιδερένια μπάλα: Το αυτοκίνητο μας, το σπίτι που κληρονομήσαμε, τα ρούχα μας, τα έπιπλα μας, οι οικιακές συσκευές, το φαΐ, τις διακοπές και άλλα τόσα που δεν μας άφηναν να φτάσουμε στον αληθινό προορισμό του ανθρώπου: Την ελευθερία.Τώρα μαθαίνουμε να ζούμε απέριττα και αληθινά, ως φιλόσοφοι, ως κυνικοί φιλόσοφοι και αναγνωρίζουμε την αξία των ανώτερων-πνευματικών αγαθών.
Σκεφτείτε: Πριν την τρόικα οι Έλληνες πιστεύανε ότι είναι αγωνιστές, γνήσια τέκνα του Μακρυγιάννη, των Παλαιολόγων και του Λεωνίδα.Τώρα πια, ακόμα και οι πιο αμαθείς, εντρύφησαν στη φιλοσοφία του στωικισμού: «Απέχου και ανέχου». Απέχουν από τις εκλογές και τις διαδηλώσεις, ανέχονται τα πάντα.
Σκεφτείτε: Είχαμε τόσα πολλά και ήμασταν δυστυχισμένοι. Τώρα, μην έχοντας τίποτα πια, γινόμαστε πάλι ευτυχείς και πλήρεις.
Σκεφτείτε: Ζούσαμε μισές ζωές μακριά από τον Κύριο. Τώρα, με τη βοήθεια της τρόικας (και των αγαπημένων μας πολιτικών) είμαστε ένα βήμα πιο κοντά του. Είναι πιο δύσκολο να εισέλθει ένας πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών, παρά να περάσει μια καμήλα από το μάτι μιας βελόνας.Οι τροϊκανοί γνωρίζουν τα λόγια του Ιησού και μας στέλνουν μια ώρα αρχύτερα να τον ανταμώσουμε.
Αλληλούια, λοιπόν, και άβε τρόικα. Ο Κύριος μετά σου, θεία κυβέρνηση. Μας βάλατε ξανά στο δρόμο του Θεού. Σας ευχαριστούμε.
Πηγή: Γελωτοποιός [5]

3 χρόνια Μνημόνιο: Τι έχει πετύχει

Ιδού


Μία νέα πόλη ανέργων, ανάλογη σε πληθυσμό με το πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης, έχουν προσφέρει έως σήμερα με την πολιτική τους στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Φυσικά, οι γενναιόδωροι στα παρελθόντα έτη δανειστές έχουν διασφαλίσει την αποπληρωμή των δανειακών τους κεφαλαίων έως το τέλος του 2012. Την ώρα που ο Πολ Τόμσεν φέρεται έστω σκόπιμα να ομολογεί ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει» , το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ παραθέτει την τεκμηρίωση της άποψης την οποία άλλωστε διατύπωνε προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός: «η συνταγή είναι λάθος».
  • ΔΝΤ: Έκπληξη η απόδοση του προγράμματος σε λιγότερο από 10 έτη
  • Στα επίπεδα του 2003 μειώνεται η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων
  • Κατά 50% από το 2008 επιδεινώνεται το επίπεδο ζωής
  • Η ελληνική οικονομία μετεξελίσσεται σε εικονική 

Μόνο οι συνταξιούχοι θα κληθούν να καταβάλουν 4 δις ευρώ έως το 2015, ενώ ήδη έχουν καταβάλει 2 δις ευρώ (1,5 δις ευρώ από την κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης και 500 εκατ. ευρώ από την ειδική εισφορά που κατέβαλαν το 2010 οι συνταξιούχοι με επίπεδο συντάξεων άνω των 1.400 ευρώ τον μήνα), παρατηρούν οι επιστημονικοί συνεργάτες του ΙΝΕ / ΓΣΕΕ, επισημαίνοντας ότι η εξασφάλιση των προβλεπόμενων πόρων αντί να εστιάζεται στην καταπολέμηση της εκτεταμένης φοροδιαφυγής, φοροαποφυγής, φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής, επικεντρώνεται στην αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης των μισθωτών και συνταξιούχων στην μείωση των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών επιδομάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την επιδείνωση του βιοτικού τους επιπέδου, την μείωση της ζήτησης και την συνέχιση της υφεσιακής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας.

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, τα πραγματικά εισοδήματα των Ελλήνων το 2011 υπέστησαν σημαντική μείωση κατά 25,3% από την συνολική επιβάρυνση στην οποία υπεβλήθησαν λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής. Παράλληλα, η συνολική επιβάρυνση στην Ελλάδα επί του εργατικού κόστους διαμορφώνεται στο 37,8% έχοντας αυξηθεί την τελευταία δεκαετία (2001-2011) σε σχέση με τον μέσο όρο των κρατών μελών του ΟΟΣΑ κατά περισσότερες από 4 ποσοστιαίες μονάδες. Η φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα αυξήθηκε στο 35,6% των μικτών αμοιβών το 2011 από 34,3% το 2000, την στιγμή που ο μέσος όρος στα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ υποχώρησε στο 31,7% το 2011 από 33,3% το 2000.
«Οι συντάκτες  του δημοσιονομικού αυτού πλαισίου 2012 – 2015 (Ε.Ε. – ΕΚΤ- ΔΝΤ και κυβέρνηση), χωρίς να έχουν αξιολογήσει τα αρνητικά αποτελέσματα του Μνημονίου 1 και να αποδεχθούν την αποτυχία επίτευξης των στόχων του, συνεχίζουν να θεωρούν μεταξύ άλλων την εφαρμογή του Μνημονίου 2 (αντίστοιχων μέτρων και στόχων του Μνημονίου 1) ως απαραίτητη για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών, την μακροχρόνια βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Επιπλέον, εκτιμούν ότι μετά την αποτυχία του Μνημονίου 1 για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας στις αγορές του 2012, η ελληνική οικονομία θα επιστρέψει στις αγορές το 2014», προσθέτει το ΙΝΕ / ΓΣΕΕ, το οποίο αναρωτιέται:
«Πώς όμως θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος με την παράταση της ύφεσης, την αύξηση της ανεργίας, την μείωση της κατανάλωσης και την αβεβαιότητα μείωσης του δημόσιου ελλείμματος (17 δις ευρώ το 2011, 15 δις ευρώ το 2012, 11,5 δις ευρώ το 2013) και το δημόσιο χρέος να μην υποχωρεί κάτω από το 150% του ΑΕΠ το 2012 και να διαμορφώνεται το 2020 στο επίπεδο των 409 δις ευρώ (200% του ΑΕΠ), (ΟΟΣΑ 2011, INE 2011) και 120% του ΑΕΠ μετά την αναδιάρθρωση του χρέους των ιδιωτών;»
Επί πτώμασι
Το αποτέλεσμα  αυτών των εξελίξεων είναι ότι οι δανειστές της Ελλάδας με το δανεισμό προς τη χώρα 175 δις ευρώ (Μνημόνιο 1, 110 δις ευρώ, συν Μνημόνιο 2, 65 δις ευρώ) συνοδευόμενο από την εφαρμογή μέτρων λιτότητας εξασφαλίζουν την αποπληρωμή των δανειακών τους κεφαλαίων μέχρι το τέλος του 2012. Παράλληλα, μετά το 2013 σχεδιάζεται η συνέχιση της αποπληρωμής των δανειακών τους κεφαλαίων με τρίτο δάνειο ύψους 80 – 120 δις ευρώ από το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοδοτικής στήριξης και την εφαρμογή τρίτου Μνημονίου με επιπλέον μέτρα λιτότητας. «Όμως, μέχρι τότε η ελληνική οικονομία από πραγματική θα έχει μετεξελιχθεί σε εικονική», συμπεραίνει το Ινστιτούτο, το οποίο υπογραμμίζει μία αναφορά στελέχους στελέχους (Olivier Blanchard, 2011) του ΔΝΤ με έντονο ενδιαφέρον: «το πρόγραμμα προσαρμογής στην Ελλάδα θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως δεκαετές. Στην διάρκεια των δέκα αυτών ετών θα αποτελούσε έκπληξη εάν το πρόγραμμα αυτό γνωρίζαμε ότι θα απέδιδε».
Το πρόγραμμα της τρόικας μειώνει το εισόδημα των μισθωτών κατά τουλάχιστον τρεις μισθούς το χρόνο (από 751 ευρώ μειώνεται ο κατώτατος μισθός σε 586 ευρώ, όσο το 2005) και το εισόδημα των ανέργων κατά 3 ½ επιδόματα ανεργίας το χρόνο (από 461 ευρώ σε 356 ευρώ). Έτσι, εάν συσχετισθεί το νέο επίπεδο του κατώτατου μισθού με τις ετήσιες ώρες εργασίας, τότε η ωριαία αμοιβή στην Ελλάδα διαμορφώνεται σε 0,27 ευρώ, ενώ στην Πορτογαλία είναι 0,28 ευρώ και στην Ισπανία 0,38 ευρώ.
Επίσης, τα νέα αυτά μέτρα προκαλούν απώλειες εσόδων στα ασφαλιστικά ταμεία και στον Κρατικό Προϋπολογισμό της τάξης των 3,3 δις ευρώ, τις οποίες φιλοδοξούν να καλύψουν με την μείωση μεταξύ των άλλων, των κύριων και επικουρικών συντάξεων. Παράλληλα, μεταφέρονται πόροι από τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ύψους 4 δις ευρώ τον χρόνο προς τις επιχειρήσεις, τα οποία, κακώς σύμφωνα με το Ινστιτούτο, κατά την άποψη της τρόικας, θα συμβάλλουν στην πραγματοποίηση προσλήψεων νέων εργαζομένων μειώνοντας την ανεργία και βελτιώνοντας το επίπεδο ανταγωνιστικότητας. «Με άλλα λόγια, ιδιωτικοποιούνται τα οφέλη και κοινωνικοποιούνται τα βάρη.»
Ταυτόχρονα, η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού έχει υποχωρήσει στα επίπεδα του 2003 και των μειωμένων κατώτατων μισθών έχει υποχωρήσει στα επίπεδα της δεύτερης πενταετίας της δεκαετίας του 1970. Σύμφωνα με το ΙΝΕ / ΓΣΕΕ, η ελληνική οικονομία και κοινωνία θα περιθωριοποιηθεί και το επίπεδο ζωής των πολιτών θα επιδεινωθεί τουλάχιστον κατά 50% σε σχέση με αυτό του 2008.
Άνθρακας παρουσιάζεται και ο χρυσός των εξαγωγών: «Ο στόχος μεταξύ των άλλων, της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης να καταστεί ο εξωτερικός τομέας κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας δεν επιτεύχθηκε, δεδομένου ότι κατά το 2010-2011 η συμβολή των καθαρών εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών ανήλθε σε 0,74 μονάδες του ΑΕΠ (μικρότερη του μέσου όρου της αντίστοιχης συμβολής των ετών 1995-2009) παρά το ευνοϊκό περιβάλλον των αγορών προορισμού των ελληνικών εξαγωγών. Επομένως,  η θετική συμβολή του εξωτερικού εμπορίου της Ελλάδας στη διαμόρφωση του ΑΕΠ οφείλεται κατά τα 4/5 περίπου στην μείωση των εισαγωγών, η οποία με την σειρά της οφείλεται στην δραστική περιστολή της εσωτερικής ζήτησης.»
Σημειωτέον, κατά την περίοδο αυτών των δυσμενών εξελίξεων στην Ελλάδα, η Ευρώπη αποκτά ένα 28ο κράτος-μέλος ανεργίας ανάλογο σε πληθυσμό με την Ολλανδία (17,5 εκατ. άτομα).


Η περιπέτεια της δραχμής και η Γερμανία. Του Πάνου Παναγιώτου

Πηγή tvxs.gr/node/104974
 
 

Από το 1981 μέχρι και το 2001 η τιμή της δραχμής έναντι του δολαρίου μειώθηκε περισσότερο από 80% αποδεικνύοντας πέρα από κάθε αμφιβολία τη σύνδεση της οικονομικής επιβίωσης της Ελλάδας με τη δυνατότητα άσκησης μίας νομισματικής πολιτικής προσαρμοσμένης στις ιδιαίτερες ανάγκες της και το κυριότερο με την ανάγκη για ένα, διαχρονικά, φθηνό και σταθερά υπό υποτίμηση νόμισμα το οποίο θα επέτρεπε την εξομάλυνση των δημοσιονομικών, εμπορικών και γενικότερα οικονομικών ανισορροπιών που αντιμετώπιζε η χώρα και θα βοηθούσε στον έλεγχο της πορείας του χρέους.
Η όποια απόφαση, επομένως, για εγκατάλειψη της ελεύθερης διακύμανσης της δραχμής έναντι των υπολοίπων νομισμάτων και της σύνδεσης της σε σταθερή ισοτιμία με ένα σκληρό νόμισμα όπου στον πυρήνα του θα βρισκόταν το πολύ ισχυρό γερμανικό μάρκο, αποτελούσε ένα ζήτημα ύψιστης εθνικής σημασίας, άρρηκτα δεμένο με την ίδια την οικονομική επιβίωση της χώρας.
Ως εκ τούτου η κυβέρνηση Σημίτη, που αποφάσισε και ολοκλήρωσε την εισαγωγή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα έπρεπε όχι μόνο να έχει εξασφαλίσει ότι πληρούνταν τη δεδομένη χρονική στιγμή τα κριτήρια ένταξης αλλά και ότι αυτά θα μπορούσαν να συνεχίσουν να ικανοποιούνται χωρίς τη δυνατότητα υποτίμησης του εθνικού νομίσματος ποτέ ξανά στο μέλλον. Όμως κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη και στα χρόνια μεταξύ 1996-2001 η δραχμή μειώθηκε έναντι του δολαρίου περισσότερο από 30% ενώ και κατά τη διάρκεια της επίσημης περιόδου προετοιμασίας για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη η τιμή της δραχμής συνέχιζε να μειώνεται έναντι του δολαρίου και άλλων σκληρών εθνικών νομισμάτων υποδεικνύοντας ότι ακόμη και η προετοιμασία για την οριστική εγκατάλειψη της δυνατότητας υποτίμησης της δραχμής, στην πραγματικότητα, έγινε απ' την κυβέρνηση Σημίτη μέσω της πολιτικής της υποτίμησης!
Με την Ελλάδα να μη έχει υπάρξει μέλος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών στη δεκαετία του '80 και '90, να μην έχει δοκιμαστεί ποτέ στην πράξη ως προς την ικανότητα της να αντέξει οικονομικά χωρίς τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος της αλλά και να έχει προετοιμάσει μέσω της υποτίμησης του νομίσματος την εισαγωγή της σε ένα νομισματικό σύστημα όπου θα απαγορευόταν πλέον δια παντός η περαιτέρω υποτίμηση του, το ρίσκο ένταξης στην ευρωζώνη ήταν εξαιρετικά υψηλό και η πιθανότητα σοβαρού ατυχήματος στην περίπτωση που η ανάγκη για υποτίμηση γινόταν υπαρκτή, παρά πολύ μεγάλη.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες το ελάχιστο που θα έπρεπε να έχει προηγηθεί της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη θα ήταν μία περίοδος τουλάχιστον πέντε και κατά προτίμηση δέκα ετών όπου θα είχε δοκιμαστεί η σύνδεση της δραχμής με μία σταθερή ισοτιμία έναντι του ECU ή μίας άλλης ευρωπαϊκής νομισματικής μονάδας, έτσι ώστε να έχει ολοκληρωθεί με επιτυχία μία περίοδος πειραματικής προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στην οικονομική πραγματικότητα μίας νομισματικής ένωσης. Η κυβέρνηση Σημίτη δε σχεδίασε ένα τέτοιο στάδιο δεκαετούς ή πενταετούς πειραματικής προσαρμογής ώστε να φροντίσει να δοκιμαστεί η ανθεκτικότητα μία σταθερής ισοτιμίας για ένα εύλογο διάστημα.
Όμως και στο θέμα της ισοτιμίας που θα επιλέγονταν ως η τελική για να συνδέσει αμετάκλητα τη δραχμή με το ευρώ δεν υπήρξε η σωστή προετοιμασία. Ως γνωστό, η ισοτιμία δραχμής – ευρώ καθορίστηκε στο 'εργαστήριο' από την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα πρωτοφανές νομισματικό πείραμα για το οποίο δεν υπήρχε καμία δυνατότητα διαβεβαίωσης ότι εξήγε το σωστό αποτέλεσμα. Αν η ισοτιμία δραχμής – ευρώ εξάγονταν μετά από μία περίοδο πραγματικής πειραματικής σύνδεσης τότε θα μπορούσε να είναι εντελώς διαφορετική απ' αυτήν στην οποία κατέληξε το θεωρητικό πείραμα. Έτσι, ήταν αδύνατο για την κυβέρνηση Σημίτη να γνωρίζει αν πράγματι η ισοτιμία που επιλέχτηκε ήταν η σωστή ή αν θα έπρεπε να είναι, για παράδειγμα, κατά 5%-10% ή 15% χαμηλότερη.
Προκειμένου να καθοριστεί η ισοτιμία δραχμής – ευρώ ελήφθη υπόψη η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Σύμφωνα, όμως, με την απόφαση 98/317/EC του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 03/05/1998 η Ελλάδα δεν εκπλήρωνε τις απαραίτητες, τυπικές, προϋποθέσεις για την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος. Περίπου ενάμιση χρόνο αργότερα, στις 19 Ιουνίου του 2000, με την απόφαση 2000/427/EC το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έκρινε ότι η Ελλάδα πληρούσε τις τυπικές προϋποθέσεις για την υιοθέτηση του ευρώ. Ακόμη και αν αυτό ίσχυε όντως, επιβεβαιώνεται πως η Ελλάδα μόνο την τελευταία στιγμή και σε κάθε περίπτωση εντελώς οριακά κρίθηκε 'έτοιμη' να ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Έτσι δεν υπήρχε ούτε καν ένα εύλογο περιθώριο ελέγχου του κατά πόσο η 'λογιστική' επίτευξη των στόχων ήταν πραγματική και πόσο μάλλον βιώσιμη σε βάθος χρόνου.
Επιπλέον, στην ίδια απόφαση και μόλις ενάμιση χρόνο μετά την απόρριψη της Ελλάδας απ' την είσοδο της στην ευρωζώνη καθορίστηκε και κλείδωσε η ισοτιμία δραχμής – ευρώ (340,75), επιβεβαιώνοντας πως αυτή εξήχθει με μεγάλα περιθώρια λάθους αφού η ελληνική οικονομία βρισκόταν ακόμη στη φάση της προσπάθειας επίτευξης των στόχων ένταξης και ούτε καν είχε περάσει στο δεύτερο στάδιο της προσπάθειας παραμονής εντός των στόχων.
Στο διάστημα που λάμβαναν χώρα όλα τα παραπάνω, η τότε αντιπολίτευση δεν προχώρησε σε σοβαρές και εμπεριστατωμένες ενστάσεις σχετικά με την ετοιμότητα ή μη της Ελλάδας να υιοθετήσει το ευρώ, ούτε εκπόνησε σχετικές μελέτες για τον καθορισμό της ισοτιμίας ή οτιδήποτε άλλο απ' ότι αφορούσε σε αυτό το ιστορικής σημασίας αλλά και εξαιρετικού ρίσκου εγχείρημα.
Όταν, μάλιστα, το κόμμα της τότε αντιπολίτευσης ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 2004, υπό την Πρωθυπουργία του κ. Κ.Καραμανλή, αμφισβήτησε την ορθότητα των οικονομικών στοιχείων με βάση τα οποία η προηγούμενη κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και μετά από απογραφή η Eurostat αποδέχθηκε επισήμως αυτές τις ενστάσεις.
Μα τότε και η ισοτιμία όπου είχε κλειδώσει η δραχμή με το ευρώ ήταν, υποχρεωτικά, λανθασμένη, καθώς είχε βασιστεί στα στοιχεία που είχε παρουσιάσει η κυβέρνηση Σημίτη. Η παραδοχή της σφαλερότητας των στοιχείων Σημίτη συνεπάγεται αυτομάτως την αναγνώριση της σφαλερότητας της ισοτιμίας μεταξύ δραχμής – ευρώ. Προκειμένου να αποκατασταθεί το λάθος, θα έπρεπε η κυβέρνηση Καραμανλή να λάμβανε εκτάκτως μέτρα τα οποία θα προκαλούσαν εσωτερική υποτίμηση. Αντ' αυτού, προχώρησε στην διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων οι οποίοι προκάλεσαν τις μεγαλύτερες απώλειες ως ποσοστό του ΑΕΠ που υπέστη ποτέ χώρα από το συγκεκριμένο διεθνές αθλητικό γεγονός.
Και ενώ μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έλαβε μέτρα εσωτερικής υποτίμησης αλλά επέτρεψε στις αποκλίσεις να μεγαλώσουν.
Τεράστιες ευθύνες για τη διαιώνιση των συνεπειών των λαθών Ευρωπαϊκής Ένωσης και ελληνικών κυβερνήσεων και για τη διεύρυνση των αποκλίσεων μεταξύ Ελλάδας – Γερμανίας διαδραμάτισε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία προκειμένου να στηρίξει την αδύναμη, τότε, γερμανική οικονομία μείωσε τα επιτόκια του ευρώ από το 5% στο 2%, διατηρώντας τα σε αυτά τα επίπεδα κόντρα στις μακροοικονομικές ανάγκες της ευρωζώνης για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, μεταξύ του 2003 και 2006. Στα τέλη του 2005, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4% και τα αυστραλιανά το 5% τα ευρωπαϊκά εξακολουθούσαν να κυμαίνονται στο ιστορικό χαμηλό τους, 2%. Το αποτέλεσμα ήταν η ΕΚΤ να λειτουργήσει ως αντλία που φούσκωνε την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα.
Το 2005 ο διευθυντής οικονομικών της επενδυτικής εταιρίας Nomura σε συζήτηση του με ανώτατο αξιωματούχο της ΕΚΤ παρατήρησε πως ήταν άδικο να εξωθούνται οι χώρες της ΕΕ εν αγνοία τους στη διάσωση της - υπεύθυνης για την κρίση της - Γερμανίας, με το να φουσκώνονται εσκεμμένα οι οικονομίες τους μέσω μίας παρατεταμένης πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ' την ΕΚΤ ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ του έδωσε, τότε, την εξής απάντηση: 'αυτή είναι η έννοια ενός ενιαίου νομίσματος: επειδή η Γερμανία δε μπορεί κατ' εξαίρεση να υιοθετήσει ένα πακέτο τόνωσης η μόνη άλλη επιλογή είναι να σηκώσει όλη την Ένωση μέσω της νομισματικής πολιτικής.
“Σηκώνοντας” η Γερμανία την Ένωση εν γνώση της και βάση σχεδίου που εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα, συγκάλυψε τα πραγματικά οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν πολλά κράτη της ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Αργότερα, δε, και κατά τη διάρκεια της έξαρσης της διεθνούς κρίσης στα τέλη του 2008, ενώ οι ΗΠΑ είχαν μειώσει τα επιτόκια τους κοντά στο 0% η ΕΚΤ τα διατηρούσε πάνω απ' το 4% και μάλιστα προέβη σε αύξηση τους μεγεθύνοντας την κρίση ρευστότητας στην ευρωζώνη. Το κόστος του χρήματος στην ΕΕ έγινε πολλαπλάσιο αυτού στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο με αποτέλεσμα να γίνει πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη η χρηματοδότηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Η πολιτική της ΕΚΤ στα τέλη του 2008 προκάλεσε την άνοδο του ευρώ στο 1,60 έναντι του δολαρίου κάνοντας το ενιαίο νόμισμα το ακριβότερο στον κόσμο, σκοτώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις ευρωπαϊκές οικονομίες οι οποίες πέρα απ' τα υψηλότερα επιτόκια στη Δύση είχαν να αντιμετωπίσουν και το ακριβότερο νόμισμα στον κόσμο. (ανατίμηση έναντι του δολαρίου κατά 81% μεταξύ 2001-2008)
Η πολιτική παρατεταμένης νομισματικής χαλάρωσης που ασκήθηκε απ' την ΕΚΤ με την έγκριση της Γερμανίας ΄στα χρόνια προ της διεθνούς χρηματοοικονομικής κρίσης, προκάλεσε θεαματική ανατίμηση των περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα (ακίνητα, μετοχές κλπ), πυροδότησε πληθωριστικές πιέσεις και εγκαινίασε μία φάση υπερβολικής και επικίνδυνης ανάπτυξης του ελληνικού τραπεζικού κλάδου τα περιουσιακά στοιχεία του οποίου αυξήθηκαν κοντά στο 200% του ΑΕΠ της χώρας.
Μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης έγινε φανερό πως τα περιουσιακά στοιχεία των ευρωπαϊκών τραπεζών θα χρειάζονταν απομείωση προκειμένου να υπάρξει προσαρμογή της αξίας του στις μετά κρίση τιμές και το Φεβρουάριο του 2009 η βρετανική εφημερίδα Telegraph δημοσίευσε πληροφορίες από απόρρητο έγγραφο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όπου αναφερόταν πως τα προβληματικά περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών της Ευρώπης ανέρχονταν σε 16,3 τρις ευρώ και πως θα χρειαζόταν μία μέγα διάσωση τους η οποία και προκαλούσε ανησυχία στις αγορές που θεωρούσαν πως σε μία τέτοια περίπτωση το κόστος θα περνούσε στα κράτη και θα επηρέαζε τα ελλείμματα και το χρέος τους.
Η έκθεση 2009/C 72/01 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δημοσιεύτηκε αργότερα το Φεβρουάριο του 2009 επιβεβαίωνε το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετώπιζε ο ευρωπαϊκός τραπεζικός κλάδος και προχωρούσε σε συστάσεις για το πώς θα μπορούσε να οργανωθεί η διάσωση του.
Ήδη το 2009 οι ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν αναγκαστεί να προβούν σε καταγραφή ζημιών ύψους 300 δις δολαρίων ενώ η Ιρλανδία είχε γίνει η πρώτη χώρα της ευρωζώνης όπου είχε αναγνωριστεί επίσημα τραπεζική κρίση. Το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης επιδείνωσε τη λανθάνουσα πανευρωπαϊκή τραπεζική κρίση και αποτέλεσε την αφορμή για μία γιγαντιαία προσπάθεια διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Ο ρόλος, λοιπόν, της ΕΚΤ, της Γερμανίας και των ευρωπαϊκών τραπεζών στη δημιουργία της ευρωπαϊκής κρίσης είναι πρωταγωνιστικός και καταλυτικός και χωρίς αυτές η κρίση δε θα μπορούσε να υπάρξει.
Copyright TVXS.gr

Ανταγωνισμός παντού: Ο θαυμαστός νέος κόσμος του κεφαλαίου. Του Γ. Μηλιού


Γίνεται ολοένα και περισσότερο εμφανές ότι η πολιτική της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη «δημοσιονομική διάσωση της χώρας», αλλά στοχεύει στην αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η ταξική επίθεση που προσπαθεί να υλοποιήσει αυτή την αλλαγή υπερκαθορίζεται από το διεθνές πλαίσιο, είναι μέρος μιας προσπάθειας για να αναδιαρθρωθούν ταυτόχρονα και προς την ίδια κατεύθυνση πολλοί κοινωνικοί σχηματισμοί.
Καθώς η Ισπανία αλλά πολύ σύντομα και η Ιταλία γίνονται «μνημονιακές χώρες» και η συνέχιση αυτής της πολιτικής οδηγεί μαθηματικά στα Μνημόνια τη Γαλλία (και ακόμη και την ίδια τη Γερμανία), γίνεται φανερό ότι υπερισχύει το στοιχείο της συνεργασίας μεταξύ των αστικών τάξεων για περισσότερο και βαθύτερο νεοφιλελευθερισμό παντού, σε σχέση με το υπαρκτό στοιχείο του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών για τη θέση τους στη διεθνή ιεραρχία.
Στην ανταγωνιστική νεοφιλελεύθερη κοινωνία η πολιτική της κυβέρνησης δεν έχει ως στόχο την κάλυψη κοινωνικών αναγκών. Αυτή η έννοια δεν υπάρχει για τη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, ο μόνος λόγος που χρησιμοποιείται επικοινωνιακά σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ο ταξικός συσχετισμός που δεν επιτρέπει την πλήρη εγκατάλειψή της. Αντίθετα, η κυβέρνηση πρέπει να παρεμβαίνει για να επιβάλλει και να επιβλέπει συνεχώς την «εύρυθμη» λειτουργία του ανταγωνισμού. Πρέπει να μειώνει τον κατώτερο μισθό με νόμο, να ιδιωτικοποιεί, να «απελευθερώνει» τα «κλειστά» επαγγέλματα, να καταστέλλει τις εργατικές διεκδικήσεις, να μην αφήνει να υπάρχουν ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι.
Μέσω του κεφαλαιακού ανταγωνισμού θα επιτευχθεί η ειδική κοινωνική συνοχή που αντιστοιχεί στη νεοφιλελεύθερη κοινωνία, η οποία δεν ορίζεται ως κοινωνική ισορροπία και ευημερία του πληθυσμού, αλλά ως βέλτιστη αξιοποίηση του κεφαλαίου και διαχείριση των κινδύνων που απειλούν την απρόσκοπτη κερδοφορία του. Η κοινωνική συνοχή επιτυγχάνεται με την «ελευθερία» κάθε επιχείρησης να προσπαθεί να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της. Αυτό πρέπει να είναι το κεντρικό στοιχείο κάθε νεοφιλελεύθερης κυβερνητικής πολιτικής.
Η συνολική ζήτηση, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και των ανέργων με την οποία μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους, είναι αδιάφορη για τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Η κοινωνικοποίηση της ζήτησης πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, αντίθετα πρέπει να επιδιώκεται συνεχώς η ιδιωτικοποίηση της ζήτησης.
Για παράδειγμα, το κράτος δεν ενδιαφέρεται για το αν ένας παιδικός σταθμός μπορεί να καλύψει την κοινωνική ανάγκη που πρέπει να εξυπηρετεί, απλούστατα γιατί στη νεοφιλελεύθερη κοινωνία ο λόγος ύπαρξης του παιδικού σταθμού δεν είναι μια κοινωνική ανάγκη αλλά το κέρδος. Οι παιδικοί σταθμοί πρέπει να λειτουργήσουν με κριτήρια ιδιωτικής επιχείρησης. Αν οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να πληρώσουν το εμπόρευμα που τους προσφέρουν οι επιχειρήσεις «παιδικοί σταθμοί», μπορούν να δανειστούν ή μπορούν να «επιλέξουν» να μην αγοράσουν («τα προϊόντα που σας είναι ακριβά να μην τα αγοράζετε», είχε δηλώσει κάποτε ο κ. Ανδριανόπουλος από τη θέση του υπουργού Εμπορίου).
Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι πυρκαγιές στα δάση. Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση δεν πρόκειται βέβαια να ενισχύσει μια κρατική υποδομή προστασίας του δάσους ούτε να σχεδιάσει μια πολιτική προστασίας. Μπορεί όμως (και θα το κάνει όταν κρίνει ότι είναι εφικτό) να ιδιωτικοποιήσει τη δασοπροστασία. Αυτό σημαίνει ότι αν προκύψει δυνατότητα κερδοφορίας, τα δάση θα προστατευθούν, αν όχι θα αφεθούν στην τύχη τους. Αυτό δεν είναι επιλήψιμο για τη νεοφιλελεύθερη σκοπιά. Σημαίνει ότι δεν υπήρχε λόγος, για τη συνοχή της κοινωνίας, να προστατευθούν τα δάση: Το δάσος δεν θεωρείται φυσικός πόρος, κοινό αγαθό, αναγκαίο στοιχείο της φύσης για τη ζωή, αλλά ένα πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Με τα δύο αυτά παραδείγματα (που σε παλαιότερη εποχή θα φαίνονταν ακραία) φτάνουμε στον πυρήνα της οργάνωσης της νέας κοινωνίας που οραματίζεται το σημερινό πολιτικό σύστημα: Η ανάπτυξη του ανταγωνισμού[1] είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξει κοινωνική συνοχή (να υπάρχουν παιδικοί σταθμοί και δάση...) και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι πρέπει να υποταχθούν σ’ αυτήν την ανάπτυξη, αλλιώς απειλούνται με ένα ακόμη χειρότερο μέλλον.
Για το κεφάλαιο αυτή η επίθεση είναι αναγκαία, αναπόφευκτη, αλλά ταυτόχρονα έχει πλέον προκαλέσει από την πλευρά του κινήματος την αμφισβήτηση της βασικής αρχής στην οποία στηρίζεται η οργάνωση της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Ο ανταγωνισμός απονομιμοποιείται χωρίς να προτείνεται ένα γραφειοκρατικό κρατικό μοντέλο. Το κίνημα προτείνει την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την αντι-ιεραρχική δικτυακή οργάνωση της ζωής, τον νέο κόσμο που θα είναι η άρνηση και το ξεπέρασμα του παλιού. Όλα είναι ανοικτά και μπροστά μας!
[1] Βλ. και το κείμενο «Οι αυτοκινητόδρομοι του Χίτλερ και η ανάπτυξη ως ο υπαρκτός εφιάλτης του μέλλοντος»
 Πηγή RedNoteBook

Φθονώντας τους Ισλανδούς, του Αλέξανδρου Ι. Κατσανεβάκη

Μια απαραίτητη διευκρίνιση 


Θα πρέπει, ίσως, να διευκρινιστεί, σε εποχές που οι λέξεις έχουν χάσει πια τη σημασία τους, ότι πτωχευτική είναι η διαδικασία που εξασφαλίζει πρωτίστως την αξιοπρεπή επιβίωση του πτωχού χρεώστη και δευτερευόντως την εξασφάλιση του δανειστή. Αυτό επιτάσσει ο νομικός μας πολιτισμός, που, όπως θεωρητικά τουλάχιστον συμφωνούμε όλοι, έχει αφήσει πίσω την εποχή του σαικσπηρικού Σάιλοκ.

Θεωρώ απαραίτητη αυτή τη διευκρίνιση, γιατί ο πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Παπαδήμου, κι εταίρος της σημερινής συγκυβέρνησης,  κ. Βενιζέλος, μας έφερε από την εσπερία, όχι πολύ παλιά, τον όρο “selective default”, που σημαίνει στα ελληνικά, μας εξήγησε, επιλεκτική χρεοκοπία. Η πραγματικότητα των τελευταίων μηνών απέδειξε ότι πίσω από αυτόν τον νεολογισμό κρυβόταν το «κούρεμα» των δημόσιων χρηματικών πόρων και η αποσάθρωση των κοινωνικών δομών, η απογύμνωση των δημόσιων πανεπιστημίων, των νοσοκομείων, των λιμενικών ταμείων και, κυρίως, των ασφαλιστικών οργανισμών, από τα αποθεματικά τους.  Όπως πρόσφατα ομολογήθηκε αναιδώς και ρητά, η διαδικασία της επιλεκτικής χρεοκοπίας, ήταν η χαριστική βολή και για την δημοσίου συμφέροντος Αγροτική Τράπεζα.

Αυτή η  επιλεκτική χρεοκοπία, ή με άλλα σωστότερα λόγια, αυτή η καταλήστευση, εξασφάλισε τα συμφέροντα κάποιων ιδιωτών επενδυτών εις βάρος του ελληνικού δημοσίου συμφέροντος. Έτσι αποδείχθηκε από τα πράγματα και από την εξέλιξη των χρηματοοικονομικών μεγεθών, ότι αυτή η επιλεκτική χρεοκοπία, και το περιβόητο «Πι-εσ-άι» που τη συνόδευσε, ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο κάλυψης των εκτεθειμένων «θεσμικών» δανειστών στο ελληνικό δημόσιο χρέος, εις βάρος του ελληνικού κράτους, αφού το άχθος, πρωτίστως, περνάει τούτες τις ώρες, στις πλάτες του ελληνικού λαού, και προσπαθούμε τώρα άναυδοι,οριζοντίως, σαν κοινωνικό σύνολο, να καταλάβομε τι είναι τελικά αυτό που μας συμβαίνει κι από που μας ήρθε.

To ασύδοτο πάρτι των περιβόητων «αγορών» δημιούργησε κέρδη στην άλλη μεριά της ζυγαριάς με αντίβαρο, στην αποδώ μεριά, την κατάρρευση των δημόσιων υποδομών, την ανεργία, την αύξηση της παραβατικότητας, την ενοχική κατάθλιψη ότι «όλοι μαζί τα τρώμε» και τις ατέρμονες εξαγγελίες ανάπτυξης κι ίδρυσης, ανά την επικράτεια, ιπποφορβείων «πράσινων αλόγων».

Από σήμερα, λοιπόν, που αρχίζουν να εξειδικεύονται τα μέτρα εξοικονόμησης των έντεκα, τόσων δισεκατομμυρίων, θα καταδειχθεί προφανώς, ότι θεμελιώδης αρχές δικαίου έχουν παραβιαστεί.

Η ελληνική πολιτική τάξη, με τη συμπολίτευση ή την «αντιπολίτευσή» της, εξασφαλίζει μόνο προστασία στον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό και παράγει γραφειοκρατία, ανεργία, αποεπένδυση κι υποδούλωση. Αυτά είναι νομοτελειακά, τα αποτελέσματα της σημερινής διακυβέρνησης και της –χωρίς σθένος ή σοβαρές προτάσεις- «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης.

Αλλά παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι λαοί σε ολόκληρο τον κόσμο, όχι μόνο στην καταθλιμμένη Ελλάδα. Οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί, όπως κι εμείς οι Έλληνες, παραδομένοι, με σκυμνο το κεφάλι. Την ίδια ώρα η ανεργία στη Γαλλία, όπως κι εδώ, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, στην Ιταλία επανεμφανίζεται δυναμικά το φαινόμενο που έχει αποκληθεί «μπερλουσκονισμός», παντού ένα καζάνι που, λίγο πριν αρχίσει να βράζει με εμάς μέσα, σιγόκαιει με καύσιμο ανθρώπινες ζωές κι όνειρα για δικαιοσύνη κι αξιοπρέπεια,.    

Στην καλύτερη εκδοχή, θα φορτωθούν ένα μέρος της «χασούρας» κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι φορολογούμενοι, πριν υποχρεωθεί η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα να τυπώσει φρέσκο χρήμα και να περάσομε σε εποχές μεγαλύτερου πληθωρισμού και υψηλότερων ονομαστικών επιτοκίων.

Αλλά ξέρομε ότι χαμένος είναι πάντα ο γονατισμένος. Κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα πέσει εφτά φορές και δε θα σηκωθεί οχτώ, γιατί, πέραν κάθε αμφισβήτησης, όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε, γίνανε για συνομολογημένα δάνεια αμφίβολης νομιμότητας  και σκοπιμότητας. Δάνειοι πόροι που καταναλώθηκαν διοχετευόμενοι σε προμήθειες εξοπλισμών και υπηρεσιών, πολλές φορές αμφίβολης χρησιμότητας και συχνά υπερδιογκωμένου κόστους, που de facto καθιστούσε αδύνατη την αποπληρωμή τους.

Έχει ευθύνη -σύμφωνα με τις αρχές δικαίου  που διέπουν τον πολιτισμό μας- και ο δανειστής σε εκέινες τις περιπτώσεις, που δανείζει ξέροντας ότι δε θα μπορέσει να αποπληρωθεί. Αυτό που θα πρέπει να ζητήσομε σαν Έλληνες, ευρωπαίοι πολίτες -που ούτε περισσότερο τεμπέληδες, ούτε λιγότερο έντιμοι είμαστε, από τους άλλους λαούς- είναι το δικαίωμα στην δικαιοκρισία.

Την χειρότερη στιγμή, βρέθηκαν στο προσκήνιο οι χειρότεροι άνθρωποι, οι ανικανότεροι και, ίσως, οι πιο δουλικοί στη νεότερη ελληνική ιστορία, αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα κι ο Ιωάννης Μεταξάς, που θεωρείται μία από τις πιο σκοτεινές προσωπικότητες της ιστορίας μας, αντιλήφθηκε την κρίσιμη στιγμή ότι δεν μπορούσε να μην πει «όχι».

Κατά αυτήν την έννοια, στο όνομα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αντί να στολίζουν τα εξώφυλλά τους με ρατσιστικά εφευρήματα απαξίωσης των Ελλήνων, θα έπρεπε αυτές τις ώρες να πιέζουν την κυβέρνησή τους να εκδώσει στην Ελλάδα τον φυγόδικό κ. Χριστοφοράκο μαζί με τον πλήρη φάκελο που έχει σχηματίσει η γερμανική δικαιοσύνη για τις εμπορικές πρακτικές της Siemens στην Ελλάδα, αφού οι δικοί μας κυβερνώντες, ύποπτοι, άβουλοι και μοιραίοι, δεν τολμούν να υπερασπιστούν το δικαίωμα αυτό.
.
Κατά την ίδια έννοια, πάλι στο όνομα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, o σοσιαλιστής Γάλλος Πρόεδρος, αντί να διατυπώνει λόγια συμπάθειας, θα έπρεπε να έχει ήδη ζητήσει ένα ενημερωτικό σημείωμα σχετικά με τις πωλήσεις των γαλλικών οπλικών συστημάτων στην Ελλάδα και να επισπεύδει ήδη, την ενεργοποίηση των ανταποδοτικών υποχρεώσεων από την πώληση αυτών των οπλικών συστημάτων, αφού οι δικοί μας κυβερνώντες, ύποπτοι, άβουλοι και μοιραίοι, δεν τολμούν να υπερασπιστούν ούτε αυτό το δικαίωμα.

Οι Ισλανδοί, με τη στάση τους απέναντι στην ασυδοσία των περιφερόμενων ανά τον κόσμο επενδυτικών κεφαλαίων, έδειξαν τον δρόμο της αξιοπρέπειας .

Απαλλαγμένοι από στερεότυπα των περασμένων αλλά, δυστυχώς, όχι ξεχασμένων εποχών με τα μπλε και τα πράσινα καφενεία -και των όψιμων παραφυάδων τους-, πρέπει, εμείς οι Έλληνες, να βρούμε τον τρόπο να ομονοήσουμε και να ακολουθήσομε το λαμπρό ισλανδικό παράδειγμα.



Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο : "Οι αγορές έβαλαν τα κράτη να πληρώσουν τα σπασμένα και τα κράτη τους πολίτες..."

Ο δήμαρχος της Μαριναλέντα, Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, μίλησε στην "Αυγή" για το κομμουνιστικο χωριό που διοικεί, για τη "γη της ουτοπίας", για την "κουκίδα στον χάρτη της Ανδαλουσίας", που, κατά πολλούς, "ξεβράκωσε τον καπιταλισμό"... Ο δήμαρχος, που επανεκλέγεται αμεσοδημοκρατικά επί 33 χρόνια, βρέθηκε στην Ελλάδα για πολλοστή φορά, δήλωσε "πούρος μαρξιστής" και εξήγησε το πώς λειτουργεί ένας τόπος όπου "η γη ανήκει σε όλους" και "δεν αγοράζεται", όπου όλοι έχουν τον ίδιο μισθό ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν, όπου το ωράριο εργασίας δεν ξεπερνά τις εξήμισι ώρες. Για τους 2.700 κατοίκους της Μαριναλέντα, η στέγαση, η εκπαίδευση, η εργασία, η υγεία και ο πολιτισμός αποτελούν δικαιώματα.


Πώς περιγράφετε τη Μαριναλέντα; Σοσιαλισμό, κομμουνισμό, ουτοπία, αγροτική κολλεκτίβα;

Είναι λίγο απ' όλα... στόχος μας είναι να πραγματοποιούμε τα όνειρα των ανθρώπων χωρίς να περιμένουμε να έρθει ο σοσιαλισμός. Πιστεύουμε πως τα υλικά αγαθά, η γη, τα μέσα παραγωγής πρέπει να ανήκουν στους πολίτες που τα δουλεύουν. Από τον κόσμο, για τον κόσμο δηλαδή... Πιστεύουμε πως η στέγαση και το να έχει κανείς ένα σπίτι είναι δικαίωμα, δεν μπορεί να μπλέκεται σε αυτά η αγορά, και έτσι λειτουργούμε στον τόπο μας... Πιστεύουμε στην άμεση δημοκρατία, έτσι οι συνελεύσεις στην γειτονιές είναι το πιο σημαντικό όργανο για τη λήψη αποφάσεων. Θεωρούμε πως η ηθική είναι το σημαντικότερο συστατικό της πολιτικής, γι' αυτό και έχουμε υπογράψει συμφωνία με την οποία αναλαμβάνουμε την ευθύνη να επιλύουμε τα προβλήματα που εμφανίζονται και δεσμευόμαστε πως θα είμαστε οι τελευταίοι που θα έχουν λαμβάνειν. Θα είμαστε οι πρώτοι στη μάχη, αν, για παράδειγμα, θέλει ένας αντιδήμαρχος σπίτι, να είστε σίγουροι πως θα είναι ο τελευταίος στη λίστα. Είμαστε αντίθετοι στη συγκέντρωση του πλούτου, όποιος συγκεντρώνει μεγάλες εκτάσεις γης να είναι σίγουρος πως θα πάμε να τις καταλάβουμε. Το ίδιο κάνουμε και με τις τράπεζες, που θεωρούμε πως ευθύνονται για την κρίση που βιώνουμε.

Ποια θέματα ρυθμίζετε με την άμεση δημοκρατία; Οι νόμοι ισχύουν κανονικά;

Όλα τα ζητήματα αποφασίζονται στις συνελεύσεις στις γειτονιές. Για να καταλάβετε, όταν θέλουμε να συμφωνήσουμε τον προϋπολογισμό της Μαριναλέντα, πηγαίνουμε από δρόμο σε δρόμο και από γειτονιά σε γειτονιά και αποφασίζουμε από κοινού. Το ίδιο ισχύει και για τις εκλογές, ο δήμαρχος, το συμβούλιο κ.λπ. εκλέγονται μέσα από αυτές τις συνελεύσεις. Σε ό,τι αφορά τη νομοθεσία, θεωρούμε πως η υπάρχουσα νομοθεσία, όπως έχει διαμορφωθεί, εξυπηρετεί τους ηγέτες και την ελίτ, εμείς διεκδικούμε άλλη νομοθεσία, πιο δίκαιη.

Ωστόσο ισχύουν οι νόμοι της Ισπανίας;

Βέβαια, αλλά αν το χωριό αποφασίζει πως κάποιος νόμος του κράτους δεν είναι δίκαιος με βάση το δικό μας αξιακό πλαίσιο, παύουμε να τον εφαρμόζουμε ή να τον ακολουθούμε.

Πώς διαδράτε με την υπόλοιπη Ισπανία;

Ανήκουμε στο μεγαλύτερο αγροτικό συνδικάτο στον κόσμο, το οποίο έχει την έδρα του στην Ανδαλουσία. Η Ανδαλουσία έχει 8.000.000 κατοίκους. Σε συνεργασία με αυτούς έχουμε συγκροτήσει ένα ισχυρό μέτωπο που μάχεται την οικονομική κρίση. Το 50% των γαιοκτημόνων στην Ανδαλουσία προέρχονται από τίτλους του Μεσαίωνα, εμείς είμαστε κατά της συγκέντρωσης πλούτου στα χέρια λίγων και τασσόμαστε εναντίον τους. Κάνουμε καταλήψεις στη γη τους, έρχεται η αστυνομία, μας διώχνει κι εμείς ξαναπάμε. Σε ό,τι αφορά την κρίση, θέλουμε να κηρυχθεί το χρέος επαχθές και να μην αποπληρωθεί από τους πολίτες, δεν ευθύνονται οι πολίτες για την κρίση, αλλά οι τράπεζες, ας το πληρώσουν αυτές λοιπόν.

Η κρίση σάς έχει επηρεάσει;

Σαφώς, αλλά όχι τόσο όσο έχουν επηρεαστεί άλλες περιοχές της χώρας. Αντιμετωπίζουμε κυρίως τις συνέπειες της κρίσης, μια εκ των οποίων έχει να κάνει με την επιστροφή κάποιων νέων που εργάζονταν σε άλλες περιοχές, σε οικοδομές για παράδειγμα, και τώρα δεν έχουν δουλειά και επιστρέφουν. Επίσης, έχουμε πρόβλημα και με τις τράπεζες που δεν έχουν ρευστότητα και κατά συνέπεια περιοριζόμαστε. Προσπαθούμε ωστόσο να βρούμε λύση μέσα από συνεργασίες με άλλες χώρες.

Υπάρχει κάποια μέριμνα γι' αυτούς τους ανέργους;

Επιχειρούμε να αυξήσουμε την αγροτική παραγωγή μας, να αυξήσουμε τα έσοδά μας, για να αποκτήσουμε τους απαιτούμενους πόρους και να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας άμεσα. Δεν χρησιμοποιούμε την κρίση ως δικαιολογία για να γυρίσουμε την πλάτη στους πολίτες, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους εντάξουμε ξανά στην αγορά...

Γιατί το μοντέλο δεν βρήκε μιμητές;

Πρώτα και κύρια, δεν είναι εύκολο.... το να ακολουθήσεις το μοντέλο της Μαριναλέντα σημαίνει πως θες να κολυμπήσεις ενάντια στο ρεύμα. Προσωπικά, έχουν γίνει δύο απόπειρες δολοφονίας μου από την Ακροδεξιά, έχω μπει δεκάδες φορές στην φυλακή, εκκρεμούν εντάλματα εναντίον μου και κατά άλλων συναγωνιστών... έχω ποινές φυλάκισης 53 ετών... Για να καταλάβετε, στο συνδικάτο στο οποίο ανήκω, περισσότεροι από 400 σύντροφοι έχουν δίκες που εκκρεμούν εναντίον τους... Παρ' όλα αυτά, προσπαθούμε να εφαρμόσουμε το μοντέλο μας και σε άλλα μέρη, όπως, για παράδειγμα, στην Ανδαλουσία, που είναι πιο φιλικά διακείμενη σε εμάς. Προσπαθούμε να προσαρμόσουμε την εμπειρία μας στις συνθήκες της κάθε περιοχής. Πολιτικά ανήκουμε σε μια αντικαπιταλιστική συνιστώσα, την "Colectivo de Unidad de los Trabajadores" (Συλλογικότητα της Ένωσης των Εργατών) που υπάγεται στην Τerra Unida (Eνωμένη Γη). Στην ουσία, αποτελούμε την ακροαριστερή συνιστώσα τής Terra Unida.

Είναι κατάλληλο το μοντέλο για μεγαλύτερα μέρη;

Kαι βέβαια, αλλά χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση. Δεν υπάρχει λύση στην κρίση αν τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν στους εργαζόμενους, όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουν τόσο πιο κοντά θα είναι η λύση. Πρέπει να μοιραστούμε και τη δουλειά και τα κέρδη. Ακόμη και στην Αθήνα θα μπορούσε να εφαρμοστεί, αν ο δήμαρχος επιθυμούσε να το επιχειρήσει, αλλά από ό,τι έχω ακούσει, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

Είναι κλειστή κοινότητα; Εγώ π.χ. μπορώ να έρθω να ζήσω και να δουλέψω στη Μαριναλέντα;

Και βέβαια, όποτε θέλεις, και αν είσαι αριστερή, τόσο το καλύτερο... (γέλια) Δεν έρχεται πολύς κόσμος, πολλοί από αυτούς που έρχονται όμως και προσαρμόζονται στον τρόπο ζωής μας μένουν για μια ζωή...

Ποιος είναι ο απόηχος που φτάνει σε σας από την Ελλάδα;

Είχαμε μια ελπίδα με τον ΣΥΡΙΖΑ και στεναχωρηθήκαμε πολύ... Χρειαζόταν κάποιος ικανός να ορθώσει το ανάστημά του στη διαφθορά και στις τράπεζες, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε. Η οικονομική κρίση είναι πλασματική, οι αγορές έβαλαν τα κράτη να πληρώσουν τα σπασμένα και τα κράτη τα έριξαν στους πολίτες. Είναι τρομοκρατία αυτό... Πιστεύουμε πως ο αγώνας είναι ό,τι σημαντικότερο έχουμε και εμείς και οι Έλληνες και εναποθέσαμε, όπως και συνεχίζουμε να εναποθέτουμε, τις ελπίδες μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Είδαμε την τρομοκρατία των ΜΜΕ, που λειτούργησε υπέρ της Δεξιάς. Δεν βγήκε χαμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα έκανε το μπαμ στην Ευρώπη αν του δινόταν η ευκαιρία... συμπαρασύροντας ολόκληρη την ήπειρο προς την αλλαγή

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Οι γεωπολιτικές επιπτώσεις από μια ελληνική έξωση

Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Η αθλιότητα των εγχώριων και των ξένων σπεκουλαδόρων της πολιτικής και των επαγγελματιών της χειραγώγησης των αγορών έχει πιάσει πρωτοφανή στην παγκόσμια ιστορία ύψη εις βάρος της Ελλάδας.  Κάθε βλακεία που λένε τέσσερις δήθεν ειδικοί που μαζεύονται γύρω από ένα επίσης δήθεν «έγκυρο τραπέζι διαλόγου», οι spin doctors την κάνουν feuille volante μέσα από τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων ή τα μεγάλα διεθνή μέσα.
Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε με αφορμή δύο «ειδήσεις» που βγήκαν στο αέρα από τα περιβόητα Reuters και  Bloomberg μία μέρα μετά τον απίστευτο φωστήρα οικονομολόγο της Deutsche Bank, Τόμας Μάγερ που εισηγήθηκε να εκδώσει η Αθήνα χρεόγραφα «ελληνικού ευρώ» ή «Geuro»!...
 

Η πρώτη είδηση με τίτλο «Συζητούν ελληνική έξοδο με bonus αποχώρησης 50 δισ.» αναφέρεται σε «μυστική τηλεδιάσκεψη» του Eurogroup Working Group όπου συμφωνήθηκε ότι «κάθε ένα από αυτά θα πρέπει να προετοιμάσει ένα σχέδιο μη μετάδοσης της κρίσης σε περίπτωση που η Ελλάδα τελικά αποφασίσει να εγκαταλείψει την κοινή νομισματική ζώνη». Ένα από τα μέλη της ομάδας πρότεινε, αν φθάσουμε εκεί, να επιδιωχθεί ένα «συναινετικό» διαζύγιο και να δοθεί στη χώρα Σημείωνε επίσης ότι αν αποφασίσει η Ελλάδα να φύγει, θα πρέπει να της δοθεί στήριξη επιπλέον 50 δις ευρώ από την ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε να μπορέσει να το πράξει. Το άρθρο τελειώνει με την εκτίμηση της Bundesbank ότι οι προοπτικές εξόδου της Ελλάδας είναι διαχειρίσιμες.
 

Το Bloomberg πήγε πιο μακριά!.. Σε είδηση που αναμεταδόθηκε με τίτλο «Επιστροφή στη δραχμή σε 46 ώρες» βασίζεται σε σενάριο που προέκυψε από τη γνώμη 21 οικονομολόγων και αναλυτών που ρωτήθηκαν σχετικά, σύμφωνα με το οποίο «οι πρώτες κρίσιμες κινήσεις θα πρέπει να γίνουν από την στιγμή που θα κλείσει η Νέα Υόρκη και οι αγορές στις ΗΠΑ, αργά το βράδυ της Παρασκευής, μέχρι την στιγμή που στην Ασία και τον Ειρηνικό θα ανοίξουν ξανά οι μεγάλες αγορές το πρωί της Δευτέρας. Μιλάμε λοιπόν, για Σαββατοκύριακο "φωτιά" μέσα στο οποίο θα "τρέξουν" πολλές εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, κάτι που πρέπει να κάνει την ελληνική ηγεσία να ετοιμάζεται για πιθανή αποχώρηση της από το ενιαίο νόμισμα».
Ευτυχώς, η αναγκαστικά σοβαρή -λόγω των 180 δις ευρώ ελληνικών συμφερόντων που είναι παρκαρισμένα στην Ελβετία- UBS (Union des Banques Swisses) έχει δύο «πιθανά σενάρια» πιο εύπεπτα: «Το πρώτο αφορά μια αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου συνοδευόμενη από νέα αναδιάρθρωση του χρέους και το άλλο αφορά τη στάση πληρωμών. Όπως τονίζει πάντως το ελβετικό πιστωτικό ίδρυμα, ακόμα και το δεύτερο σενάριο δεν θέτει αναγκαστικά την Ελλάδα εκτός ευρώ».
 

Τούτων λεχθέντων, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εγκαταλείψει το ευρώ χωρίς να φύγει και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ τους τα ΝΕΑ με τίτλο «Αν η Ελλάδα έβγαινε από το ευρώ» εξηγούν ότι η Ελλάδα «δεν μπορεί να εκδιωχθεί, αλλά μπορεί να αποχωρήσει με δική της πρωτοβουλία εγκαταλείποντας ταυτόχρονα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στις ευρωπαϊκές συνθήκες δεν ελήφθησαν ειδικές πρόνοιες για την αναγκαστική αποβολή ενός κράτους από τη νομισματική ένωση. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, κάθε κράτος-μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες. Ωστόσο υπό τις παρούσες δυσμενείς πολιτικοοικονομικές συνθήκες η Ελλάδα θα μπορούσε να εξωθηθεί στην αποχώρηση».
Και εξηγούν περαιτέρω τα ΝΕΑ: «Είτε εθελούσια είτε με έμμεσο καταναγκασμό. Στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση θα αποφάσιζε να μην εφαρμόσει το Μνημόνιο και να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Ακολούθως θα έπρεπε τα 3/5 της Βουλής να συμφωνήσουν με την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ (άρθρο 28 Συντάγματος), ενώ με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας θα προκηρυσσόταν δημοψήφισμα (άρθρο 44 Συντάγματος) στο οποίο και ο λαός θα αποφάσιζε με τη σειρά του υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ και την ΕΕ. Διαφορετικά η έξοδος δεν θεωρείται έγκυρη, καθώς δεν έχει την απαραίτητη συνταγματική νομιμοποίηση».
 

Τα γεωπολιτικά σενάρια

Ζούμε σε ένα κόσμο που αλλάζει. Ζούμε σε ένα κόσμο που αναζητά νέες ισορροπίες, νέες προοπτικές, νέες συμμαχίες. Οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές επιπτώσεις δεν έχουν σταθμιστεί από τους "παίκτες" που εμπλέκονται στο ελληνικό ζήτημα, το οποίο βεβαίως και δεν είναι ελληνικό, αλλά είναι ευρωπαϊκό. Αν λοιπόν υποχρεωθούμε να βγούμε από την ΕΕ επειδή η κα Μέρκελ και οι απίστευτοι φωστήρες που την περιτριγυρίζουν δεν είχαν ιδέα ούτε τι είναι  Ευρώπη, ούτε πως λειτουργούν οι αγορές, ούτε πως χειρίζεσαι την κρίση χρέους μιας μικρής χώρας, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε κρίση δανεισμού ολόκληρης της ευρωζώνης, τότε θα πρέπει όλοι αυτοί οι σπεκουλαδόροι της πολιτικής και των αγορών να γνωρίζουν ότι:
  1. Ένα δημοψήφισμα θα μπορούσε να καταλήξει να θέτει το δίλημμα "Ευρωπαϊκή Ένωση ή Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;"…      Να έκανε δηλαδή μια πρόταση η Ελλάδα στις ΗΠΑ να γίνει η 51η πολιτεία! Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες λατρεύουν την Αμερική, ανεξάρτητα από τον πολιτικό «αντιαμερικανισμό» τους. Φαίνεται δε ότι ταιριάζουν μάλλον περισσότερο με το πραγματικά φιλελεύθερο πνεύμα των ΗΠΑ, από ότι με τον υποκριτικό συντηρητισμό των Ευρωπαίων.
  2. Υπάρχει ενδεχομένως και η εκδοχή να τεθεί το δίλημμα «Ευρωπαϊκή Ένωση ή Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών» που είναι το ρωσικό μπλοκ. Ως γνωστόν, με τους Ρώσους μας συνδέει εκτός από την Ορθοδοξία και άλλες μακραίωνες ιστορικές εμπειρίες. Τουλάχιστον, οι Ρώσοι αναγνωρίζουν ακόμη και σήμερα την κρίσιμη καθυστέρηση που προκάλεσαν στα σχέδια της Γερμανίας κατά τον δεύτερο πόλεμο, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν σύμμαχο τον ρωσικό χειμώνα. Σε μια τέτοια εκδοχή θα δικαιωνόταν και το περίφημο άρθρο του Σάμιουελ Χάντιγκτον της δεκαετίας του ΄90 «What is western?»…
  3. Οι επιλογές που έχει η Ελλάδα δεν περιορίζονται μόνο σε αυτές τις δύο εκδοχές. Θα μπορούσε να επιλέξει την προσχώρησή της στην Βρετανική Κοινοπολιτεία, ειδικά όταν ο Edward Miliband -μετά τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου- «καθαρίσει» τον μικρό Κάμερον που ήθελε πέρσι το καλοκαίρι να κλείσει το ίντερνετ και να κατεβάσει το στρατό στους δρόμους, επειδή κάτι πιτσιρικάδες έκαψαν δυο κτίρια!... Με τους Άγγλους, θα έχουμε μια δύσκολη σχέση στο City, αλλά και ποια σχέση είναι εύκολη την σήμερον ημέρά;… Από την άλλη θα επωφεληθούμε στις μπίζνες από το  Έσελον…
  4. Μια άλλη μεταμοντέρνα επιλογή επιβίωσης της εκτός ΕΕ Ελλάδας, που κάποιοι ηλίθιοι δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν, θα ήταν ο νεοπαγής άξονας Αθήνας-Λευκωσίας-Τελαβίβ να μετατραπεί σε μια ομοσπονδία στο πρότυπο των ΗΠΑ!.. Μπορούν να διανοηθούν τα think tanks της Ευρώπης αν οι εν λόγω τρεις προσκαλούσαν και την Τουρκία στην Ομοσπονδία τους; …Και γιατί όχι και τη Σερβία; …που κρατάνε στο περίμενε οι ευρωκράτες. …ή ακόμα, την Βοσνία-Ερζεγοβίνη; Big Business!
  5. …Και μεθαύριο, που οι Αιγύπτιοι θα εκλέξουν τον πρόεδρό τους και θα είναι σε φάση να κλείσουν καλές συνεργασίες, γιατί να μην ολοκληρώσουν το γεωπολιτικό τόξο της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου μαζί μας;
Ο κόσμος αλλάζει! Το κέντρο βάρος μετατοπίζεται και το Βερολίνο δεν μπορεί να υπαγορεύει στις Βρυξέλλες απαράδεκτους όρους για την Ελλάδα, όπως είχε κάνει ο Κάιζερ με την Βιέννη  υπαγορεύοντας τους απαράδεκτους εκείνους όρους κατά της Σερβίας που οδήγησαν στο Μεγάλο Πόλεμο. Είναι πια προφανές ότι η Γερμανία, παρά την ισχύ της και την πνευματική της παράδοση, δεν έχει τις απαιτούμενες εκείνες ιδιότητες που χρειάζεται για να ηγηθεί της ΕΕ στον 21ο αιώνα. Θα χρειασθεί να περιμένει έως ότου τις αποκτήσει. Τις ιδιότητες αυτές μπορούν να εξασφαλίσουν τώρα άλλοι και αυτό θα συμβεί μέσα στα δύο επόμενα χρόνια, εφόσον πάει καλά και η επανεκλογή Ομπάμα. Σε ότι αφορά τους σπεκουλαδόρους πρέπει να γνωρίζουν ότι πέρα από μία ανεπαίσθητη γραμμή και μετά, το παιγνίδι αντιστρέφεται στην ιστορία.
Πηγή: Extrapolation

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες


Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες. Του Στέλιου Κούλογλου

tvxs.gr/node/95497
TVXS Σχόλιο
Από την ακατάσχετη αρθροδιάρροια των τελευταίων ημερών για την Ελλάδα και την αριστερά, ξεχωρίζει στην εφημερίδα Les Echos το άρθρο του Jacques Delpla, συμβούλου του Γάλλου πρωθυπουργού(*), με τον εύγλωττο τίτλο: «πρέπει να ευχαριστήσουμε τους Ελληνες ψηφοφόρους. Επιτάχυναν την εξέρευση επιλογών και αφύπνισαν». Πως εξηγείται τότε ότι είμαστε μάρτυρες μιας χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστικής τρομοκρατικής επίθεσης, με τον χάρο να παραμονεύει ακόμη και στις γελοιογραφίες;

Στη σύγχρονη ιστορία, τουλάχιστον από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, δεν έχει ξαναγίνει τέτοια συντονισμένη, παγκόσμια προσπάθεια επηρεασμού του αποτελέσματος των εκλογών σε μια μικρή χώρα. Ακόμη και η Σερβία του Μιλόσεβιτς τη δεκαετία του ’90, όταν πιεζόταν να σταματήσει έναν πόλεμο που, άλλωστε, η ίδια είχε ξεκινήσει, δεχόταν λιγότερες πιέσεις, χώρια ότι διέθετε ισχυρούς συμμάχους, από την Κίνα έως τη Ρωσία. Στην ελληνική περίπτωση έφτασε μέχρι και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, που μισεί το ευρώ περισσότερο απ’ ό,τι μισεί τη Γαλλία, να συστήσει στους Έλληνες να ψηφίσουν τα «φιλοευρωπαϊκά κόμματα» στις εκλογές του Ιουνίου.

Σε διαφορετική περίπτωση, είναι ήδη γνωστές οι σκηνές της ελληνικής τραγωδίας: ορδές εξαγριωμένων Συριζαίων θα καταλαμβάνουν τις τράπεζες, ενώ μέλη από τις πιο εξτρεμιστικές συνιστώσες του κόμματος θα βιάζουν τις θυγατέρες αγνών Ελλήνων μικροαστών. Θα ζήσουμε, δηλαδή, κάτι χειρότερο και από τη Δευτέρα Παρουσία, στην οποία φαίνεται πλέον να πιστεύει μόνο η κυρία Αλέκα, του παραπαίοντος ΚΚΕ. Μέχρι την D-day, ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα:

1. Κανείς δεν έχει αποφασίσει αν η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ στην περίπτωση που έρθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρει να σχηματίσει και κυβέρνηση. Δεύτερον, γιατί δεν είναι σαφές, αν σχηματιστεί, τι πολιτική θ’ ακολουθήσει μια κυβέρνηση που πιθανότατα θ’ αποτελεί προϊόν συμβιβασμού. Και τρίτον και κυριότερο, γιατί το «σπάσιμο του ταμπού», η αποχώρηση μιας χώρας από την ευρωζώνη, μπορεί να έχει απρόβλεπτες, καταστροφικές επιπτώσεις στις ΗΠΑ και σε όλο τον πλανήτη. Λίγους μήνες πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου, ο Ομπάμα θα κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του για ν’ αποτρέψει παρόμοιες εξελίξεις.

2. Πίσω από το ενδιαφέρον για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας,  follow the money. Οι δανειστές ενδιαφέρονται για τα χρήματά τους και η Γερμανία δεν θέλει ν’ αλλάξει η συνταγή της ελεγχόμενης κρίσης στην ευρωζώνη, γιατί κερδίζει χρήματα: δανείζεται φθηνά και, λόγω του αδύνατου ευρώ, προωθεί τις εξαγωγές της.

3. Τα προηγούμενα δεν σημαίνουν ότι έχει αποκλειστεί η αποπομπή της Ελλάδας, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα χρησιμοποιείται ξανά ως πειραματόζωο. Τα προηγούμενα χρόνια, για να δουν οι άλλες χώρες του Νότου τι θα πάθαιναν αν δεν δέχονταν τα μέτρα λιτότητας.
Τώρα, για να μην πάρουν αέρα από τις εκλογές στη Γαλλία, την Ελλάδα ή και τη Γερμανία (όπου ηττήθηκε η Μέρκελ) και ζητήσουν και αυτές κάποιο είδος αναδιαπραγμάτευσης: «Τους τελευταίους μήνες είδαμε την υποστήριξη στα προγράμματα λιτότητας να μειώνεται», δήλωνε στους «New York Times» ο κ. Ρόσσι, επικεφαλής ενός κερδοσκοπικού fund. «Ελπίζω, από τη στιγμή που η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, τα αποτελέσματα (οι βιασμοί που λέγαμε) να είναι ορατά σε όλους και αυτό να μεγαλώσει την υποστήριξη προς τα υπάρχοντα προγράμματα στην Ιταλία και την Ισπανία».


4. Αν οι κυρίαρχοι κύκλοι της ευρωπαϊκής ένωσης δεν αλλάξουν πολιτική, η Ελλάδα είναι έτσι κι αλλιώς καταδικασμένη: τα νέα μέτρα του Ιούνη θ’ αποτελειώσουν ό,τι έχει απομείνει από την οικονομία και τον κοινωνικό ιστό. Η «κυβέρνηση των προθύμων» που θα σχηματιστεί, αν κερδίσουν οι «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις, θα καταρρεύσει σε μερικούς μήνες, όταν η χώρα θα βρίσκεται σε χειρότερη θέση και απ’ τη σημερινή.

5. Από τον Σόιμπλε μέχρι τη Μέρκελ, όσοι μας λένε τι να ψηφίσουμε δεν έχουν αποδεχτεί κάποιο είδος επαναδιαπραγμάτευσης, η οποία υποτίθεται ότι αποτελεί την εναλλακτική λύση στις καταστροφικές προτάσεις της Αριστεράς. Η Μέρκελ εξακολουθεί να απορρίπτει ακόμη και τα ευρωομόλογα του Ολάντ. Αλλωστε από το αποκαλυπτικό βίντεο του κ. Γκάμπριελ με τον κ. Βενιζέλο, προκύπτει σαφώς ότι, πέρα από την κυρία Μέρκελ, ούτε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία δεν σηκώνει κουβέντα για αναδιαπραγμάτευση.

Για να βάλουν τη λέξη στο λεξιλόγιό τους, υπάρχει μόνο ένα όπλο: η ψήφος. Γιατί, όπως σημειώνει το άρθρο του Jacques Delpla, αυτός είναι ο λόγος που συζητείται ευρέως σήμερα το ελληνικό πρόβλημα: τρομοκρατήθηκαν από την ψήφο των πολιτών στις 6 Μαΐου. Η μόνη δυνατότητα να προωθήσουμε τα ελληνικά συμφέροντα είναι να το κάνουμε ξανά: Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες.

(*) Για την ακρίβεια, ο Jacques Delpla είναι μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Ανάλυσης της Γαλλίας, συμβουλευτικού οργάνου στον πρωθυπουργό.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ... ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΟΤΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Δείτε στο ντοκουμέντο της Γερμανικής κρατικής τηλεόρασης που ακολουθεί, τα υπέρογκα κέρδη που αποκομίζει η Γερμανία από την κρίση της Ελληνικής οικονομίας.
Μια made in German απάντηση στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που έχουμε κουραστεί να ακούμε τόσα χρόνια... Τελικά ο μύθος του Αισώπου με το μυρμήγκι και τον τζίτζικα Ισχύει αλλά το μυρμήγκι είναι ο ... κλασσικός ο μ@@ ο Έλληνας...


 πηγή Αντανάκλαση: ert

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Πολιτική αυτογνωσία (καντε το τεστ)




Πολιτική αυτογνωσία

Σήμερα που οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των κομμάτων ξεθωριάζουν, είναι όλο και πιο δύσκολο να προσδιοριστούν πολιτικά οι ψηφοφόροι. Ο πολιτικός χάρτης φιλοδοξεί να βοηθήσει τον καθένα να προσδιοριστεί πολιτικά, να ορίσει δηλαδή τη θέση του στο πολιτικό φάσμα, στους άξονες των ατομικών και των οικονομικών ελευθεριών, και να δει με ποιό πολιτικό κόμμα ταυτίζεται ή είναι πιο κοντά ιδεολογικά. Μ' άλλα λόγια, ο πολιτικός χάρτης είναι ένα εργαλείο πολιτικής αυτογνωσίας που στοχεύει σε πιο συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους.

Συνειδητή απόφαση

Αφού κάνετε το τεστ, μπορείτε να συγκρίνετε το πολιτικό σας αποτύπωμα με αυτό των κομμάτων. Έτσι θα διαπιστώσετε ποιο είναι το πλησιέστερο ιδεολογικά σε εσάς κόμμα. Με ποιό κόμμα, δηλαδή, ταυτίζεστε στο μεγαλύτερο βαθμό με βάση τις πολιτικές σας θέσεις και αξίες.

Ανωνυμία

Δεν χρειάζεται να δώσετε τα προσωπικά σας στοιχεία για να κάνετε το τεστ. Η διαδικασία είναι πλήρως ανώνυμη. Οι απαντήσεις που θα δώσετε καθώς και τα αποτελέσματα του πολιτικού τεστ δεν αποθηκεύονται.

προχωρήστε στο τεστ

πηγή Πολιτικός χάρτης

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Βαρουφάκης: Τα μνημόνια είναι η λογική της σίγουρης πτώχευσης


Ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης μιλά στο www.koutipandoras.gr για όλα αυτά που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γίνει ο εφιάλτης των Ελλήνων και έχουν στοιχειώσει έναν ολόκληρο λαό. Χρεοκοπία, στάση πληρωμών, τράπεζες, καταθέσεις, η αδιέξοδη και λανθασμένη συνταγή των Μνημονίων, τα κυβερνητικά λάθη, η έξοδος από το ευρώ, καθώς επίσης και τι θα σημάνει για τη δημόσια περιουσία η αποπληρωμή των δανείων σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Λυπάμαι...

Καληνύχτα αδέρφια…
Λυπάμαι που θα ζήσουμε στην εξαθλίωση και στην απόλυτη φτώχεια της μακρόχρονης κρίσης…
Λυπάμαι για τα παιδιά και τα εγγόνια μας…
Λυπάμαι για τη γενιά της κρίσης που ατενίζει ένα μέλλον χωρίς αύριο…
Λυπάμαι για τους άνεργους, τους άστεγους, τους πεινασμένους…
Λυπάμαι για την Πατρίδα μας που την μετατρέψανε σε ένα άθλιο προτεκτοράτο…
Λυπάμαι για τη χαμένη μας περηφάνια, για την απαξίωση της καταγωγής μας…
Λυπάμαι για τις εξαθλιωμένες συνειδήσεις μας που ανέχτηκαν και ανέχονται τη σπείρα των επίορκων πολιτικών που καταχράστηκαν τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού και κατέστρεψαν την ωραιότερη χώρα του κόσμου…
Λυπάμαι που δεν έχουμε το κουράγιο να ξεσηκωθούμε για να απαλλάξουμε τον τόπο από την τρόικα και την κυβέρνηση των νεοραγιάδων που μετέτρεψε τον Ελληνικό λαό σε νεόπτωχο ενοικιαστή του τόπου του…
Σε σκλάβο που το αίμα του θα επανεκκινήσει την καταρρέουσα νεοφιλελεύθερη οικονομία της παγκοσμιοποίησης… 

Πηγή Στο μυαλό του Χάρρυ Κλύνν

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Ένα "φορμάτ" είναι ρε παιδιά! Του Γιάννη Μακριδάκη

Δέκα γενιές μαστόροι πίσω μου κι εγώ γίνηκα καλαμαράς. Ούτε καν καλαμαράς, κουμπιά πατούσα όλη μέρα. Φύγε από τη γη, από τη φτώχεια, να πας να γίνεις καπετάνιος, έλεγε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στον γιο του, τον πατέρα μου, σήκω φύγε από το χωριό, να μπαρκάρεις, να βγάλεις χρήμα μπόλικο, να κάμεις κι ένα σπίτι καλό στην πολιτεία, να μη φας τη ζωή σου απάνω στα βουνά όπως εγώ, βλέπεις τι τραβώ για να σας θρέψω. Και πήγε κι έγινε καπετάνιος. Και έβγαλε όλη τη ζωή του μες στη θάλασσα, μα έκαμε σπίτι καλό και είχε άνεση οικονομική, έκαμε και παιδιά, και όχι μόνο τα 'θρεψε μα τους κουβαλούσε κι όλα τα καλά, τα πιο σύγχρονα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Ιδίως σαν ξεμπαρκάριζε από Ιαπωνία ή Σιγκαπούρη. Να πας να σπουδάσεις, μου λεγε εμένα, να γίνεις άνθρωπος, να μην καταντήσεις σαν κι εμένα, μακριά από τη θάλασσα, μακριά, να μάθεις μια επιστήμη και να 'χεις δουλειά στεριανή καλή, να βλέπεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου κάθε μέρα, όχι όπως εγώ, μία φορά στον χρόνο, έτσι μου λεγε. Και πήγα κι εγώ και σπούδασα. Έγινα προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών. ΚΙ έπιασα ύστερα δουλειά σε εταιρία μεγάλη. Μακριά από τη γη ο ένας, μακριά από τη θάλασσα ο άλλος, να η κατάντια μου. Δεν το είχα καταλάβει διόλου στο ξεκίνημα, αλλιώς μού είχανε περάσει τη ζωή μες στον σκληρό μου δίσκο βλέπεις. Μα ύστερα από δυο χρόνια δουλειάς, με καλές αποδοχές δε λέω, αλλά νύχτα με νύχτα στο γραφείο μπροστά στην οθόνη, απόκαμα. Τα 'βαλα κάτω ένα βράδυ. Σκλάβος ένιωθα. Νοικιασμένος στην επιχείρηση, με άδεια ένα μήνα κάθε χρόνο σαν φυλακισμένος. Δίχως να έχω χρόνο προσωπικό για να ασκώ ούτε την τέχνη μου τη ζωγραφική που μ' άρεσε από μικρό παιδί κι όταν έλεγα πως θα γίνω ζωγράφος άστραφτε και βροντούσε ο πατέρας και μου λεγε πως θα πεθάνω στην ψάθα σαν όλους τους. Και πως να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, σκέφτηκα, να τα βλέπεις πότε; Τη νύχτα που θα κοιμούνται; Έκατσα λοιπόν τότε, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, το θυμάμαι σαν τώρα που 'μαι σαράντα, και το λογάριασα το πράγμα σαν μορφωμένος και γραμματιζούμενος που είχα γίνει πια. Και κατέληξα πως όσα και να βγάζω κάθε μήνα, το βιολί αυτό δεν με συμφέρει. Δεν συμφέρει γενικώς. Ποιος και με πόσα θα μου ξεπληρώσει εμένα τη ζωή που δεν ζω επειδή νοίκιασα το τομάρι μου, έστω και με όρους ευνοϊκούς, για να βγάζω λεφτά; Λεφτά που είμαι αναγκασμένος να τα δίνω πίσω από κει που τα πήρα, έτσι ώστε να αγοράζω την τροφή, τη διασκέδαση και τη ζωή μου όλη; Ποιος θα μου ξεπληρώσει τη χαμένη μου ελευθερία, τον πρωινό μου ύπνο που πάει χαράμι, τις νύχτες μου που σέρνομαι και δεν είμαι εις θέση ούτε να μιλήσω σε άνθρωπο μονάχα αποβλακώνομαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω διαφημίσεις, τις ώρες της μιας και μοναδικής ζωής μου που περνάνε μπρος σε μια οθόνη υπολογιστή; Να πάω να νοικιαστώ αλλού, σκέφτηκα στην αρχή άτολμα. Με λιγότερη δουλειά και λιγότερες αποδοχές. Πάλι δεν με συμφέρει διότι θα χάσω κι αυτά που έμαθα να έχω, και πάλι δέσμιος θα μαι. Να μπω στο δημόσιο, ψέλλισα κατόπιν. Είναι κι αυτό μια πρόταση. Μόνιμος ο εκμισθωτής μου, δίχως πολλές πολλές απαιτήσεις και με νοίκι σταθερό βρέξει χιονίσει. Μα γιατί; Υπάρχει κάνας λόγος; Αφού όσα και να με πληρώνουν, εγώ τους τα επιστρέφω, είτε για τις ανάγκες μου είτε για τις επιθυμίες, που τις πιο πολλές από αυτές μού τις δημιουργούν οι ίδιοι για να μου τα πάρουν πίσω. Κατέληξα λοιπόν πως δεν συμφέρει να δουλεύεις για να ζήσεις. Δεν συμφέρει καθόλου. Είναι η πιο οφθαλμοφανώς ασύμφορη συμφωνία την οποίαν όμως, παραδόξως, συνάπτουν με περισσή ευκολία στην ζωή τους οι άνθρωποι γύρω μου διότι έτσι τους μάθανε οι μεγαλύτεροί τους, αυτά τους περάσανε μες στον σκληρό τους δίσκο ως βασικά δεδομένα. Κι ύστερα γκρινιάζουν και περνούν μια ζωή μίζερη ακόμα κι αν, λένε, πως τους αρέσει και τους γεμίζει η δουλειά που κάνουνε. Βαυκαλίζονται κι εγώ τους θεωρούσα ευτυχείς όσους, λίγους, τέτοιους γνώριζα. Το πήρα χαμπάρι κι αυτό κατόπιν. Σαν τα παράτησα όλα. Σαν πήγα στον προϊστάμενο και παραιτήθηκα, μάζεψα ένα πρωί τα υπάρχοντά μου κι έφυγα, γύρισα πίσω δυο γενιές, να ξαναζήσω στο παλιό κι ερειπωμένο σχεδόν σπίτι του παππού μου στο χωριό. Όλοι μου λέγανε τότε πως είμαι τυχερός που έφυγα από την πόλη. Μα που την είδανε την τύχη; Αφού κάθισα και σκέφτηκα. Τα πήρα από την αρχή και είδα πως το σύστημά μου είχε κολλήσει και πήγαινε ντουγρού προς το αδιέξοδο. Το πήρα απόφαση κι έκανα ένα μεγαλοπρεπές φορμάτ. Ξέρω από υπολογιστές, ευτυχώς. Κράτησα ό,τι πληροφορία θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη απ' όσες είχα αποθηκεύσει στον σκληρό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή, πάτησα το κουμπί κι εξαφάνισα το σύστημα που με είχε γαλουχήσει. Ύστερα εγκατέστησα ένα καινούριο. Δηλαδή το παλαιότερο, εκείνο που είχε ο παππούς μου, αλλά με βελτιώσεις σύγχρονες. Και βρήκα την υγειά μου. Μονάχα ο πατέρας μου πήγε να σκάσει. Είδα κι έπαθα να σε σπουδάσω, να πας μπροστά στη ζωή σου κι εσύ τα παρατάς όλα και γυρίζεις πίσω; Αντί να προοδεύεις γίνεσαι οπισθοδρομικός; Τι θα πει ο κόσμος; Μάλλον αυτό τον ένοιαξε περισσότερο. Εγώ όμως δεν άκουγα τίποτα απ' αυτά. Εϊχα κάνει πλέον το φορμάτ και όσα έλεγε δεν μου ήταν πληροφορίες αναγνωρίσιμες πια. Κι έφυγα. Πήγα και βρήκα την υγειά μου και τη λευτεριά μου. Βρήκα και τους σπόρους που φύτευε στους κήπους ο παππούς και τους φύλαγε μέσα σ' ένα ντουλάπι ξύλινο στον βορινό τοίχο. Κι απελευθερώθηκα από τη νοικιασμένη εργασία, άρχισα να ζω παράλληλα με την οργανωμένη κοινωνία, σαν πουλί, σαν Κότσυφας, σε ένα άλλο σύμπαν, πιο αληθινό, που έχει ελάχιστα σημεία τομής με το προηγούμενο που ζούσα ως άτομο. Δεν περιμένω πια να μου δώσουνε χαρτιά κάθε τέλος του μήνα για να πάω να τα κάνω τρόφιμα, ποτά και θεάματα. Έχω τα πάντα. Το τραπέζι μου χειμώνα καλοκαίρι γεμάτο, το κελάρι φίσκα, τα θεάματα και τα ακούσματα κάθε μέρα σ' όλη την πλάση γύρω μου μοναδικά κι ανεπανάληπτα. Άσε που, από τότε που επέστρεψα, ξεκίνησα και να ζωγραφίζω. Λευτερώθηκε η ψυχή μου, βρήκε τον δρόμο της. Και κατεβαίνω μια φορά στο τόσο στην πόλη και τα κάνω έκθεση τα έργα μου. Βγάζω ένα χαρτζιλίκι απ' αυτά για να πληρώνω όσα, ελάχιστα πια, με συνδέουνε ακόμα με τον "πολιτισμό". Και ξαφνικά τσουπ, δεκατόσα χρόνια μετά, να η οικονομική κρίση. Τώρα την είδες ρε πατέρα; Το αδιέξοδο που με τάιζες τόσα χρόνια και μάλιστα με το ιδρώτα σου μέσα στους σκυλοπνίχτες που μπαρκάριζες, δεν το είχες πάρει χαμπάρι ποτέ; Τώρα μου λένε, κι ο πατέρας μου μαζί με όλους, πως έκανα την πιο καλή κίνηση τότε που έφυγα κι επέστρεψα στη γη. Και πως είμαι πολύ τυχερός που το είδα και πιο πολύ που το τόλμησα. Μα πάλι τυχερός; Πάλι στην τύχη τα ρίχνουνε όλα; Γι αυτό ίσως κάθονται ατάραχοι και βλέπουνε την καταστροφή να έρχεται. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό το κακό που συμβαίνει στους ανθρώπους. Ένα φορμάτ είναι ρε παιδιά, μονάχα ένα φορμάτ. Κότσυφας πρώην προγραμματιστής η/υ Για την αντιγραφή Γιάννης Μακριδάκης