Έτσι λοιπόν την Κυριακή πήγα και εγώ στο Σύνταγμα για να συμπαρασταθώ, αλλά και να δηλώσω και εγώ, για πολλοστή φορά, αγανάκτηση.
Επικροτώ λοιπόν όλους αυτούς στο Σύνταγμα που είναι αγανακτισμένοι, άσχετα αν με πάρα πολλούς από αυτούς διαφωνώ. Η αγανάκτηση δεν έχει ιδεολογία και δεν θα κολλήσω σε λεπτομέρειες -πχ τους 300 που δεν κατάλαβα τι θέλουν ή τους άλλους σχετικά με το επαχθές χρέος κτλ.
Το κίνημα των αγανακτισμένων είναι μια αυθόρμητη φωνή διαμαρτυρίας, χωρίς συγκεκριμένους στόχους. Το κίνημα επιδιώκει να φύγουν και οι 300 από τη Βουλή και να έρθουν κάποιοι άλλοι.
Το πώς θα γίνει αυτό και ποιοι θα είναι οι άλλοι που θα έρθουν και τι πολιτική θα ακολουθήσουν είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Προς το παρόν ο στόχος είναι η πολιτική ανατροπή και τίποτα πάρα πέρα.
συγκεκριμένα πράγματα, όπως: θέλουμε προεδρική δημοκρατία με ανεξάρτητες αρχές σαν έμενα, απλά λένε ότι θέλουμε δημοκρατία.
Το πώς θα γίνει η Ελλάδα αξιοκρατική επίσης κανείς δεν μας το λέει. Απλά και αόριστα θέλουν αξιοκρατία. Το τι εστί αξιοκρατικό, πχ, το αν η ελεύθερη αγορά αποφασίζει το τι είναι αξιοκρατικό, ή αν αξιοκρατικό είναι το κοινό συναίσθημα του συνόλου των καταναλωτών, κανείς δεν μας λέει. Απλά θέλουμε αξιοκρατία.
Οι αγανακτισμένοι επίσης θέλουν να διαγραφεί το 100% του χρέος, διότι λένε είναι επαχθές. Εγώ λέω ότι η διαγραφή θα πρέπει να γίνει μεν, αλλά μέσα στα πλαίσια των κανόνων του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως έχουμε πει, χρέη τα οποία δεν μπορούν να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν και όταν μια τράπεζα ή ένας θεσμικός δανείζει κάποιον που δεν θα έπρεπε, τότε είναι άξιος της τύχης του. Αλλά το κίνημα δεν λέει κάτι τέτοιο.
Αόριστα και χωρίς συγκεκριμένο πλάνο, στόχο, προγραμματισμό ή πολιτικό φορέα προσπαθεί το κίνημα να πετύχει αλλαγές. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι αόριστες διεκδικήσεις πολλές φορές οδηγούν σε επαναστάσεις τύπου Μπολσεβίκων. Και με το συμπάθιο, αλλά είμαστε ήδη οικονομική Σοβιετία, δεν θα ήθελα να γίνουμε και πολιτική Σοβιετία.
Θα τα καταφέρει το κίνημα; Προς το παρόν οι πιθανότητες ακόμα δεν είναι υπέρ αυτού. Αυτό όμως που ελπίζω είναι ότι μέσα από όλη αυτή την αγανάκτηση να αναδειχτούν πρόσωπα που μπορούν να δρομολογήσουν αυτές τις αλλαγές, άσχετα αν προς το παρόν δεν ξέρουμε τι θα δούμε. Επίσης ελπίζω αυτές οι αλλαγές να αποδειχτούν πολιτισμένες και δεν συνιστούν να κάψουμε τη Βουλή.
Φανταστείτε δηλαδή αν οι Έλληνες της επανάστασης έπρεπε να είχαν συμφωνήσει τι είδος πολίτευμα θα έπρεπε να είχαμε μετά την επανάσταση, ποιος θα ήταν κυβερνήτης, ποιος θα ήταν υπουργός και πάει λέγοντας. Το πιο πιθανό είναι η επανάσταση να μην ειχε γίνει ποτέ. Σημασία έχει δηλαδή να προχωρήσει και να μην σταματήσει το κίνημα αυτά, άσχετα αν δεν ξέρουμε την κατάληξη.
Ναι είμαι υπέρ του κινήματος. Είμαι υπέρ όλων αυτών που θέλουν αλλαγή. Είμαι εδώ και πολλά χρόνια υπέρ αλλαγών προς ένα πιο δημοκρατικό και αξιοκρατικό σύστημα. Ελπίζω ότι το κίνημα θα βρει τον δρόμο του και θα κατασταλάξει σε συγκεκριμένες προτάσεις. Και λέω ελπίζω, διότι εν απουσία να δούμε πραγματικές αλλαγές αυτή τη φορά, πολύ αμφιβάλω αν τις δούμε ποτέ.
Άρα μένει αν δούμε πως αυτή η αγανάκτηση θα μεταφραστεί σε ψήφους υπέρ όλων αυτών που θέλουν να βάλουν μια ταφόπλακα στην μεταπολίτευση και στο σάπιο πολιτικό και κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό μοντέλο.
Μένει να δούμε αν θα υπάρξει κάποιος πολιτικός φορέας που μπορεί να εκπροσωπήσει μια τέτοια αλλαγή και μένει να δούμε αν τελικά θα αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα.
Προς το παρόν, οι πιθανότητες ακόμα δεν είναι με το μέρος μας, αλλά προς το παρόν υποστηρίζω το οτιδήποτε έχει πιθανότητες να μας οδηγήσει προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Το κείμενο είναι από το capital.gr ενώ οι φωτογραφίες από ένα e mail που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου