Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος!

Ουκ αν λάβοις...
...παρά του μη έχοντος!


Αναρτήθηκε από Albatros στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ

Είναι γνωστό, πλέον, πως η κρίση την οποία περνούμε οφείλεται κυρίως στις προσπάθειες του τραπεζικού κεφαλαίου να "ευημερήσει" πλασάροντας στην "ελεύθερη αγορά" τοξικά προϊόντα. Παραπέρα, σε μια κορεσμένη δυτική αγορά, ο μόνος τρόπος που το κεφάλαιο προσδοκά αύξηση του κέρδους (γιατί το κεφάλαιο δεν μπορεί ποτέ να μένει αδρανές) είναι η μείωση της εργατικής αξίας: αν δεν μπορείς να πουλήσεις το εμπόρευμά σου στις ποσότητες που να ικανοποιούν το προσδόκιμο κέρδος, απλώς μείωσε το κόστος της εργατικής δύναμης που χρειάζεται για να παραχθεί το προϊόν.
Ακόμα παραπέρα, σε όλες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού ο κρατικός κορβανάς κλήθηκε να αποπληρώσει τις ζημιές του τζόγου του κεφαλαίου.
Με άλλα λόγια, δεν μιλάμε πια (εδώ και πολλές δεκαετίες) για έναν ιδεότυπο προτεσταντικού καπιταλισμού, αλλά για έναν ληστρικό και ανορθολογικό διεθνοποιημένο καπιταλισμό, όπου η προσδοκία του κέρδους απέχει πολύ -αν δεν εχθρεύεται κιόλας- την "ηθική" (αν υπήρξε ποτέ τέτοια) του ορθολογικού καπιταλισμού. Αυτός, ο εν πολλοίς πειρατικός, καπιταλισμός αντανακλά, κατά τη γνώμη μου, την ουσία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.
Ο κ. Ανδριανόπουλος ανήκει στο ιερατείο του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού. Προσωπικά η πολιτική του σκέψη, και η προηγούμενη πολιτική του πρακτική, μου είναι απεχθείς.
Για να δούμε, ωστόσο, τι λέει ο "πολύς" Ανδριανόπουλος; (09:28-19:03)
Χα!
Ο κ. Ανδριανόπουλος λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, να πούμε στους Γαλλογερμανούς δανειστές μας: "ουκ αν λάβοις, παρά του μη έχοντος!"
Σου λέει:
Δεν μπορούμε να δανειζόμαστε με τοκογλυφικά επιτόκια, μόνο και μόνο για να έχουμε λεφτά για να αποπληρώνουμε τους τόκους των προηγούμενων δανείων, που πήραμε για να αποπληρώσουμε τους προηγούμενους τόκους. Ακόμα κι εμείς, οι βλαχοβαλκάνιοι, θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι πρόκειται περί χοντρομαλακίας. Σου λέει, επίσης, ότι αυτός ο τρόπος δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από μια διαρκή, και χωρίς πιθανότητα εξόδου, ύφεση.
Θα ζήσουμε, στην περίπτωση που κηρύξουμε πτώχευση, για ένα μεγάλο διάστημα μ' αυτά που παράγουμε ή μάλλον μ' αυτά που θα παράξουμε.
Και θα περάσουμε μέσα από μια περίοδο βαθιάς κρίσης.
Ωστόσο, με τον τρόπο αυτόν υπάρχει κάποιο "φως στο βάθος του τούνελ".
Ασφαλώς, θα βγούμε άρδην απ' την ΟΝΕ και το Μάαστριχτ, ωστόσο κάποιοι στρατηγικοί τομείς της ελληνικής οικονομίας, όπως ας πούμε ο τουρισμός, θα γίνουν ακαριαία ανταγωνιστικοί.
Επίσης, μεσοπρόθεσμα, λέει ο κ. Ανδριανόπουλος, και πάλι θα έρθουν οι ίδιοι...τσαντισμένοι τοκογλύφοι για να μας δανείσουν, απλά και μόνο επειδή έτσι παίζεται το παιχνίδι. Μόνο που την επόμενη φορά, ας ελπίσουμε ότι δεν θα δανειστούμε για να βιώνουμε λάθρα, ούτε για να φουσκώνουν οι λογαριασμοί κάποιων στην Ελβετία, αλλά για να αναπτύξουμε τη χώρα μας.
Τισταδιάλα, το έκανε το Ουζμπεκιστάν (!), λέει ο Ανδριανόπουλος.
Μάλλον μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς στο Γραικυλιστάν.
Δεν θα ήταν άσχημα, λέω εγώ τώρα, να κλείναμε και κάνα δυο ντουζίνες απ' τους λωποδύτες που ρήμαξαν τον κρατικό κορβανά στην ψειρού, δημεύοντας τις περιουσίες τους (ΟΚ, υπάρχουν νομικά, συνταγματικά και συντεχνιακά "κωλύματα", αλλά αν μπόρεσε να φέρει μια τέτοια ρύθμιση η Ιταλία για τους δικούς της μαφιόζους κι όσους σχετίζονταν μαζί τους, νομίζω ότι θα ήταν καλό, αυτή τη φορά, να τους αντιγράψουμε).
Ο κ. Ανδριανόπουλος δε λέει, ωστόσο, ότι η Ελλάδα έχει καταβάλλει την τελευταία 10ετία 450 δις (τετρακόσια πενήντα δισεκατομμύρια) ευρώ για την αποπληρωμή του όποιου χρέους της και την ίδια περίοδο το χρέος της ανήλθε από 150 δις σε 300 δις!!!
ΘΑΥΜΑ, ΘΑΥΜΑ! (ελληνικό)
Δε λέει, επίσης, ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτού του χρέους αφορά σε "ελληνικές" τράπεζες, που δανείζουν το ελληνικό κράτος με το αζημίωτο (αφού οι ίδιες δανείζονται με 1%-2% και δανείζουν το κράτος με 5%-6%).
Δε λέει ακόμη ότι οι ίδιες οι "ελληνικές" τράπεζες σπεκουλάρουν και κερδοσκοπούν πάνω στην πτώχευση της Ελλάδας, με κεφάλαια που προέρχονται από τις καταθέσεις των Ελλήνων!
Κι εγώ, ο φουκαράς, αναρωτιέμαι:
Πώς αυτός ο κυκεώνας σπέκουλας και κερδοσκοπίας ωφελεί, καθ' οιονδήποτε τρόπο, τον Έλληνα εργαζόμενο, τον οποιονδήποτε βρε αδερφέ;
Και μια που δε βλέπω μια λογικοφανή έστω απάντηση, λέω:
Για ποιον λόγο δεν προχωρούμε, σύμφωνα και με τις παραινέσεις του κ. Ανδριανόπουλου, σε στάση πληρωμών, εθνικοποιώντας ταυτόχρονα τις τράπεζες και τα κέρδη τους;
Θα μου πεις: Θα θυμώσουν οι "ξένοι επενδυτές"!
Μα εδώ ο πρωθιερέας του ελληνικού καπιταλισμού, ο Ανδριανόπουλος, σου λέει ευθέως να κάνουμε στάση πληρωμών (να πτωχεύσουμε δηλαδή) κι ας θυμώσουν οι Γάλλοι κι οι Γερμανοί δανειστές μας (στους οποίους χρωστάμε πάνω κάτω το 1/3 του συνολικού μας χρέους), όχι τα τσουτσέκια οι δικοί μας οι τραπεζίτες!
Θα ξεθυμώσουν, μετά, λέει.
Γιατί;
Γιατί δεν θα τους συμφέρει να μας κρατήσουν (επί μακρόν) το γινάτι.
Βρε τον κ. Ανδριανόπουλο...
Μερικοί, εν τούτοις, λένε ότι, αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η συνακόλουθη έξοδός μας απ' την ευρωζώνη και το Μάαστριχτ θα σημαίνει μια μακρά περίοδο αστάθειας, απομόνωσης και παρατεταμένης ύφεσης.
Προσωπικά, πάντως, δεν έχω καταλάβει αυτόν τον φετιχισμό του ευρώ.
ΟΚ, μας έβαλε ο κ. Σημίτης άρον άρον στην ευρωζώνη, γιατί ο ίδιος πίστευε πως αυτό ήταν προς το συμφέρον του τόπου (ή γιατί έτσι του είπαν να κάνει). Εγώ θα συνταχθώ με την πρώτη, καλοπροαίρετη, υπόθεση κι όχι με τη συνωμοσιολογική (;) παρένθεση.
Ενιαία Ευρώπη θα πει (μια φορά κι έναν καιρό) πολιτική ολοκλήρωση, που θα πει, αν μη τι άλλο, συνομοσπονδία, ήγουν κοινό νόμισμα και κοινό Σύνταγμα. Το δεύτερο πήρε νωρίς νωρίς τομπούλο (καλώς), το πρώτο αυτοκτονεί τώρα δα.
Στο δια ταύτα, υπάρχει μια μόνο λέξη: Γερμανία.
Η Γερμανία, μετά την ενοποίηση, αισθάνεται (ξανά) πολύ πολύ ισχυρή και δυναμική για να χωρέσει μέσα στον στενό κορσέ μιας ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας.
Για να απαντήσω και στις ενστάσεις που προανέφερα, που βλέπουν την προκοπή και την σταθερότητα αποκλειστικά εντός της ευρωζώνης, να υπενθυμίσω την απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου (που ουσιαστικά αποτελεί τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα της Γερμανίας κι οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές για τη γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση) πως στην περίπτωση που το ευρώ, κάποια στιγμή, καταστεί "ασταθές" η Γερμανία οφείλει να αποχωρήσει απ' την ευρωζώνη και να επανέλθει στο μάρκο! Βλέπετε, οι Γερμανοί είναι ένας εθνικά περήφανος λαός (και οι γερμανικές ελίτ είναι ταγμένες στον καπιταλιστικό εργαλειακό ορθολογισμό) και δεν διακατέχονται απ' τη δική μας ευρωδουλικότητα. Όσο θα τους συμφέρει, θα παραμένουν στην ευρωζώνη. Όταν δεν θα τους συμφέρει πια θα αποχωρήσουν όχι μόνον απ' την ευρωζώνη, αλλά ακόμη κι απ' την ΕΕ.
Αν προσέξατε, τελευταία, οι παραδοσιακοί ευρωσκεπτικιστές, και μόνιμοι υπονομευτές της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, Βρετανοί έχουν αλλάξει το τροπάρι πλέον. Τώρα πια τάσσονται αναφανδόν υπέρ των διαδικασιών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γιατί βλέπουν πως μόνον έτσι μπορεί να περιοριστεί η αχαλίνωτη γερμανική δυναμική. Βλέπουν, επίσης, ότι στον βάλτο όπου τσακώνονται το ευρώ και το δολάριο την πληρώνει η λίρα, ενώ η Βρετανία, από πολλές απόψεις, βρίσκεται σε χειρότερη οικονομική κατάσταση (τουλάχιστον από άποψης χρέους και ελλείμματος) ακόμη κι απ' το Γραικυλιστάν.
Παραπέρα, ο παραδοσιακός τους πατρόνας φαίνεται πως δεν είναι πια τόσο πρόθυμος να μοιράζεται μαζί τους τα αποφάγια της διεθνούς τρομοκρατίας...εχμμμ συγγνώμη, δημοκρατικής κυριαρχίας ήθελα να πω, των προθύμων. Βλέπετε, ακόμη κι ο παγκόσμιος σερίφης βυθίζεται σε μια (απολύτως καπιταλιστικά αναμενόμενη) κρίση και, ακολουθώντας την κλασική αμερικανική συνταγή, ακολουθεί ένα ακόμη new deal ρίχνοντας ζεστό κρατικό χρήμα (δανεικό βεβαίως) στην αμερικανική οικονομία και στο αμερικανικό κράτος πρόνοιας, προσπαθώντας να βάλει ξανά μπροστά την αμερικανική μηχανή που ρετάρει επικίνδυνα. Ο Ομπάμα, μάλιστα, απείλησε ευθέως και δημοσίως τους Αμερικανούς τραπεζίτες να μην "πολεμούν" την κυβέρνηση στην προσπάθειά της αυτή, αλλά να συνταχθούν μαζί της, γιατί διαφορετικά θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Βάλτε στην εικόνα τους νέους δυναμικούς διεθνείς παίκτες (Ρωσία, Κίνα, "Τίγρεις" της Άπω Ανατολής) και θα έχετε όλους τους συντελεστές μιας εξίσωσης ενός νέου γεωπολιτικού πεδίου, που καθιστά σχεδόν μονόδρομο την έξοδο της Ελλάδας απ' τον βρόγχο της ευρωζώνης και του Μάαστριχτ.
Αν είναι να παίξουμε στο νέο σκηνικό, και να μην είμαστε κυριολεκτικά μαριονέτες (και μάλιστα άθλιες), πρέπει να μπορούμε να ελισσόμαστε μέσα στο πλαίσιο μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής, που θα σχεδιάζεται την Αθήνα και όχι στο Βερολίνο. Το ΔΝΤ είναι η ταφόπλακα για κάθε δυνατότητα ανάπτυξης και ανάκαμψης του τόπου μας. Το αποδεικνύει η ιστορική πραγματικότητα με το απλό γεγονός ότι σε όποιο κράτος κι αν πήγε το ΔΝΤ απλώς το διέλυσε.
Οπότε, απομένει το αυτονόητο: πρέπει να κάνουμε ό,τι δεν συμφέρει εκείνους που έχουν αντίθετα συμφέροντα με τα δικά μας, δηλαδή να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα και στην εθνική οικονομία. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε πάρει πια "το μάθημά μας" και θα χαλιναγωγήσουμε τους (γνωστούς) εγχώριους μαυραγορίτες, τους διαπλεκόμενους απατεώνες και τις (με το συμπάθιο) πολιτικές πουτάνες, αυτό θα σημάνει την επώδυνη, αλλά σταθερή, ανάκαμψη για τον τόπο μας.
Αλλιώς θα βουλιάξουμε, αλλά αυτό θα γίνει και με το ΔΝΤ. Οπότε, ας βουλιάξουμε χωρίς χαλινάρι κι αλυσίδες στα πόδια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου