Εδώ και καιρό ψάχνω να βρω κάτι που έκανε ή πρότεινε η κυβέρνηση για να πω ένα μπράβο. Πραγματικά, έχω κουραστεί να ασκώ κριτική. Δεν θα ήθελα τίποτα περισσότερο από μια κυβέρνηση της οποίας οι κινήσεις να με ενθουσιάζουν, οι αποφάσεις να με βρίσκουν σύμφωνο, οι εξαγγελίες να μου δίνουν ελπίδα. Δεν τα καταφέρνω όμως τον τελευταίο χρόνο. Για αυτό τον λόγο τώρα που άκουσα κάτι, έστω και στα πεταχτά, που μου έκανε καλή εντύπωση, σπεύδω στο πληκτρολόγιο να γράψω το επαινετικό σχόλιο - πριν προλάβει η κυβέρνηση να κάνει κάτι άλλο που μου στερήσει αυτή την διάθεση.Πρόκειται για την εξαγγελία του πως βλέπει το Υπουργείο Παιδείας το νέο Λύκειο. Διαβάζοντας την περιγραφή του Λυκείου όπως το οραματίστηκε ο παλιός, καλός μου δάσκαλος Αλέξης Δημαράς, και επεξεργάστηκε το Υπουργείο, αναθάρρησα. Να σας θυμίσω ένα παλαιότερο άρθρο εδώ στο protagon με τίτλο Το Απαρτχάιντ της Παιδείας μας με το οποίο κατέθεσα την απόγνωσή μου για το πως η ελίτ του τόπου παίρνει οριστικό διαζύγιο, αποδρά, από το εκπαιδευτικό σύστημα μέσω του International Baccalaureate, του ΙΒ. Στο τέλος εκείνου του άρθρου είχα γράψει τα εξής: "Αν είχα την δυνατότητα να πω ένα πράγμα στην κα Διαμαντοπούλου, θα της έλεγα: Σπάστε αυτό το απαρτχάιντ! Πως; Δεν θα είναι εύκολο. Όμως η καταπολέμηση αυτού του κρυφού καρκινώματος αποτελεί προϋπόθεση ώστε η χώρα να μπορεί να αναπαράγεται. Ίσως μάλιστα γιατρέψει και τις πάγιες πληγές της παιδείας μας: Καθώς η κατάργηση του ΙΒ είναι αδύνατη (και ανελεύθερη), η μόνη λύση είναι η αντιγραφή των καλύτερών του στοιχείων, έτσι ώστε οι τελευταίες δύο τάξεις του Λυκείου να πάψουν να φαντάζουν τόσο τριτοκοσμικές μπροστά στο ελκυστικό πρόγραμμα σπουδών του ΙΒ."
Λες και από θαύμα, αυτό φαίνεται ότι γίνεται. Η προτεινόμενη δομή του νέου Λυκείου δείχνει, σε μια πρώτη βιαστική ανάγνωση, να δανείζεται τα καλύτερα σημεία του ΙΒ. Ακόμα και σε άρθρα επικριτικά επί της εξαγγελίας (βλ. εδώ) διακρίνω προτάσεις που πολύ θα ήθελα να έχουν εφαρμοστεί όταν εγώ ήμουν μαθητής. Προτάσεις που, αν εφαρμοστούν, θα δώσουν μια νέα ευκαιρία στο Λύκειο να ζωντανέψει, να ελκύσει τους μαθητές, να πάψει να είναι εχθρός τους. Αυτό που τώρα μένει είναι η... εφαρμογή. Που θα βρεθούν οι πόροι και οι ικανοί δάσκαλοι; Πως θα μπορέσουμε να μην επιβεβαιώσουμε, άλλη μια φορά, το ρητό ότι η χώρα μας μπορεί να εξευτελίσει και τις καλύτερες ιδέες εφαρμόζοντάς τις;
Ας αφήσουμε όμως αυτές τις κακές σκέψεις και τα δηλητηριώδη ερωτήματα προς το παρόν κι ας αδράξουμε την ευκαιρία να πούμε κι ένα μπράβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου